पाहिले न मी तुला..! भाग -16

वाचा छोट्या छवीची हृदयीस्पर्शी कथा!


पाहिले न मी तुला..!
भाग - सोळा.


'दादूला हे सांगायला हवे, की तू जो विचार करतो आहेस तसे काही नाहीये. ती छोटी तुझी मुलगी नाहीये. पण दादू तिच्याबद्दलच बोलला होता की आणखी कुणी दुसरी मुलगी होती?'

ती कारच्या आत जाऊन बसली. एसी सुरु करून डोके थंड करण्याचा निष्फळ प्रयत्न करू लागली.

शेखर, घाऱ्या डोळ्यांची ती परी आणि सोबत असलेली तिची आई..! तिचा मेळ काही जुळत नव्हता. भरधाव वेगाने कार पळवत ती घराकडे निघाली.


"एवढया उन्हाची कुठे गेली होतीस गं?"  घरी आल्या आल्या स्मिताने पल्लवीला धारेवर धरले.


"कुठे गं? मैत्रिणीकडे तर गेले होते."  पल्लवी.


"पल्लवी, चेहरा का पडलाय असा? कोणी काही बोलले का तुला?"   व्हिलचेअर वर बसलेल्या नयनाताईंनी विचारले.


"मामी, अगं ते बाहेर होते ना, म्हणून असेल. दादू कुठे आहे? दिसत नाहीय ते?" तिने विषय बदलायचा प्रयत्न केला.


"आम्हाला सांगून जातोय होय? तू घरी असलीस की दोघे काही बोलता तरी. आमच्याशी तर काही सोयरेसुतक नसल्यासारखेच तो वागतो."  नयनाताईंनी डोळ्याला पदर लावला.


"बाहेरून आल्या आल्या वहिनीला रडवलेस ना? जा आधी फ्रेश होऊन ये. नंतर बोलूया."   स्मिता.


"आई, मी जरावेळ पडते गं. उन्हामुळे डोके जड आल्यासारखं वाटत आहे."  आत जात पल्लवी म्हणाली.


" बाहेर फिरताना ऊन नसते, घरी आल्यावरच सगळी नाटकं सुरु होतात."  आत जाणाऱ्या तिच्याकडे पाहत स्मिता पुटपुटली.  "वहिनी, तू उगाच कशाला डोळ्यात पाणी आणतेस गं? मी आहे ना? शेखरचे लग्न लावून दिल्याशिवाय मला चैन पडणार नाहीये." नयनाताईकडे पाण्याचा ग्लास देत ती म्हणाली.

रूममध्ये आल्यावर पल्लवीने आपली बॅग बाजूला टाकून स्वतःला पलंगावर झोकून दिले. जड आलेले डोके, आणि डोळ्यासमोर आलेले छवीचे घारे डोळे तिची अस्वस्थता वाढवत होते. झोप काही येईना. शेवटी तिने मोबाईल काढून शेखरला कॉल लावला.


"ब्रो, कुठे आहेस यार तू?"   काळजीने तिने विचारले.


"जरा बाहेर आलोय. बोल ना काय झालेय?"  तो.


"बाहेर म्हणजे कुठे? तुझ्या त्या पार्कमध्ये का?"  तिने अंदाज घेत विचारले.
तो काही न बोलता केवळ खिन्नपणे हसला.

"वेडेपणा सोड आणि घरी ये. मला तुझ्याशी बोलायचं आहे." ती.

"हूं. येतोच थोडयावेळात."   तो.

तिचा कॉल कट झाला. बागेतील बाकावर बसून तो आजूबाजूचे निरीक्षण करत होता. सायंकाळ होत आल्याने आता तिथे लहान मुलांची बऱ्यापैकी गर्दी झाली होती. त्याची भिरभीरणारी नजर मुलांच्या त्या घोळक्यात छवी कुठे दिसते का? याचा ठाव घेत होती. अंधार पडू लागला तसा तो खट्टू होऊन तिथून बाहेर पडला.

*******

रात्रीचे जेवण आटोपल्यावर शेखर आपल्या खोलीच्या गॅलरीत बसला होता. पल्लवी लगेच त्याच्या मागेमागे आली.

