"कशाला इतकी महाग साडी घेतली? मी कुठे जाणार आहे नेसून? एकदा नेसली की परत कपाटाची भर! त्यातच तुम्ही हे कार्य काढलंय. त्याला पैसा का कमी लागतो? आमच्या वेळी असलं काही नव्हतं. वर्षाकाठी एकच साडी मिळायची. फारतर दोन साड्या मिळायच्या. आमच्याकडून इतकी उधळपट्टी मुळीच होत नव्हती." वासंती बाईंचं बोलणं वरकरणी व्यवस्थित दिसत असलं तरी त्यांचा हेतू मृणालला कळत होता. आलेल्या पाहुण्यांसमोर तिने हसून वेळ मारून नेली. पण मनातून ती दुखावली गेली होती.
उद्याच्या वास्तूशांतीची बरीच तयारी बाकी होती. सासुबाई कशाला हात लावणार नाहीत हे तिला पक्कं ठाऊक होतं. तिची नणंद, प्रिया नुसतीच आत -बाहेर करत मृणालवर लक्ष ठेऊन होती आणि ती काय करते हे हळूच जाऊन आपल्या आईच्या कानात सांगत होती.
"लहान आहे का रे ही? आईंच्या कानात काय सांगते अशी! पाहुण्यांसमोर कसं दिसतं ते?" मृणाल चिडून आपल्या नवऱ्याला म्हणाली.
"जाऊ दे. तू लक्ष देऊ नको. आपण घर घेतलंय हे तिच्या पोटात दुखतंय. जरा 'मान' देऊन बघ. आईला सोडून तुझ्या मागे -पुढे करेल ती." विराज हसत म्हणाला. तशी मृणाल हसायला लागली. पण नणंदेचं हे वागणं तिला मुळीच आवडलं नव्हतं.
तीन खोल्यांच्या भाड्याच्या फ्लॅटमध्ये आणखी किती दिवस राहणार? आता स्वतः घर घ्यायचं म्हणून मृणाल आणि विराज दोघं गेली सहा वर्षे झपाटून काम करत होते. आज ना उद्या आपल्याला मुलं झाली की घर अपुरं पडणार. त्यापेक्षा हातात चांगल्या नोकऱ्या आहेत तर कष्ट करून, पैसा जमवून घर घ्यायचं ठरवलं होतं दोघांनी.
पण सुनेच्या डोक्यातून ही घर घ्यायची कल्पना आली म्हणताना वासंती बाईंनी विरोध केला नसता तर नवलच होतं! "आम्ही इतकी वर्षे या घरात काढली. तुम्हाला काय धाड भरली? म्हातारपणासाठी पैसा जमवून ठेवा. आमच्या नवऱ्याची पेन्शन आहे म्हणून माझं भागतं. नाहीतर आमचा लेक हातावर दोन पैसे ठेऊन ते महिनाभर पुरवायला सांगतो. तशी वेळ तुमच्यावर येऊ नये म्हणजे झालं. त्यात अजून पोटी मूल नाही. मग काय ती ट्रीटमेंट घ्यावी लागते, त्यासाठी पैसा राखून ठेवा."
बाई आपल्या सुनेसमोर बोलत. पण लेकासमोर हे सगळं बोलायची त्यांची हिंमत नव्हती म्हणून विराजची पाठ वळली की त्यांच्या तोंडाचा पट्टा सुरू होई. जेणे करून आई काय म्हणते ते मृणालने आपल्या नवऱ्याला सांगावं अन् त्याने विश्वास न ठेवता तिच्यावर चिडावं. बाळाचा विषय निघाला की मृणाल गप्प होत असे.
बाई आपल्या सुनेसमोर बोलत. पण लेकासमोर हे सगळं बोलायची त्यांची हिंमत नव्हती म्हणून विराजची पाठ वळली की त्यांच्या तोंडाचा पट्टा सुरू होई. जेणे करून आई काय म्हणते ते मृणालने आपल्या नवऱ्याला सांगावं अन् त्याने विश्वास न ठेवता तिच्यावर चिडावं. बाळाचा विषय निघाला की मृणाल गप्प होत असे.
असे कितीतरी प्रसंग आले. पण अनुभवातून मृणाल शहाणी झाली आणि वासंती बाई काय बोलतात, कशा वागतात हे तिने विराजला कधी कळू दिलं नाही. त्याला सगळं समजत होतं. पण घरात उगीच वाद नकोत म्हणून तो इतर संसारी पुरूषांसारखा गप्प राहत असे.
बाई ठासून म्हणाल्या होत्या, "मी काय त्या नव्या घरी यायची नाही. मला मुळीच आग्रह करायचा नाही. इथंच राहीन आणि इथंच देह ठेवेन." आता यावर काय बोलणार? मृणालचा चेहरा पडला. हे पाहून विराज म्हणाला, "सासू सोबत राहायला नाही म्हणते म्हणून तुला आनंद व्हायला हवा. इथं सारं उलटच आहे. आपण आपला राजा -राणीचा संसार करू. आईला जेव्हा आपली आठवण येईल तेव्हा ती त्या घरी येईल किंवा हातून कामं होत नाहीत असं वाटलं तर मात्र आपल्याशिवाय तिला पर्याय नाही."
लेकाला आपल्या आईचा हेकेखोर स्वभाव चांगलाच माहिती होता.
लेकाला आपल्या आईचा हेकेखोर स्वभाव चांगलाच माहिती होता.
एक एक करून पाहुणे मंडळी जमत होती. घर कसं भरून गेलं होतं. पण वासंती बाई आपली नापसंती दाखवत होत्या. राहत्या घरात काटकसरीने आपण कसं आयुष्य काढलं, हे सर्वांना ऐकवत होत्या. हे पाहून मृणालला वाईट वाटलं आणि चीडही आली. सासूच्या ओठी नसलं तरी डोळ्यांत सुनेचं थोडं तरी कौतुक असावं.
पण बोलून काही फायदा नव्हता. शब्दाला शब्द वाढून त्याचं भांडणात रूपांतर होणार होतं अन् आलेल्या पाहुण्यांसमोर उगीच तमाशा नको म्हणून ती शांत होती. कारण वासंती बाई संधी शोधत होत्या. सून आपल्या मुलाला आईपासून तोडते म्हणून त्या राग धरून होत्या. आता आयती संधी चालून आली तर त्या गप्प थोडीच बसणार होत्या?
क्रमशः
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा