पारिजात.. गंध प्रेमाचा..!
डॉ. साठेंना हे कळल्यावर त्यांनी तिचं खुप कौतुक केलं. नी त्याबरोबर सांगितला एक अनुभव त्यांच्या आयुष्यातला..
आता पुढे. )
" तू आज जे अनुभवलंस ना. मीदेखील ते अनुभवलंय.
... रॅदर आजच्यापेक्षा जास्तच भयंकर आणि वाईट अनुभव…
बाविस वर्षांपूर्वी..!
फरक एवढाच आजची पेशंट अनोळखी होती तुझ्यासाठी. ती पेशंट ओळखीची होती माझ्या …
रक्ताच्या नात्यातील..!
लग्नाच्या पहिल्या वर्षापासून नवऱ्याचा अत्याचार सहन केला तिनं.. पण माहेरच्यांना कधी काही कळू दिलं नाही. पहिल्या बाळानंतर थोडा सुधारेल असं वाटलं होतं तिला.. राहिलाही काही दिवस तो नीट. नंतर परत त्याचं त्रास देणं सुरु झालं. लग्नाच्या चार वर्षानंतरअसह्य झाल्यावर तिने मला सांगितले हे. घरी घेवून आलो मी तिला. विभक्त होण्याचा सल्ला दिला. पण तिचं प्रेम होतं नवऱ्यावर. शिवाय पदरात तीन वर्षाचं लेकरू..!
काही दिवसांनी पुन्हा प्रेग्नेंट राहिली ती. त्यातच नवऱ्याचा बाहेरख्यालीपणा आणखीन वाढलेला.
ती आतून पूर्णतः खचून गेली होती. पोटात बाळ.. पाठीशी चार वर्षाचा मुलगा."
रावी काही नं बोलता ऐकत होती .
कधी कधी बोलणाऱ्याला काहीच नको असते. हवा असतो एक मूक श्रोता.. जो केवळ ऐकणाऱ्याच्या भूमिकेत असेल .. कोण चूक कोण बरोबर याचा निवाडा न करता.
ते छोटं बाळ…! अजूनपर्यंत या जगात आगमनही झाले नव्हते त्याचे तरी सर्व त्याच्याकडे डोळे लावून बसले होते. ताईला आशा होती हे बाळ आलं की सगळं ठीक होईल.
तिचं म्हणणं एकच… तू डॉक्टर आहेस आणि माझा पूर्ण विश्वास आहे तुझ्यावर. तू म्हणशील ते पथ्यपाणी करेल. पण माझ्या बाळाला ह्या जगात येऊ दे.
… त्या बाळाशी मी देखील जुळलो होतो… कळत नकळतपणे."
आपलं बोलणं कंटिन्यूव्ह करत ते म्हणाले.
" सोनोग्राफी करतांना ताईच्या उदरात मुलगी वाढतेय हे कळलं होतं मला. त्यामुळे जास्त आनंदी होतो मी. वाटलं होतं त्या चिमुकलीचा जन्म झाल्यावर तिला आपण वाढवायचं.. ताईला तिच्या पायावर उभं करायला मदत करायची..! पण नियतीला कदाचित मान्य नव्हतं हे. घराचे वासे फिरायला लागले की अख्खे घर उलटे फिरते म्हणतात.. तसंच झालं होतं आमच्या आयुष्याचं. इतके दिवस ताईला जपल्यानंतरसुद्धा आठव्या महिन्याच्या शेवटाला तिला अचानक ब्लीडींग झालं. शी वाज लाईंग इन द पूल ऑफ ब्लड… हास्पिटलला येईपर्यंत खुप ब्लड लॉस झालं होतं.त्यात तिचा रेअर ब्लडग्रुप. ब्लड अरेंज करण्यात बराच वेळ गेला.
ओटीत टेबलवर असलेल्या तिनं काही काळासाठी मृत्यूला थोपवून धरलं होतं..
त्या विश्वासाला पात्र नाही ठरू शकलो मी. सिजेरियन करून बाळाला बाहेरच्या जगात तर आणलं पण हैपोक्सिया मुळे ती नाही वाचू शकली. आणि ताई…? पुढल्या अर्ध्या तासात तीही आम्हाला सोडून गेली. टेबलवर गतप्राण झालेली माझी ताई.. हातात निष्प्राण असलेली ती छोटी परी..! काय अवस्था झाली असेल त्या क्षणी माझी..?
कितीतरी अवघडलेल्या आयांना सोडवणारा हा डॉक्टर साठे हरला होता आपल्याच बहिणीपुढे…
ते डोळे मिटून खुर्चीला टेकून बसले.
सरांचा बोललेला शब्द न शब्द तिच्या हृदयाला घरे पाडत होता. त्यांच्या बोलण्याचा तिचे मन काहीतरी अर्थ लावण्याचा प्रयत्न करत होतं. कुठेतरी जुडतेय ही तार असं वाटत होतं पण मेळ काही बसेना.. आणि पुढल्याच क्षणात नजरेपुढे सर्व चित्र अगदी स्पष्ट झाल्यासारखे वाटले तिला.
"... विराज..?
सर.. तो विराज होता..?? "
हॉस्पिटल मध्ये ऍडमिट असतांना आर्थ्रो डिपार्टमेंटला सरांच्या चकरा तिला आठवल्या..
विराज आणि ती होटल लोट्स मध्ये भेटलेले…
तेव्हाही सर होतेच तिथे.
विराज सोबत असतांना दरवेळी सरांच्या डोळ्यात जाणवणारा प्रेमाचा ओलावा...आणि त्याच वेळी विराजच्या नजरेतील रुक्षपणा..!
" तुमचा भाचा म्हणजे विराजच ना..? "
तिनं पुन्हा विचारलं.
.
सर.. किती कॉम्प्लिकेटेड होवून बसलंय सगळं. त्याच्याशी बोलायला हवं आपल्याला. हे जे मिसअंडरस्टँडिंग झालेय ते सॉर्ट आऊट करायला हवे."
" मिसअंडरस्टँडिंग..? गैरसमज..!"
मनाची जखम ठणकेल आयुष्यभर तरी चालेल मला. पण तो सोबत हवाय माझ्या…
मनाने केव्हाच दूर गेलाय तो.. आता शरीरानेही जातोय. अमेरिकेत वसण्याचा विचार आहे त्याचा.
ही इज द ओन्ली रिजन.. फॉर हुम आय एम लिविंग..! तो नसेल इथे तर शून्य आहे मी. "
" सॉरी डॉक्टर..! परत हळवा झालो मी. "
डोळ्यातलं पाणी पुसत ते म्हणाले.
" हम्म खरं आहे तुझं. पुरुषांनी रडू नये असं नसलं तरी एक पुरुषी अहंकार आडवा येतो… प्रत्येकच पुरुषाला.
एक सांगू रावी.. इतक्या वर्षांत पहिल्यांदा हे शेअर करतोय मी कुणाजवळ तरी. तू आपली जवळची अशी वाटतेस मला. कधी वाटतं खुप ओळखीची आहेस माझ्या. फार पूर्वीच भेटलोय आपण. "
" का असं वाटतं माहितीये तूला…?? "
ती मनात.
नंतर जेव्हा ताईच्या गर्भातलं बाळ मुलगी आहे हे कळलं तेव्हाच ठरवलं.. आता हिच माझी रावी. हिला सांभाळायचं आपण.. डॉक्टर बनवायचे.
पण नव्हतं ते माझ्या नशिबामध्ये.
आणि त्यानंतर तब्ब्ल बावीस वर्षांनी तू आलीस माझ्या आयुष्यात..
डॉक्टर रावी! थोडीशी वेंधळी.. हुशार.. कॉन्फिडन्ट.
वाटलं माझी लेक असती तर कदाचित तुझ्यासारखीचं असती.."
ते बोलत होते.
तिच्या मनात त्यांच्याबद्दल एक fatherly figure निर्माण झाली होती आणि ते सुद्धा तिच्यात आपली मुलगी शोधत होते..
" दोन व्यक्तींच्या भावना एवढया सेम टू सेम कशा असू शकतात..? "
" नाही.
का नाही केलं ? हे प्लीज नको विचारू. त्याचं उत्तर या क्षणी नाही देवू शकणार मी."
ती तिथेच बसली डोळे मिटून..
ड्युटीवर आल्यापासूनच्या सर्व घटना ती आठवू लागली… उलट्या क्रमाने.
आणि शेवटी आठवला आजचा तिचा ओटीतील प्रसंग..
त्या पेशन्टचा चेहरा डोळ्यासमोर आल्याबरोबर तिनं मिटलेले डोळे उघडले. मागच्या तीन तासांपासून तिचं आयुष्यात वेगळंच काही घडत होतं…
पेशंटला भेटायला म्हणून ती केबिनबाहेर पडली.
..रक्त चढवलं होतं तिला. आणि ती झोपली होती. अर्ध्या अर्ध्या तासाने नर्स सगळं मॉनिट करत होती.
पेशन्टची आई डोळ्यात पाणी आणून बोलत होती.
तिच्या मुखातून एकदमच बाहेर पडलं.
बाळाची आजी म्हणाली.
रावीच्या मनात चालू होतं…
.
.
.
.
क्रमश :
************************
शेवटी उलगडा झालाय डॉ. साठे आणि विराजच्या नात्याचा.
कसा वाटला हा भाग कमेंट करून नक्की सांगा.
पुढील भाग लवकरच...
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा