"मित्रांना आमंत्रण देण्याआधी मला मला विचारले होतेस का?" प्रीतीने अगदी प्रेमाने विचारले..
इतक्या वर्षांच्या अनुभवांती हा आवाज म्हणजे नवीन युद्धाची नांदी हे सुजयला कळाले होते..Attack is best defence या तत्त्वाला जागून त्याने सुरुवात केली..
" विचारायला पाहिजे, म्हणजे काय? माझे घर आहे हे.. मला काय गरज कोणाला विचारायची?"
" अच्छा तुझे घर का?" प्रीतीच्या आवाजाचा टोन जराही बदलला नव्हता..सुजयला त्याच्या मित्रांनी केलेली विनवणी आठवली.\" काहिही कर... पण यावेळेस पार्टी तुझ्याच घरी. काकाकाकू पण नाहीत, मुले पण नाहीत, एकट्या वहिनींनाच मॅनेज करायचे आहे तुला.. \"
" असे नव्हते म्हणायचे मला...पण मी काय म्हणतो, कधी तरी होऊ दे ना पार्टी आपल्याकडे..एकतर आधीच करोनामुळे आम्ही कोणीच मित्र भेटलो नाही..हॉटेलमध्ये जायचे म्हटले कि त्यांचे निर्बंध..अनायसे आपल्या घरी ना आईबाबा आहेत ना मुले.. तर भेटतो म्हणालो आम्ही आपल्या घरी.. आणि प्रॉमीस..पार्टी सुकी असणार आहे.. पत्ते, कंटाळा आला कि हौजी. आईस्क्रीम, थंड मी बाहेरून आणतो तू फक्त भजी, वडे असं काहीतरी कर. प्लीज.... नाही म्हणू नकोस" सुजय काकुळतीला येऊन म्हणाला..
" ओके. मी जर काही केले तर त्या बदल्यात तू काय करणार?" प्रीतीचा बदललेला आवाज ऐकून सुजयला आपल्या पार्टीचे दरवाजे किलकिले झाल्यासारखे वाटले..
" तू म्हणशील ते करीन राणी...I promise.." सुजय हसत म्हणाला
" बघ हां, नंतर विसरशील किंवा माघार घेशील.. "
" एक बार अगर मैने कमिटमेंट करली, तो मै अपने आप कि भी नही सुनता.."
" ठिक आहे.. मग जा..सांग तुझ्या मित्रांना.. कि आजची पार्टी आपल्याकडे.. पावभाजी करू?"
" कर ना.. तुझ्या हातची पावभाजी म्हणजे... एक नंबर .."
" हरभऱ्याच्या झाडावर चढवू नकोस.. मी करेन सगळे.. पण प्रॉमीस विसरू नकोस.."
प्रीतीने आधी आपल्या मदतनीस मावशींना दुसर्या दिवशी दुपारनंतर थांबण्यासाठी तयार केले.. कारण फक्त पावभाजी जरी असली तरी सुजयच्या मित्रांचा अंदाज तिला होता.. त्यांनीही येण्याचे कबूल केले होते तरी त्यांना बघितल्यावरच प्रीतीचा जीव भांड्यात पडला..दोघींनी मिळून मोठे पातेलेभर पावभाजी केली..
" वहिनी तुम्ही तर म्हणाला होतात, आठ दहाच माणसे आहेत.. मग एवढी भाजी.."
" मावशी आहात ना संध्याकाळी? आधी मी हि भाजी आपल्या दोघींसाठी काढून ठेवते.. मग राहिलेली भाजी उरते का बघा..."
" काहीतरीच असते वहिनींचे" असे म्हणून मावशींनी नाक उडवले..
हळूहळू सुजयचे एकएक मित्र यायला सुरुवात झाली.."काय वहिनी कशा आहात? खूप दिवसात तुमच्या हातचा आल्याचा चहा नाही घेतला.. बाकी चहा करावा तर तुम्हीच.. मी किती वेळा आमच्या हिला सांगतो, विचार म्हणून तुम्हाला , तुमची चहाची काही सिक्रेट रेसिपी आहे का?"
" चहा सारखा तो चहा त्याची कसली आली सिक्रेट रेसिपी", प्रीती सुजयकडे बघत म्हणाली..
त्या नजरेचा अर्थ ओळखून सुजय म्हणाला, " तुम्ही कोणते कोल्ड्रिंक घेणार ते सांगा. सगळे तयार आहे.."
" वेडा झाला काय भावा तू? थंडीत कोल्ड्रिंक?? वहिनी मस्त चहा टाका पाहू.."
" हो हो लगेच टाकते.." प्रीती हसत स्वयंपाकघरात गेली.. त्या हसण्याचा अर्थ कळून सुजयच्या पोटात गोळा आला..
" मावशी , जरा वरचे कप काढाल का? मी चहाची तयारी करते."
"पण फक्त पावभाजी ठरली होती ना?"
" पैशाचे नका टेन्शन घेऊ.. आज फक्त थोडी मदत करा.."
" माझे काय जातय मग.."
"वहिनी चहा टाकताच आहात, तर मस्त भजी पण होऊन जाऊ देत ना.." अजून एक आवाज आला..
प्रीतीच्या कानातून धूर येणे बाकी होते.. बाहेर पत्त्यांचा डाव पडला होता आणि सुजय तोंड लपवून बसला होता.