प्रेमाचे बंध

पुर्वा शामराव आणि वनिताची लाडाची लेक. भाऊ नसल्याने आयुष्यात कोणालाच राखी कधीच बांधली नाही. पण, अगदी तीन चार वर्षांची असल्यापासून ती तिच्या वडीलांना ती नेहमी राखी बांधायची. कारण, वडीलांकडून पैसे किंवा ओवाळणी मिळायची आणि मग तो चेहऱ्यावरचा आनंद काही वेगळाच होता. तेव्हा फक्त हौस म्हणून पण जसजशी मोठी होत गेली तरी ती प्रथा तिने सोडली नाही. बालपणी अनुभवलेली मजा आणि हट्ट काही कमी केलेला नव्हता आणि वडीलांना एक वचन दिले होते.
"बाबा, मी तुम्हाला शेवटपर्यंत साथ देईल. सुख असो वा दुःख मी तुमच्या डोळ्यांत कधीच अश्रु येऊ देणार नाही. "

लेकीचे बोलणे तिच्या वडीलांनी कधीच मनावर घेतले नाही. कारण, लग्नानंतर हे सर्व बदलणार हे ते जाणून होते.

कारण, भाऊ असला तरच आपली रक्षा करेल किंवा ओवाळणी मिळेल. अशी संकल्पना तिने कधीच केली. ज्या वडीलांनी तिला आज पर्यंत फुलाप्रमाणे जपले होते. ते देखील तिकडे आठवण काढत होते. पण, सणावाराचे लेकीच्या घरी कसे जायचे? त्यामुळे पुर्वा आल्यानंतरच राखी बांधायची असे त्यांनी ठरविले.

पण, प्रथमेशने पुर्वाला न सांगता शामराव आणि वनिता ताईंना आधीच आमंत्रण दिले. ठरल्याप्रमाणे ते वेळेवर येणार होते.

इकडे पुर्वा मात्र शरीराने तर थकलीच होती. पण मन जास्त खट्टू झाले होते. पण, तिला माहीत नव्हते की संध्याकाळी काय घडणार आहे.

सगळे पाहुणे येत होते. तिच्या हातचा स्वयंपाक खाऊन खुष होत होते. घरात चाललेला हा रक्षाबंधनाचा सोहळा पाहून तिचे मन कासावीस होत होते. पण, आता काय करणार?

संध्याकाळचे साडेसात वाजत होते. सगळे पाहुणे निघून गेले. सगळे आपापल्या खोलीत. तिला आता स्वयंपाक करायचा नव्हता. म्हणून ती थोडावेळ निवांत झाली. एक क्षण विसावले की दारावरची बेल वाजली.

यावेळी कोण आले असेल ? मनात विचार करीतच दार उघडायला गेली. तर समोर शामराव आणि वनिता.