पुन्हा बरसला श्रावण.. भाग ९०

ईश्वरी पुण्याला तिच्या घरी पोहचली. घरी पोहचेपर्यंत संध्याकाळ झाली होती. ‘राजनंदिनी सरदेसाई’ दारावरच्या पाटीवर अलगद तिचा हात फिरला आणि डोळ्यातला पाऊस तिच्याही नकळत सुरू झाला. तिने दारावरचं कुलूप काढलं आणि ती आत आली. एक विचित्र एकाकीपणाचा दमट दर्प तिच्या नाकात शिरला. ती अस्वस्थ झाली. बॅग खाली ठेऊन ती पटकन बाथरूममध्ये शिरली आणि गरम पाण्याच्या शॉवरखाली ती डोळे मिटून उभी राहिली. मनातलं वादळ शमवण्यासाठी तिच्या जीवाचा आटापिटा सुरू होता. मनातल्या भावनांचा त्या पाण्यासोबत निचरा व्हावा असं तिला वाटत असावं. तिच्या डोळ्यातला श्रावण शॉवरमधून कोसळणाऱ्या जलधारेत कधी एकरूप झाला हे तिलाही समजलं नाही. बराच वेळ ती तशीच शॉवरखाली उभी होती. स्वराजच्या आठवणी पुन्हा तिच्यासमोर फेर धरू लागल्या. त्यादिवशी ती अशीच न्हाऊन बाथरूममधून बाहेर आली. अंगात लाल रंगाचा बाथरोब परिधान केला होता. केसांना गुंडाळलेला टॉवेल काढून ती तिचे केस पुसत होती. इतक्यात स्वराज धाडकन बेडरूमचं दार पुढे ढकलून आत आला. तेंव्हा तिची उडालेली त्रेधातिरपीट आठवून तिचं तिलाच हसू आलं. ईश्वरी बाहेर आली. कपडे बदलून बाहेर सोफ्यावर येऊन बसली. हवेत थोडा गारवा जाणू लागला होता. मुंबईपेक्षा पुण्यात थोडं थंड वातावरण होतं. तिने स्वतःसाठी छान कॉफी बनवून घेतली. कॉफीचा एक घोट घश्यात उतरताच तिला एकदम तरतरी जाणवली. पुण्याला सुखरूप पोहचल्याचं तिने अनघाला कॉल करून कळवलं आणि पुन्हा आपल्याच विचारात ती गढून गेली.