"दादू, केव्हाची तुझ्याशी बोलण्याची वाट पाहत आहे मी. काय चाललंय तुझं?"  पल्लवी जवळजवळ त्याच्यावर ओरडलीच.

" अरे मी विसरूनच गेलो होतो, माफ कर ना." तो खिन्नपणे म्हणाला.

"हं. परत आज पार्कच्या फेऱ्या?" त्याच्याकडे बघत ती.

"हूं." तो खजिलपणे.

"आणखी कुठे गेला होतास? म्हणजे मामी म्हणाली मला की तू दुपारपासूनच घराबाहेर पडलास, म्हणून विचारतेय."  ती.

"अनुच्या घराकडे एक चक्कर मारली."  तो.


"व्हॉट? दादू तू पण ना यार."  त्याच्या खांद्यावर हात ठेवत ती. "काय केलेस तिथे जाऊन?" शांत स्वरात तिने पुढे विचारले.



"ऍक्च्युअली त्या घरावर दुसऱ्याच नावाची नेमप्लेट होती. चौकशी केल्यावर कळले की ते घर केव्हाच विकल्या गेलेय. तिची फॅमिली दुसरीकडे कुठेतरी शिफ्ट झालीय."  तो निराशपणे म्हणाला.


"हं. ऐक ना, मी आज त्या चाईल्ड हॉस्पिटल ला गेले होते." आपली खुर्ची त्याच्यासमोर ओढत ती म्हणाली.


"काय? नि तू आत्ता हे सांगते आहेत. आजसुद्धा होती का ती तिथे?"  त्याने अधीरपणे विचारले.

"कोण?"  ती.

" तीच गं ती छोटी मुलगी, छवी." त्याच्या आशा पल्लवीत झाल्या होत्या.


"हो भेटले ना मी तिला." छवीचे नाव ऐकून शेखर तिच्याबद्दलच बोलत होता हे तिला स्पष्ट झाले.


"काय झालेय तिला?"  त्याच्या चेहऱ्यावर काळजी.

"काही नाही रे, जस्ट फॉलो अप साठी आली होती."  खोटे बोलताना तिची जीभ चाचारली.

" थॅंक गॉड!" त्याने देवाचे आभार मानले. "मला वाटलं होतं की काही मोठा आजार वगैरे आहे की काय? बरं झालं तसं काही नाहीये ते. पल्ली, तुला काय वाटते? ती माझी मुलगी असेल का?" त्यानं मनातला प्रश्न केला.

"नाही." ती स्पष्टपणे म्हणाली. "मी कधीपासून हेच सांगण्याचा प्रयत्न करतेय. ती छोटी आपल्या पेरेंट्ससोबत आली होती." ती.

"अगं तर काय झाले? तिला कोणी दत्तक घेतले असू शकते ना?" हळव्या स्वरात तो.

"भावा, एखाद्याला दत्तक कोण घेतं? ज्यांना मुलंबाळं नाहीत, तेच ना? दत्तक घेण्यासाठी किमान त्या जोडप्याचा तरी एकमेकांना फुल सपोर्ट हवा असतो. इथे तसं नाहीये. छवीचे आईबाबा काही इशूज मुळे वेगळे राहत आहेत. ती त्यांची दत्तक मुलगी असती तर असे वेगळे राहिले नसते ना? सगळे एकत्र असते."  ती.


"हे कसले लॉजिक तिचे बाबा तिच्यासोबत नाहीत म्हणून तिला त्यांनी दत्तक घेतले नाही असं कसं म्हणतेस तू?"  तो.


"मला काय म्हणायचंय ते बहुदा तुला कळलेलं नाहीय. हे बघ, जेव्हा एखादं जोडपं बाळाला दत्तक घेतो, इट मिन्स त्या दोघांचे एकमेकांवर खूप प्रेम आहे असा होतो. त्यांना एकमेकांना सोडायचे नसते म्हणून दुसऱ्याचे बाळ ते दत्तक घेतात. इथे तसे नाहीये. छवीच्या पेरेंट्सचे परस्परावर प्रेम असते तर ते असे वेगळे झाले नसते ना? " त्याला समजावत पल्लवी.



"तुला हे सारं कोणी सांगितले? छवीच्या आईने?"  तो.


