"काय बोलतोस हे? तुझं तुला तरी कळतंय का? असं होऊच शकत नाही. मूल होत नाही, यात पुरुषाचा काय दोष? शेवटी बायकोचा दोष स्वतःच्या माथ्यावर घेतलास म्हणायचा." बाई आपल्या लेकाजवळ येत म्हणाल्या.
"आई, तिनेच माझा दोष स्वतः वर घेतलाय. कोणाला काही कळू नये म्हणून या विषयावर बोलणं बंद केलं होतं आणि ट्रीटमेंट घ्यायची आधी माझी तयारी नव्हती. पण मृणाल आणि पृथ्वीराजने समजावलं तेव्हा कुठे मी तयार झालो." हे ऐकताच प्रिया आपल्या नवऱ्याकडे आश्चर्याने बघू लागली. वासंती बाई मात्र लेकीकडे रागाने बघायला लागल्या.
"आई, मी खरं सांगते, यातलं मला काहीही माहिती नव्हतं." प्रिया घाबरून म्हणाली.
"तिला सांगून काय फायदा? मग ही बातमी सगळ्या गावभर पसरली असती." विराज आपल्या बहिणीकडे पाहत म्हणाला. तशी तिची मान खाली गेली.
"मृणालने आजवर तुझ्यासाठी काय केलं नाही? तुझी बोलणी खाल्ली, टोमणे ऐकले. तू तिच्या प्रत्येक कृतीला विरोध करत आलीस. तरीही तुझा शब्द न शब्द सांभाळत आली ती. आताही तिचा हट्ट होता, तू इथं आमच्या जवळ राहावीस म्हणून. पण आता माझीच इच्छा नाहीय. म्हणतात ना, स्वभावाला औषध नसतं. ते अगदी बरोबर आहे. सुनेशी स्पर्धा करताना तू आपल्या मुलाला देखील हरवलंस आई." विराज दुःखाने म्हणाला.
"इतकं काय केलं मी? सगळ्या घरात हेच तर चालतं." बाई.
"म्हणून आपणही तसंच वागायचं? असल्या बुद्धीची कीव येते मला. मग सुशिक्षित असून त्याचा काय फायदा? यापेक्षा न शिकलेल्या लोकांचे स्वभाव खूप चांगले असतात. त्यांना आपल्यापेक्षा योग्य व्यवहार ज्ञान असतं." विराज.
"शांत हो विराज. सगळं काही ठीक होईल." पृथ्वीराज बळेच त्याला बाहेर घेऊन गेला. "बस् कर आता. हे सगळं बोलायची ही वेळ नव्हती. आजचा दिवस किती छान गेला. मोठं घर पाहून सगळ्या पाहुण्यांनी तुम्हा दोघांचं भरभरून कौतुक केलं. कमी वयात घर बांधलं म्हणून नावाजलं. आणि काय हवं तुला?"
"आपल्या माणसानं कौतुक केलं तर तो आनंद वेगळाच असतो. तेच तर आमच्या नशिबी नाही. असो, तू प्रियाला समजावं. आता तरी स्वतःच्या संसाराकडे लक्ष दे म्हणावं." विराज आणि पृथ्वीराज आत आले.
वासंती बाई काही न बोलता खाली मान घालून बसल्या होत्या. मृणाल एका कोपऱ्यात तशीच उभी होती. तिच्या डोळ्यांत अश्रू दाटले होते. काहीही झालं तरी नवरा आपलाच असतो. हा विश्वास तिच्या दाटलेल्या अश्रूंत दिसत होता.
वासंती बाई काही न बोलता खाली मान घालून बसल्या होत्या. मृणाल एका कोपऱ्यात तशीच उभी होती. तिच्या डोळ्यांत अश्रू दाटले होते. काहीही झालं तरी नवरा आपलाच असतो. हा विश्वास तिच्या दाटलेल्या अश्रूंत दिसत होता.
विराजला आत आलेलं पाहून वासंती बाई उठल्या. जणू सुनेने आपल्या लेकाला बोलायला भाग पाडलं मृणालकडे असं पाहत त्या दरवाज्याजवळ आल्या.
"येते मी." काही वेळ घुटमळत बाई चपला घालून बाहेर पडल्या. त्यांना वाटलं, लेकाने अजूनही आग्रह करून आपल्याला थांब म्हणावं. आपली चूक त्यांना मान्य नव्हती अन् मान्य असेलच तर ती कबूल करण्याइतपत त्यांचं मन मोठं नव्हतं. प्रियाही आपल्या नवऱ्याची वाट न पाहता आई पाठोपाठ बाहेर पडली.
"काय गं? इतक्या मोठ्या घरात माझ्यासाठी एक खोली असेल ना?" बाई तिचा हात धरत म्हणाल्या.
"का नाही? चांगला टू बी. एच. के. बंगला आहे आई. त्यातली एक खोली तुला नक्की मिळेल." प्रिया असं म्हणाली जणू तिनेच हे घर घेतलं होतं.
हे ऐकून बाई गालातल्या गालात हसल्या. हलकेच मागे वळून पाहत त्यांनी पुढे चालायला सुरुवात केली. हे पाहणाऱ्या, दरवाज्यात उभ्या असलेल्या विराजने मृणालला जवळ घेतलं. तिने इतका वेळ थोपवून धरलेले अश्रू अखेर ओघळलेच. विराजची मजबूत पकड जणू सांगत होती, कोणी नसलं तरी मी तुझ्यासोबत कायम असेन अगदी शेवटपर्यंत. तिने त्याच्या खांद्यावर डोकं टेकवलं. दोघं मागे वळले. दोन नवीन स्वप्न त्यांची वाट पाहत होती..एक साकारलेलं अन् दुसरं होऊ घातलेलं!
समाप्त.
©️®️सायली जोशी.
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा