समुद्राकडे बघत तो म्हणाला,
"किती आतुर असतो ना हा समुद्र..
धरतीला आपलं करून घेण्यासाठी..
परत परत येत राहतो, तिला आपलं करण्यासाठी.."
ती काहीच न बोलता तशीच फक्त मोबाईल हातात पकडून ऐकत असते.
थोडावेळ ती काहीतरी बोलेन ह्याची वाट बघत शेवटी एक निःश्वास टाकत पुन्हा तोचं
म्हणतो, "इतकं ह्या समुद्राचं गहिरं प्रेम असूनही धरणीला मात्र त्याच्यात सामावू शकत नाही..
दरवेळी काठावरूनच माघार घ्यावी लागते त्याला..तरीही हा वेडा मात्र आशा सोडत नाही.
ही धरणी मात्र असते आपल्या लेकरांमधे
गुंतलेली. म्हणून त्यांच्या काळजीपोटी त्याच्यात सामावत नाही. त्याची कधीच होत नाही."
म्हणतो, "इतकं ह्या समुद्राचं गहिरं प्रेम असूनही धरणीला मात्र त्याच्यात सामावू शकत नाही..
दरवेळी काठावरूनच माघार घ्यावी लागते त्याला..तरीही हा वेडा मात्र आशा सोडत नाही.
ही धरणी मात्र असते आपल्या लेकरांमधे
गुंतलेली. म्हणून त्यांच्या काळजीपोटी त्याच्यात सामावत नाही. त्याची कधीच होत नाही."
तेवढ्यात तिचा लहान मुलगा तिला मागून हाक मारतो.
ती म्हणते, "ऐक ना, नंतर कधीतरी बोलू."
ती फोन ठेवते आणि तो मनातल्या मनात म्हणतो,
"ह्या धरतीला हिचं आईपण सोडवत नाही.."
"ह्या धरतीला हिचं आईपण सोडवत नाही.."
त्याचं वेळी ती भरलेल्या डोळ्यांनी मनात विचार करते, "माझ्या सागराला धरतीचं प्रेम सोडवत नाही.."
©निशा अडगोकर रसे
1Jan 2022
1Jan 2022