सासूबाई नाही घरा. (लघुकथा)

मशीनमधून कपडे बाहेर काढले तेव्हा तीन वाजले होते. रोज एव्हाना सुकलेले कपडे काढत असते, आज वाळवायला घालत आहे. तिचे तिलाच हसू आले. बाकीची उरलेली चिल्लर कामं आटोपल्यावर तिने घड्याळ पाहिले चार वाजले होते. मुलं आत खेळत होती. नवरा सकाळी लवकर उठला तो आता झोपला होता. नणंदबाई मोबाईलच्या डफड्यात डोकं खुपसून बसली होती.
बाहेर पावसाची रिपरिप सुरू झाली. कॉफीचा मग घेऊन नेहा खिडकीतून पाऊस बघत आस्वाद घेत होती. सकाळपासूनचा दिनक्रम तिला आठवत होता. सासूबाई घरी नाहीत म्हणून आनंदाने नऊ वाजेपर्यंत लोळणारी ती. उशीरा उठलेली मुले, कामाचा उडालेला गोंधळ.. सर्व आठवून ती स्फूट हसली.

'आई घरी असतात, तेव्हा त्यांच्याबद्दल काही वाटत नाही फारसं. कधी कधी उगाच बंधनात अडकल्यासारखं वाटतं पण आज त्या नव्हत्या तर प्रत्येक क्षणाला आठवण झाली. रोज त्यांची मला किती मदत होते हे आज जाणवत आहे. घरातील बारीक सारीक कामं त्यांनी स्वतःहून स्वतःवर ओढवून घेतली म्हणून तर बाहेर मी माझा जॉब व्यवस्थित रित्या पार पाडते. आज एका दिवसात किती तारांबळ उडली माझी. आई कसं सगळं सुरळीतपणे सांभाळून घेतात. म्हणावं तितक्या काही वाईट नाहीत आई.'

कधी नव्हे ते आज तिला सासूबाईंच्या चांगल्या गुणांची आठवण येत होती. तिने ठरवले की त्या परत आल्या की त्यांना चांगली मिठी मारायची आणि सांगायचं, 'आई, तुम्हाला ओळखू शकले नाही पण तुमची गरज आहे हो मला. सासूबाईच्या साच्यातून बाहेर पडून तुम्ही तर खरंच माझ्या आई बनून गेलात. आता माझी टर्न, मीही तुम्हाला तुमची मुलगी बनवून दाखवेन.' विचार करताना डोळ्यात पाणी का आले, तिचे तीला कळले नाही.