सासूबाई नाही घरा. (लघुकथा)

सासूबाई नाही घरा. (लघुकथा.)

अर्धा तास मग व्हाट्सअप, फेसबुक हिंडून आल्यावर निवांत आळस देऊन ती उठून बसली.
तीच पेंगाळलेली होती. तिची मुलंही इतका वेळ आडवे तिडवे पाय टाकून शवासनात होती.

म्हणत  तिने नाकात तो खरकटा गंध भरला आणि भांडी विसळायला सुरुवात केली.

'हुश!केली बाई थोडी मदत. फुल नाहीतर फुलाची पाकळी तरी.' नेहाला थोडे बरे वाटले.

"देवा पुन्हा मशीन सुरू करावी लागणार. दिड वाजलाय. परत पुढचे सव्वा तास. काय ताप आहे डोक्याला." तिने मशीन पुन्हा सुरू केली. थोड्यावेळाने नणंद तिथे आली. एक तास झालाय. मशीनचे आकडे तिथेच कसे थांबलेत म्हणून तिने पुन्हा मशीन बंद करून पुन्हा सूरु केली. पुन्हा पुढच्या सव्वा तासाची प्रतीक्षा!

'आई घरी असतात, तेव्हा त्यांच्याबद्दल काही वाटत नाही फारसं. कधी कधी उगाच बंधनात अडकल्यासारखं वाटतं पण आज त्या नव्हत्या तर प्रत्येक क्षणाला आठवण झाली. रोज त्यांची मला किती मदत होते हे आज जाणवत आहे. घरातील बारीक सारीक कामं त्यांनी स्वतःहून स्वतःवर ओढवून घेतली म्हणून तर बाहेर मी माझा जॉब व्यवस्थित रित्या पार पाडते. आज एका दिवसात किती तारांबळ उडली माझी. आई कसं सगळं सुरळीतपणे सांभाळून घेतात. म्हणावं तितक्या काही वाईट नाहीत आई.'

कधी नव्हे ते आज तिला सासूबाईंच्या चांगल्या गुणांची आठवण येत होती. तिने ठरवले की त्या परत आल्या की त्यांना चांगली मिठी मारायची आणि सांगायचं, 'आई, तुम्हाला ओळखू शकले नाही पण तुमची गरज आहे हो मला. सासूबाईच्या साच्यातून बाहेर पडून तुम्ही तर खरंच माझ्या आई बनून गेलात. आता माझी टर्न, मीही तुम्हाला तुमची मुलगी बनवून दाखवेन.' विचार करताना डोळ्यात पाणी का आले, तिचे तीला कळले नाही.