आयुष्य कधीच मागे वळून पाहत नाही. प्रत्येक क्षणासोबत पुढे जाणे हीच त्याची निती आहे. आर्याच्या आयुष्यात जे काही घडत होते, ते आता मानवी मर्यादेपलीकडचे होते. ती आता केवळ आर्या उरलेली नव्हती—ती एक अद्भुत शक्ती बनली होती, जी राजवीर ने दंश केल्यामुळे तिच्या शरीरात वाढत जाणाऱ्या अनाम उर्जेसोबत अधिकच गूढ आणि अशक्य समजल्या जाणाऱ्या रूपात प्रकट होत होती.
तिचा प्रत्येक श्वास, प्रत्येक धडधड आता एक नवी ऊर्जा निर्माण करत होती—जी संहारकही होऊ शकत होती आणि त्राताही. तिच्या भोवतीचे विश्व तिच्याबरोबरच बदलत चाललेले होते, आणि त्या परिवर्तनाला थांबवणे कोणाच्याही हातात उरलेले नव्हते.ती आता एक वेगळीच शक्ती बनली होती—भीषण, वेगळी आणि अनाकलनीय.
दुसरीकडे, अंगणात एका कोपऱ्यात राजवीर आणि बलदेव निःशब्द उभे होते. त्यांचे चेहरे काळवंडलेले होते. डोळ्यांत शंका आणि भीती स्पष्ट दिसत होती. आशय तसाच जमिनीवर बसलेला होता, एकटक नजरेने जमिनीवर नजर रोखून पाहत होता. त्याच्या मनात एकच विचार घुमत होता—ती क्षणभराची असहायता, जेव्हा आर्याच्या हातून त्या बाईचा जीव निसटत होता आणि तो काहीच करू शकला नव्हता.
त्या क्षणी त्याला आपल्या सर्व सामर्थ्यांनाही मर्यादा आहेत, हे ठळकपणे जाणवले. त्याचे संपूर्ण अस्तित्व त्या एका क्षणात लोपलेले वाटत होते. त्याच्या समोर एखाद्या मानवाला पिशाच्च मारत होते. तिचा जीव जात होता. ती वेदना, ती अपूर्णता त्याच्या हृदयात खोलवर रुजून गेली होती. डोळ्यांसमोर फक्त एकच दृश्य दिसत होते—ती स्त्री, जिचा जीव जात होता आणि तो काहीच करू शकला नाही. तोंडात शब्द नव्हते. फक्त हृदयात एक असहायतेची सल जाणवत होती.
त्या क्षणी आर्या वेगळीच भासत होती. तिच्या चेहऱ्यावर कोणताही गोंधळ नव्हता, उलट एक शांत, परंतु गूढ समाधानाचे प्रतिबिंब होते. तिच्या हातावर सांडलेले रक्त तिने अलगद जिभेवर घेतले, जणू ती एखादी पुरातन ओळख पुन्हा शोधत होती. रक्ताचा तो स्वाद तिला केवळ तृप्त करत नव्हता—तो तिच्या आतल्या अंधाऱ्या, विसरलेल्या बाजूंना जागे करत होता.
डोळे मिटून तिने एक दीर्घ श्वास घेतला, आणि त्या क्षणी तिच्या आत्म्याचे काहीतरी खोल, अज्ञात दार उघडत होते. हे रक्त आता तिच्यासाठी फक्त एक शारीरिक गरज नव्हती, ते तिच्या नव्याने जन्मलेल्या अस्तित्वाची साक्ष होती—तिच्या आतल्या अंधाऱ्या शक्तीची ओळख, जिचे जागणे आता अपरिहार्य होते.
डोळे मिटून तिने एक दीर्घ श्वास घेतला, आणि त्या क्षणी तिच्या आत्म्याचे काहीतरी खोल, अज्ञात दार उघडत होते. हे रक्त आता तिच्यासाठी फक्त एक शारीरिक गरज नव्हती, ते तिच्या नव्याने जन्मलेल्या अस्तित्वाची साक्ष होती—तिच्या आतल्या अंधाऱ्या शक्तीची ओळख, जिचे जागणे आता अपरिहार्य होते.
राजवीर तिच्याजवळ गेला. त्याच्या नजरेत अजूनही काळजी होती, प्रेम होते.
राजवीर: (हळू आवाजात) "आर्या... किती वेळ उभी आहेस इथे? शरीर झिजेल असे स्वतःला थकवू नकोस."
आर्या:(जंगला जवळ बघत) "जे काही माझ्या आत होतंय... ते मला शांत बसू देत नाही आहे."
राजवीर: (थोडा पुढे येत) "मला माहीत आहे. पण त्याच्याशी झगडणे गरजेचे आहे. जे आत जागे झालंय, ती फक्त ताकद नाही—ती एक तहान आहे, आर्या. जी पिशाच्चतेकडे ओढत राहील."
आर्या: (त्याच्याकडे वळत, डोळ्यांत चमक दाखवत) "आणि जर मला ती तहान हवी हवीशी वाटत असेल तर? जर ती ताकद मला पूर्णत्व देत असेल तर? राजवीर, मी या रूपात आल्यापासून—मी पहिल्यांदा पूर्ण वाटत आहे, कमकुवत नाही, घाबरलेली नाही, तर समर्थ."
राजवीर: (गंभीर होत) "समर्थतेचा गर्व आणि पिशाच्चतेची वासना एकाच रेषेवर चालतात, आर्या. मी हे अनुभवलय, माझ्या वेळी माझ्या आत. त्याने तुझे मन जिंकले, तर तुझे माणूसपण हरवेल. आम्ही सगळे तुझ्यासाठी लढलो, पण तुलाच ठरवावे लागेल की तूला काय व्हायचे आहे."
आर्या:(सुस्कारा टाकत, पण थोडा कटू हसत) " माफ कर, राजवीर. पण तूच त्या क्षणांत होतास, जेव्हा मी मृत्यूच्या सीमारेषेवर होते. जिथे सगळे संपलेले वाटत होते. त्या अंधारातून मला बाहेर काढणारी तुझी हिच शक्ती होती. आता तीला मी दूर लोटले, तर मी पुन्हा शक्तिहीन होईन असे मला वाटते."
राजवीर: (हळू आवाजात) "पण मी आहे ना, तुझ्यासोबत. ताकद फक्त आतली नसते... कधी कधी हातात हात घेऊन चालणाऱ्या माणसातही असते."
आर्या काही वेळ न बोलता त्याच्याकडे बघत राहिली. पण तिच्या डोळ्यांत आता तो जुना ओळखीचा भाव नव्हता.
आर्याच्या डोळ्यांत उमटलेले तेज फक्त सामर्थ्याचे नव्हते—ते वेडसर होते, अनाकलनीय होते. तिच्या हालचालींमध्ये, श्वासात आणि संपूर्ण देहबोलीत काहीतरी अस्वस्थ, असंतुलित होते. आशय दूरून सगळे निरीक्षण करत होता. काही वेळ गप्प राहून त्याने शांतपणे पण कठोर स्वरात म्हटले.
"ती आता धोका बनत चालली आहे." त्याच्या स्वरात हळहळ नव्हती, फक्त वास्तवाचे भान होते. "जर तिची ही इच्छा, ही अज्ञात शक्ती, असेच नियंत्रण सोडून वाढत गेली, तर एक दिवस ती येथील प्रत्येकाला संपवेल. आणि असा क्षण येण्याआधी आपल्याला तिच्याशी लढावे लागेल. आणि मी ते करायला पूर्णपणे तयार आहे." त्याचे शब्द ऐकून सभोवतालचे वातावरण अधिकच गडद झाले.
राजवीरच्या अंगात मात्र क्षणात रक्त उसळले. त्याने एक झटक्यात आशयसमोर उभे राहत त्याच्यावर नजर रोखली. त्याचा आवाज खचलेला नव्हता, पण त्यात एक दृढता होती.
"नाही!" तो फक्त एवढेच म्हणाला. मग एक दीर्घ श्वास घेत पुढे बोलू लागला,
"अजून वेळ आहे. आर्या अजूनही आपली आहे. तिच्या आत असलेली शक्ती वेगळी असली, तिचे वागणे विचित्र असले, तरी ती अजूनही तीच आहे... आर्या. ती माझ्यावर विश्वास ठेवेल, आणि मी तिला थांबविन. तिला शांत करता येईल, वाट दाखवता येईल. शेवटी, ही लढाई आमच्या प्रेमाची आहे, आणि मी प्रेमानेच तिला परत आणेन. शस्त्र शेवटचा उपाय आहेत... अजून ती वेळ आलेली नाही." आशयने काही क्षण त्याच्याकडे पाहिले, आणि मग नजर वळवून गप्प झाला—कदाचित त्याचाही थोडाफार विश्वास शिल्लक होता.
"अजून वेळ आहे. आर्या अजूनही आपली आहे. तिच्या आत असलेली शक्ती वेगळी असली, तिचे वागणे विचित्र असले, तरी ती अजूनही तीच आहे... आर्या. ती माझ्यावर विश्वास ठेवेल, आणि मी तिला थांबविन. तिला शांत करता येईल, वाट दाखवता येईल. शेवटी, ही लढाई आमच्या प्रेमाची आहे, आणि मी प्रेमानेच तिला परत आणेन. शस्त्र शेवटचा उपाय आहेत... अजून ती वेळ आलेली नाही." आशयने काही क्षण त्याच्याकडे पाहिले, आणि मग नजर वळवून गप्प झाला—कदाचित त्याचाही थोडाफार विश्वास शिल्लक होता.
राजवीरने आर्याला एका अंधाऱ्या खोलीत बंद केले. त्या खोलीच्या दारावर त्याने एक अतिशय प्राचीन आणि बलाढ्य मंत्रांनी भारलेले शस्त्र ठेवले—जे फक्त त्याच्या शक्तीनेच हलवता येत होते. बाहेरून पाहता, ती खोली अभेद्य वाटत होती. पण राजवीरला माहीत होते की हे संरक्षण फक्त काही वेळेपर्यतच आहे. कारण आर्या आता साधी स्त्री राहिलेली नव्हती—तिच्या नसांमध्ये आता आद्य पिशाच्चांचे रक्त वाहत होते. ती केवळ शक्तीशाली नव्हती, तर तिच्या रक्तात वाढणारी अनामिक शक्तीही तिचे रूप बदलत होती.
तो जाणून होता की ती खोली, कितीही मजबूत असली तरी, आर्याच्या आतून फूटत चाललेल्या शक्तीपुढे ती एक क्षणिक अडथळा ठरेल. तरीही त्याला हवी होती थोडी अधिक वेळ—तिच्या बाहेर येण्याआधी काही निर्णायक पावले उचलण्यासाठी. म्हणूनच त्याने ती खोली केवळ कैदेसाठी नाही, तर स्वतःच्या योजना पूर्ण करण्यासाठी एक विलंब यंत्रणेसारखी वापरली.
तेवढ्यात महाभूषण त्यांच्या जवळ पोहोचला. त्याने सर्वांच्या चेहऱ्याकडे पाहिले आणि गंभीर स्वरात म्हणाला, “तुम्ही या सगळ्या धबडग्यात एक गोष्ट विसरत आहात. राजवीरचे बाळ…”
राजवीर ताडकन उठला. “हो! ते अजूनही गादीवर पडले होते!”
तो धावत खाली गेला आणि तिथे, एका कोपऱ्यात, त्याला एक लहानसे बाळ दिसले. निळसर डोळे, चंद्रासारखी कांती. ते मूल त्याच्या हातात आले, आणि सगळे वातावरण स्तब्ध झाले. ते मूल रडत होते, भुकेने. पण आर्या खोलीत बंद होती. तिच्या हातात त्याला देणे धोकादायक होते.
त्यांनी जवळच्या गायीचे दूध गरम करून कोमट बनवले आणि त्या बालकाला दिले. काही वेळातच ते मूल शांत झाले.
पण त्याच वेळी खोलीत आर्याने जोरात धडका मारायला सुरुवात केली. ती खोलीचा दरवाजा फोडून बाहेर आली. डोळे लाल, चेहरा विकृत क्रोधाने भरलेला.
आशय समोर धनुष्य घेऊन उभा होता, आपल्या धनुष्याचा प्रत्यंचा ओढणार इतक्यात आर्या काही क्षणांतच त्याच्याजवळ पोहोचली, त्याने काही करण्याअगोदर एक जोरदार ठोसा त्याच्या तोंडावर बसला. आशय दूर जाऊन आपटला, त्याचे धनुष्य बाजूला गेले.
पुन्हा एकदा आर्या असह्य शक्तीच्या अधीन झाली होती… आणि आता कुणालाच कल्पना नव्हती, पुढे काय होणार आहे याची.
क्रमशः
सदर कथेचे लिखाण सुरू आहे, पुढील भाग नियमितपणे इरा फेसबुक पेज वर येतील, त्यामुळे पेजला फॉलो करून ठेवा.
ता क: ही कथा पुस्तक काल्पनिक आहे. यातील नावे, पात्रे, स्थळे आणि घटना या लेखकाच्या कल्पनेचा अविष्कार आहेत किंवा काल्पनिक पद्धतीने ती योजली आहेत. कोणाही जिवंत वा मृत व्यक्तीशी, घटना प्रसंगाशी किंवा ठिकाणांशी त्यांचे साधर्म्य आढळल्यास तो निव्वळ योगायोग समजावा.
सर्व हक्क राखीव आहेत, लेखकाच्या स्पष्ट लेखी परवानगीशिवाय या प्रकाशनाचा कोणताही भाग कोणत्याही स्वरूपात किंवा कोणत्याही प्रकारे पुनरुत्पादित किंवा कॉपी केला जाऊ शकत नाही किंवा कोणत्याही डिस्क, टेप, मीडिया किंवा इतर माहिती स्टोरेज डिव्हाइसवर हस्तांतरित किंवा पुनरुत्पादित केला जाऊ शकत नाही. पुस्तक परीक्षणातील संक्षिप्त अवतरण वगळता.
copyright: ©®
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा