सकाळी लवकर सगळे नव्या घरी पोहोचले. गुरुजी येणार म्हणून विराज आणि मृणाल दोघे तयार होऊन बसले. वासंती बाई मात्र आपला लेक आणि सून यांच्याकडे बघत एका कोपऱ्यात खुर्ची टाकून बसल्या. प्रिया आलेल्या पाहुण्यांच्या समोर अगदी गोड वागत होती. कोणाला काय हवं -नको ते जातीने बघत होती. मृणालला प्रश्न पडला, 'काल विचित्र वागणारी हीच का आपली नणंद?'
यथावकाश वास्तुशांतीचे विधी पार पडले. जमलेले नातेवाईक मृणाल आणि विराजचं कौतुक करत होते. त्यांना आहेर म्हणून भेटवस्तू देत होते. ते पाहून वासंती बाई मात्र नाराज होत होत्या. पण चेहऱ्यावर तसं न दाखवता त्या जेवणाच्या पहिल्या पंगतीला बसल्या. याच्यापेक्षा आमच्या लग्नात काय सुग्रास जेवण होतं! असं म्हणत त्यांनी पुन्हा एकदा स्वत:चं कौतुक दामटलं. त्यांचं वागणं पाहून नातेवाईक कुजबुज करू लागले.
"काहीही करा. पण बाईंना कशातच समाधान वाटत नाही." असं म्हणू लागले. लेक अन् सुनेने कष्टानं मोठं घर बांधलं, त्याचं कौतुक करायचं सोडून चेहरा पाडून बसलेल्या बाई पाहुण्यांनी माघारी केलेल्या टीकेच्या धनी झाल्या. हे त्यांना ठाऊकही नव्हतं.
"काहीही करा. पण बाईंना कशातच समाधान वाटत नाही." असं म्हणू लागले. लेक अन् सुनेने कष्टानं मोठं घर बांधलं, त्याचं कौतुक करायचं सोडून चेहरा पाडून बसलेल्या बाई पाहुण्यांनी माघारी केलेल्या टीकेच्या धनी झाल्या. हे त्यांना ठाऊकही नव्हतं.
जेवणं उरकली. पाहुणे मंडळी गेली आणि वासंती बाई जागच्या उठल्या.
"चला, सगळं आवरलंय तर मी निघते. विराज, तुम्ही आज त्या घरी येणार आहात की इथंच थांबणार आहात?"
"चला, सगळं आवरलंय तर मी निघते. विराज, तुम्ही आज त्या घरी येणार आहात की इथंच थांबणार आहात?"
"आम्ही इथेच राहणार आहोत आई आणि तुम्हीही आमच्या सोबत इथेच राहणार आहात." मृणाल मध्येच म्हणाली.
"नाही गं बाई. मी आधीच सांगितलं होतं. मी इथं राहणार नाही." असं म्हणत बाई दरवाज्याकडे वळल्या. मुलगा अन् सुनेने आग्रह करावा असं त्यांना मनातून फार वाटत होतं. अजून त्यांनी संपूर्ण घर पाहिलं देखील नव्हतं. ते बघायची खूप इच्छा होती. पण त्यांना सतत'मान ' हवा होता. नेमका तोच मिळत नव्हता. सगळं कौतुक होत होतं ते सुनेचं!
"आई, थांब." विराज आतल्या खोलीत गेला.
"मृणाल, आईला परतीचा आहेर म्हणून ही साडी दे." तो आतून एक पिशवी घेऊन बाहेर आला.
"अरे, काहीही काय? मी कुठं आहेर दिलाय ?आणि मी कोणी परकी आहे? घरातलीच आहे ना?" बाई म्हणाल्या.
"मग सकाळपासून अशी परक्यासारखी का वागते आहेस? परक्यासारखी बाजूला बसून राहिलीस. घर देखील पाहिलं नाहीस अजून. आपल्याच पाहुण्याचं स्वागत करायचं राहिलं बाजूला. पहिल्या पंगतीला बसून आम्ही जेवण्याआधीच निघालीस! हेही तुझंच घर आहे, विसरलीस?"
"विराज, आज नको. पुन्हा केव्हा तरी बोलू. आजचा दिवस.." मृणाल मधेच म्हणाली. तसा विराज तिच्याकडे पाहून हसला.
"आई, मला माहितीय, या घरात तुझ्या सुनेने पैसा घातलाय म्हणून तू यायचं टळतेस. हे घर फक्त माझ्या कमाईच असतं तर तू हक्क, अधिकार म्हणून राहायला आली असतीस. सुनेवर वर्चस्व गाजवलं असतंस."
"उगीच काहीतरी बोलू नकोस." वासंती बाई रागाने म्हणाल्या.
"इतकी वर्षे मला सगळं दिसत होतं. तरी मी काही बोललो नाही. तुझा इतका राग का तिच्यावर?" विराज.
"विराज, आजच बोलायला हवं का सगळं? शांत हो. पुन्हा केव्हा तरी शांतपणे बोलता येईल सगळं." प्रियाचा नवरा, पृथ्वीराज म्हणाला.
"मी कुठं काय बोलते? हवं तर विचार तिला आणि सहा वर्षे झाली रे लग्नाला! आता तरी घराण्याला वारस दे म्हणावं." बाई चेहरा पाडून म्हणाल्या.
"हेच दुःख सलतंय मनात. हो ना! एक सांगतो, कमतरता माझ्यात आहे. मला ट्रीटमेंटची गरज आहे. त्यासाठी मृणालला कोणी बोललं तर मी खपवून घेणार नाही."
हे ऐकून वासंती बाईंनी डोळे मोठे केले.
क्रमशः