भाग 4
“आशू...!!!! काय गं.. एवढ्या रात्री फोन केलास...?” सिमा पलीकडून बोलली..
“ऐक ना.., बिझी नाहीस ना.., थोडं बोलायचं होतं..” आशू नाराजीच्या सूरात बोलली.
“अगं बोल ना.. परमिशन काय मागतेस..?? बोल बोल...” सिमा जरा बाजूला आली.
“अगं...” आशूला काय बोलावे सूचत नव्हते.., तिच्या डोळ्यात पाणी आले होते..
“आशू...” सिमाला समजलं काहीतरी प्रॉब्लेम आहे.., कारण ती तिची एकमेव जवळची मैत्रीण होती..
“आशू बोल ना काय झालंय.. काही प्रॉब्लेम आहे का...?”
“लग्न ठरलं माझं...” आशू म्हणाली..
“काय...??” सिमाच्या चेहऱ्यावर आनंद पसरला... “आशू खरं... तू तू.. खरं सांगत आहेस..?” सिमा म्हणाली..
“हो..” आशू शांतपणे बोलली..
“आणि हे तू मला एवढ्या शांतपणे का सांगतीयेस...? अगं ही तर आनंदाची गोष्ट आहे... शेवटी तुला तुझ्या स्वप्नातला, तुला हवा तसा मुलगा भेटला तर... ए कोण आहे तो.. काय करतो... कुठे राहतो.., आणि कधी कसं झालं सगळं... तू काहीच सांगितलं नाहीस मला...” सीमाने आनंदात तिला प्रश्नांवर प्रश्न विचारायला सुरूवात केली..
आशू शांतच होती..
“आशू.. अगं बोल की.. लग्नं ठरलंय तरी रडतीयस का आता.. माहितीय तुला माझी खूप आठवण येतीय.. उद्याच येते तुला भेटायला...” सीमा त्याच आनंदात बोलत होती...
“या रविवारी लग्न आहे...” आशू.
“काय...???? या रविवारी..????” सिमा चेहऱ्यावर प्रश्नचिन्ह पाडत म्हणाली..
“हो..”
“एवढ्या लवकर..?? एवढी घाई कशासाठी...” सिमाने विचारले.
“माहित नाही...”
“असं कसं माहित नाही..?” आशू, मला सांग नक्की काय प्रॉब्लेम आहे...?” सीमा आता गंभीर होत म्हणाली..
“आशू...” सीमा हळूवारपणे म्हणाली..
आता आशू जोरजोरात रडू लागली..,
“आशू रडू नको ना प्लीज.. काय झालंय सांग ना... प्लीज..” सीमा फारच काळजीत बोलली.
काही सेकंद आशू फक्त हुंदके देऊन रडत होती.. तिच्या मनातल्या वेदनांना ती अश्रूंच्या रूपाने वाट करून देत होती..
सीमा काहीच बोलली नाही...
थोड्यावेळाने आशूचं रडणं थांबलं.. तशी तू हळू हळू बोलू लागली.. “मला त्या मुलाने होकार दिला...”
“अगं मग चांगलंच झालं ना आशू...” सीमा शांतपणे बोलली..
“पण त्याला माझ्याबद्दल काहीच माहित नाही... आणि त्याला काही सांगायचं नाही असं बाबांनी सांगितलंय..”
“काय.. म्हणजे त्या मुलाला काही माहित नाही म्हणून त्याने होकार दिलाय का...?”
“अर्थात सीमा... बाबा काही सांगणार आहे का..? की आई सांगणार आहे..? कुणीच सांगत नाहीत.. आजपर्यंत एवढ्या लोकांनी नकार देऊनही त्यांना वाटतं की लग्नानंतर सगळेजण समजून घेतात.. मग का आजपर्यंत कुणी समजून घेतलं नाही..? का कुणीच मुलगा म्हणाला नाही की.. मला काही प्रॉब्लेम नाही.. जे आहे ते आहे.. का कुणी ते जाणूनही माझ्यावर प्रेम केलं नाही... का...????” असं म्हणत परत तिच्या डोळ्यात पाणी साठलं..
“आशू तू त्या मुलाला सांगून बघ ना... आणि काय करतो तो मुलगा?, कसा आहे..? त्याचा स्वभाव वगैरे काही समजला का...”
“निव्वळ मवाली आहे तो.., त्याची राहणीमान तर आपल्या वर्गातले टवाळकी पोरं जशी असतात तशीच आहे... अगं तो सत्तावीस वर्षांचा आहे.. पण अजून ग्रॅज्युएट झालेला नाही...” आशू रागात म्हणाली.
अगं पण मग तू होकार दिलासच का आशू..
“मी कुठे दिला होकार, आम्हाला होकार किंवा नकार द्यायचा अधिकार आहे का...??? बाबा आणि दादानी सगळं ठरवलं, अगं मला त्या मुलाशी बोलायला पण वेळ दिला नाही...” असं म्हणत आशू थोडी थांबली.
ती पुढे बोलू लागली, “आईचं म्हणणं आहे तो मुलगा खूप समजूतदार आहे, लेखक आहे.. पण त्याच्याकडे पाहून तो मला गल्लीतला टवाळ पोरगा दिसत होता... दोन दिवसांपूर्वी एका ऑफीसमध्ये ऑफीसबॉय म्हणून काम करायला लागला आहे तो.. या अशा मुलासोबत मी माझं आयुष्यं कसं घालवणार आहे... अगं त्यादिवशी मला लाज लाज म्हणून बाबांनी आणि दादाने प्रेशर आणलं होतं.. मी त्याला माझ्यासोबत काही सांगू नये म्हणून दादा समोरच्या बाल्कनीत जाऊन मला धमकी देत होता...” आशू परत रडत म्हणाली..
“मला काही समजत नाही आशू... मी तुला हेही बोलू शकत नाही की तू लग्नाचा विषय सोडून दे, तू बाबांना खडसावून सांग की मला शिकायचंय.. मला नाही लग्न करायचं... मी तूला काहीच सांगू शकत नाही.. कारण मला माहितीय तू कोणत्या पेचात अडकली आहेस..” सीमाला पण टेन्शन आलं होतं..
“काय करू काहीच समजत नाहीए.., मला कुणीच समजून घेत नाहीए... मी त्या मुलाच्या शिक्षणाबद्दल बोलले तर आई वर मलाच बोलत आहे की तू कशी आहे ते बघ आधी.. म्हणजे मी नाईलाजपणे त्या मुलाशी लग्न करायचं का.. ज्या मुलाचं स्वतःचं भविष्य अजून अंधारात दिसत आहे.. तो माझ्या भवितव्याचा काय विचार करणार.. आई म्हणते त्याच्या घरचे साधी माणसं आहेत.. पण सीमा मला सांग.. माझ्याबद्दल खरं त्यांना समजल्यावर कोण शांत बसणार आहे.. अशा किती केसेस आपण रोज पाहतो जिथं लहान सहान कारणावरून मुलीला सासरचे हकलून लावतात.. मग माझ्या...” असं पुढे बोलेपर्यंत ती जोरजोरात रडू लागली... तिला पुढचं बोलताच आलं नाही..”
“आशू शांत हो... प्लीज तू रडू नकोस.. अगं तू रडलीस तर मी काय करणार गं..? तूच सांगते ना की नेहमी कोणत्याही समस्येचा हसत सामना करायचा.. मग तूच अशी रडलीस तर मी तुला काय समजवणार...?”
“अगं सीमा ह्या समस्येचा परिणाम मला समोर दिसत आहे गं...” आशू म्हणाली..
सीमा थोडावेळ शांत झाली...
“आपण असं करूया का.. तुला बाबा आणि दादामुळं त्याच्याकडून नंबर मागता येणार नाही मुळात ते तुला लग्न होईपर्यंत त्याच्याशी कॉन्टॅक्ट करूच देणार नाही... मग एक काम करूया ना..आपण बाहेरून त्या मुलाचा नंबर मिळवूया.. आणि मग त्याला फोनवर तू सगळं सांगून टाक.. मग बघू तो काय बोलतोय..” सीमा म्हणाली.
“पण त्याचा नंबर मिळवायचा कसा.. आणि बाबा तर मला घरातून बाहेरही पाठवायला तयार नाही..”
“तू कशाला टेन्शन घेतेस.. मला फक्त त्याचं पूर्ण नाव आणि पत्ता पाठव.. मी शोधते त्याला बरोबर...”
“खरंच..!!” सीमाच्या बोलण्याने आशूला जरा हुरूप आला...
“हो गं.. आशू... तो लेखक आहे, कॉलेज गोइंग आहे.. म्हणजे सहाजिकच फेसबूकवर असेलच की... मी लगेच शोधते.. आणि त्याच्याकडून नंबर मागवते... लगेच तुला देते तू त्याला खरं काय ते सांगून टाक...”
“ए प्लीज मला नको देऊ.. तूच बोल काय ते..,” आशू म्हणाली..
सीमा हसली, “अगं वेडे लग्नं तुझं ठरलंय त्याच्याशी.., आणि मी जर त्याला असं काही सांगितलं तर त्याला वाटेल मी तुमचं लग्न मोडायचा प्रयत्न करतेय की काय... ते काही नाही तुला देते मी नंबर.. बोल तू... टेन्शन घेऊ नकोस आणि मी आहे तुझ्यासोबत.., बिल्कुल टेन्शन घेऊ नकोस...” सीमाने तिला आधार दिला..
“आणि हे लग्नाचं वगैरे खूळ सोडून दे.. जर नाहीच झालं ना तुझं लग्न तर मी आहे की.. माझ्या सोबत रहा तू... काही फरक पडत नाही.. एवढीच तुझ्या आई-बाबांना जड झाली असशील तरी मी आहे की तुझी मैत्रीण.. तुझ्यासाठी सदैव तुझ्या पाठीशी असेल... काही टेन्शन घेऊ नकोस.. परिक्षा जवळ येत आहे.., अभ्यासावर लक्षकेंद्रित कर..” सीमा हसत म्हणाली.
“ह्म्म...” असं म्हणत आशूने फोन ठेवला...
लग्नाचं खूळ सोडून देऊ...?? मग काय करू..? शिक्षण सोडून घरी बसू..? बाबा आणि दादांच्या आज्ञा पाळत.. मला स्वातंत्र्यात जगात आहे.. मला नकोय हे पारतंत्र्य...
तिच्या डोळ्यात मोठ मोठे अश्रू साठले होते..
पण काय करू कुणी मिळतच नाहीए, जे माझा प्रॉब्लेम समजून घेईल.. जो मला माझ्या सुख-दुखःसहित स्विकारेल... कुणी मिळतच नाही....,
ती थोडावेळ स्तब्ध झाली आणि अचानक तिने डोळे पुसले...
नाही.., मला कसंही करून त्या मुलाशी बोलावं लागणार.... कारण मला आगीतून उठून फुफाट्यात नाही पडायचं.., त्याच्याशी बोलल्याशिवाय माझं त्याच्याशी लग्न होऊच देणार नाही मी.. कारण तो त्याचाही आणि माझाही विश्वासघात असेल...
असा मनाशी निश्चय करून आशू रात्री उशिरा झोपी गेली....
*****
“सिध्दू... अरे सिध्दू... सिध्दू..” आई किचनमधूनच आवाज देत होती..
“आई, झोपू दे त्याला, आज तसाही संडे आहे... काही उठायचा नाही तो...” संदिप म्हणाला..
“अरे बाबा, आज माझ्या होणाऱ्या सुनेसाठी दागिणे, साड्या खरेदी करायला जायचं आहे....” असं म्हणत आई चहाचे कप घेऊन बाहेर आली..
काय..?? सुनेसाठी दागिने...?? म्हणजे आशू पण येईल का...? सिद ताडकन उठत म्हणाला..
“हा बघ.. तिचं नाव घेताच उठला...” संदिप सोफ्यावर चहा घेत बसला..
“ती कशी येईल.. आपण तिच्यासाठी खरेदी करणार ना.. म्हणून म्हणते आवर लवकर... लवकर जाऊन येऊ...” आई म्हणाली..
“म्हणजे आपण बस्ता बांधायलाच जात आहोत ना..” सिद जरा संभ्रमित होत म्हणाला..
“हो रे...” संदिप म्हणाला..
“अरे मग मुलीकडचे पण यायला पाहिजेत ना...? त्यांना त्यांच्या आवडीचे कपडे घ्यावे लागतील ना...” सिद म्हणाला..
“छे, छे.. ते त्यांचे जातील आपण आपले जायचे...” आई म्हणाली..
“अगं पण असं कसं... आपण जी साडी, दागिने घेऊ, ते तिला आवडले तर पाहिजेत...” सिद जरा चिडत म्हणाला...
“तिचे बाबा म्हणाले तुम्ही घ्याल ते आवडेल आमच्या मुलीला...” आई.
“वा..!! भारी आज्ञाधारक मुलगी दिसत आहे...” वहिनी किचनमधून बाहेर आली...
“बघं बाई तूच सिमे.. तुला आता आज्ञाधारक जाऊबाई भेटणार आहे...” आई हसत म्हणाली.
“हो.. आणि तुम्हाला सून...!!” सीमा पण हसतच म्हणाली..
“अरेरेर... सिद तुझ्या येणाऱ्या बायकोला छळण्यासाठी बघ ह्या दोघी टपून बसल्यात... लक्ष दे रे तुझ्या बायकोवर.. बिचारी साधी भोळीच आहे”... संदिप म्हणाला...
तसे सगळेजण हसले, सिद मात्र तसाच बिछानात विचार करत बसला होता...
“सिध्दू...” आईने त्याला आवाज दिला... “अरे कितीवेळ लोळतोस असा.. चल उठ.. बाबा भाजी आणायला गेलेत.. इथून पुढं तुला आणावं लागणार आहे, हे लक्षात ठेव... लग्न झाल्यावर आपला नवरा असा दहा दहा वाजेपर्यंत झोपतोय हे आशूला आवडणार नाही..” असं म्हणत आई आणि सगळेच जण हसू लागले...
तसा सिद चिडला, “अरे मी काय बोलतोय, तुमचं काय वेगळंच चाललंय... एकतर लग्न एवढ्या लवकर ठरवलं, त्यात हे बस्ता बांधायला पण आपण वेगवेगळे जाणार...” त्याने आईला विचारले..
“अरे हो.. मग वेगवेगळंच जातात...”
“अगं आई, असं कसं बोलतेस तू...? दादाच्या लग्नात वहिनी आणि आपण सगळेच सोबत गेलेलो ना.. मग माझ्या लग्नात का असं...” तो बालिशपणे चिडून म्हणाला..
“अच्छा.. तर हा राग आलाय का सिद रावांना...” संदिप त्याला चिडवत बोल्ला....
“सीमा वहिनी हसत म्हणाली, अहो भावोजी, ते मुलीकडच्यांवर डिपेंड करतं.. एकत्र बस्ता बांधायचा की वेगवेगळा...”
“असं कसं पण... म्हणजे लग्नाआधी भेटायचंच नाही का मी आशूला..??” तो आता फारच चिडला होता..
तसे सगळेजण हसू लागले..
“अरे यार तुम्हाला हसायला काय येतंय.. एक आठवड्यात लग्न ठरलं आणि मी मात्र आशूशी नीट बोललो पण नाही..., कसं होणार मग..?”.
“काय कसं होणार..?” दादाने डोळा मारून विचारलं...
“यार दादा तू मश्किरी करू नकोस..,मी सिरियस बोलत आहे...”
“बरं बरं बर,, सिध्दू तू चिडू नकोस...” आई हळूच सिदच्या जवळ जाऊन बसली.., “अरे आशूचे बाबा आणि भाऊ.. पाहिले ना तू कसे होते.. त्यांच्या घरात तसा रिवाज आहे म्हणे, लग्नाआधी मुला-मुलींनी भेटलेलं नाही आवडत त्यांना...”
“अगं आई फिरायचं जाऊ दे.. पण साधं बस्त्याला पण ते सोबत येऊ शकत नाही का..?? असं काय खाणार आहे की काय मी आशूला... अरे... होणारा नवरा आहे मी तिचा....”
सिदच्या ह्या बोलण्यावर सगळ्यांना हसू येत होतं, सगळे तोंडावर हात ठेवून गालातल्या गालात हसू लागले..
“हसा हसा.. हसा तुम्ही...” सिद रागात उठला आणि तसाच बाथरूमच्या दिशेने निघाला..
“अरे सिध्दू.. तुला एवढी काय घाई झालीय तिला बघायची..? सातच दिवसांचा प्रश्न.. मग काय 24 तास भेटू शकतोस तू तिला...” संदिप म्हणाला..
“अरे लग्नानंतर आणि लग्नाआधी भेटण्यामध्ये फरक असतो..” असं बोलून तो रागाने निघून गेला...
“हे बघ.. असा हा लाडोबा.. साधा बिछाना पण नाही उचलला..” असं म्हणत आई ब्लॅकेटची घडी घालू लागली...
संदिपला मात्र सिदची काळजी वाटत होती.. तो म्हणतो ते खरंच बरोबर होतं.., लग्नाआधी मुला-मुलींनी एकमेकांशी बोललं पाहिजे.. हे असं फक्त एका भेटीनंतर डायरेक्ट लग्नानंतरच मुलीशी बोलणं त्यालाही पटलं नव्हतं.... आशूच्या बाबांनी एवढी घाई का केली असावी, ते आशूला सिदशी बोलू का देत नाहीत.. संदिपला असे खूप प्रश्न पडले होते...
*****
Bhartie “ शमिका”
