मागील भागात.
‘मी त्याला कॉलेजपासून आवडत होती?’ रागात असणाऱ्या अश्विनीच्या गालावर या वाक्याने हलकीशी लाज चढली. त्याने तेव्हा दिलेला शब्द आजवर पाळला होता. आपल्यावर इतकं कोणी प्रेम करू शकत का? ही भावना, हा विचार पूर्ण व्यक्ती बदलावयाची ताकत ठेवत असते. त्यापुढे अश्विनीचा हा लटका राग तरी किती टिकणार होता.
ती तिच्याच विचारात तिच्या केबिनला पोहोचली आणि त्या केबिनचं दार उघडलं. तिने समोर पाहिलं ते तिथल्या एका खुर्चीवर कोणीतरी पाठमोरी बसलेलं होत. ते बघून अश्विनी गोंधळून गेली आणि त्या खुर्चीवर बसलेल्या व्यक्तीच्याजवळ गेली. ती हळू हळू चालत बसलेल्या व्यक्तीच्या चेहऱ्याच्या समोर गेली आणि पुढे ती काही बोलणार तोच ती स्तब्धच झाली.
आता पूढे.
“विशू.” अश्विनीने आवाज दिला. तरी समोर बसलेल्या तिने तिचा चेहरा काही वर केला नव्हता. मग अश्विनी तिच्यासमोर जात तिच्या घुडघ्यावर बसली.
“विशू बोल ना.” अश्विनी खूपच भावनिक झाली. तिची जिवलग मैत्रीण तिला आज भेटली होती. पण ती काहीच बोलयला मागत नव्हती.
“कोण विशू?” विशाखाचे डोळेही ओलावले होते. त्यामूळे ती जरा चिडून बोलली. “तू ओळखतेस का मला?”
“अस का बोलत आहेस?” अश्विनीने तिचा हात तिच्या हातात घेतला. “तू एकच तर मैत्रीण होतीस जी मला समजुन घ्यायची.”
“हो का?” विशाखा अजूनच चिडून बोलली. “म्हणून कॉलेजनंतर माझ्याशी काहीच संपर्क ठेवला नाहीस ना तू? अरे, मी वेड्यासारखी तुला शोधत राहिली. पण तुला तर माझी काळजीच नव्हती ना.”
“अस नाही ना विशू.” अश्विनीचे डोळे भरून वाहायला लागले. “माझ्यामुळे उगाच तुझही नाव खराब झाल असत.”
“तुझ्यामुळे?” विशाखाचा सूर अजूनही तसाच चिडका होता. “तुझ्यामुळेच तो वाचला होता. फक्त मुक्या मारावरच वाचला तो. नाहीतर त्याची हाडच खिळखिळी झाली असती.”
“म्हणजे?” अश्विनी गोंधळून विचारू लागली.
“तुमचे मिस्टर आणि आपला ग्रुप ह्या सगळ्यांनी त्याची चांगलीच धुलाई केली होती.” विशाखा भाव खात बोलली. तिच्यावर अजूनही राग आहे. हे तिला दाखवायचं होत.
“एक मिनीट नीरज कुठे भेटले तुला?” अश्विनी अजाणतेपणे बोलून गेली. शेवटी तिच्या मनाने प्रेमाच ते युद्ध जिंकल होत ना. मग त्यापुढे बुद्धीच काय चालेल नाही का? माणस उगाच प्रेमात वेडी होत नाहीत.
“ओहो, आत्तापासुन आदराने बोलावण?” विशाखाचा तो लटका राग सुटलाच आणि ती नाटकी स्वरात बोलली.
“माझे सर आहेत ते.” अश्विनी लाजेने चिडून बोलली.
“हो का?” विशाखा “म्हणून त्याला.. सॉरी सॉरी” विशाखाने जीभ चावायच नाटक केल आणि पुढे बोलली. “त्यांना सुरवातीला माकड बोललीस ना?”
तसे अश्विनीचे डोळे विस्फारले गेले. ‘हा पण ना काहीही सांगत सुटतो.’ अश्विनी परत नीरजला मनात भांडून मोकळी झाली. “पहीले सांग ते कसे भेटले तुला?” त्याने तर खरं काही सांगितल नव्हत.
“फेसबुकची कृपा.” शांत झालेली अश्विनी बघून नीरज आत आला. “फेसबुकवर भेटली ती. पण तिलाही काहीच माहिती नव्हती. म्हणून मग सुहास काकांना तुझी माहीती काढायला सांगीतली होती.”
“सुहास सर?” अश्विनीचे डोळे आश्चर्याने विस्फारले गेले.
“बाबांचे मित्र आहेत ते.” नीरज
“म्हणजे तुम्हाला आधीपासून माहीत होत ना सगळ?” अश्विनी बारीक डोळे करून त्याला बघू लागली.
“हो.” नीरज जरा चाचरत बोलला.
“मग ते प्रोजेक्ट संतोषकडे गेला आणि मला अस डायरेक्ट मुख्य मॅनेजर का?” अश्विनीला जस ते आठवलं तस तिने लगेच विचारलं.
“अगं, आपले ते मुख्य मॅनेजर निवृत्त होणार असल्याच नंतर समजल ना,” नीरज “आणि तू मुख्य मॅनेजरची पोस्ट डिझर्व करतेस. या गोष्टीची चर्चा मागच्या वेळेसच झाली होती. जेव्हा तू दिल्लीला येऊन गेली होतीस. त्याचवेळेस बोर्ड ऑफ डिरेक्टर्स यांनी तुझ नाव नॉमिनेशनमध्ये ठेवलं होत. तू जर अजून पूर्ण वर्षभर तिथे काम करत रहाणार होतीस. तर ते तुझ नाव कन्फर्म करणार होते आणि तेव्हा तर मी देखील तिथे नव्हतो. प्रोजेक्टच बोलशील तर संतोष सगळा रिपोर्ट तुलाच करणार आहे. त्याला बाकी कामातून मुक्त करून फक्त त्याच प्रोजेक्टवर कामाला लावणार आहे आणि तुझ्यासारखी एमप्लोई बाकी कामापासून दूर ठेवता येणार नाही ना. म्हणून हा निर्णय कंपनीचा आहे. यामुळे मी काही वेगळं केलं नाही.”
अश्विनी त्याला फक्त बघत रहिली होती. ती काहीच बोलत नाही ते बघून नीरजने बोलायला सुरवात केली.
अश्विनी त्याला फक्त बघत रहिली होती. ती काहीच बोलत नाही ते बघून नीरजने बोलायला सुरवात केली.
“आता सगळ्याच प्रश्नांची उत्तर भेटले असतील तर पुढे जायचं?” नीरज मंद स्मित करत बोलला. “माझ्या आईला तर तुला भेटायची खूपच इच्छा झाली आहे.”
आता मात्र अश्विनी पुरती लाजली गेली.
“चला, जाउयात?” ती बोलण्याच सोडून नुसतच लाजायचं काम करत होती म्हणून नीरजने पुन्हा विचारलं.
“पण आजच काम?” अश्विनी गोंधळून बोलली.
“आज सुट्टी दिली आहे सगळ्यांनाच.” नीरज “आज खूप काही घडलं आहे. त्यामुळे सर्वाना आराम म्हणून सुट्टी.”
“मजा आहे बाबा एका मुलीची.” विशाखा चिडवण्याच्या सुरात बोलली. तसा अश्विनीने तिला डोळे दाखवत तिच्या पाठीवर एक फटका मारला. पण याचा तिच्यावर काहीच परिणाम झाला नाही.
अश्विनी आणि विशाखाच असचं चालू राहणार हे नीरजला माहिती होत. म्हणून त्याने दोघींना पटकन तिथून बाहेर काढलं. अश्विनी जरा घाबरतच त्या केबिनमधून बाहेर पडली. पण बाहेर तर कोणीच नव्हत. मग ती तिघेही ऑफिसमधून बाहेर पडले. नीरज तर तिला तसाच त्यांच्या घरी घेऊन जाणार होता. पण अश्विनीने पहिले तिच्या घरी जाऊन तिच्या आईची परवानगी घ्यायचे ठरवले.
मग काय? नीरज त्याच्या गाडीत, तर अश्विनी आणि विशाखा अश्विनीच्या गाडीतून निघाले. पुढच्या अर्ध्या तासात ते तिघेही अश्विनीच्या घरी पोहोचले. अश्विनीने तिच्या नेहमीच्या ठिकाणी तिची गाडी लावली. तर नीरजने त्या इमारतीच्या मोकळ्या आवारात त्याची गाडी लावली. जिथे त्या इमारतीच्या रहिवाश्यांकडे येणारे पाहुणे गाडी लावत होते. नीरज त्याची गाडी लावून उतरला आणि गाडी लॉक करून अश्विनीच्या घराच्या दिशेने चालू लागला. दोन पावलं टाकून झाली तोच त्याची तिचं पावलं बाजूला नजर जाताच थबकली.
घराकडे जाणाऱ्या नीरजला बघून अश्विनीही त्याला गोंधळून बघू लागली. कारण तिने तर त्याला तिच्या घराचा पत्ता कधीच सांगितला नव्हता. जरी इमारत माहिती असली तरी ती राहत असणारी विंग, त्या विंगेचे ठिकाण त्याला माहिती असणे तर शक्यच नव्हते. तरी तो बरोबर दिशेने चालला होता. त्यात पुढे जाऊन थांबलाही होता.
दोघेच्या दोघे गोंधळून उभे राहिले होते.
दोघेच्या दोघे गोंधळून उभे राहिले होते.
विशाखाने अश्विनीला पाहिलं. नंतर ती ज्या बाजूला बघत होती त्या बाजूला नजर टाकली आणि तिने डोक्यालाच हात लावला. कारण तिचं तर त्याला तिथे घेऊन आली होती.
‘हे भगवान,’ विशाखाने तिचं एक बोट दातात धरल आणि आजूबाजूला पाहिलं. तिला बाजूला एक छोटासा दगड दिसला. तसा तिने तो उचलला आणि नीरजला फेकून मारला.
नीरज बाजूला उभ्या असणाऱ्या त्याच्या घरच्या गाड्या बघून अचंबित झाला होता. त्यातली एक विकासची होती. तर दुसरी सुहास यांची. ह्या दोन गाड्या इथे काय करत आहेत? हा प्रश्न त्याला पडला होता. तेवढ्यातचं त्याला एक दगड येऊन लागला. तस त्याने लगेच वळून पाहिलं तर त्याच लक्ष अश्विनीकडे गेल. तिला अस त्याच्याकडे रोखून बघताना पाहून नीरजने मनातच त्याच्या डोक्याला हात लावला.
अश्विनी पुढे काही विचारणार तोच नीरज बोलू लागला. “माझे बाबा कधी तुझ्या घरी आले होते?”
तशी अश्विनी चमकून त्याला बघू लागली. “नाही तर, का रे?”
“मग सुहास काका?” नीरजने गोंधळून विचारलं.
“ते पण नाही.” अश्विनी गोंधळून गेली. “पण ते का येतील ना माझ्या घरी?”
“मग त्यांच्या गाड्या इथे कश्या?” नीरजने गाड्यांकडे बोट केल.
नीरजने दाखवलेल्या बाजूला अश्विनीने पाहिलं आणि तिलाही जरा धक्काच बसला. ‘अच्छा हा तर त्या गाड्या बघून तिकडे गेला होता तर.’ अश्विनीने मनातच तिचा तर्क लावला.
मग ते दोघेही विशाखाकडे बघू लागले. विशाखाला त्यांचा रोख समजून आला.
नीरजने दाखवलेल्या बाजूला अश्विनीने पाहिलं आणि तिलाही जरा धक्काच बसला. ‘अच्छा हा तर त्या गाड्या बघून तिकडे गेला होता तर.’ अश्विनीने मनातच तिचा तर्क लावला.
मग ते दोघेही विशाखाकडे बघू लागले. विशाखाला त्यांचा रोख समजून आला.
“नाही मी आशुच्या आईला भेटली आणि नाही तुमच्या घरच्यांना.” विशाखा आठ्या पडून बोलली. “आता तर मला आशूच्या आईला भेटायचं टेन्शन आल आहे.”
मग ते दोघेही एकमेकांकडे बघू लागले. शेवटी घरी जाऊन बघू हा विचार करत ते अश्विनीच्या घराकडे निघून गेले.
घरी पोहोचल्यावर अश्विनीने दाराची बेल वाजवली. विशाखा तर अश्विनीच्या पाठीच लपली होती.
जस कांता मावशींनी दार उघडलं. तसे अश्विनी आणि नीरज दोघेही तोंडाचा आ वासून घरात बघू लागले. त्यांना अस धक्यात गेलेलं बघून विशाखानेही तिची मान अश्विनीच्या पाठीमागून हळूच काढत घरात पाहिलं.
क्रमशः
अष्टपैलू लेखन स्पर्धा.
कसा वाटला भाग? कमेंट करुन सांगायला विसरू नका.
कसा वाटला भाग? कमेंट करुन सांगायला विसरू नका.
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा