पॉवर ऑफ अटर्नी भाग ३

विभावारी अमेरिकेत असतांना तिच्या मैत्रिणीनी विभावारीचा फ्लॅट परस्पर विकून टाकला. आता पुढे का

                                                          भाग  ३

भाग २  वरुन पुढे  वाचा

किशोर घरी गेल्यावर चहा पिता पिता आईशी बोलत होता. रोज दिवसभराचं अपडेट देण्याची त्याची सवय होती. विभावरीनी सांगीतलेली  सानिकांची कथा सांगून झाली. हे सगळं पुराण ऐकल्यावर आई खूपच हळहळली. म्हणाली

एवढं सगळं तिने सानिकासाठी केलं म्हणजे एक प्रकारे धाकट्या बहि‍णीसारखी सांभाळतच होती तिला. पण तिने अशी परतफेड का केली असावी हे काही समजत नाही. कृतघ्न पणाचा कळसच गाठला. काय म्हणावं या पोरीला ? विभावरीला केवढा धक्का बसला असेल यांची कल्पनाच करवत नाही. बिचारी विभावरी !

धक्का बसला आहेच. पण आता सावरली आहे. म्हणत होती की, आपण सगळे उद्या जेवायला बाहेर जाऊ, म्हणजे आग्रहच धरला होता तिने.

मी कशाला ? तुम्ही दोघं जा की. आईची प्रतिक्रिया.

अग मीच म्हंटलं तिला की जमणार नाही. रविवार हा एकच दिवस मिळतो मला आणि आईला एकत्र जेवणा साठी.

मग ?

ती म्हणाली की आपण तिघं जाऊ. आईंना पण आउटिंग होईल. मग मी सांगितलं की आईला विचारून सांगतो. आता तीला  फोन करायचा आहे.

अडचण काय आहे ? माझं नाव समोर करून काय साधायचं आहे तुला ? ती एवढं म्हणते आहे तर जा. त्या दिवशी उद्धट वाटली होती पण परवा आणि आज तू जे सांगतो आहेस,  त्यावरुन  तरी पोरगी मनानी चांगली दिसते आहे.

अग ती चांगलीच आहे. पण हॉटेल मधे जेवायला जायचं म्हणजे हजार रुपयांचा तरी खर्च होईल. आपल्या आत्ताच्या परिस्थित असा वायफळ खर्च करणं बरोबर होईल असं मला वाटत नाहीये.

तू म्हणतो आहेस ते ठीकच आहे. तू असं कर तिला म्हण की घरीच ये. मी तिच्या आवडीचं सगळं करते. विचार तिला.

घरी बोलवायचं ? आपली फारशी ओळख नाहीये, येईल का ती ?

विचारून पहा. नाही तर असं कर तू फोन लाव, मी बोलते तिच्याशी.

किशोर विचारात पडला. काय करावं ? पण मग लावला त्यांनी फोन. पण विभावरीनी फोन उचलला नाही. तिचा मेसेज आला की मीच करते फोन थोड्या वेळाने. किशोरनी आईला तसं सांगितलं. आणि दोघंही तिच्या फोनची वाट बघत बसले.

कसल्या तरी कामात असेल. आई म्हणाली.

नाही, मला वाटतं की तिथे काका काकू असतील म्हणून उचलला नसेल. – किशोर

का ? काका काकू असले तर काय होतं. ? -आई

त्यांच माझ्या विषयी चांगलं मत नाहीये. सानिका बरोबर मी संगनमत करून फ्लॅट बळकावला आहे असा त्यांचा समज आहे,  असं विभावरीच सांगत होती.

अग बाई, मग ती तुला भेटायला आली तरी कशी ? आईचा प्रश्न

त्यांना कल्पना न देता. किशोर चं उत्तर.

फोन वाजला. विभावरीचाच होता. किशोरनी लगेच उचलला.

हॅलो.

हॅलो, काय ठरतंय मग ? विभावरीनी विचारलं.

आईशी बोलता का जरा. तुम्ही दोघी ठरवा, मला चालेल. किशोर म्हणाला. आणि आईला फोन दिला.

हॅलो कोण विभावरी का ? आई एकदम एकेरीवरच आली.

हो, मीच बोलते आहे. तुम्ही कशा आहात ?

मी ठीक आहे. मी काय म्हणत होते तू घरीच ये ना. तुला काय आवडतं ते सांग, तुझ्या आवडीचं करते.

अहो तुम्ही कशाला एवढा त्रास घेता ? आपण बाहेर गेलो तर तुम्हाला पण थोडंसं आउटिंग होईल. असं मला वाटतं.

अग नाही, माझ्या हातचं खाऊन पहा, हॉटेल चं नाव विसरशील. नाही आवडलं तर पुढच्या वेळी आपण बाहेर जाऊ. बघ विचार कर. तू शाकाहारी आहेस की ......

अहो काही प्रॉब्लेम नाहीये. मला सगळं चालतं आणि करता पण येतं. पण तुम्ही फारसा घाट घालू नका. अगदी साधा बेत करा. उगाच त्रास करून घेऊ नका.  विभावरी विनंती वजा बोलली.

मग ठरलं तर. उद्या सकाळी तू आमच्याकडे जेवायला येते आहेस. – आई

आई, असं करू, मी थोडी लवकर येते अकरा वाजायच्या सुमारास, म्हणजे तुमच्या वरच सगळा भार पडणार नाही

अग तू कशाला ? तू पाहुणी म्हणून येणार आहेस, काम करायला काकांचं घर आहेच की. तुझ्या.

पण विभावरी ऐकायला तयार नव्हती. ती म्हणाली

नको नको, तूमच्या एकटीच्या वर सगळा भार नको पडायला. मी थोडी लवकर येण्याचा प्रयत्न करते  तुम्ही नका काळजी करू.

बरं, माझं बोलून झालं आहे आता किशोरला देते.

हॅलो काय भलतंच प्रॉमिस करून ठेवलं आहे तुम्ही ?

आता याच्यात भलतंच म्हणण्या सारखं, असं काय आहे ?

ऐन वेळेवर निघतांना काका काकूं चा तोफ खाना चालू झाला तर ?

तुम्ही चिंता करू नका मी करेन मॅनेज.

ओके. See you then tomorrow morning.

आता शेंडी लावण्यात मी एक्स्पर्ट झाली आहे. विभावरी म्हणाली आणि छान हसली. किशोरला ते हसणं आवडून गेलं.

ओके बाय

फोन स्पीकर वर होता त्यामुळे आईने पण तिचं हसणं ऐकलं.

कीती छान हसते रे विभावरी. आईनी अभिप्राय दिला. आणि किशोरच लाजला. आई ते बघत होती आणि काही खूणगांठ बांधत होती. पण ती काही पुढे बोलली नाही.

दुसऱ्या दिवशी अकरा वाजून गेले तरी विभावरी आली नाही. आईला धास्ती पडली की ही पोरगी येते की नाही तसं तिने किशोरला बोलून पण दाखवलं.

येईल ती. काका काकूंनी काही ड्रामा केला असेल. अजून काही नाही. विभावरीला यायला १२ वाजले. तो पर्यन्त आईचा सर्व स्वयंपाक झाला होता. आणि दोघंही वाट पहात बसले होते. विभावरी आली आणि हुश्श करून सोफ्यावर बसली.

किशोरनी तिला पाणी दिलं.

काय झालं ? एवढी दमलीस कशानी ? आईनी विचारलं.

काय सांगू ? नेहमीचाच ड्रामा. काका काकू उगाच आडवी तिडवी चौकशी करत होते. कंटाळा आला आहे मला आता त्या सगळ्या गोष्टीचा. विभावरीचा सुर चिडका होता.

अग काळजी वाटत असेल त्यांना. तू एवढं नको मनावर घेऊ. आईनी  सारवा सारव करायचा प्रयत्न केला.

अहो नाही, माणूस काळजी पोटी  बोलतो तेंव्हा कळतं ना. सुर वेगळा असतो. आणि माझी चुलत भावंडं, एक नंबरची वाह्यात आहेत. ती पण फार चोंबडे पणा करतात. त्रास होतो हो मला. कायम आपली डिटेक्टीव गीरी. छी. विभावरी वैतागलेल्या स्वरात बोलली.

अहो विभावरी मॅडम, जाऊ द्या. तुमचा मूड का खराब करता आहात. Forget it and enjoy. आईनी केवढी मेहनत घेतली आहे तुम्ही येणार म्हणून. किशोर नी सांगून टाकलं.

आई, I am sorry, मी म्हंटलं होतं की लवकर येईन म्हणून पण नाही जमलं हो, काय करू ? -विभावरी.

अग ठीक आहे. इतकं काही झालं नाहीये. पण मी एक विचारू का ? तुला खरंच एवढा त्रास होतो आहे का ? नाही तर कुटुंबा मधे राहण्यात आनंद असतो. थोडी अॅडजस्टमेंट करावी लागते पण फायदे बरेच असतात. आई नी आपलं मत दिलं.

मी तुम्हाला माई म्हणू का ? विभावरीनी अचानक विचारलं.

म्हण की. चालेल मला, पण हे अचानक काय नवीनच ?

माई, अहो नवीन काही नाही. माई म्हणण सोप वाटतं म्हणून. -विभावरी.

माई हसल्या. चालेल मला. काही तरी संबोधन तर हवच आणि हे छानच आहे.

माई, माझा काय प्रॉब्लेम आहे हे तुम्हाला माहीत नाही. अहो सगळंच अवघड आहे. आता काय सांगू तुम्हाला, काकांचा २ BHK flat आहे. मी गेल्या मुळे माझ्या दोघा भावंडांची जरा अडचण होते आहे. मी हॉल मधेच झोपते, पण कपडे वगैरे बदलताना मला खोलीची जरूर पडते, पण ते ही त्या दोघांना आवडत नाही. त्या बद्दल सारखी तक्रार करत असतात. काका, काकू काही बोलत नाहीत पण ते त्यांच्या करवी बोलतात असं मला जाणवतेय. मी तिथे राहावं असं काकाच  म्हणाले होते पण ते वर वरचं होतं असं मला जाणवायला लागलं आहे. किंबहुना मला ती जाणीव व्हावी असंच ते लोकं वागतात. विभावरी नी आपली व्यथा मांडली.

हूं, असं असेल तर तू एखाद्या हॉस्टेल मध्ये का शिफ्ट होत नाहीयेस ? स्वतंत्र राहशील आणि संबंध पण राहतील.

हो माई, मी एका हॉस्टेल मधे बूकिंग केलं आहे. २-४ दिवसांत जाईन मी तिथे . विभावरी बोलली.

चला. छान, शिफ्ट करतांना जर काही मदत लागली तर सांगा. मी येईन. आधी सांगितलं तर सुट्टी मागता येईल. किशोर नी मदत देऊ केली.

खरंच याल तुम्ही ? पण माझी एक अडचण आहे, माझं सामान खूप आहे. तुम्ही पाहीलच त्या दिवशी, ३-४ मोठमोठ्या बॅगा आहेत. हॉस्टेल वर एवढी जागा मिळणार नाही, तुमच्या कडे ठेवलं तर चालेल का ? काकांच्या कडे जवळ जवळ रोज जागा किती अडते अशी कुरकुर चाललेली असते. विभावरीनी तिची अडचण सांगितली.

किशोर काही बोलायच्या आतच आईंनी सांगून टाकलं.

अग खुशाल ठेव. सध्या जरी आम्ही, ,राहत असलो, तरी शेवटी घर तुझंच आहे. आणि आम्ही काय दोघंच आहोत, भरपूर जागा आहे. केव्हाही आणून टाक.

आईनीच सांगितल्यामुळे किशोरला बोलायला जागाच उरली नाही. त्यानीही मग संमती दर्शक मान हलवली.

तुम्ही लोकं कीती चांगले आहात हो. माई खरं तर मी आज मुद्दाम आले तुमची क्षमा मागायला. त्या दिवशी माझा तोल सुटला होता आणि मी बरंच अपमान जनक बोलले होते. माफ कराल ना ?

अग त्या दिवाशीची परिस्थितीच वेगळी होती. तू अमेरिकेहून इतका मोठा प्रवास करून आली होतीस, आधीच शिणली होतीस आणि त्यात घराचा एवढा प्रचंड घोळ अचानक अंगावर आला, मग तुझाच काय कोणाचाही कंट्रोल सुटला असता. आम्ही कोणी मनाला लावून घेतलं नाही तू ही फार विचार करू नकोस. चल मी अन्न जरा गरम करते मग आता आपण जेवून घेऊ. आधीच उशीर झाला आहे.  आईनी तिला समजावलं.  

जेवण झालं मग मन मोकळ्या गप्पा झाल्या. विभावरी आणि किशोर त्या दिवशी एकमेकांच्या बरेच जवळ आले.

ती गेल्यावर किशोरनी आईला विचारलं

आई, तू इतकी जवळीक करते आहेस तिच्या बरोबर, नंतर दुख: होईल बरं, आणि तू तिला सामान ठेवण्यासाठी एकदम कसं हो म्हंटलस ? अग एक दिवस ती म्हणेल की माझं सामान आहे इथे, तुम्ही घरा बाहेर व्हा. मग काय करशील ?

असं काहीही होणार नाही. ती मुलगी स्वभावानी चांगली आहे आणि वळण पण चांगलं आहे. समजूतदार आहे. आज अडचणीत आहे आपण मदत करायला हवी तिला. काकांचा पण तिला आधार दिसत नाहीये.

अग काकांचा आधार नाही हे ठरवून केलेलं नाटक नसेल कशावरून ?

