मागील भागात.
तिच्या आवाजातला रोख अश्विनीला समजून गेला होता. मनीषाने मायाला थांबवयाचा खूप प्रयत्न केला. पण माया आज कोणाचेही ऐकून घेण्याच्या मनस्थितीत नव्हती. राकेशही यांच्या भानगडीत पडला नाही. त्याने फक्त लांबूनच गम्मत बघायचं ठरवलं होत.
“हे बघ माया, आता माझा काहीही बोलायचा मूड नाहीये.” अश्विनी मायाला विनंती करत बोलली. “प्लीज आपण नंतर बोलूया?”
आजचा दिवस तिचा फक्त सरप्राईजने भरलेला होता. त्यात आता जे काही तिने ऐकलं त्याने तर तिचं डोकचं काम करण बंद केल होत. प्रोजेक्ट तिला दिला जाणार होता. पण तो संतोषकडे गेला आणि तिला सरळ मूख्य मॅनेजर केल. हे सगळंच तिच्या कल्पनेपलिकडचं होत.
“हो, आता काय बाबा मॅनेजर होणार ना?” मायाचा सूर वेगळाच लागला होता. “तेही मुख्य मनेजर.”
आता पूढे.
“माझ्यानंतर जॉईन झालीस ना तू या ऑफीसमध्ये? तरी माझ्या आधी कसकाय थेट मुख्य मॅनेजर झालीस?” माया आता तिच्या तोंडाला येईल ते बडबडायला लागली. “तू आणि सर नेहमी एकत्रच फिरायचे ना? सारखी सारखी मुंबईच्या ऑफिसलाही जात होतीस ना.”
अश्विनी आता मायला गोंधळून पाहू लागली.
“अशी काय बघत आहेस जस काही मी कशाबद्दल बोलत आहे ते तुला समजतच नाही?” माया कुत्सितपणाने बोलली. “सतीसावित्री बनून फिरणारी तू, सरांसोबत डिल केलीस ना? किती रात्रीची केलीस?”
हे सगळं ऐकून अश्विनीच डोकचं सुन्न झाल. तिला तिच्या कॉलेजचे दिवस आठवले. जेव्हा त्या मुलानेही अशीच सगळ्यांसमोर तिच्या इज्जतीचा तमाशा केला होता. त्या दिवशी केदारनेही तिच्या इज्जतीवर हात टाकायचा प्रयत्न केला होता. असे वारंवार झालेल्या घटनांनी अश्विनी आता पॅनिक ॲटॅक यायच्या स्थितीवर गेली. तरी माया थांबायच नावच घेत नव्हती. ती तिच्या अब्रूचे धिंडवडे काढतच राहिली.
“माया.” पुढच्या काही क्षणात त्या पूर्ण मजल्यावर कडक आवाज घुमला.
अचानक आलेला तो कडक आवाज ऐकून माया घाबरून दचकलीच. तर अश्विनीच्या डोळ्यातून टचकन अश्रुची एक ओघळ तिच्या गालावर उतरली.
मायाने मागे पाहिलं तर तिथे नीरज आला होता. मायाचे नको ते आरोप ऐकून त्याला प्रचंड राग आला होता. त्याचे डोळे जणू आगच ओकत होते. रेवाने अश्विनीला थरथरताना पाहीले आणि तिने लगेचचं नीरजला बोलावून घेतले.
“दुसर्‍यांवर बोट ठेवण्याआधी स्वतःच्या कॅरेक्टरकडे बघा.” नीरज “ती तिच्या कर्तृत्वामुळे इथे आहे. तुझ्यासारखी दुसर्‍यांच्या पैशावर उड्या मारणारी नाही ती. तू तिच्या चारित्र्यावर शिंतोडे उडवीतेस? तुझे पैशांचे नखरे संभाळु शकत नाहीत म्हणून दर चार महिन्याला बॉयफ्रेंड बदलतेस ना तु?”
एवढं सगळं ऐकून मायाच तर तोंडच उघड पडलं. कारण ही गोष्ट तर खरी होती. मग माया शांत बसली. पण मग मनीषाला ते बघवलं गेल नाही.
“पण सर ती आणि मी अश्विनीच्या आधी इथे कामाला लागलो होतो.” मनीषा रडायचं नाटक करत बोलली. कारण ती फक्त डोळ्याला रुमाल लावत होती. पण तिच्या डोळ्यात एकही अश्रू नव्हता. “आमच्या आधी तिला कशी काय ती पोस्ट मिळाली. आम्हाला काही समजत नाही का की तुम्ही दोघ एकत्र..”
मनीषा पुढे काही बोलणार तोच नीरजने तिच्याकडे रोखून बघत बोलयला सुरवात केली.
“तुला मॅनेजरची पोस्ट मिळावी म्हणुन जुन्या सीईओला एका रात्रीसाठीची डिल केली होतीस ना तू?” नीरजचा आवाज चढायला लागला. शेवटी तिने दोघांच्या नात्यावर तिने बोट ठेवलं होत आणि तेच त्याला सहन झाल नव्हतं. “त्याने नकार दिला म्हणुन तू त्याच्यावर खोटे आरोप लावले होतेस ना?”
या खुलाश्यावर सगळ्यांनाच धक्का बसला होता. मनीषा आता डोळे फाडून त्याला बघत राहिली.
“नंतर प्रकरण अंगावर आल म्हणून परत त्यांच्यासमोर गपचूप जाऊन माफीही मागितली होतीस ना?” नीरजने त्याच्या खिशात त्याचे हात टाकले. कारण ते बाहेर असते तर त्या हातांनी तिचं काय केल असत ते त्यालाही माहिती झाल नसत. “बरोबर ना? तरी तू तिच्यावर आरोप करतेस? तुझी लायकी तरी आहे का तिच्यासमोर उभ रहायची?”
अश्विनी अजूनही तिच्या जाणीवेच्या पलीकडेच होती. तर नीरज एवढ्या कळकळीने तिची बाजू का घेत आहे? तेच कोणाला कळत नव्हतं.
“तुला माहीती आहे का ती कोण आहे?” नीरजने शेवटी जाहीरच करायचं ठरवलं. “ती या ईनामदार कंपनीची भावी मालकीण आहे. मी नीरज इनामदार. कंपनीचे सर्वेसर्वा आणि मालक विकास इनामदार यांचा मोठा मुलगा आणि ही माझी होणारी बायको अश्विनी नीरज इनामदार.”
या खुलास्यावर सगळ्यांनीच त्यांची बोटे तोंडात घातली. तो शिक्षणासाठी परदेशात होता. त्यानंतर त्याने ह्या कंपनीत कामाची सुरवात त्यांच्या दिल्लीच्या ऑफिसमधून केली. त्यात त्याने त्याचा एकही फोटो झळकू दिला नव्हता. त्यामुळे त्या ऑफिसला त्याची ओळख फक्त सीईओ म्हणून होती.
“आता अस नका समजू की मी या एका महिन्याच्या ओळखीवर हे सगळचं करत आहे.” नीरजने त्या सगळ्या स्टाफच्या मनातला प्रश्न ओळखून बोलायला सुरवात केली. “मी तिला माझ्या कॉलेजच्या जीवनापासून तिला ओळखत आहे. ती माझी क्लासमेट होती आणि तेव्हापासूनच ती मला आवडत होती.”
नीरजच्या शेवटच्या वाक्याने अश्विनी परत वास्तवात आली. ती आता नीरजला रोखून बघू लागली.
“आय होप, तुम्हाला तुमच्या सर्व प्रश्नांची उत्तर मिळाली असतील तर तुम्ही तुमच्या कामाला जाऊ शकता.” नीरजने विषय थांबवला आणि मायाकडे पाहिलं. “माया मॅडम जर तुम्हाला अश्विनीने माफ केल तरचं या ऑफीसमध्ये तुम्हाला प्रवेश असेल.” नंतर तो मनीषाकडे वळाला. “मनीषा तुम्ही तुमच सामान आवरून घ्या. तुमच्यामुळे माझ्या बाबांना एका चांगल्या एम्प्लोईला गमवाव लागल होत. असही तुम्ही आजवर एकही चांगल प्रोजेक्ट मिळवू शकला नाहीत. जे काही काम केलत ते फक्त तुमची ही मॅनेजरची पोस्ट टिकावी म्हणून थोडफार केलत. त्यामुळे तुमची आता गरज नाही.”
मनीषाने जरी गपचूप जाऊन माफी मागितली होती. तरी तेव्हाच्या त्या सीइओच्या मनावर ती घटना जणू कोरली गेली होती. त्यांचे निवृत्तीचे अजून दोन वर्ष बाकी होते. पण त्यांच कामावरून मनच उडाल्यामुळे त्यांनी निवृत्तीच्याआधीच स्वेच्छा निवृत्ती घेतली आणि त्यामुळेच सुहास यांची सीईओ म्हणून पटकन नेमणूक करावी लागली होती. पण अश्विनीचा पाहिलेल्या फोटोने नीरजला तिथे सीईओ म्हणून आणल गेल होत.
नीरजच्या बोलण्याने मनीषाला चांगलंच धक्का बसला. मायाला किमान अश्विनीचा एक पर्याय तरी होता पण मनीषाला तोही ठेवला नव्हता. कारण माया रागात होती. पण मनीषाने ते सगळचं जाणूनबुजून केलेलं होत.
इकडे मायाचे डोळे चांगलेच वाहू लागले. ती आशेने अश्विनीकडे पाहू लागली.
“तिच्या आत्ताच्या तिरस्कारासाठी तिची इतक्या वर्षांची या कंपनीसाठीची मेहनत मी नाही विसरु शकत.” अश्विनी दीर्घ श्वास घेत बोलली. “मला तिच्यापासून कोणतीच तक्रार नव्हती आणि आताही नाही. तिलाही माझ्यापासून नसेल अशी मी आशा धरते.” एवढ बोलून अश्विनी मायाजवळ गेली. “मी सगळं काही विसरून परत तुझ्याशी मैत्री करायला तयार आहे. तुझी इच्छा असेल तर..” अश्विनी बोलता बोलता थांबली.
कारण ती पुढे काही बोलणार तोच मायाने तिला मिठी मारली होती. अश्विनी कितीही कडक वागणारी होती तरी तिने कोणाचेही कधीच वाईट केल नव्हतं. गैरसमजुतीचे आणि तिरस्काराचे वलय आता गळुन पडले होते.
मनीषाने ही अश्विनीकडे मदत मागणार तोच नीरजने तिला तिथून निघून जायला सांगितले. मग ती नाईलाजाने तिथून निघून गेली.
आता सगळेच आप आपल्या जागेवर जायला लागले होते. अश्विनीने नीरजवर एक रागीट कटाक्ष टाकला आणि तिच्या कॅबीनकडे निघून गेली.
“आता मी काय केल?” नीरज विचारात पडला.
“एवढं सगळेच बोललात. आता जाऊन त्यांना सर्व एक्सप्लेन करा.” रेवा हलकीच हसत बोलली.
“त्याची पण तयारी झाली आहे.” नीरजही मंद स्मित करत बोलला.
अश्विनी तिचे पाय आपटत तिच्या कॅबनकडे चालली होती. ‘अस कसा सगळ्यांसमोर जाहीरपणे बोलला की मी ह्या कंपनीची भावी मालकीण आहे?’ अश्विनी मनातच बडबड करत होती. ‘त्या तनिषलाही अस तडकाफडकी काढलं आणि आता मनीषाला. मालकाचा मुलगा असला म्हणून काय झाल? एक संधी तर द्यायला हवी ना? काय तर म्हणे कॉलेजपासून मी आवडते त्याला.’ हे शेवटच वाक्य मनात येताच ती थबकली.
‘मी त्याला कॉलेजपासून आवडत होती?’ रागात असणाऱ्या अश्विनीच्या गालावर या वाक्याने हलकीशी लाज चढली. त्याने तेव्हा दिलेला शब्द आजवर पाळला होता. आपल्यावर इतकं कोणी प्रेम करू शकत का? ही भावना, हा विचार पूर्ण व्यक्ती बदलावयाची ताकत ठेवत असते. त्यापुढे अश्विनीचा हा लटका राग तरी किती टिकणार होता.
ती तिच्याच विचारात तिच्या केबिनला पोहोचली आणि त्या केबिनचं दार उघडलं. तिने समोर पाहिलं ते तिथल्या एका खुर्चीवर कोणीतरी पाठमोरी बसलेलं होत. ते बघून अश्विनी गोंधळून गेली आणि त्या खुर्चीवर बसलेल्या व्यक्तीच्याजवळ गेली. ती हळू हळू चालत बसलेल्या व्यक्तीच्या चेहऱ्याच्या समोर गेली आणि पुढे ती काही बोलणार तोच ती स्तब्धच झाली.
क्रमशः
अष्टपैलू लेखन स्पर्धा.
कसा वाटला भाग? कमेंट करुन सांगायला विसरू नका.
कसा वाटला भाग? कमेंट करुन सांगायला विसरू नका.
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा