भाग १
त्या दिवशी शनिवार होता. पहाटेच विभावरीचं, न्यूयॉर्क हून येणारं विमान मुंबई एयर पोर्ट वर लँड झालं होतं. भल्या मोठ्या तीन बॅगा घेऊन विभावरी टॅक्सी करून पुण्याला यायला निघाली होती. पुण्याला अकरा वाजता पोचली आणि आत्ता तिसर्या मजल्या वरच्या आपल्या फ्लॅट समोर उभी होती, आणि कॉल बेल वाजवून दरवाजा उघडायची वाट पहात होती.
दार एका तिशीतल्या तरुणांनी उघडलं आणि तो दरवाज्यात प्रश्नार्थक मुद्रा करून उभा होता. एकदा विभावरी कडे आणि एकदा तिच्या सामानांकडे बघत होता. त्याला पाहिल्यावर विभावरी गोंधळली. तिच्या अपेक्षेप्रमाणे तिच्या मैत्रिणीने, सानिकाने दार उघडायला हवं होतं पण हा तर कोणी भलताच माणूस दिसत होता. विभावरी ला वाटलं की आपला बहुधा मजला चुकला म्हणून ती दोन पावलं मागे सरकली आणि दारावर काय नंबर आहे ते बघितलं. नंबर बरोबर होता. मग हा माणूस कोण असावा आणि सानिका कुठे गेली आहे यांचा विचार ती करतच होती, तेवढ्यात त्या माणसानी विचारलं
कोण हवंय तुम्हाला ? कोणा कडे आलात तुम्ही ?
सानिका कुठे आहे ?
सानिका इथे राहत नाहीत आता. तुम्ही त्यांच्या कडे आला आहात का ?
तुम्ही कोण आहात ? आणि माझ्या घरात तुम्ही काय करता आहात ? विभावरीने विचारलं आणि हे विचारतांना तिचा स्वर जरा तापला होता.
अहो हे माझं घर आहे. मागच्याच महिन्यात आम्ही हे घर सानिका कडून विकत घेतलं आहे. तुम्ही कोण ?
मी विभावरी, आणि हे घर माझं आहे. सानिका माझी मैत्रीण आहे आणि ती या घरात माझ्या परवानगीनेच राहात होती. माझं घर ती कशी विकू शकते ? मला कळतच नाहीये की हा सगळा काय प्रकार आहे ते ?
एक मिनिट मॅडम, आपण कोण आहात आणि हे घर तुमचं आहे असं म्हणता आहात हा काय प्रकार आहे हे जरा सांगाल का ? किशोर चा आवाज आता थोडा चढला होता.
बाहेरचा गोंधळ ऐकून शेजारच्या सुलभा काकू बाहेर आल्या. त्यांनी विभावरीला पाहिलं आणि त्या आश्चर्यानी म्हणाल्या
अग विभावरी, तू इथे कशी ? आणि हे एवढं सामान ? अमेरिकेतून येते आहेस की काय ?
हो काकू, पण हे गृहस्थ म्हणताहेत की हे घर त्यांचं आहे म्हणून.
हो अग गेल्याच महिन्यात आले ते राहायला. तूच विकलंस ना घर ? आम्हाला वाटलं की तू तिकडेच सेटल होणार म्हणून विकते आहेस.
अहो नाही काकू मी एकाच वर्षा साठी गेले होते. मी कशाला विकू ?
अग सानिका नी तर असंच सांगितलं आम्हाला. तिनेच सौदा केला घराचा या किशोर बरोबर.
विभावरीचा हे ऐकून प्रचंड गोंधळ उडाला. तिने तिच्या काकांना फोन लावला. थोडक्यात सगळी परिस्थिती त्यांना सांगितली आणि म्हणाली की आत्ता इथे येता का ? आणि काका लगेच येतो असं म्हणाले. मग विभावरी काकूंकडे वळून म्हणाली की
काकू, माझे काका आत्ता येताहेत इथे. मी थोडा वेळ ते येई पर्यन्त तुमच्याकडे बसू का ? सुलभा काकूंना काहीच अडचण नव्हती त्या म्हणाल्या
हो चल माझ्याकडे. प्रवासाहून आली आहेस दामली असशील मी चहा करते तो घे म्हणजे जरा तरतरी येईल.
त्यामुळे विभावरी त्यांच्याकडे गेली. साधारण अर्ध्या तासाने काका आले.
काय ग विभा, केंव्हा आलीस, आम्हाला काहीच कळवलं नाहीस ? आणि आता काय भानगड झाली आहे ? म्हणून काकाची आठवण झाली की काय ?
नाही हो काका, खूप सामान होतं ना बरोबर म्हणून इथे सामान टाकून मी येणारच होते तुमच्या कडे.
बरं काय प्रॉब्लेम आहे ? फोन वर काही बोलली नाहीस ?
मग विभावारीच्या ऐवजी सुलभा काकूंनीच सगळं सांगितलं. सगळं समजल्यावर काकांचा चेहरा जरा गंभीर झाला. म्हणाले
म्हणजे, सगळा घोळ सानिकानी घातला आहे. बरं त्या माणसांनी पैसे कोणाला दिले ?
माहीत नाही. तो फक्त एवढंच बोलला की त्याला सानिकानी घर विकलं म्हणून.
चला आपण त्याच्याशीच प्रत्यक्ष बोलू. म्हणजे नेमका काय व्यवहार झाला आहे ते कळेल. काका म्हणाले.
सगळी वरात मग किशोर कडे.
इकडे किशोर ची आई प्रचंड धास्तावली होती. ती म्हणाली
काय रे किशोर आता आपल्याला घर सोडून जावं लागणार की काय ? आणि एवढे कर्ज काढून हा फ्लॅट घेतला आणि आता हे काय संकट ?
आई तू शांत रहा. कोणीही आपल्याला घराबाहेर काढू शकत नाहीये. आपला सारा व्यवहार बँकेच्या कर्जावर झालेला आहे. चोख व्यवहार आहे. तू नको काळजी करू. हां थोडा प्रॉब्लेम झालेला दिसतो आहे पण बघूया काय होतेय ते.
विभावरीनी किशोरच्या घराची बेल दाबली. किशोरनीच दार उघडलं.
या या आत या. आत मधे या बसा. उभ्या उभ्याने बोलण्यात काही अर्थ नाही. आपण यांचे काका का ? किशोरनी काकांनाच विचारलं.
हो. मी काकांना मुद्दाम बोलावून घेतलं. इथे सॉलिड गोंधळ उडाला आहे. विभावारीने उत्तर दिलं.
खरं आहे तुमचं म्हणण. किशोर म्हणाला.
काकांनीच सुरवात केली.
हे बघा किशोर साहेब, काय घोळ झाला आहे हे तुमच्या लक्षात येतं आहे का ?
घोळ झाला आहे हे कळलं पण नेमका काय ते नाही कळलं.
ओके. सांगतो, तुम्ही सानिका कडून घर घेतलं तेंव्हा original मालकी कोणाची दाखवली होती ? विभाची की सानिकाची ?
विभावरी मॅडम ची.
मग विभावारीची जागा सानिका विकतेय हे समजल्यावर तुमच्या मनात काही
संशय आला नाही का ?
नाही. त्यांनी .....
किशोरला पुढे बोलू न देता काकांनीच प्रश्न टाकला.
असं कसं ?
तेच तर सांगतोय. सानिका मॅडम नी, त्यांच्या नावे केलेलं विभावरी मॅडम चं अधिकार पत्र दाखवलं. सरकारी सही शिक्का असलेलं अधिकार पत्र होतं ते.
तुम्ही क्रॉस चेक करायला पाहिजे असं तुम्हाला वाटलं नाही ?
ते पत्र मी बँकेत जमा केलं home loan साठी. आणि बँकेनी लोन पास केलं त्या अर्थी ते पत्र बरोबरच असलं पाहिजे. कारण पूर्ण खात्री झाल्या शिवाय कुठलीही बँक लोन देणार नाही.
मी असं कुठलंही अधिकार पत्र सानिकाला दिलेलं नाहीये. हा सगळा बनाव आहे तुम्ही दोघांनी मिळून रचलेला. विभावरी चा संयम आता सुटत चालला होता. तिला वाटलं होतं की काका किशोर ला चांगले खडसावतील आणि आपला फ्लॅट आपल्याला मिळून जाईल. पण काका तर फारच शांत पणे बोलत होते.
अहो काहीतरीच काय बोलता आहात, आता किशोर बोलला. भलताच आरोप करता आहात माझ्यावर. Total baseless. आणि तसं म्हंटलं तर हाच आरोप मी तुमच्यावर पण करू शकतो. पण मी तसं करणार नाही कारण मी सभ्य माणूस आहे आणि तुमची परिस्थिती मला कळते आहे. जरा शांत पणे घ्या.
माझ्यावर आरोप करणार ? काय, म्हणायचं काय आहे तुम्हाला सांगा तरी.
जाऊ द्या हो. तुम्ही काकांना माझ्याशी बोलायला बोलावलं आहे ना, मग त्यांनाच बोलू द्या. मी समजू शकतो की अचानक ध्यानी मनी नसतांना आपलं घर आता आपलं राहिलं नाहीये असं कळल्या मुळे तुमची मनस्थिती सैरभैर झाली आहे. तुम्ही जरा शांत बसा आणि काकांनाच बोलू द्या.
विभावरी तू थांब जरा, मला बोलू दे.
किशोर साहेब, तुमच्या जवळ ते अधिकार पत्र आणि घराची सेल डिड असेलच ना ? तर दाखवता का जरा ? काकांनी विचारलं.
Original बँकेत जमा केले आहेत. झेरॉक्स आहेत. एक मिनीट थांबा दाखवतो. किशोर म्हणाला
काकांनी कागद पत्रे पाहिली आणि मान हलवली. मग किशोरला म्हणाले
तुम्ही पैसे कोणाला दिले ?
बँकेने सानिका मॅडम च्या नावाने पे ऑर्डर काढला होता. अधिकार पत्रात तसं स्पष्ट लिहिलं आहे की पैसे सानिका ला द्यावेत आणि ते मला मिळाले असे समजावे. Deemed to be received by me. म्हणून. तुम्ही पण तो क्लॉज वाचलाच असेल ना ? किशोर ने माहिती पुरवली.
अहो काका माझा फ्लॅट गेला आहे. मी बेघर झाली आहे आणि तुम्ही कसली माहिती गोळा करत बसला आहात ? विभावरी चा आता तोल सुटला होता. आणि सहाजिकच होतं ते.
विभावरी, अग शांत हो. जे काही कागद पत्र यांनी दाखवले आहेत त्यावरुन एक गोष्ट मला दिसते आहे ती ही की तुझ्या मैत्रिणीनी तुम्हा दोघांना गंडा घातला आहे. तिने खोटं अधिकार पत्र तयार केलेलं दिसतंय. मला असं सांग या अधिकारपत्रावर जी तारीख आहे त्या वेळेला तू अमेरिकेत होतीस ना ?
काय तारीख आहे ?
२३ एप्रिल २०११
हो. मी तिथेच होती. विभावरी बोलली.
अधिकार पत्र नंदुरबार ला केलं आहे. तू कधी नंदुरबार ला गेली होतीस का ?
छे, कधीच नाही. मला बघू द्या.
विभावरीनी ती power of attorney बघितली आणि ती जवळ जवळ किंचाळीच.
अग काय झालं ? काकांनी विचारलं.
काका हा फोटो बघा. नाव माझच आहे पण फोटो भलताच आहे.
काकांनी पण फोटो बघितला. म्हणाले
अग हो खरंच की. किशोर साहेब, याच्यावर भलत्याच मुलीचा फोटो आहे हे तुमच्या लक्षात आलं नाही का ?
मला कसं कळणार ? मी विभावरी मॅडम ला आजच पाहिलं. या तरी खऱ्या आहेत का ?
विभावरी संतापली. काय बोलता आहात तुम्ही, मी काय वेडी आहे का ? एवढं सामान सुमान घेऊन अमेरिकेतून थेट इथे यायला ? या सुलभा काकू इथेच आहेत त्यांना विचारा. त्या सांगतील मी खरी की त्या फोटोतली मुलगी खरी, ते.
सुलभा काकूंनी मान हलवली आणि म्हणाल्या
आम्ही विभावरीला तिने हा फ्लॅट घेतला तेंव्हापासून ओळखतो आहे.
मग काका म्हणाले
प्रकरण गंभीर आहे. तूच खरी विभावरी आहे,याचा पुरावा तुला द्यावा लागेल. म्हणजे आपोआपच ते अधिकार पत्र खोटं आहे हे सिद्ध होईल. आपल्याला ताबडतोब पोलिसांकडे जायला हवं. काय किशोर साहेब, तुमचं काय म्हणण आहे यावर ?
एकदम बरोबर आहे काका. चला आत्ताच निघू.
पण असं केल्याने काय होईल ? – विभावरी.
पोलिस सानिकाला शोधून काढतील. तिच्या आर्थिक व्यवहाराची माहिती घेतील आणि शिल्लक असलेले पैसे जप्त करतील.
पण यांनी काय होईल ?
हे बघ जितक्या लवकर पोलिसांना ती सापडेल, तेवढी जास्त रक्कम वसूल होईल.
पण माझ्या फ्लॅट चं काय ?
जर हे अधिकारपत्र खोटं आहे असं सिद्ध झालं तर हा सगळा व्यवहारच रद्द होईल आणि तुला फ्लॅट वापस मिळेल. पण या सगळ्या गोष्टी चट चट होत नसतात. यात किती वर्ष जातील हे वकिलच सांगू शकेल.
पण मग मी राहू कुठे ?
सध्या तर आमच्या कडे चल. मग बघू.
हं, असंच करावं लागणार आहे असं दिसतंय.
चला police complaint करणं जरुरीचं आहे. असं किशोर म्हणाला आणि मग सगळेच बाहेर पडले.
पोलिसांनी तक्रार नोंदवून घेतली आणि सांगितलं की ते शक्य ते सर्व प्रयत्न करून सानिकाला शोधून काढतील.
एवढं सगळं झाल्यावर सर्व जण पुन्हा फ्लॅट वर आले आणि विभावरीचं सामान घेऊन काका आणि विभावरी त्यांच्या घरी गेली. किशोर नी आपल्या आईला सगळा वृत्तांत दिला. त्या माऊलीला बिचारीला काहीच कळलं नाही पण आता ताबडतोब आपल्याला घर सोडायचं नाही हे ऐकून तिचा जीव भांड्यात पडला.
दुसऱ्या दिवशी किशोर ने आपल्या मॅनेजर ला ही माहिती दिली. मॅनेजर हे ऐकून वेडाच झाला. त्यांनीच कर्ज पास केलं होतं आणि आता जे कळलं त्यामुळे त्यांच्या गळ्याला फास लागणार होता. तो म्हणाला
या बदललेल्या परिस्थितीत मला सविस्तर रिपोर्ट हेड ऑफिस ला द्यावा लागणार आहे. There is every chance that your loan will be called off. And you will have to pay back in one stroke.
सर, काय सांगता आहात तुम्ही ? इतके पैसे मी कुठून आणणार मी ? माझ्या जवळ एवढे पैसे असते तर लोन कशाला घेतलं असतं ?
मी फक्त शक्यता सांगितली. तुला कर्ज दिल्या मुळे माझ्या गळ्याला पण फास लागणार आहे तो वेगळाच, कदाचित माझं डीमोशन पण होऊ शकतं, याची तुला कल्पना आहे का ?
मी काय करू आता ? किशोर न राहवून बोलला.
आपल्या दोघांच्याही बाबतीत जे काही करायचं ते हेड ऑफिसच करेल. आपण, जो काही निर्णय होईल त्याला मान तुकवायची एवढंच करू शकतो.
नोकरीवरून काढून टाकतील का ?
काहीही घडू शकतं. मी आत्ता या क्षणी काहीच अंदाज बांधू शकत नाहीये.
किशोर मॅनेजरच्या केबिन च्या बाहेर आला आणि त्याच्या भोवती लोकं गोळा झाली. आता पर्यन्त पूर्ण बँकेत बातमी पसरली होती. श्रीनिवासन यूनियन लीडर होता. तो जवळ आला. तो आला तसे बाकीचे बाजूला झाले. तो म्हणाला
किशोर तू काळजी करू नकोस. मी तुझी केस वर पाठवतो. आपले सेक्रेटरी काही ना काही करतीलच. या सर्व व्यवहारात तुझी काहीच चूक नाहीये. You are a victim. We will try to save you. Don’t worry.
श्रीनिवासन च्या आश्वासना मुळे किशोर ला जरा बरं वाटलं. पण मनावर नोकरी जाण्याची धास्ती होतीच. आणि वरतून २० लाख कसे फेडायचे हा ही प्रश्न भेडसावत होता.
आठ दिवसांनंतर किशोर पोलिस स्टेशन वर गेला.
साहेब, मी किशोर. आम्ही सानिका बद्दल तक्रार नोंदवलेली होती. काय झालं पुढे काही तपास लागला का ?
अहो साहेब, कालच ती मुलगी येऊन गेली. काय तिचं नाव ?
विभावरी.
हां तीच, आज तुम्ही आलात. अहो तपास सुरू आहे. काही कळलं की तुम्हाला सांगूच आम्ही. तुम्ही अशी सारखी सारखी चौकशी केल्याने ती लवकर थोडीच सापडणार आहे ?
पण साहेब, लाखों रुपयांचा प्रश्न आहे. उद्या बँकेनी सगळं घेतलेलं कर्ज वापस करा असं म्हंटलं तर आम्ही काय करायचं ? कुठून आणायचे एवढे पैसे ?
खरय साहेब तुमचं म्हणण, पण ती मुलगी फरार आहे. शोधायला थोडा वेळ तर लागणारच. जर काही प्रगती झाली तर ताबडतोब आम्ही तुम्हाला कळवू. चिंता करू नका.
किशोर वैतागला. काहीच प्रगती दिसत नव्हती. तो घरी गेल्यावर आईने विचारलेच
काय रे गेला होतास का पोलिस स्टेशन मधे ?
हो आई, गेलो होतो.
मग काही प्रगती ?
काहीही नाही. “तपास सुरू आहे त्या मुलीचा पत्ता लागला तर आम्ही कळवू” असं म्हणाले.
अरे पण अशी टांगती तलवार मानेवर घेऊन किती दिवस काढायचे ?
नशीब आपलं अजून काय म्हणायचं ?
आठ दहा दिवस तसेच गेले. पोलीसांकडून काहीच बातमी आली नाही. एक दिवस लंच टाइम मध्ये किशोर ला काय वाटलं कुणास ठाऊक त्यांनी विभावरीला फोन लावला.
हॅलो मी किशोर बोलतोय.
नंबर save केला आहे तुमचा. बोला. काही कळलं का ?
नाही. कालच गेलो होतो. मला म्हणाले काही प्रगती झाली तर कळवू. सारखे सारखे येऊ नका. आदल्याच दिवशी तुम्ही पण आला होता असं म्हणाले.
हो मला पण तुमच्या सारखंच उत्तर मिळालं. काय करायचं ?
आपण भेटूया का ? अर्थात तुम्हाला जर वेळ असेल तरच.
भेटून काय करणार ?
चर्चा केल्यावर काही तरी मार्ग सुचू शकेल, असं मला वाटतं.
ठीक आहे. कुठे भेटायचं ?
तुम्ही बावधन ला राहता न, मग आपण चांदणी चौकात भेटूया आणि ठरवू कुठे कॉफी प्यायची ते.
ओके. मी संध्याकाळी ७ वाजे पर्यन्त पोचते. चालेल ?
चालेल. मी पण पोचतो.
क्रमश: ..........
दिलीप भिडे पुणे
मो :9284623729
माझ्या ब्लॉग ची लिंक देत आहे माझं लेखन आवडलं असेल तर जरूर शेअर करा.
https://www.irablogging.com/profile/dilip-bhide_4187
धन्यवाद.