नाही, नाही असं होणार नाही तिची नजर स्वच्छ आहे. कसलंही कपट तिच्या नजरेत जाणवत नाहीये. तू निश्चिंत रहा, माझी अनुभवी नजर आहे. एकदम निरागस आणि मन मिळावू मुलगी आहे ती. माईंनी त्याचा मुद्दा सपशेल खोडून काढला. विषय तिथेच संपला. तसं किशोरला जरा बरंच वाटलं. आता सामान इथे आहे, म्हणजे तिच्या चकरा होणार. किशोर मनोमन खुश झाला. तिची भेट झाली की त्याला उत्साह यायचा. आणि आईनी बोलून दाखवलं नाही, पण त्याचं मन त्यांनी ओळखलं होतं. आणि खरं सांगायचं तर त्यांना पण विभावरी आवडली होतीच.  

दुसऱ्या दिवशी सोमवार पासून रुटीन सुरू झालं. चौकशी समिती बसल्याचं कळलं होतं पण पुढे काही हालचाल दिसत नव्हती. त्यांनी मॅनेजर ला या बद्दल विचारलं तर तो म्हणाला या सर्व गोष्टी हळू हळू होतात. पण होतात हे नक्की. जास्त काळजी करू नकोस. जे व्हायचं असेल ते होईल. शुक्रवारी विभावरीचा संध्याकाळी फोन आला. किशोर बँकेतून बाहेर पडला होता, त्यामुळे त्यानी फोन घेतला.

हॅलो मी उद्या शिफ्ट करायचं म्हणते आहे. तुम्हाला जमेल ना ?

हो जमेल. कुठे येऊ ? काकांकडे ? किशोर नी होकार भरला.

नाही नाही. मीच येते आहे तुमच्या कडे, माझ्या बॅगा आहेत ना, त्या तुमच्याकडे ठेऊ आणि मग हॉस्टेल वर जाऊ. विभावरीने प्लॅन सांगीतला.

हो, चालेल. केंव्हा येता आहात किशोर नी विचारलं.

साधारण अकरा बारा तरी होतीलच. – विभावरी.

ठीक आहे या. मी तयार राहतो – किशोर

घरी गेल्यावर किशोरनी आईला विभावरीचा कार्यक्रम सांगीतला.

अरे बारा वाजता येते म्हणते आहे तर जेवून जाणार आहे का ? आईने विचारले.

ते माहीत नाही. तसं बोलणं काही झालं नाही.

अरे मग विचारायचं नाही का ? असे कसे रे तुम्ही लोक ? ठीक आहे ती आल्यावर विचारू तिला. मी अर्धा स्वयंपाक करून ठेवते. आई म्हणाली.

अग ती जेवली नाही तर सगळं वाया जाईल. किशोरची शंका 

काही वाया जाणार नाही तू नको चिंता करू. आईनी विषय संपवला.

दुसऱ्या दिवशी शनिवारी साडे अकरा वाजता विभावरी आली. किशोर खाली गेला होता तिचं सामान आणायला. एका खोलीत सामान ठेवल्यावर एक बॅग घेऊन विभावरी हॉल मध्ये आली. म्हणाली

मी निघते आता. हॉस्टेल वर जाऊन पण सगळी व्यवस्था करायची आहे.

अग बारा वाजताहेत जेवायची वेळ आहे दोन घास खाऊन जा. आई बोलली.

अहो, माई नको नको, मेस एक दिड वाजे पर्यन्त चालू असते काही प्रॉब्लेम नाहीये. आणि तसंही आता सवय करावीच लागणार आहे. उद्या पासून आहेच मेस चं जेवण. विभावरी संकोचानी म्हणाली.

येतांना घरून नाश्ता करू आली आहेस का ? आईचा प्रश्न

नाही. काकांकडे ब्रेक फास्ट फक्त काका करतात. तशीच पद्धत आहे. – विभावरी.

मग बस टेबल वर आणि गरम गरम दोन घास खाऊन घे. असं जायचं नाही. आमच्या घरची अशीच पद्धत आहे. आईचं फायनल उत्तर.

माई अहो कीती काळजी करता तुम्ही ! मला एवढी सवय नाहीये.

मग आता सारखी येत जा, नाही तरी हॉस्टेलवरच राहणार आहेस ना मग येत जा, आपोआप सवय होईल. माई म्हणाल्या.

मग विभावरी टेबल वर बसली. आणि म्हणाली.

मी एकटीच कशी बसू ? तुम्ही दोघं पण बसा ना माझ्या बरोबर.

अग तू बस. अजून पोळ्या व्हायच्या आहेत. तुला गरम गरम करून वाढते तू जेवून घे म्हणजे तुला उशीर होणार नाही. माईनी सांगितलं.

माई अहो मला हॉस्टेलवरच जायचं आहे, थोडं उशिरा गेलं तरी काय फरक पडणार आहे ? मी थांबते. नाही तर असं करूया, मीच करते पोळ्या, तुम्हालाच आज गरम पोळ्या करून घालते. तुम्हीच आधी बसा.

अग तू पाहुणी आहेस, तू कशाला करतेस, तूच बस मी आहे ना. – माई

माई, विभावरीचा स्वर ओलसर झाला, पाहुण्यांची काळजी घेतल्या जाते पण इतकी आत्मीयता आणि जिव्हाळा त्यात नसतो. मग का असं सारखं सारखं मला पाहुणी आहेस असं म्हणता ? मला तुमच्याकडे मुळीच परके पणा वाटत नाही. परके पणा काय असतो हे मला काकांकडे राहून चांगलंच समजलंय.

आता माईंनी पण राहवेना. म्हणाल्या

खरंय ग तुझं म्हणण. कधी कधी एक क्षण सुद्धा पुरतो आपलेपणा वाटायला.

मग मी करू पोळ्या ? चालेल ?

चालेल.

अग आई, काय हे, त्यांना काय कामाला लावतेस ? कसं दिसेल ते. काकांना कळलं तर त्यांना काय वाटेल ? किशोरनी आपली शंका बोलून दाखवली.

काका काय म्हणणार, आता मी हॉस्टेलवर राहायला जाते आहे, त्यांच्याकडे आठ पंधरा दिवसातून एकदा जाईन. मी तिथे नाहीये म्हंटल्यांवर ते लोक फार चौकशी करणार नाहीत. पूर्वीही मी इथे एकटी राहतच होती की. फार चौकश्या नाही करत ते लोकं. मी तिथे असतांना माझी जबाबदारी वाटायची त्यांना. अजून काही नाही. आता मी त्यांच्याकडे राहत नाही म्हंटल्यांवर, अंगाला काहीही लावून घेणार नाहीत ते लोक.

बापरे चांगलाच धसका घेतला होता की त्यांनी तुझा. – माई

हूं. आहे खरं तसं.

जेवण झाल्यावर किशोर विभावरीला हॉस्टेल वर सोडून आला. त्या निमित्तानी  त्याला हॉस्टेल नेमकं कुठे आहे ते पण कळलं.

बुधवारी बँकेत मॅनेजरला चौकशी समिती च्या सदस्या कडून फोन आला. त्याच्याशी बोलणं झाल्यावर मॅनेजर नी किशोरला बोलावून सांगितलं की उद्या दुपारी तुला समिती समोर हजर राहायचं आहे. तेंव्हा तू उद्या 3 वाजे पर्यन्त रीजनल ऑफिस ला पोहोच.

घरी पोचल्यावर किशोर नी आईला सांगितलं की त्याला उद्या चौकशी समिती समोर हजर व्हायचं आहे म्हणून. काय निघेल चौकशी मध्ये ही चिंता तिला लागली. किशोर सुद्धा अस्वस्थ होता.

विभावरीला सांगितलं का ? नसेल तर तिला पण सांग. आई म्हणाली.

तिला कशाला ? तिचा काय संबंध ?

सांग रे बरं असतं. – आई.

मग त्यांनी विभावरीला फोन करून सांगितलं.

तुम्ही मुळीच चिंता करू नका. तुम्ही काहीच केलं नाहीये. तुम्ही आत्मविश्वासाने चौकशीला सामोरे जा. माझी खात्री आहे की तुम्ही यातून निष्कलंक सुटाल. By the way हे ऑफिस आहे कुठे ? विभावरीने त्याला धीर देण्याचा प्रयत्न केला.

किशोरनी तिला ऑफिस चा पत्ता दिला. आणि म्हणाला की पत्ता घेऊन तुम्ही काय करणार. ?

काही नाही, असंच. – विभावरी.

किशोर दुसऱ्या दिवशी दुपारी दोन वाजता बँकेतून बाहेर पडला. आणि बरोबर 3 वाजता रीजनल ऑफिस ला पोचला. आणि पाहिलं तर समोर विभावरी उभी होती.

क्रमश: ..........

दिलीप भिडे पुणे

मो :9284623729

dilipbhide@yahoo.com

माझ्या ब्लॉग ची लिंक देत आहे माझं लेखन आवडलं असेल तर जरूर शेअर करा. 

https://www.irablogging.com/profile/dilip-bhide_4187

धन्यवाद. 

🎭 Series Post

View all