भाग २१:"ओढ तुझ्या मिलनाची "
"जेव्हा मिळालं… स्वतःला, घराला, आणि प्रेमालाही!"
शुभ सकाळ – नवा दिवस, नवी दिशा
आज सकाळ वेगळी होती. अंगणात मंद वाऱ्याची झुळूक होती. अनया चहा घेत अंगणात बसली होती, शांत… समाधानी.
काही दिवसांतच तिच्या "स्वयंपूर्ण स्त्री" उपक्रमाला जिल्हा पातळीवर मान्यता मिळाली होती. शाळांमध्ये तिच्या मार्गदर्शनाखाली मुलींना नेतृत्व प्रशिक्षण देण्याचं काम सुरू होणार होतं.
सासूबाईंनी तिच्या डोक्यावरून हात फिरवला,
“तू सून म्हणून आली होतीस… पण आज तू माझी अभिमानास्पद लेक झाली आहेस.”
“तू सून म्हणून आली होतीस… पण आज तू माझी अभिमानास्पद लेक झाली आहेस.”
अनया हसून म्हणाली,
“आई, आता वाटतं की इथं येणं – हे माझं खरं ‘मिलन’ होतं.”
“आई, आता वाटतं की इथं येणं – हे माझं खरं ‘मिलन’ होतं.”
शीतल आणि आदित्य – एक गोड निर्णय
शीतल अंगणात झाडांना पाणी देत होती.
तेवढ्यात आदित्य तिला म्हणाला,
“शीतल, तुला सगळं समजतंय… पण तू अजूनही उत्तर दिलं नाहीस.”
तेवढ्यात आदित्य तिला म्हणाला,
“शीतल, तुला सगळं समजतंय… पण तू अजूनही उत्तर दिलं नाहीस.”
ती थांबली… नजरेला नजर भिडवली.
“माझा गोंधळ आता नाही राहिला. पण… माझ्या सासूबाईंची, माझ्या घराची परवानगी मिळाली, तर मी तयार आहे.”
“माझा गोंधळ आता नाही राहिला. पण… माझ्या सासूबाईंची, माझ्या घराची परवानगी मिळाली, तर मी तयार आहे.”
काव्या आणि सासूबाईंनी हे ऐकलं. त्या दोघींनी डोळ्यांनीच ‘हो’ सांगितलं.
आता एक नवं नातं जन्म घेत होतं – अबोल, पण ठाम.
घरातला छोटा पण खास समारंभ
घरात पुन्हा सजावट सुरू होती – पण यावेळी कोणत्याही मोठ्या सोहळ्याची नाही, तर एका घरगुती गोड समारंभाची तयारी.
शीतल आणि आदित्यचं लग्न ठरवण्यात आलं होतं – फार मोठा गाजावाजा नाही, पण घरच्या माणसांतला एक सुंदर, गोड क्षण.
अनयाने स्वतः पुढाकार घेतला – जेवण, सजावट, गाण्यांची यादी… सगळं मनापासून.
काव्या वहिनी म्हणाल्या,
“अनया, तू हे घर केवळ सांभाळलंस नाही… ते फुलवलंस.”
काव्या वहिनी म्हणाल्या,
“अनया, तू हे घर केवळ सांभाळलंस नाही… ते फुलवलंस.”
अर्णव आणि अनया – अखेरचं मिलन
समारंभानंतर अर्णव तिला घेऊन बाजूच्या गच्चीवर गेला.
संध्याकाळी आकाशात गुलाबी केशरी रंग भरलेले. वाऱ्यावर अनया केस सावरत होती.
संध्याकाळी आकाशात गुलाबी केशरी रंग भरलेले. वाऱ्यावर अनया केस सावरत होती.
“तू आलीस… आणि माझ्या आयुष्याला अर्थ आला,” अर्णव म्हणाला.
“तू मात्र हळूहळू माझं सगळं आयुष्यच झालीस,” अनया उत्तरली.
“तू मात्र हळूहळू माझं सगळं आयुष्यच झालीस,” अनया उत्तरली.
त्याने तिला एका छोट्याशा माळ्यातील अंगठी घातली –
“हे कुठलं मोठं प्रपोजल नाही… हे आपलं मिलन आहे. तुझ्या स्वप्नांचं, माझ्या प्रेमाचं, आपल्या घराचं.”
“हे कुठलं मोठं प्रपोजल नाही… हे आपलं मिलन आहे. तुझ्या स्वप्नांचं, माझ्या प्रेमाचं, आपल्या घराचं.”
त्यांच्या मागे सगळं घर उभं होतं – टाळ्यांच्या आणि हास्याच्या गजरात.
सासूबाईंचा अखेरचा संवाद – घराच्या मनगटावर ओळख
रात्री सर्व कार्यक्रम संपल्यानंतर सासूबाई अनयाशी एकट्या बोलल्या.
“बाळा, तू ‘सून’ म्हणून आलीस… पण तू घराची ‘ओळख’ झालीस.
तुझ्या प्रेमानं आणि संयमानं तू सगळ्यांच्या मनावर राज्य केलंस.”
तुझ्या प्रेमानं आणि संयमानं तू सगळ्यांच्या मनावर राज्य केलंस.”
अनयाच्या डोळ्यांत पाणी होतं – पण समाधानही होतं.
शेवटचं दृश्य – ‘ओढ तुझ्या मिलनाची’ पूर्ण होते
गच्चीवर सगळं घर एकत्र बसलेलं – गप्पा, लाडू, आणि आठवणींचं पान.
काव्या म्हणाली,
“प्रत्येक सून, प्रत्येक स्त्री, ही कुठेतरी आपल्या जागेच्या शोधात असते…
आणि जेव्हा ती घरात आपली ओळख निर्माण करते – तेव्हाच तिचं खरं मिलन होतं.”
“प्रत्येक सून, प्रत्येक स्त्री, ही कुठेतरी आपल्या जागेच्या शोधात असते…
आणि जेव्हा ती घरात आपली ओळख निर्माण करते – तेव्हाच तिचं खरं मिलन होतं.”
सगळ्यांनी मान डोलावली.
अनया आकाशाकडे पाहत मनात म्हणाली –
"हेच तर होतं… ‘ओढ तुझ्या मिलनाची’… जी आता पूर्ण झाली!"
"हेच तर होतं… ‘ओढ तुझ्या मिलनाची’… जी आता पूर्ण झाली!"
---
समाप्त – एक परिपूर्ण प्रेमकथा, घराच्या ओंजळीतून
~@वृषाली..!!!
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा