अंधुक प्रकाशाच्या खोली बाहेर आशय आपली जखमी अवस्था सांभाळत एका कोपऱ्यात पडलेला होता. त्याचे धनुष्य दुसऱ्या टोकाला दूर गेले होते—अत्यंत असहाय अवस्थेत तो फक्त आर्याला पाहत होता. आर्या, जिला खोलीत कोंडून ठेवण्यात आले होते, आता बंदिवासातून सुटल्यावर पहिल्यांदाच ती पूर्ण संतापाच्या अवस्थेत होती. तिचे रूप रक्ताने माखलेले, डोळे अंगारासारखे लाल. ती एक वेगळीच शक्ती बनली होती—ना पूर्ण स्त्री, ना पूर्ण राक्षस.
आर्याची नजर सभोवतालच्या सावल्यांतून भेदकपणे फिरत होती, जणू काही तिच्या आतल्या वादळाला कोणी उत्तर देईल का हे शोधत होती. पण ती नजर शेवटी जिथे थांबली, तिथे होता राजवीर—भिंतीलगत सावधपणे उभा, चेहऱ्यावर अपराधाची झाक झळकत होती. त्याच्या उपस्थितीनेच तिच्या आतल्या द्वंद्वाला ठिणगी मिळाली. ती ताडकन वळली, आणि पाय आपोआपच त्याच्याच दिशेने चालू लागले. तिच्या चेहऱ्यावर भीती नव्हती—होता फक्त वेडसर राग, जणू तिने आपल्या मृत्यूला मिठी मारली होती पण कोणीतरी तिला त्यातून खेचून बाहेर काढले होते, अनिच्छेने.
"तू का? तूच का?" ती घणाघाती स्वरात म्हणाली.
"का केले असे? मला का खोलीत कोंडून ठेवलेस?" तिच्या आवाजात दु:ख आणि संतापाचा असा संगम होता, की सभोवतालचे वातावरणही एका क्षणासाठी स्थिर झाले होते.
"का केले असे? मला का खोलीत कोंडून ठेवलेस?" तिच्या आवाजात दु:ख आणि संतापाचा असा संगम होता, की सभोवतालचे वातावरणही एका क्षणासाठी स्थिर झाले होते.
राजवीरने तिच्या त्या संतप्त प्रश्नांना उत्तर देण्याचा प्रयत्न केला नाही. त्याच्या डोळ्यांत फक्त एक खोल समज आणि अपार खंत स्पष्ट दिसत होती. त्या नजरेत कसलाच युक्तिवाद नव्हता, ना कोणतीही सफाई. फक्त एक भावना — की त्याने जे केले, ते त्याला योग्य वाटले होते, पण त्याचे परिणाम आर्याच्या वेदनेत प्रतिबिंबित होत होते. आर्याच्या डोळ्यात पाणी तरळू लागले, पण रडणे दूर होते, ती ओरडली,
"सर्वात आधी माझ्या मृत्यूला अर्थ होता... आणि तू तो हिरावून घेतलास! आता मी कोण आहे? न मरणारी, न जगणारी… ही अर्धवट अवस्था दिलीस मला आणि आता मोकळा श्वास देखील घेऊ देत नाहीस?" पण राजवीर फक्त उभा राहिला. त्याचे ओठ बंद होते, पण त्याच्या नजरेत तीव्र वेदना आणि एक वचन न बोलताच उमटत होते—की तो तिच्या प्रत्येक प्रश्नासाठी जबाबदार होता… आणि कदाचित, त्या प्रत्येक वेदनेचे उत्तरही.
त्यावेळी बलदेव सावधपणे पुढे आला. त्याच्या चेहऱ्यावर काळजी आणि असहायतेचे स्पष्ट प्रतिबिंब होते. त्याने आर्याला गोंजारण्याचा प्रयत्न केला, आवाजात जितके शक्य तितके सौम्यपण आणत म्हणाला,
"आर्या… थांब. शांत हो. आपण सगळे तुझ्यासोबत आहोत. हे सगळे समजून घ्यायला हवे… एकत्र." पण तिच्या कानांवर ते शब्द पडलेच नाहीत. तिच्या डोळ्यांत आता केवळ रक्तमासाचे आवर्तन होते, तिचा श्वासही जणू दगडासारखा जड झाला होता. अंगाभोवतीच्या उर्जेने घरातील हवाही गडद आणि तापट बनली होती. ती पुन्हा एकदा किंचाळली—तीव्र, क्रुद्ध, आणि वेदनांनी भरलेली.
बलदेवच्या डोळ्यांसमोर तिचे रूप एका शांत स्त्रीवरून एका अक्राळविक्राळ शक्तीमध्ये परिवर्तित होतंय, हे स्पष्ट दिसत होते. तिचा संताप जणू तिच्या अंतर्मनात साचलेल्या असहायतेचा आणि आतापर्यंत सहन केलेल्या वेदनांचा विस्फोट होता. बलदेव मागे सरकला, त्याला हे कळून चुकले होते—ही आर्या ती नव्हती , जी आजवर त्यांना ज्ञात होती.
खोलीत शांततेचा एक गडद पडदा पसरलेला होता—आर्याच्या शरीरातून उठणारी काळोखी ऊर्जा, तिच्या डोळ्यांतील तांबडा झोत, आणि हवेत दरवळणारी प्राचीन अस्वस्थता. पण त्या घडीला, एक निनाद सगळ्याच गोष्टींना मागे टाकत घुमला—बाळाच्या रडण्याचा निनाद. तो निरागस, पवित्र आवाज जणू या अंधाराला फाडून पुढे येत होता. क्षणभरासाठी काळ थांबल्यासारखा वाटला. आर्याच्या डोळ्यांत असलेले भयाण तेज हळूहळू मावळू लागले. तिच्या मनात नुसती आठवण नव्हे, तर एक खोल भावना उसळली—मातृत्वाची. ज्या बाळासाठी तिच्या आतल्या सगळ्या शक्ती जाग्या झाल्या होत्या, त्याचे अस्तित्व आता प्रत्यक्षात तिला जाणवत होते.
ती संथपणे त्या आवाजाच्या दिशेने वळली, तिच्या चालीत अजूनही साशंकतेचा थर होता, पण त्याखाली एक आंतरिक ओढ होती—आईच्या मनाची. तिच्या पायाखालील जमिनीचा अंधार विरू लागला, जणू तिच्या पावलांमागून प्रकाश परत उगम पावत होता. समोर झोपलेल्या पांघरुणात हलणाऱ्या त्या छोट्याशा अस्तित्वाकडे पाहताच, तिच्या चेहऱ्यावर आश्चर्य आणि ओलाव्याने भरलेली शांतता पसरली. तिचे काळजातले संतापाचे वादळ त्या एका रडण्यात विरघळून गेले. तिला आठवले... हो, तिने काही वेळांपूर्वीच बाळाला जन्म दिला होता. हे केवळ बाळ नव्हते—हे तिचे स्वतःचे रक्त होते, तिचा जीव, तिचे उत्तर. आणि त्या एका क्षणाने ती पुन्हा आर्या झाली... एक आई.
राजवीर आणि बलदेव तिला थांबवण्याचा प्रयत्न करीत होते, त्यांच्या नजरेत काळजी आणि भीती स्पष्ट दिसत होती. पण ती त्यांच्यावर नजर न टाकता सरळ पुढे सरकली. तिच्या प्रत्येक पावलात एक शांत निर्धार होता—जणू तिच्या आतल्या कोलाहलाने आता एक दिशाहीन रौद्रतेऐवजी, प्रेमाचा नवा आकार घेतला होता. राजवीरच्या स्पर्शाने तिला थोडे थबकवण्याचा प्रयत्न केला, पण तिने त्याचा हात अलगद दूर केला—त्याच्यात ना जोर होता, ना राग; होता फक्त एक कोमल निर्धार. ती हळूहळू बाळापर्यंत पोहोचली. पांढऱ्या वस्त्रात गुंडाळलेला तो नाजूक जीव, ज्याच्या रडण्याने क्षणभर सगळे विश्व थांबल्यासारखे वाटत होते, त्याच्याकडे पाहताच तिच्या डोळ्यांतून अश्रू ओघळले.
ती शांतपणे जमिनीवर बसली. तिची हालचाल एक आईच्या सहजतेने भरलेली होती. बाळाला उचलताना तिच्या चेहऱ्यावर जी कोवळी माया उमटली, ती एखाद्या युगपुरुषाच्या गुढतेपेक्षा जास्त गोठविणारी होती. बाळाला आपल्या पदराखाली घेताना ती त्याला श्वासासारखी जवळ धरत होती—जणू ती त्याची केवळ आई नव्हती, तर त्याचे रक्षण करणारी शक्ती देखील होती. तिने त्याला स्तनपान सुरू केले आणि त्या क्षणी, जणू काळाने स्वतःला रोखून धरले. ती जागा आता केवळ एका आईच्या प्रेमाची साक्षी होती—जिथे राक्षसी शक्ती, शाप, किंवा युद्धाचे भय काहीही पोहोचू शकत नव्हते. राजवीर आणि बलदेव निःशब्द उभे राहिले—त्या दृश्यासमोर ते दोघेही अगदी लहान वाटू लागले होते.
त्या स्पर्शाचा परिणाम चमत्कारी होता. जसा बाळाने तिच्या स्तनाग्रांना स्पर्श केला, तसे तिच्या शरीरातून एक एक करून रक्तपिशाच्याचे तेज निघून जाऊ लागले. तिचे रूप मानवी होत गेले. डोळ्यांतील लाली नाहीशी झाली, त्वचा पूर्ववत झाली, तिने मूक्त श्वास घेतला... पहिल्यांदाच शांत आणि प्रेमाने.
दूर उभे असलेले आशय आणि महाभूषण हे दृश्य पाहून स्तब्ध झाले. हे बाळ केवळ एक अपत्य नव्हते—त्याच्यात काहीतरी विलक्षण होते. जर त्याच्या केवळ स्पर्शाने एक पिशाचिनी शांत झाली, तर ही शक्ती संहारासाठी नसेल... तर सृजनासाठी नवीन निर्मितीसाठी असेल, हे स्पष्ट करुन चुकले होते. आर्या पुन्हा एकदा मनाने आर्या झाली होती. मानव. एक प्रेमळ आई.
-------
दुसरीकडे, सहस्त्रपाणी आपल्या गडावर पोहोचला होता. त्याच्या चेहऱ्यावर विजयाचे हास्य होते, पण त्या हास्यात फार काळ गोडवा राहिला नाही. त्याचा एक गुप्तहेर मागून धावत आला आणि कानात काहीतरी कुजबुजला. सहस्त्रपाण्याच्या चेहऱ्यावरचा रंग उतरला.
"काय म्हणतोस? आर्या मेलेली नाही? आणि तिला राजवीरने पिशाच्यांमध्ये बदलवले?" तो चक्रावून विचारत होता. गुप्तहेरने मान डोलावली.
"हो महाराज. आणि तिने एका पुत्राला देखील जन्म दिला आहे."
"हो महाराज. आणि तिने एका पुत्राला देखील जन्म दिला आहे."
"हे शक्यच नाही!" सहस्त्रपाणीचा आवाज सगळीकडे घुमला, आणि क्षणात सगळं स्थिर झाले.
त्याच्या चेहऱ्यावरचा तिरसटपणा आता घाबरलेल्या राक्षसात बदलला होता. त्याचे डोळे रागाने लाल झाले होते, ओठांच्या कोपऱ्यांतून श्वास धगधगत बाहेर पडत होता. तो आपल्या जागेवरून गुप्तहेराकडे वाकला आणि हात उगारून पुन्हा गरजला,
"मी पाहिले होते तिचे मृत शरीर! रक्ताने माखलेले, प्राणविवश... मग हे कसे शक्य आहे? कुणी तिला परत जिवंत केले?" त्याचे शब्द जणू स्वतःलाच पटवायचा एक निष्फळ प्रयत्न होते—एक असा राजा जो स्वतःच्या सर्वशक्तिमानतेवर इतका विश्वास ठेवत होता की सत्य उघड झाले तरी ते स्वीकारायला तयार नव्हता. गुप्तहेर गारठलेला उभा होता, आणि त्याच्या नजरेत स्पष्ट दिसत होते—तो सांगू शकत होता, पण सहस्त्रपाणी त्याचे बोलणे समजून घेईल याची खात्री नव्हती.
पण सत्य समोर होते. आर्या जिवंत होती. तिचे बाळ जगत होते. आणि त्याच्या अस्तित्वाने आता विश्वाच्या भविष्यात एक नवा अध्याय लिहिला जाणार होता.
क्रमशः
सदर कथेचे लिखाण सुरू आहे, पुढील भाग नियमितपणे इरा फेसबुक पेज वर येतील, त्यामुळे पेजला फॉलो करून ठेवा.
सदर कथेचे लिखाण सुरू आहे, पुढील भाग नियमितपणे इरा फेसबुक पेज वर येतील, त्यामुळे पेजला फॉलो करून ठेवा.
ता क: ही कथा पुस्तक काल्पनिक आहे. यातील नावे, पात्रे, स्थळे आणि घटना या लेखकाच्या कल्पनेचा अविष्कार आहेत किंवा काल्पनिक पद्धतीने ती योजली आहेत. कोणाही जिवंत वा मृत व्यक्तीशी, घटना प्रसंगाशी किंवा ठिकाणांशी त्यांचे साधर्म्य आढळल्यास तो निव्वळ योगायोग समजावा.
सर्व हक्क राखीव आहेत, लेखकाच्या स्पष्ट लेखी परवानगीशिवाय या प्रकाशनाचा कोणताही भाग कोणत्याही स्वरूपात किंवा कोणत्याही प्रकारे पुनरुत्पादित किंवा कॉपी केला जाऊ शकत नाही किंवा कोणत्याही डिस्क, टेप, मीडिया किंवा इतर माहिती स्टोरेज डिव्हाइसवर हस्तांतरित किंवा पुनरुत्पादित केला जाऊ शकत नाही. पुस्तक परीक्षणातील संक्षिप्त अवतरण वगळता.
copyright: ©®
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा