मागील भागात.
वडीलांच्या आठवणीने अश्विनीचे डोळे जरा भरुन आले. त्यांच्यासोबत घालवलेले प्रेमाचे क्षण तिच्या डोळ्यासमोरून धावू लागले.
“प्लीज यार, एक संधी तर दे.” नीरज आता तिच्यासमोर थेट त्याच्या घुडघ्यावर बसला. “आय स्वेअर, तुला तक्रारीची एकही संधी देणार नाही.”
अश्विनी अजूनही काहीच बोलत नाही ते बघून नीरज परत पुढे बोलायला लागला. “मी तुला कॉलेजला असतानाच बोललो होतो की मी फक्त तुझीच वाट बघेल आणि तेव्हापासून ह्या वेड्या मनाने आजवर फक्त आणि फक्त तुझीच प्रतीक्षा केली आहे.”
एवढं सगळं ऐकून अश्विनीची बुद्धी काम करायचीच थांबली.
आता पूढे.
आणि तिच्या मनाने तिच्यावर विजय मिळवला. तिच्या बूध्दीने तिच्या मनापूढे हार पत्करली होती. तिने तिच्या डोळ्यात आलेली आसव हलकेच पुसली आणि त्याच्या हातातून तो फुलांचा गुच्छ घेतला. मग काय? नीरजला तर आता पूर्ण जग जिंकल्याची भावना त्याच्या मनात दाटून आली.
तिने त्याच्या हातातून तो गुच्छ तर घेतला होता. पण सध्या ती काही बोललीही नव्हती. नीरजसाठी तर घेतलेला फूलांचा गुच्छ ही खूप होता.
“खूप खूप धन्यवाद.” नीरजने सरळ तिचे हात आपल्या हातात घेतले.
त्याच्या हातात तिचे हात जाताच तिच्या मनात एक वेगळाच रोमांच उभा राहीला. त्या स्पर्शातही एक विश्वास तिला जाणवला. हीच तर ती भावना होती जी तिला आजवर कुठेच मिळाली नव्हती. नीरजच्या हाताने त्याच काम करायला सुरवात केली.
ज्या प्रेमाच्या आणि त्यासोबतच प्रेमाची ओळख करून देणाऱ्या भावनेपासून ती अनभिज्ञ होती. त्याच आता त्याच्या हातातून तिच्या मनात त्यांची जागा बनवत होता. मग काय? अश्विनीच्या गालावर आता गुलाबी रंगाचा साज चढायला सुरवात झाली. इतके दिवस तिला नीरजसोबत का कंफर्टेबल फिल वाटायचं? याच उत्तर तिला आज मिळाल होत.
“अभिनंदन मॅडम.” रेवाने कॅबीनमध्ये प्रवेश केला. तिला अस अचानक आलेलं बघून अश्विनी चांगलीच गडबडली.
“त... तू.. तू इथे काय करत आहेस?” अश्विनी चढलेल्या गुलाबी साजेवर रागाच पांघरुण घालण्याचा उगाच निष्फळ प्रयत्न करू लागली.
“तिला माहीती आहे सर्व.” नीरज मध्येच बोलला नसता. तर तिच्यावर विनाकारण अश्विनीचा रोष ओढावला जाणार होता.
“ते काय आहे ना, आजवर मॅडमला फक्त रागातचं पाहीलं होत. त्यामूळे त्यांना लाजताना बघण्याची संधी मला तरी सोडायची नव्हती.” रेवा खट्याळ होत बोलली. प्रेमाच्या बाबतीत खूप सुनावलं होत ना अश्विनीने. मग त्याचा बदला ती आता घेऊ बघत होती.
“तु जरा जास्तच बोलत आहेस. अस नाही वाटतं?” अश्विनीच्या चेहर्‍यावर आता खरोखरच्या आठ्या चढल्या.
तिला अस रागाला येताना बघून रेवाने “सॉरी.” या शब्दाची कॅसेट वाजवत, सोबतीला हसतच तिथून पोबारा केला.
“चल.” नीरज “आज तुझ्यासाठी सरप्राईज आहे.”
अश्विनीने नीरजकडे रोखून बघीतलं.
“असा लुक नको देऊस.” नीरज “आत्तापासुन घाबरवते का होणाऱ्या नवऱ्याला?”
“पण हे केबिन कधी?” अश्विनी त्या केबिनवर नजर टाकत बोलली. कारण ती फक्त दोन दिवस तिथे आली नव्हती.
“त्यात काय?” नीरज त्याचे खांदे उडवत बोलला. “माणस कामाला लावली की सगळं काही सोप होऊन जात.”
नीरजने तिच्या ह्या केबिनच्या कामासाठी जास्तीचे माणसं लावून, चोवीस तास सतत काम चालू ठेवून ते दोन दिवसात पूर्ण करून घेतलं होत. बाकी स्टाफला वाटायचं की आता जो काही नवीन प्रोजेक्ट येणार आहे त्यासाठी ते काम चालू होत. पण नीरजच्या खाजगी प्रोजेक्टची माहिती कोणालाच नव्हती. या केबिनच्या रेनोव्हेशनसाठी नीरजने अश्विनीच्या त्या जिवलग मैत्रिणीची आणि रेवाची मदत घेतली होती.
“कोण आहेस तू?” अश्विनी आता एकाच प्रश्नाला धरून बसली.
“हो, सांगेन की मी वेळ आली का.” नीरज हलकेच हसत बोलला. “आता चल तुझ्या सरप्राईजकडे जाऊया.”
“तुम्ही चला पुढे. मी आलीच.” अश्विनी जरा गंभीर होऊन बोलली..
“ना, आता सोबतच.” नीरज मात्र मिश्कील होत बोलला. का नाही होणार? तिने त्याचा फुलांचा गुच्छ जो स्वीकारला होता.
मग ते दोघेही सोबतच तिच्या केबिनमधून बाहेर पडले. ते दोघ सकाळी सकाळी एकत्रच, एकाच कॅबीनमध्ये बघून बाकीच्यांना चघळण्यासाठी अजून एक विषय मिळाला. सगळे त्यांना रोखून बघत होते. याचा नीरजवर काहीच परिणाम झाला नाही. मात्र अश्विनीला ते जरा ऑकवर्ड वाटायला लागल.
आता सगळेच हॉलवर जमले होते. निकाल काय लागणार? याची उत्सुकता सगळ्यांनाच होती. कारण गेला महिनाभर ह्या सगळ्यांनीच त्यासाठी चांगलीच मेहनत केली होती.
सगळा स्टाफ आलेला बघून नीरजने बोलायला सुरवात केली.
“प्रोजेक्ट सांगण्याआधी तुमच्या सगळ्यांसाठी एक सरप्राईज आहे.” नीरजच्या वाक्यावर सगळ्यांच्याच भुवया उंचावल्या गेल्या.
“तुम्हाला तर माहीतीच आहे की आपले ह्या ब्रांचचे मुख्य मॅनेजर पुढच्या महीन्यात रिटायर्ड होत आहेत. आपल्या कंपनीकडून त्यांच्यासाठी निरोपाची पार्टी राहील. आजवर त्यांनी खूपच कष्टाने, प्रामाणिकपणे कंपनीच्या ह्या ब्रांचला मोठ्या उंचीवर नेऊन ठेवले आहे. त्यासाठी कंपनीकडून त्यांना ही छोटीशी भेट राहील.”
मुख्य मॅनेजरला आता जरा भरुन आलं. कारण कॉर्पोरेटच्या जगात जिथे फक्त स्वतःचाच फायदा बघीतला जातो. तिथे एवढ्या मोठ्या कंपनीने त्यांच्या एम्प्लॉईजचा इतका विचार केला होता.
“आता त्यांची पोस्ट रिक्त होत आहे म्हटल्यावर त्या जागी दुसरा कोणीतरी प्रमोट होणारच.” नीरजने उत्सुकता ताणून धरली. कारण त्या पोस्टवर बऱ्याच स्टाफची नजर होती.
“पण त्या आधी प्रोजेक्ट कोणाला देणार? ह्याचा निकाल लावुया.” नीरज “तर हा नवीन प्रोजेक्ट मी आपल्या ह्या ब्रांचच्या एका डिपार्टमेन्टच्या होणाऱ्या नवीन मॅनेजरला देणार आहे. त्याच नाव आहे…….”
आता नीरज उगाचच भाव खात होता. तर तिकडे अश्विनी त्याला तोंड वाकड करून बघत होती.
“मिस्टर संतोष.” नीरज मंद स्मित करत बोलला.
त्याच नाव ऐकून सगळेच स्तब्ध झाले. याचा सरळ सरळ अर्थ होता की संतोषला त्यांच्या डिपार्टमेंचा मॅनेजर केल होत. पण मग अश्विनीच काय? हा प्रश्नही लगेचच त्या सगळ्यांनाच पडला. कारण त्या पोस्टवर तर अश्विनी होती ना.
तर दुसरीकडे माया, मनीषा आणि राकेशला तर खूपच आनंद झाला. संतोषला मॅनेजर केल म्हणून नाही तर अश्विनीची मॅनेजरची पोस्ट गेली याचा आनंद त्यांना झाला होता.
संतोषला तर काय प्रतिक्रिया द्यावी तेच कळत नव्हतं. आता कुठे त्याला अश्विनीबद्दल आदर वाढायला लागला होता आणि आता तिच्याच पोस्टवर त्याला बसवलं जात होत. रेवालाही खूपच आनंद झाला होता. पण अश्विनीबद्दल वाईटही तितकचं वाटायला लागलं. पण नंतर तिच्या मनात विचार आला. मुख्य मॅनेजर रिटायर्ड होत आहेत आणि आताच अश्विनीला तिच्या मॅनेजरच्या पोस्टपासून फ्रि केल. म्हणजे मुख्य मॅनेजरच्या जागेवर अश्विनीची वर्णी लागणार? हा अंदाज येताच तिला आता उड्या मारावाश्या वाटत होत्या. पण तिने स्वतःच्या मनावर कसतरी ताबा ठेवला.
“आता या ब्रांचचे मुख्य मॅनेजरची अनाऊन्समेंट.” नीरज आता खूपच उत्साहात येऊन बोलायला लागला. “मी हे सगळ या कंपनीच्या बोर्ड ऑफ डीरेक्टरसच्या वतीने करत आहे. नंतर याची ऑफीशियल अनाऊन्समेंट पण होणार आहे. तर यापुढे या ब्रांचची मुख्य मॅनेजर म्हणून मिस अश्विनी असतील.”
यावेळेस मात्र टाळ्यांचा कडकडाट त्या इमारतीच्या बाहेर असलेल्या रस्त्यावरही जाऊन पोहोचला होता. कारण तिथल्या प्रत्येक स्टाफने तिची मेहनत पाहीली होती. तिनं ज्युनियर स्टाफसाठी कंपनीशी केलेली भांडण पाहीलेली होती. फक्त काही मॅनेजरच्या संकुचित स्वभावामुळे कोणी स्पष्ट यावर बोलत नव्हतं.
माया, मनीषा आणि राकेश तर शॉकमध्येच गेले होते. रेवा तर आनंदाच्या भरात उड्याच मारणार होती. पण जागा बघून तिने आताही स्वतःला सावरून घेतले.
मॅनेजरच्या पोस्टवरुन फ्रि केले असल्याने अश्विनीने जरा मोकळा श्वास घेतला. कारण या बाकी मॅनेजर्सच्या राजकारणाला उत्तर देता देता तिला आता कंटाळा आला होता. पण डायरेक्ट मुख्य मॅनेजरच्या पोस्टवर प्रमोशन झाल्याच ऐकून तिलाही जरा धक्काच बसला. ती डोळे फाडून नीरजकडे बघत राहिली. पण नीरजने आता काही तिच्याकडे पाहिलं नव्हत.
नीरजने संतोषला त्याच्या केबिनला यायला सांगितलं. बाकीच्यांना परत त्यांच्या जागेवर जायला सांगून तोही त्याच्या केबिनला निघून गेला. मग अश्विनी पण तिच्या केबिनकडे जायला निघाली.
अश्विनीला अस गपचूप जाताना बघून मायाला तिचा खूपच राग आला. ती अश्विनीच्या आधी तिथे कामाला लागली होती. तिच्यापेक्षा ती वरिष्ठदेखील होती. त्यामुळे तिच्याऐवजी अश्विनीला मॅनेजर केलेलं बघून तिला स्वतःवरचा राग सांभाळताच आला नाही. तिचा अहंकार दुखावला गेला, म्हणून तिने जाणाऱ्या अश्विनीला रागातच आवाज देऊन थांबवल.
तिच्या आवाजातला रोख अश्विनीला समजून गेला होता. मनीषाने मायाला थांबवयाचा खूप प्रयत्न केला. पण माया आज कोणाचेही ऐकून घेण्याच्या मनस्थितीत नव्हती. राकेशही यांच्या भानगडीत पडला नाही. त्याने फक्त लांबूनच गम्मत बघायचं ठरवलं होत.
“हे बघ माया, आता माझा काहीही बोलायचा मूड नाहीये.” अश्विनी मायाला विनंती करत बोलली. “प्लीज आपण नंतर बोलूया?”
आजचा दिवस तिचा फक्त सरप्राईजने भरलेला होता. त्यात आता जे काही तिने ऐकलं त्याने तर तिचं डोकचं काम करण बंद केल होत. प्रोजेक्ट तिला दिला जाणार होता. पण तो संतोषकडे गेला आणि तिला सरळ मूख्य मॅनेजर केल. हे सगळंच तिच्या कल्पनेपलिकडचं होत.
“हो, आता काय बाबा मॅनेजर होणार ना?” मायाचा सूर वेगळाच लागला होता. “तेही मुख्य मनेजर.”
क्रमशः
अष्टपैलू लेखन स्पर्धा.
कसा वाटला भाग? कमेंट करुन सांगायला विसरू नका.
कसा वाटला भाग? कमेंट करुन सांगायला विसरू नका.
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा