पाहिले न मी तुला..!
भाग -पंधरा.
छवी तिच्याचकडे पाहत होती. दोघींची नजरानजर झाली तशी तिच्याकडे बघून ती गोड हसली. पल्लवीने सुद्धा एक छानसे स्मित केले आणि ती हॉस्पिटलकडे वळली. आसावरीने पार्किंगमधून कार काढली आणि छवीला सोबत घेऊन तिची कार हॉस्पिटलच्या आवाराबाहेर निघाली.
हॉस्पिटलच्या आत पाय टाकताना बाहेर भेटलेली छवी पल्लवीच्या मनात रेंगाळली आणि तिचे घारे डोळे आपल्याकडे बघून हसत आहेत असे वाटले. तिच्या ओठांवर आपसूकच स्मित आले.
'घारे डोळे.. ' ती स्वतःशीच काहीतरी आठवून म्हणाली. 'अरे, दादूने सांगितलेल्या त्या गोडुलीचे डोळे देखील घारेच तर होते. ही तीच असावी का?'
मनात आलेल्या विचारासरशी ती परत मागे वळली. पार्किंग एरियात येईपर्यंत आसावरीची कार बाहेर निघून गेली होती.
*********
कार चालवत असताना डोके कितीही शांत ठेवू म्हटले तरी डॉक्टर निशांतचे बोललेले प्रत्येक शब्द आसावरीच्या डोक्यात गोल गोल फिरत होते. लहानपणापासून एवढया यातना सहन केल्या, नि आत्ता कुठे जरासे काही चांगले घडते आहे असे वाटत होते तर छवीचा हा जीवघेणा आजार समोर आला होता. डॉक्टर निशांतचे बोलणे तिला टोचल्यासारखे वाटत होते. का तर म्हणे, की छवीच्या वडिलांशी बोलून घ्या.
'कोण वडील? ज्यानं जन्मत:च आपल्या लेकीला दूर सारलं तो बाप बनण्याच्या लायकीचा तरी आहे का? आणि मुळात मला कोणाचीच गरज नाहीये. छवीसाठी मी एकटी पुरेशी आहे.' विचाराच्या गर्तेने डोळ्यात पाणी जमा व्हायला लागले. तिने कार घराकडे न वळवता दुसराच टर्न घेतला.
"आशू, आपण घरी जात नाही आहोत का?" आपल्या गोड आवाजात छवीने विचारले.
"नाही गं राणी, जरा वेळ पार्क मध्ये बसुयात का?" नेहमीच्या बागेकडे कार वळवत ती म्हणाली.
"एवढ्या दुपारी?" छवीच्या चेहऱ्यावर प्रशचिन्ह.
"थोडासावेळ?" आसावरीच्या नजरेत एक अर्जव.
"नो प्रॉब्लेम!" छवी.
"आशू, काय झालेय? डॉक्टर अंकलनी काही सिरियस सांगितले का?" बागेतल्या बाकावर पाच मिनिटापासून शांत बसलेल्या आसावरीकडे बघून छवीने प्रश्न केला.
काय बोलावे हे आसावरीला सुचत नव्हते. तिने केवळ नाही म्हणून मान हलवली.
"मला माहितीये ना, तुला टेंशन आले की तू इथेच येतेस. आशू, खरं खरं सांग, माझ्यामुळे काही टेंशन नाहीये ना?" तिच्या डोळ्यात आपली घारी नजर रोखून छवी.
"नाही रे राजा. उलट तू तर जादूच्या छडीने माझे सगळे प्रॉब्लेम्स दूर करणारी गोड परी आहेस." तिची पापी घेत आसावरी.
छवी खुदकन हसली. तिचे निरागस हसू बघून आसावरीच्या ओठावर हसू आले.
"मम्मा, होईल गं सगळं नीट. तू काळजी करू नकोस. 'ऑल इज वेल!' हे तुला ठाऊक आहे ना?" छवी.
"हो रे बाळा. चला, आता घरी जाऊया. आजी आपल्या लाडक्या गुलाबाची वाट बघत असेल ना?" आसावरी उठत म्हणाली.
"आपण पार्क मध्ये का गेलो होतो?" कारमध्ये छवी परत तोच प्रश्न विचारत होती.
"अगं, हॉस्पिटलमध्ये गेलो होतो ना, तिथे कसं इन्फेक्टेड वातावरण असते. म्हणून गेलेलो. पार्क मध्ये केवढी झाडं होती. तिथे फ्रेश हवा असते. आता बघ, कसे फ्रेश वाटत आहे. तुला वाटत आहे ना?" आसावरी.
"हो." ती मान डोलावून म्हणाली. "पण आशू, रिअल मध्ये तुला काही टेंशन नाहीये ना गं?"
"नाही गं माझ्या कस्तुरी. तू सोबत असलीस की कसले टेंशन?" हसून आसावरी.
"कस्तुरी म्हणजे?" ती.
"म्हणजे एक खूप असा सुवासिक, मनाला मोहवणारा सुगंध आहेस तू."
"पण आजी तर मला गुलाब म्हणते, तो पण तर सुगंधी असतो." तिच्या चेहऱ्यावर मोठा प्रश्नचिन्ह.
"हो, तू तर आहेसच आजीचा सुगंधी गुलाब! जगात जे जे चांगले आहे ना ते सर्वच तर तू आहेस." कार थांबवत आसावरी म्हणाली. "घर आलेय.चला, उतरा आता."
आसावरीच्या उत्तराने तिची खळी खुलली.
*******
"सिस्टर, मला ना एका पेशंटबद्दल थोडी माहिती विचारायची आहे." रिसेप्शनवरच्या नर्सशी पल्लवी बोलत होती.
"नाव?" नर्स.
"नाव..? ती नाही का घाऱ्या डोळ्यांची छोटीशी मुलगी. मागच्याच तर आठवड्यात आली होती ना." पल्लवी म्हणाली. तिला तिचे नाव कुठे ठाऊक होते.
"सॉरी मॅम, असे कोणीही इथे ऍडमिट नाही आहेत." नर्स.
"ऍडमिट नसेल, पण चेकअपला तर आली असेल ना? आठ दिवसांपूर्वी आली होती, बघा नं जरा. बहुतेक आजदेखील आली असेल. तिचे डोळे बघा घारे आहेत. एकदम गोड अशी मुलगी." बाहेर भेटलल्या घाऱ्या डोळ्याच्या छवीला आठवून ती म्हणाली.
"अच्छा! ती छोटी होय? काय बरं नाव तिचं? हं, छवी. ती तर आत्ताच काही वेळापूर्वी तिच्या आईसोबत परत गेली." नर्स.
"हां, तीच ती. तिला काय झालेय ते कळू शकेल काय?" अधीरतेने पल्लवी.
"सॉरी मॅम, असे आम्ही कोणालाही पेशंटबद्दलची खाजगी माहिती देत नाही."
"मी 'असे कोणीही' नाहीये. आय एम अ डॉक्टर." पल्लवी.
"सॉरी मॅम, तरीही मी तुम्हाला नाही सांगू शकत. इट्स अगेन्स्ट रुल." नर्स.
"मला तुमच्या डॉक्टरांशी भेटायचे आहे." पल्लवी.
"हो, भेटू शकता पण थोडावेळ थांबावे लागेल. सरांचे पेशंट संपले की तुम्ही आत जाऊ शकता." नर्स.
"ये बाई, मी डॉक्टर आहे. डॉक्टर -डॉक्टर काही इथिक्स आणि एटीकेट्स असतात, ते तुला ठाऊक नाही आहे का? बऱ्या बोलाने आत सोडतेस की मीच जाऊ?" पल्लवीने आक्रमक पवित्रा घेतला तशी नर्स वरमली.
"आतले पेशंट बाहेर आले की जा तुम्ही. पण फक्त पाचच मिनिट हं. इतर पेशंट वेटिंग मध्ये आहेत." नर्स.
"हम्म." तिच्या उत्तराने पल्लवी शांत झाली.
"हं,बोला." समोर बसलेल्या पल्लवीला निशांत म्हणाला.
त्याच्यासमोर ती बसली होती. नजर त्याच्या चेहऱ्यावर गढलेली. निमगोरा वर्ण, ट्रिम केलेली दाढी. सकाळपासून इतके पेशंट हाताळून सुद्धा फ्रेश दिसणारा चेहरा. एवढा हँडसम डॉक्टर कदाचित ती पहिल्यांदाच पाहत होती. त्याच्याकडे अनिमिष नेत्रांनी बघताना इथे कशासाठी आलीय हेच ती विसरून गेली.
"बोला ना." तो.
"हॅलो सर! मी डॉक्टर पल्लवी. मला जरा थोडं बोलायचं होतं." ती भानावर येऊन म्हणाली. बोलताना स्वर अडखळत होता.
"हं, काय?" तो.
"सर, तुमची एक पेशंट आहे, छवी नाव तिचं. इनफॅक्ट काही वेळापूर्वीच ती येऊन गेलेली. तिला काय झालेय हे मला कळू शकेल काय?" ती आता बऱ्यापैकी सावरली होती.
"तुम्ही तिच्या कोण? म्हणजे त्यांच्या बोलण्यात तुमचा कधी काही उल्लेख आला नाही म्हणून विचारतोय. तिची आई आणि ती, नेहमी दोघीच येत असतात." तिच्याकडे रोखून बघत डॉ. निशांत.
"ऍक्च्युअली ती माझ्या दादाची मुलगी आहे, म्हणून विचारतेय." तिने खडा लागतोय का ते मारून बघितला.
"ओह! बरं झालं तुम्ही आलात ते. द्याट स्वीट लिटल गर्ल इज सफरिंग फ्रॉम ल्युकेमिया. तुम्ही डॉक्टर आहात, तेव्हा याचं गांभीर्य काय आहे हे नव्याने सांगायला नको. तिची आई एकट्याने लढायची म्हणतेय. त्यांच्यात आणि तुमच्या दादामध्ये काय प्रॉब्लेम्स आहेत ते मला ठाऊक नाही, पण या वेळी तरी आपापले इगो दूर ठेऊन दोघांनी एकत्र यावेत असं वाटतं. सिंगल पॅरेंटिंग सोपं नाहीये ना?" निशांत तिला सांगत होता.
तो जे बोलतोय ते सारे तिच्या डोक्यावरून जात होते. ती तशीच शांत बसली होती.
"काय झाले?" ती काहीच बोलत नाहीये हे बघून तो म्हणाला.
"अं? काही नाही. मी बोलेन दादाशी. मी इथे आले होते हे तुम्ही मात्र वहिनींना सांगू नका. उगाचच काही प्रॉब्लेम व्हायला नको." ती खुर्चीवरून उठत म्हणाली.
"हम्म! या तुम्ही. " निशांत.
"थँक यू." म्हणून ती बाहेर निघून आली.
कार जवळ पोहचल्याबरोबर आतून पाण्याची बाटली काढून गळ्यामध्ये घटाघटा ओतून रिकामी केली. तिचे डोके पार सुन्न झाले होते.
'एवढ्याशा मुलीला हा असला आजार? नको रे देवा!'
तिच्या समोर काही वेळापूर्वी तिला भेटलेली, गोड हसलेली छवी उभी राहिली. तिचे टपोरे घारे डोळे मनात घर करत आहेत असे वाटले.
तिच्या समोर काही वेळापूर्वी तिला भेटलेली, गोड हसलेली छवी उभी राहिली. तिचे टपोरे घारे डोळे मनात घर करत आहेत असे वाटले.
'केवळ डोळे घारे आहेत म्हणून दादाला ती त्याची मुलगी वाटली असेल का? की त्याला भेटलेली छोटी आणि ही, ह्या दोन वेगळ्या मुली आहेत?' तिच्या प्रश्नांची उकल तिला काही होईना.
'डॉक्टर काय म्हणाले होते, की तिची आई सिंगल पेरेंट आहे. म्हणजे मग ती डिवोर्सी वगैरे आहे का? की नवऱ्यापासून फक्त वेगळी राहतेय?' विचार करून तिच्या डोक्याचा भुगा झाला होता.
'छवीसोबत असलेली स्त्री तिची आई आहे, तर मग ती गोडुली दादाची मुलगी असणं कसं शक्य आहे? तिचा बाबा कोणीतरी वेगळाच आहे.' पल्लवीचे मन तिला सांगत होते.
'दादूला हे सांगायला हवे, की तू जो विचार करतो आहेस तसे काही नाहीये. ती तुझी मुलगी नाहीये. पण दादू तिच्याबद्दलच बोलला होता की आणखी कुणी दुसरी मुलगी होती?'
ती कारच्या आत जाऊन बसली. एसी सुरु करून डोके थंड करण्याचा निष्फळ प्रयत्न करू लागली.
शेखर, घाऱ्या डोळ्यांची ती परी आणि सोबत असलेली तिची आई..! तिचा मेळ काही जुळत नव्हता. भरधाव वेगाने कार पळवत ती घराकडे निघाली.
.
.
क्रमश :
*******
.
क्रमश :
*******
पल्लवीच्या डोक्यात निर्माण झालेला गोंधळ कसा दूर होईल?कळण्यासाठी वाचत राहा कथामालिका,
पाहिले न मी तुला..!
पुढील भाग लवकरच.
तोवर हा भाग कसा वाटला ते नक्की सांगा.
*साहित्यचोरी गुन्हा आहे.*
*************