पुन्हा बरसला श्रावण भाग १८

“आणि तू मोठ्याने हसायचास. किती सहजपणे तू आपल्या वेदना लपवायचास. दादा, मी सातवीत होते. तू मला चौथी पर्यंतचे क्लासेस घ्यायला सांगितलंस. मी क्लासेस घेऊ लागले. मुलं घरी येऊ लागली. शिकवणी चांगली सुरू झाली. शिकवणीतून मिळालेली माझी पहिली स्वकमाई तुझ्या हातावर ठेवताना मला किती आनंद झाला होता म्हणून सांगू! आणि तुझ्या डोळ्यातले आनंदाश्रू माझ्या नजरेतून सुटले नव्हते. त्याच वेळेस तू माझं बँकेत खाते उघडून दिलं होतंस. थोडे पैसे बँकेत माझ्या खात्यावर टाकून बाकीचे तू आईकडे दिले होतेस. इतक्या लहानवयात तू मला बचतीची सवय लावलीस. ती आजपर्यंत मी पाळत आले. दादा, सगळं तुझ्या म्हणण्याप्रमाणे करत होते. तुला जे आवडेल तेच करत होते. अरे अगदी माझे ड्रेस, एरिंग्स, हातातल्या बांगड्या, कॉस्माटिक्स सगळं तुझ्याच पसंतीने होतं. माझी अशी वेगळी आवडच उरली नव्हती. दादा, मला सायन्सला जायचं होतं. इंजिनियर व्हायचं होतं पण तू म्हणालास वाणिज्य शाखेत ऍडमिशन घे.. नोकरीच्या संधी खूप असतात. लवकर नोकरी लागेल. स्वतःच्या पायावर उभी राहशील. ऐकलं मी तुझं.. मी निमूटपणे ऍडमिशन घेतलं. तू मला तुझ्याच कॉलेजमध्ये ऍडमिशन करून दिलं. मी स्वखुशीने तयार झाले. कारण विश्वास होता मला.. माझा दादा माझ्या बाबतीत कधीच चुकीचं वागणार नाही. मग दादा सांग मला.. आता माझा तो दादा कुठे हरवला? आता नेमकं काय झालं की तू इतका बदललास? म्हणतात की नात्याला इतकंही आवळून ठेवू नये रे की ते गुदमरून जाईल. आणि नेमकं तेच तू केलंस. दादा, माझी काळजी घेता घेता तू मला पिंजऱ्यात डांबून ठेवलंस. मायेचं नातं कधी अधिकारात बदललं कळलंच नाही. आता तुझ्या प्रेमापेक्षा मालकी हक्काची भावना जास्त तीव्र होत चाललीय. माझ्यावर तू मालकी हक्क सांगू लागला आहेस, दाखवतो आहेस.. पण दादा, मी एक माणूस आहे रे.. भावना, संवेदना असलेला हाडामांसाचा देह आहे रे.. घरातली कुठली तरी निर्जीव वस्तू नाही की तुझी प्रॉपर्टी नाही की, तू मला हवं तसं वागवायला. मी हे मुळीच सहन करणार नाही.”