मागील भागावरून पुढे
लंच टाईम मध्ये हर्षा काव्याला जेवता जेवता सांगू लागली.
दोन तीन दिवस हर्षानी विपुलच्या मेसेजला रिप्लाय केला नाही की बस स्टॉप वर लिफ्ट पण घेतली नाही. तो बसस्टाॅपवर येण्याअगोदरच ती रिक्षानी ऑफीसमध्ये जात होती.
हर्षाला खूप वाईट वाटलंय का? त्याचा राग आलाय का? हे तो सारखं तिला मेसेज करून विचारत होता.
"तुला वाईट वाटतय, तुला राग आलाय तर तू बोल माझ्याशी पण असं करू नको."
हळू हळू हर्षाचा राग थंड झाला आणि मग ती काव्याशी बोलली. काव्या हर्षाला म्हणाली,
"हर्षा एवढं ताणून धरू नकोस. विपूलनी तुला त्याच्या बाबांना भेटायला नेलं होतं. तिथे सगळं ओके होतं मग एवढी का रागावते आहेस?"
"काव्या मला काहीच कल्पना न देता का नेलं? हाच माझा प्रश्न आहे. सांगीतलं असतं तर काय बिघडलं असतं?"
"सांगीतलं असतं तर तू येशील का असं त्याला वाटलं असेल म्हणून नसेल सांगीतलं. समजा तुला सांगीतलं असतं तर तू काय केलं असतं?" काव्यानी हर्षाला उलट प्रश्न केला.
" मी विचार केला असता जायचं की नाही. कदाचित नसते गेले."
" हेच म्हणतेय मी. विपूललाही असंच वाटलं असणार म्हणून त्याने तुला नसेल सांगीतलं. बर मला एक सांग तिथे तुला आक्षेपार्ह वाटेल असं काही घडलं का?"
" नाही."
" मग का चिडतेय? विपूलला तू चार महिन्यांपासून ओळखते आहेस. तूच म्हणतेस नं की तो खूप सभ्यपणे वागतो."
" हो.म्हणूनच मी त्याच्याशी बोलते त्याला भेटते."
" मला असं वाटतंय की त्याने तुझी त्याच्या बाबांशी आणि भरत जीजूंशी मुद्दाम ओळख करून दिली असेल."
" मुद्दाम? का?"
" हर्षा तू विपूलला खूप आवडतेस कदाचित त्याची इच्छा तुला लाईफ पार्टनर करावं अशी असेल म्हणून त्याने ओळख करून दिली असेल. एकवेळ त्याने भरतजीजूंशी तुझी ओळख करून दिली मान्य पण त्यांच्या बाबांची का त्याने ओळख करून द्यावी? यावर विचार केलास का?"
काव्याचा मुद्दा लक्षात येताच हर्षा तिला म्हणाली,
"मी जेव्हा त्याला म्हटलं की तुझी जी बायको होईल ती नशीबवान असेल कारण तुझे बाबा तिच्याशी सासरे म्हणून नाही तर वडील म्हणून बोलतील, वागतील यावर तो म्हणाला काय विचार आहे तुझा? तेव्हा त्याला मी झटकून टाकलं"
काव्या कपाळावर हात मारते.
" ऐ डफर त्याने तुला आडवळणाने पण स्पष्ट विचारलं होतं. ध्यानात येतय का?"
" अगं आमची फक्त मैत्री आहे."
"असं तुला वाटतंय. त्याच्याबाजूने तो तयार आहे. त्याचे बाबा,जीजू तेही तयार आहेत. आता तू विचार कर. विपूल चांगला शिकलेला आहे. चांगल्या कंपनीत नोकरीला आहे, चांगल्या स्वभावाचा आहे मग काय प्राॅब्लेम आहे? तू स्वतःला जरा विचारून बघ. आणि हो विचार करण्यात फार वेळ नको घालवू. कंटाळून तो मागे फिरला तर एक छान लाईफ पार्टनर गमावशील. विचार करून घरी लवकर सांग. त्याने त्याच्या घरच्यांना तुला भेटवलं आहे.आता तू त्याची ओळख आपल्या घरच्यांशी करून दे.कळलं."
"हो. तू म्हणते तशी मी डफर आहे. नाही आलं माझ्या लक्षात. मग आता काय करू?"
"अगं त्याला मेसेज पाठव. भेट. प्रेमानी बोल. लवकर घरी सांग आता डफरसारखी वागू नको. एकदा मूर्खपणा केलास तो पुष्कळ झाला. कर आता त्याला मेसेज. माझ्या तोंडाकडे काय बघत बसलीस?
" हो. करते."
असं म्हणून हर्षानी विपूलला मेसेज केला
" हाय,आज कधी भेटूया?"
विपूलचा ताबडतोब रिप्लाय आला.
" नेहमीच्या जागी ऑफीस सुटल्यावर.सात वाजता."
मेसेज वाचून हर्षाचा चेहरा उजळला काव्यानी पटकन तिचा फोटो काढला.
" ऐ फोटो कशाला काढला?"
"हे बघ विपूलचा मेसेज आल्यावर तुझा चेहरा कसा फुलला हे तुला दाखवायला म्हणून काढला. बघ फोटो बघ. तुझ्या चेह-यावरचे भाव बघ."
काव्या तिला फोटो दाखवते.
"अपुन तो सबूतोंके सिवाय बोलते नहीं." काव्याचा डायलाॅग
" ऐ चल. सुरू झाली तुझी नौटंकी. कळलं मला"
" तुम्हाला कळलं म्हणून मी तुमची आभारी आहे."
काव्याची नौटंकी बघून हर्षाला हसायला आलं.
***
त्या दिवशी ठरल्याप्रमाणे विपूल हर्षा भेटले.
त्या दिवशी ठरल्याप्रमाणे विपूल हर्षा भेटले.
विपूल खूप उत्साहात होता कारण हर्षा येईल की नाही ही शंका त्याला भेडसावत होती. गेले दोनतीन दिवस तो खूप बेचैन होता.
"विपुल तू मला काहीही कल्पना न देता बाबांना आणि जिजूंना भेटायला घेऊन गेलास आणि तू सगळ्यांना काय सांगितलं. मला माहिती नव्हतं तुझ्या मनात काय आहे हे."
"असं नाही ग मला खरच तुझ्याबद्दल काय वाटतं हे फक्त भरतजीजूंना सांगितलं होतं. बाबांना त्या दिवशी जीजूंशी काही काम होतं म्हणून ते तिथे आले होते. ते येणार आहेत हे मलाही माहिती नव्हतं. तू बाबांना पहिल्यांदा भेटलीस ना त्यानंतर बाबांचं मला म्हणाले की हर्षा चांगली मुलगी हिच्याशी तू लग्न कर फक्त मैत्री ठेवू नकोस मला खूप आश्चर्य वाटलं इतक्या पटकन कसं काय तुमच्या लक्षात आलं? असं मी त्यांना विचारलं तर माझे बाबा म्हणाले माझे केस उगीच पांढरे नाही झाले."
"विपूल या दोन तीन दिवसांत मलाही कळलं की मी तुला भेटल्याशिवाय नाही राहू शकत. काव्यानी मला समजावलं. मग मला कळलं माझं मन खरच तुझ्यात गुंतलं आहे."
" मी काव्याला थॅंक्यू म्हणायला हवं. नाही तर तुला कळलंच नसतं."
"काव्या म्हणून मला डफर म्हणते." असं म्हणून हर्षा हसायला लागते. तसा विपूलही हसू लागतो.
नंतर बराच वेळ दोघं गप्पा मारत बसली. दोनतीन दिवसांच्या राहिलेल्या गप्पा झाल्यावर हर्षानी अचानक विपूलला विचारलं,
" विपूल तू माझ्यात गुंतला आहेस म्हणून माझी आणि भरत जीजूंची भेट घडवलीस नं?".
" हो. मी खरच तुझ्यात गुंतलो आहे. हे जेव्हा मी जीजूंना सांगीतलं तेव्हा ते म्हणाले मला माझी भेट करून देशील का? पण काही ना काही अडचणी आल्या आणि ते मागे पडत गेलं. शेवटी एक दिवस त्यांनी अचानक मला म्हटलं आणि मी नाही म्हणू शकलो नाही."
" तुझ्या बाबांना आणि जीजूंना माहिती आहे पण माझ्या घरी अजून माहिती नाही."
" कधी सांगणार आहेस?"
" लवकरच सांगीन. काव्या म्हणाली मला फार उशीर करू नको."
" सांग तू घरी.ते काय म्हणतात बघ.मी तर तुझा अनौपचारिक
बघण्याचा कार्यक्रम केला. तुझ्या आईबाबांनी भेटायला बोलावलं तर येईन." विपूल म्हणाला.
बघण्याचा कार्यक्रम केला. तुझ्या आईबाबांनी भेटायला बोलावलं तर येईन." विपूल म्हणाला.
" तू जसं मला तुझ्या घरच्यांना भेटवलस तसंच मीही तुला माझ्या घरच्यांना भेटवावं असं वाटतं आहे. कारण अनौपचारिक भेटीमधून तुला आमच्या घरचे कळतील."
" बरोबर आहे तुझं. जेव्हा भेटवायचं ठरवशील तेव्हा सांग."
" हो."
***
***
हर्षा आपल्याच तंद्रीत काव्याला म्हणाली,
"काव्या तेव्हा तू तुझ्या हातात छडी घेऊन समजावलं नसतं तर बहुदा मला कधी कळलं नसतं की फक्त विपूलचं माझ्यावर नाही तर माझंही त्यांच्यावर प्रेम आहे. मी पण त्यांच्यात गुंतले आहे."
एवढं बोलून हर्षा आपल्याच विचारात रंगली. काहीतरी जुनं आठवून खुदकन हसली.
काव्या तिच्या जगात नव्हती काव्याकडे तिचं लक्षसुद्धा नव्हतं पण काव्याला त्याची फिकीर नव्हती. तिची जीवलग मैत्रीण जुन्या गोड आठवणीत रमतेय आणि हळूहळू सद्य परिस्थितीच्या दाहकतेपासुन जरा लांब जातेय हे काव्यासाठी महत्वाचं होतं.
काव्या नुसतीच हर्षा कडे बघत बसली. काव्याच्या चेह-यावरही आनंद भरून वाहू लागला.
काव्या स्वत:शच म्हणाली,
" हर्षा तू माझी जीवलग मैत्रीण आहेस. तुझ्यासाठी माझं आयुष्य दान करायला मी तयार आहे."
हर्षाचं आणि विपूलचं एकमेकांवरील प्रेम काव्यासाठी खूपच आनंदाची गोष्ट असल्याने आज ती हर्षा विपूलच्या आठवणीत तिला विसरली आहे याचं काव्याला जराही वाईट वाटत नव्हतं.
हर्षानी विपूल नसण्याच्या दु:खद आठवणीतून बाहेर यावं आणि विपूल बरोबर घालवलेल्या आनंदी क्षणांमध्ये रमावं यासाठीच तर काव्याचा प्रयत्न चालू होते. त्यामुळे आपला प्रयोग यशस्वी होतोय हे बघून काव्याला मनापासून आनंद झाला.
काव्या हर्षाची तंद्री भंग न करता तिच्यासमोर तशीच बसून राहिली. जुन्या आठवणीत रमून स्वत:शीच खुदकन हसणारी हर्षा बघताना काव्याला हर्षा पेक्षा काकणभर जास्तच आनंद झाला.
—-----------------------------------------------------------
क्रमशः पुढे काय झालं ते वाचा पुढील भागात
—-----------------------------------------------------------
क्रमशः पुढे काय झालं ते वाचा पुढील भागात
सख्या तू पैलतिरी भाग बारावा
लेखिका…मीनाक्षी वैद्य
लेखिका…मीनाक्षी वैद्य