"नाही. मी डॉक्टर निशांतना भेटून आलेय. त्यांच्याकडूनच मला हे कळलं."  पल्लवी.

तिचे बोलणे ऐकून शेखरचा चेहरा पडला. छवीला बघून इतके दिवस त्याच्या मनात जो आपलेपणा वाटत होता, तो पल्लवीच्या बोलण्याने हिरावल्यासारखा वाटला. डोळ्यांच्या कडा पुन्हा पाणावल्या.

"दादू, दुखावणार नसशील तर एक रिक्वेस्ट करू?" मृदू आवाजात पल्लवीने विचारले. त्याने नजरेनेच होकार दिला.

"ह्यापुढे तू त्या चिमुकलीला भेटू नकोस यार. उगाच तू तिच्यात गुंतत जाशील आणि पुढे तिच्या आईबाबांमध्ये वितुष्ट निर्माण होतील. आपल्यामुळे दुसऱ्यांच्या आयुष्यात का प्रॉब्लेम निर्माण करायचा ना?"  तेवढ्याच मृदू पण ठाम स्वरात ती म्हणाली.

" बरोबर बोलतेस तू पल्ली. एवढं शहाणपण तुझ्यात कुठून आले गं?"  तो.

ती फक्त हलकेच हसली. छवीचे खरे आजारपण त्याच्यापासून लपवल्याचा तिच्या मनाला एक गिल्ट आला होता. पण खरे सांगितले असते तर शेखर काळजीत पडला असता. नकळत का होईना छवीशी तो भावनिकरित्या गुंतला आहे हे ती जाणून होती.


"पल्ली, तरीही तिच्याशी माझे नाते आहे असे सारखे मला का वाटते गं?"  डोळे पुसत तो.


" कदाचित तुला तुझ्या आधीच्या वागण्याचा पश्चाताप होत असावा, म्हणून त्या छोटीत तुला तुझी मुलगी दिसली असेल. आता सगळे क्लिअर झालेय ना, देन फॉरगेट इट ऑल! आयुष्यात पुढे मूव्ह ऑन कर. आपली कंपनी जॉईन कर. मामांना मदत कर. छोटया छोटया गोष्टीतून आनंद घ्यायला शिक." त्याचा हात हातात घेत ती म्हणाली. तिच्या हातावर त्याच्या डोळ्यातून एक टपोरे मोती सांडले.


"आणि हे सारखं रडूबाईसारखे रडत जाऊ नकोस. बरे दिसत नाही रे. मला माझा पूर्वीचा स्ट्रॉंग ब्रो हवाय." त्याचे डोळे पुसत ती म्हणाली.


"पल्ली, थँक्स यार. लहान असूनही मला इतकं समजून घेतेस." त्याने तिला मिठी मारली.


झोपताना शेखर पल्लवीच्या बोलण्याचा विचार करत होता. तिचे बोलणे त्याला पटले होते. आपल्यामुळे छवीच्या आयुष्यात काही अडचणी येऊ नयेत, हे त्याला पटले होते. पण तरी आपले मन त्या चिमुकलीकडे का ओढतेय ह्याचा काहीच अंदाज लागतं नव्हता.

'पल्ली म्हणते तसे खरंच पश्चातापामुळे मला असे वाटते का?' त्याच्या मनात प्रश्न उमटत होते. 'असे असेल तर माझी चिमुकली मुलगी कोठे आहे हा प्रश्न उरतोच ना? कुठे असेल ती?'

त्याने पाकिटातून बाहेर काढलेल्या फोटोकडे पाहिले. आपल्या छातीशी तो फोटो कवटाळून झोपण्याचा प्रयत्न करू लागला.


*********


"आसावरी, डॉक्टर काय बोलले गं? काय झालंय माझ्या गुलाबाला?"  जेवण झाल्यानंतर स्वयंपाकघरातील ओटा आवरत असताना रजनीताईंनी आसावरीला विचारले.



"काही नाही हो काकू, आणि काळजी करू नका मी असेपर्यंत तुमच्या गुलाबाला काहीही होणार नाही बरं."  आसावरी.


"आणि तू नसलीस तर?"  तिच्याकडे बघत रजनीताई.


"असं का म्हणताय? मी कुठे जाणारेय?"  ती.

"आसावरी, छवीचे करण्यात तुझी इतकी वर्ष वाया गेलीत गं. आतातरी तुला स्वतःचा विचार करायला हवा."  रजनीताई.


"म्हणजे? काकू तुम्हाला काय म्हणायचे आहे?" त्यांच्याकडे वळून आसावरी.


"आता ताकाला जाऊन भांडं काय लपवायचं ना? स्पष्टच बोलते, तू पस्तीशीमध्ये पोहचते आहेस. थोडा स्वतःचा विचार कर. असे एकटीने कुठवर आयुष्य काढणार आहेस? तू लग्न करून घे."  रजनीताई.


"काकू, मी आधीच तुम्हाला सांगितले ना, मला आता असल्या फंदात पडायचे नाहीय, आणि अचानक हा किडा डोक्यात कसा वळवळायला लागला?"  त्यांच्या खांद्यावर हात ठेवून ती.


"किडा नाही गं, कित्येक दिवसापासून मनात होतं पण तुझ्याशी बोलायला योग्य वेळच मिळत नाही बघ. अशी किती दिवस एकटी राहणार आहेस? मला काकू म्हणतेस तर आईसामान आहे ना मी? मग माझं ऐकणार नाहीस का?"  तिचे खांद्यावरचे हात आपल्या हातात घेत रजनीताई.


"काकू, अशा शब्दांच्या जाळ्यात मी अडकणार नाही हं. तुम्ही आईसारख्या काय, माझ्या आईच आहात. पण हे लग्न बिग्न नको हो."  ती.


"असे म्हणून कसे चालेल? छवी आणि माझ्यामुळे तू नकार देत आहेस ना? असा कुणी मुलगा असेलच की जो छवीची जबाबदारी उचलेल. तुझा तो बॉस, काय नाव त्याचं? आठवलं, सागर. तो काय वाईट? त्याला तर तुझ्याबद्दल माहितीही आहे." रजनीताई.


"ओह! म्हणजे तो घरी आला होता तर?" ती.


"हो. तूच सांग त्याच्यात काय वाईट आहे? श्रीमंत आहे. छवीला सांभाळायला तयार आहे. मुख्य म्हणजे त्याचे तुझ्यावर प्रेम आहे." रजनीताई.


"प्रेम आहे की नाही ते मला ठाऊक नाही. छवीला सांभाळायला तयार आहे म्हणे. अरे, ज्याने जन्मताच आपल्या सोन्यासारख्या लेकीला त्यागले, त्यात दुसऱ्या कोणाकडून काय अपेक्षा करणार ना?"  ती.


" आसावरी, प्रत्येकाला एकाच तराजूत तोलायचे नसते गं." रजनीताई.


"नसेना का. पण पुरुषजातीवर माझा अजिबात विश्वास नाहीये. काकू तुम्ही माझ्यासोबत आहातच की. आपण एकमेकांना पुरेसे नाही आहोत का? का सारखा लग्नाचा विषय?"



"मी आहे गं आसावरी, पण कोठवर पुरणार आहे मी? तुला तुझे भविष्य आहे की नाही?"  त्या प्रेमाने समजावत म्हणाल्या.


"काकू, भविष्याचा विचार करून मला माझा वर्तमान खराब करायचा नाहीय. तुम्ही दोघी हेच आता माझे आयुष्य आहे. मला ते एन्जॉय करू द्या."  ती.


"बरं बाई. राहिला तो विषय. खूष?" रजनीताई.
तिने हसून मान डोलावली.


 "हॉस्पिटलमध्ये काय झाले ते तरी सांगशील? डॉक्टर काही सिरियस बोललेत का?"  त्यांनी विषयात हात घातला.
.
.
क्रमश:


*********

काकूंना खरे सांगेल का आसावरी? कळण्यासाठी वाचत राहा कथामालिका, पाहिले न मी तुला..!


पुढील भाग लवकरच. तोवर हा भाग कसा वाटला ते कळवा. सोबतच अधीर मन झाले! या नव्या कथामलिकेचा देखील आस्वाद घ्या.
धन्यवाद.

*साहित्यचोरी गुन्हा आहे.*


*************


🎭 Series Post

View all