रस्ता ( भाग दुसरा)

आज कितीतरी दिवसांनी मी गावी गेलो होतो. किती म्हणजे अगदी विचार करून करून थकलो तरी नेमका दिवस आठवणं खूप अवघड होतं.  हातात एक छोटीशी सुटकेस घेऊन मी स्टेशनवर उतरलो.पहाटेची वेळ होती.कधी नव्हे तो थंडीचा स्पर्श मला अनोखा वाटतं होता कारणं थंडी हा प्रकारचं मुंबईच्या लोकांना माहिती नाहीये. म्हणून अशा अंग गारठवून टाकणाऱ्या थंडीचं मला अप्रूप वाटत होतं. गावाकडचे लोक कानाला पांढरं उपरणं गुंडाळून बसलेले होते. तर बायाबापडया डोक्यावरून पदर घेऊन कान झाकून बसल्या होत्या. काही जणीनी पोरांना पदराखाली घेतलेलं होतं. अजून धड उजाडलं देखील नव्हतं. तरी स्टेशनचा परिसर  पूर्वी  रात्रंदिवस जागा असायचा तसाच आताही होता . एक दोन पान टपऱ्या सुरुच होत्या. काही मंडळी तिथं सिगारेट पीत उभी होती. हवेत धूर सोडत होती. स्टेशनच्या बाहेर जी मोकळी जागा होती . तिथं रिक्षांच्या रांगा लागलेल्या होत्या. रिक्षांच्या मागे रस्त्याच्या दोन्ही बाजूला हॉटेली  होत्या. काही छोटया, काही मोठया. हॉटेली सामोरं बऱ्याच चहा वाल्यांनी टेबल खुर्च्या लावून चहाच्या टपऱ्या टाकलेल्या होत्या. एक चहावला सतत चहा उकळवत होता. त्याच्या हातातल्या पळीने चहा सतत खालीवर करत तो हवेत चहाची धार नेत असे पुन्हा उकळत्या भांड्यात टाकतं असे. मध्येच पळीने चहाचा एखादी थेंब हातावर घेऊन त्याची चव घेत असे. इतक्या सकाळी देखील गाडीतून उतरलेले बरेच गिऱ्हाईक चहाची वाट पाहात होते. प्रत्येक दुकानदाराने पहिल्या बनवलेल्या चहाचा कप रस्त्यावर टाकलेला होता. काही भटकी कुत्री इतक्या पहाटे पण त्या टाकलेल्या चहाला चाटत होती. अजून एकदोन जणांनी एका हात गाडीवर पोह्यांचा ढीग बनवून त्यावर कांद्याच्या कापा, लिंबाच्या फोडी आणि हिरव्या मिरच्या खुपसलेल्या होत्या. काहीजण सकाळी सकाळी कागदाच्या डिश मध्ये पोहे घेऊन कागदाच्याच चमच्यानी नाश्ता करत होते. सकाळच्या त्या वेगळ्या वातावरणात गरमा गरम पोहे आणि गरमा गरम चहा याचा संमिश्र वास वेगळ्याच वातावरणात घेऊन जातं होता. अगदी खरं सांगायचं तर इतक्या पहाटे देखील भूक चाळवली जातं होती. आणि मुंबईला नाश्त्याची सवय नसलेला मी अगदी विनासंकोच तोंड बिंड धुण्याची फॉर्मॅलिटी न पाळता त्या कागदी डिशमध्ये पोहे घेऊन कागदी चमच्याने खायला लागलो. नंतर छान वाफाळलेला चहा पिलो . क्षणार्धात रात्रभर केलेल्या प्रवासाचा थकवा नाहीसा झाला.मनाला एकदम तरतरी आली.