सेनापती कोसळताच, सहस्त्रपाणीचे सैनिक दिशाहीन होऊन इकडे-तिकडे पळू लागले. त्यांचा सेनापती, त्यांचा आधार आणि गर्वाचा केंद्रबिंदू, आता प्राणविहीन झाला होता. हे पाहून राजवीरची मित्रमंडळी युद्धभूमीवर जणू गरुडागत झेपावली. त्यांनी हीच वेळ योग्य मानली आणि न थांबता, एकामागोमाग एक करून, शत्रूंची कत्तल सुरू केली. रक्ताच्या सरींच्या मध्ये, मृतदेहांच्या राशी वाढत गेल्या. आशयच्या तलवारीचा विजयच जणू या मोहिमेला गती देत होता. पण दूर एका टेकाडावर उभा असलेला सहस्त्रपाणी हे सगळे पाहत होता—त्याच्या डोळ्यांत संताप, हार आणि काहीतरी भयाण ठरवलेपणाची झलक स्पष्ट दिसत होती.
त्याने आपल्या अंगरख्याच्या आत जपून ठेवलेला रक्तपिंड बाहेर काढला. तो पवित्र व अपवित्रतेच्या सीमारेषेवर उभा असलेला अविष्कार होता—प्राचीन, विध्वंसक आणि दुर्बोध. त्याला स्पर्श न करता, फक्त हाताच्या जादूने तो हवेत उठवला आणि एका भयानक मंत्राने रक्तपिंडातील ऊर्जा आशयच्या मित्रांवर सोडली.
काही क्षणांतच, एकामागून एक करून सर्व मित्र धारातिर्थी पडू लागले. त्यांच्या शरीरातून जणू चेतना खेचली जात होती, आणि त्यांच्या जागी पडलेले मृतदेह युद्धभूमीवर नवीन भय पसरवत होते. हे पाहून सहस्त्रपाणीचे सैनिक पुन्हा एकदा थांबले, त्यांच्या डोळ्यांत नव्याने आलेली हिंमत चमकत होती. सहस्त्रपाण्याने गमावलेली सेना आता पुन्हा एकत्र येऊ लागली, एक अंतिम संघर्ष लढण्यासाठी सज्ज होत होती.
काही क्षणांतच, एकामागून एक करून सर्व मित्र धारातिर्थी पडू लागले. त्यांच्या शरीरातून जणू चेतना खेचली जात होती, आणि त्यांच्या जागी पडलेले मृतदेह युद्धभूमीवर नवीन भय पसरवत होते. हे पाहून सहस्त्रपाणीचे सैनिक पुन्हा एकदा थांबले, त्यांच्या डोळ्यांत नव्याने आलेली हिंमत चमकत होती. सहस्त्रपाण्याने गमावलेली सेना आता पुन्हा एकत्र येऊ लागली, एक अंतिम संघर्ष लढण्यासाठी सज्ज होत होती.
राजवीरने पाहिले—हातात आलेला विजय पुन्हा निसटतोय. आपले मित्र मृत्यूच्या अधीन झालेत, सेनापतींचा मृत्यू निष्फळ ठरण्याच्या वाटेवर आहे. संपूर्ण रणभूमीवर गोंधळ आणि गोंधळच आहे. आणि तेव्हा... तो एकटा, निर्धाराने, सहस्त्रपाणीच्या समोर जाऊन उभा राहिला.
"हे सगळे इथेच थांबव सहस्त्रपाणी," राजवीर शांत पण ठाम आवाजात म्हणाला. "तू अजूनही मागे फिरू शकतोस. तुझ्या उरलेल्या सैनिकांना घेऊन निघून जा. नाहीतर हे जे काही घडतंय, त्याहूनही भयंकर होईल. मी तुला शेवटचा इशारा देतोय."
सहस्त्रपाणी हसला. त्या हसण्यात वेडसर विश्वास, गर्व आणि उन्माद मिसळलेला होता. "राजवीर... हरलेल्यांचे असे बडबडणे मला फार आवडते. पण आज मी काहीच सोडणार नाही. ना तू वाचशील, ना तुझे गाव, ना तुझा वारस."
इतकेच बोलून तो अंगावर धावून आला. आणि त्या क्षणापासून सुरुवात झाली एका भयावह द्वंद्वयुद्धाची. तलवारींच्या टकरी, रक्ताचे थेंब, हवेत उठणारी धूळ आणि वेगाने बदलणाऱ्या हालचाली—सगळी रणभूमी जणू एका बिंदूकडे बघू लागली. दोघांच्या युद्धाचे तेज इतके जबरदस्त होते की इतर सगळे सैनिक आपापली शस्त्रे खाली ठेवून नुसतेच ते युद्ध पाहू लागले.
कधी सहस्त्रपाणी राजवीरला जमिनीवर आदळत होता, तर कधी राजवीरच्या जोरदार फटक्याने सहस्त्रपाणी दूर फेकला जात होता. एकमेकांच्या प्रत्येक हालचाली समजून घेणारे हे दोन शक्तिशाली योद्धे, शेवटच्या श्वासापर्यंत लढण्यासाठी सिद्ध झाले होते.दोघांच्या मनात एकच गोष्ट होती, की आज मी नाही किंवा तो नाही.
शेवटी, एक क्षण असा आला की राजवीरने सहस्त्रपाणीच्या मानेवर आपला पाय ठेवला. तलवार उगारलेली होती—तयार, एका झटक्यात त्याचे शिर धडापासून वेगळे करण्यासाठी.
पण तेव्हाच सहस्त्रपाणी गयावया करत गडबडीत बोलला, “थांब! मला माफ कर... मी येथुन निघून जाईन. माझ्याकडे काहीच उरलेले नाही. मी पिशाच्च देवतेची शपथ घेतो.” त्याचे डोळे पहिल्यांदाच नम होऊ लागले, आणि आवाजात पश्चात्तापाची छटा दिसु लागली.
राजवीरने क्षणभर विचार केला. त्याच्यातला माणूस आणि योद्धा दोघेही झगडु लागले. पण शेवटी त्याने मन बदलले. आपली तलवार मागे घेतली सहस्त्रपाणीच्या मानेवर ठेवलेला आपला पाय बाजुला घेत म्हणाला, “जा. पण दोन गोष्टी लक्षात ठेव—एक, सत्य नेहमीच जिंकते. आणि दुसरी, क्षमा ही वीरतेची खरी ओळख आहे, पुन्हा वाईट विचार करून कुणाच्या वाटेला जाऊ नकोस तुला तुझ्या प्राणांची भीक देतो.”
राजवीर असे बोलून मागे फिरला, पण त्याच क्षणी सहस्त्रपाणीने पुन्हा आपल्या अंगरख्यातून रक्तपिंड काढला, यावेळी त्याच्या चेहऱ्यावर फक्त एकच भाव होता—विध्वंस.
त्याने रक्तपिंड हवेत उचलला आणि त्याच्या लाल-भडक किरणांचा वर्षाव राजवीरवर करु लागला. त्या किरणांनी राजवीरभोवती एक चक्र तयार केले. ती ऊर्जा इतकी तीव्र होती की तीने त्याला पूर्णपणे वेढून घेतले. जणू त्याच्या आतले सर्व काही जळून जात होते, विरघळत होते. काही क्षणांतच, राजवीर किंचाळत खाली कोसळला.
रणभूमी पुन्हा एकदा स्तब्ध झाली..
राजवीर खाली पडलेला पाहताच आर्या, आशय आणि बलदेव धावत त्याच्याकडे मदतीसाठी झेपावले. त्यांचा चेहरा चिंता आणि संतापाने भरलेला होता. पण सहस्त्रपाणी, जणू याची वाटच पाहत होता. त्याने पुन्हा एकदा रक्तपिंडाची मदत घेऊन. एका मंत्रसदृश हाकेनंतर त्या लालभडक किरणांचे जाळे आर्या, आशय आणि बलदेव यांच्या भोवती देखील गुंफले. त्यांचे देखील श्वास कोंडले गेले, आर्या क्रोधाने ओरडु लागली. पण कोणालाच काही करता येत नव्हते. त्यांच्या शरीराभोवतीच्या ऊर्जा-श्रृंखलांनी त्यांना जमिनीवर रोवून टाकले होते.
सहस्त्रपाणीचे उरलेले सैनिक एकेका मित्राभोवती जमा झाले. लाठ्यांचा, काठ्यांचा वर्षाव सुरू केला. ते फक्त शरीरावर नाही, तर त्या सगळ्यांच्या आत्म्यावरही आघात करत असावेत इतके निर्दयी वाटत होते. आर्या किंचाळत होती, आशय कांठ्यांपासुन वाचण्याचा प्रयत्न करत होता बलदेव तर चक्क रडकुंडीला आला होता — पण कुणीही काही करू शकत नव्हते. संपूर्ण रणभूमी एक आर्त, वेदनादायी प्रसंग बनला होता.
_____________
_____________
इतक्यात, त्या भयाण शांततेच्यामध्ये, अचानक एक नाजूक पण तीव्र आवाज कानावर आला—एका लहान बाळाच्या रडण्याचा. तो आवाज थेट अंतरात्म्यात जाऊन भिडत होता. रणाच्या कोलाहलातही हा आवाज वेगळाच वाटत होता.—पवित्र, निष्पाप आणि गूढ.
सहस्त्रपाण्याच्या चेहऱ्यावर क्षणभर एक भांबावलेपण उमटले. त्याचे लक्ष त्वरित त्या आवाजाकडे वळाले. तो आवाज गावाच्या एका घराकडून येत होता. काही क्षण स्तब्ध उभा राहून, तो स्वतः त्या दिशेने चालू लागला—जणू त्या रडण्यात काहीतरी ओळखीचे, काहीतरी विलक्षण आहे असे त्याला जाणवु लागले. रणभूमीवर पुन्हा एकदा एक अस्वस्थ शांतता पसरू लागली.
त्या घरात एका लहान कोपऱ्यात, लहान बाळाला अलगद कवेत घेतलेला महाभूषण शांतपणे बसलेला होता. त्याचे डोळे बाळाच्या निष्पाप चेहऱ्यावर रोवलेले होते—काहीसे भयभीत, काहीसे अस्वस्थ. बाळाच्या रडण्यात त्याला एखादे भविष्य जाणवत होते, एका विध्वंसाची सावली आणि तरीही आशेचा क्षीण प्रकाश त्याच्या डोळ्यात दरवळत होता.
त्याच वेळी घराच्या दारात सहस्त्रपाणी उभा राहिला. त्याच्या चेहऱ्यावर क्रूर समाधान आणि घमेंड मिसळलेली सरळ सरळ दिसत होती. महाभूषणकडे पाहत तो खिल्ली उडवणाऱ्या सुरात म्हणाला.
सहस्त्रपाणी: "काय रे, भुषणा... आता पाळणाघर सांभाळायला लागलास वाटते ? महाभविष्यवक्ता असुनही या लहान बाळाच्या मागे लपलास? हेच तुझं 'महाभूषणत्व'?"
महाभूषणने त्याच्याकडे शांततेने पाहिले. थोड्या वेळाने शांत पण ठाम स्वरात तो बोलु लागला.
महाभूषण: "हसतोयस ना तू? पण तू हे समजून घ्यायला हवे, सहस्त्रपाणी—या निखाऱ्यांमध्ये अजून राख उरली आहे. तू अजूनही सावरू शकतोस. नाहीतर तुझा अंत अटळ आहे. या बाळाची शक्ति तुला चिरून टाकेल."
सहस्त्रपाणीचा चेहरा काळवंडला. त्याचे हसू थांबले आणि काही क्षणांतच त्याच्या संतापाचा स्फोट झाला.
सहस्त्रपाणी: "शक्ती? हाहाहा....! माझ्या रक्तपिंडाच्या शक्तीसमोर तू आणि तुझ्या या फालतु बाळाची शक्ती दोघेही काहीच नाहीत!"
महाभूषण अजूनही बाळाला अलगद मांडीवर घेतलेला होता, त्याच्या हातांत मायेचा वास होता. पण सहस्त्रपाणी काहीही न बोलता त्याच्यावर धावून आला आणि जबरदस्त ताकदीने त्याच्या हातांतून बाळ खेचून घेतले.
महाभूषण अजूनही बाळाला अलगद मांडीवर घेतलेला होता, त्याच्या हातांत मायेचा वास होता. पण सहस्त्रपाणी काहीही न बोलता त्याच्यावर धावून आला आणि जबरदस्त ताकदीने त्याच्या हातांतून बाळ खेचून घेतले.
"नाही!" महाभूषणने एकच किंकाळी फोडली, पण तो काहीच करू शकला नाही. क्षणार्धातच सहस्त्रपाण्याने त्याला मागे फेकून दिले—इतक्या जोरात की तो सरळ एका भिंतीवर आपटला. त्याच्या देहातून रक्ताची धार वाहू लागली, पण त्याचा डोळा अजूनही त्या बाळावर होता.
बाळ मात्र अजूनही रडत नव्हते, त्याच्या चेहऱ्यावर थोडे गोंधळलेले पण शांत भाव होते. सहस्त्रपाणी त्याला उचलून घेत आणि विजयी पावलांनी युद्धभूमीकडे परतला—पण त्या प्रत्येक पावलामागे आता काळाचे सावट होते. रणभूमीवर पुन्हा एकदा अंधार गडद होऊ लागला होता…
क्रमशः
सदर कथेचे लिखाण सुरू आहे, पुढील भाग नियमितपणे इरा फेसबुक पेज वर येतील, त्यामुळे पेजला फॉलो करून ठेवा.
ता क: ही कथा पुस्तक काल्पनिक आहे. यातील नावे, पात्रे, स्थळे आणि घटना या लेखकाच्या कल्पनेचा अविष्कार आहेत किंवा काल्पनिक पद्धतीने ती योजली आहेत. कोणाही जिवंत वा मृत व्यक्तीशी, घटना प्रसंगाशी किंवा ठिकाणांशी त्यांचे साधर्म्य आढळल्यास तो निव्वळ योगायोग समजावा.
सर्व हक्क राखीव आहेत, लेखकाच्या स्पष्ट लेखी परवानगीशिवाय या प्रकाशनाचा कोणताही भाग कोणत्याही स्वरूपात किंवा कोणत्याही प्रकारे पुनरुत्पादित किंवा कॉपी केला जाऊ शकत नाही किंवा कोणत्याही डिस्क, टेप, मीडिया किंवा इतर माहिती स्टोरेज डिव्हाइसवर हस्तांतरित किंवा पुनरुत्पादित केला जाऊ शकत नाही. पुस्तक परीक्षणातील संक्षिप्त अवतरण वगळता.
copyright: ©®
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा