पसंत आहे मुलगी भाग 14

संध्याकाळी सिद रागातच घरी आला.., त्याच्या चेहऱ्यावर रागाच्या छटा उमटल्या होत्या..,

तो सरळ रूममध्ये निघून गेला..

जेवतानाही तो कुणाशीच बोलत नव्हता.., रोज घरी आल्या-आल्या घरात इकडून तिकडून थुई-थुई करणार हा सिद आज जरा शांतच होता..,

बाकी सगळ्यांचे त्याच्याकडे लक्षं नव्हते पण आशू मात्रं त्याच्याकडे पाहत होती.., आशूकडे पाहून त्याने चेहरा फिरवला.., इकडे आशूची धडधड वाढू लागली...,

जेवण होऊन सिद परत आपल्या रूममध्ये गेला.., सगळेजण झोपायची तयारी करू लागले..,

आशू पण सगळं काम आवरून रूममध्ये गेली..,

सिद तिची वाटच पाहत होता.., त्याच्या डोक्यात खूप सारे विचार येऊन गेले होते.., पण आपण घरी आहोत आणि आपण ज्या व्यक्तीबाबत हा विचार करतोय ती आशू आहे.. या दोन कारणांमुळे तो गप होता..,

आशू शांतपणे येऊन जवळच्या खुर्चीवर बसली.. तिला काय बोलावे ते सुचत नव्हते..,

सिद तिच्या समोर येऊन स्टुलवर बसला..., तशी आशू घाबरली...,

“बरं वाटतंय का आता..?”, सिदने काळजीने विचारले..

आशू विचारात पडली.., मला कुठं काय झालंय.. असे भाव तिच्या चेहऱ्यावर होते..,

“अगं तुझी कंबर बरीय ना आता..?” त्याने विचारले..,

तसं आशूला आठवलं.., ती चाचरतच बोलली.., “हो बरीय...”

सिद बोलत होता शांतपणे पण त्याचा चेहरा फारच रागाने लाल झाला होता.., आता तिला त्याची भितीच वाटू लागली होती..,

“तुझा डब्बा माझ्याकडे राहिला होता..”,

“अच्छा..”, ती एवढंच बोलली..

त्याच्या हाताच्या मुठी आवळल्या गेल्या होत्या..., त्याला त्याचा राग दाखवत येत नव्हता..,

ती आता उठली आणि बेडवर पडत म्हणाली.., “चल झोपते मी.., गुड नाईट..”.,

इकडे सिद रागाने तडफडत होता.., तो आता तडक उठला आणि तिच्याजवळ येत बोलला..,

“मी आलेलो कॉलेजमध्ये.. तू कुठेच दिसली नाहीस.., नक्की कुठे गेली होतीस तू...?”,

आशू दचकून बेडवरून उठली...,

तो पुन्हा तिच्यावर ओरडत म्हणाला, “मी काय विचारतोय.., तू कुठे गेली होतीस..?”,

आशूला हे ऐकून फारच राग आला..,

म्हणजे तू माझा पाठलाग करत होतास...,

सिद आता आणखी मोठ्याने बोलला.., “तुला मी विचारलेल्या प्रश्नांची उत्तरं दे...”,

आशूच्या डोळ्यात पाणी आलं होतं.., “तू मला हे असं विचारतोय म्हणजे तू माझा पाठलाग करत होतास का...?”,

“अगं तू कॉलेजमध्येच गेली होतीस ना.., की दुसरीकडे कुठे.., तुझा पाठलाग करायला...”,

“दुसरीकडे कुठे...?”, आशू आता रडत बोलली...,

“मला काय माहित कुठे.., मी पण तेच विचारतोय...” सिद रागानेच बोलला..,

 आशू बेडवरून उठली.., “मी कुठे गेली होते ह्यापेक्षा तू माझ्यावर संशय घेतोय ह्याचा जास्तं त्रास होतोय मला...”,

“अरे..., तू मला कॉलेजचं नाव सांगून दुसरीकडे गेलीस.., आणि तू मलाच बोलतीयस की मी संशय घेतोय...”

“अरे मग हे काय आहे.., कुठं गेली होतीस.., का गेली होतीस.., तू तर शेवटी तुझी लायकी दाखवायलाच सुरूवात केली.., जसा मी विचार केला होता तसाच निघलास तू..”,

ती डोळे पुसत खिडकीजवळ येऊन उभी राहिली..,

सिदला हे ऐकून धक्काच बसला.., तो शांतपणे बोलला..., “तू हे काय बोलतीय..., लग्नाला अजून आठवडा पण नाही झालाय आपल्या आणि तू माझी सरळ-सरळ लायकी काढतीयस..., तू हे सगळं असं बोलशील मी स्वप्नातही विचार केला नव्हता...”, तो निराश होऊन तिच्या शेजारी उभा राहिला..,

“तू ही संशयच घेतलास ना माझ्यावर.., माझ्या हातावरची लग्नाची मेहंदीही अजून गेली नाहीये..., लग्नाआधी तर दडपणात होतेच मी.., वाटलं लग्नं झाल्यावर तरी कुणी असे घान संशय घेणार नाहीत माझ्यावर.., पण तू तर.., आज दाखवून दिलंस.., पुरूष हे पुरूषच असतात शेवटी... तुम्हाला नेहमी स्त्रियांवर ताबा मिळवायचा असतो..,कुठे गेली होतीस, का गेली होतीस.., इकडेच का गेली.., तिकडेच का गेली.., ”, ती त्याच्याकडे रागाने पाहत म्हणाली..

तो निराशतेने शांतपणे म्हणाला, “बरोबर आहे.., तुला प्रश्नं विचारायची माझी लायकी नाही.., शेवटी तू हे बोलूनच दाखवलंस.., माझी खरंतर तुझ्याशी लग्नं करायचीही लायकी नव्हती.. हे मला आज कळलं...”,

ती काहीच न बोलता इकडे बेडवर येऊन बसली..,

तो पण तिच्यामागे येत खुर्चीवर बसत म्हणाला.., “मला नाही वाईट वाटलं.., तू उलट खूप लवकरच सांगितलंस मला.., की तुला माझ्याबद्दल काय वाटतं ते...”,