भाग १५ – "ओढ तुझ्या मिलनाची "
“प्रेमाची पूजा… की आत्मभानाचं विसर्जन?”
गणपती पूजनाचा दिवस उजाडला. घरात मंगल वाजत होते, सुवासिक फुलांचा दरवळ पसरलेला, सगळे पारंपरिक पोशाखात सजलेले.
घराच्या प्रत्येक कोपऱ्यात उत्साह होताच… पण काही नजरा अजूनही ओलसर होत्या.
घराच्या प्रत्येक कोपऱ्यात उत्साह होताच… पण काही नजरा अजूनही ओलसर होत्या.
अनया सगळ्यांची काळजी घेत होती – पूजा सजावट, प्रसाद, पाहुण्यांचं स्वागत… पण तिच्या डोळ्यात थकवा होता, आणि चेहऱ्यावर एक अलवार शांतता.
शीतलची भूमिका – नकार की स्वीकार?
सकाळपासून शीतल काहीशी शांत होती. कोणाशी फार न बोलता ती आपलं काम करत होती. तिचा चेहरा तणावमुक्त नव्हता, पण त्यात तीव्र चिडचिडही नव्हती.
ती साऱ्यांना नम्रपणे मदत करत होती, विशेषतः अनयाला.
ती साऱ्यांना नम्रपणे मदत करत होती, विशेषतः अनयाला.
अनया हळूच तिच्याजवळ गेली,
"ताई, गुलाबाचं हार संपलंय. मागचं ठेवलेलं मिळेल का?"
शीतलने न बोलता हार आणून दिला. त्यानंतर दोघींमध्ये काही क्षण शांततेत गेले… पण ते शांत क्षणही काहीसं सांगून गेले.
"ताई, गुलाबाचं हार संपलंय. मागचं ठेवलेलं मिळेल का?"
शीतलने न बोलता हार आणून दिला. त्यानंतर दोघींमध्ये काही क्षण शांततेत गेले… पण ते शांत क्षणही काहीसं सांगून गेले.
पूजेचा शुभारंभ – आणि एक नवी युती
सासूबाईंनी पूजा सुरू करताना दोघींना हाक मारली –
“अनया, शीतल – तुम्ही दोघींनी गणपतीला फुलं वाहा. तुमच्या एकतेतच घराची ऊर्जा आहे.”
“अनया, शीतल – तुम्ही दोघींनी गणपतीला फुलं वाहा. तुमच्या एकतेतच घराची ऊर्जा आहे.”
शीतल क्षणभर गोंधळली, पण अनयाने तिचा हात धरून गणपतीसमोर घेतला.
फुलं वाहताना दोघींनी मनातल्या इच्छा व्यक्त केल्या…
फुलं वाहताना दोघींनी मनातल्या इच्छा व्यक्त केल्या…
अनया: “देवा, घरात गोडवा राहो. कुणाचं मन दुखावू नये.”
शीतल: “माझ्या मनात असलेली असुरक्षितता दूर होऊ दे. आणि मला स्वतःला सिद्ध करता येऊ दे.”
शीतल: “माझ्या मनात असलेली असुरक्षितता दूर होऊ दे. आणि मला स्वतःला सिद्ध करता येऊ दे.”
पूजा संपली. पण त्या क्षणाने एक नव्या सुरुवातीची चाहूल दिली होती.
कुटुंबीयांची कौतुकं… पण एक वळण
दुपारच्या जेवणानंतर सासऱ्यांनी सगळ्यांना एकत्र बोलावलं.
“या वर्षीच्या गणपतीच्या जबाबदारीत अनया आणि शीतल – दोघींनी उत्तम काम केलं. दोघींनी एकमेकांना समजून घेतलं, त्यासाठी आम्हा सगळ्यांचं मनापासून अभिनंदन.”
“या वर्षीच्या गणपतीच्या जबाबदारीत अनया आणि शीतल – दोघींनी उत्तम काम केलं. दोघींनी एकमेकांना समजून घेतलं, त्यासाठी आम्हा सगळ्यांचं मनापासून अभिनंदन.”
सगळे टाळ्या वाजवू लागले. अनयाच्या चेहऱ्यावर समाधान.
शीतल पहिल्यांदाच हसताना दिसली – खरंखुरं हसू.
शीतल पहिल्यांदाच हसताना दिसली – खरंखुरं हसू.
पण त्याच वेळी, एका पाहुणीने अगदी सहज विचारलं –
“अनया, तू नोकरी करत नव्हतीस ना लग्नाआधी? आता इतकं सगळं वेळ देऊन कसं जमवत आहेस?”
त्यावर शीतलने एक वाक्य टाकलं –
“ती एकटीच सगळं करत नाही गं… बाकीच्यांचाही सहभाग असतोच ना.”
“अनया, तू नोकरी करत नव्हतीस ना लग्नाआधी? आता इतकं सगळं वेळ देऊन कसं जमवत आहेस?”
त्यावर शीतलने एक वाक्य टाकलं –
“ती एकटीच सगळं करत नाही गं… बाकीच्यांचाही सहभाग असतोच ना.”
जरी वाक्य सौम्य होतं, पण त्यात एक टोचणं होतं.
काव्याचं निरीक्षण आणि सल्ला
संध्याकाळी काव्या अनयाजवळ येते –
"खूप छान हाताळतेस प्रत्येक गोष्ट, पण एक गोष्ट लक्षात ठेव… सगळ्यांना आपली जागा हवी असते. तू त्यांच्या जागेवर उभी राहत नाहीस, पण त्यांना तसंच वाटतं. कारण तू उठून दिसतेस."
"खूप छान हाताळतेस प्रत्येक गोष्ट, पण एक गोष्ट लक्षात ठेव… सगळ्यांना आपली जागा हवी असते. तू त्यांच्या जागेवर उभी राहत नाहीस, पण त्यांना तसंच वाटतं. कारण तू उठून दिसतेस."
अनया थोडी गोंधळली –
"म्हणजे मी कमी का बोलावं? का कमी पुढं यावं?"
"म्हणजे मी कमी का बोलावं? का कमी पुढं यावं?"
"नाही, तू तुझं करूच… पण अधूनमधून पाठीमागे उभं राहिलं की, मागच्यांनाही चालायला वाट मिळते.
अर्णव आणि अनया – एक क्षण शांततेचा
त्या रात्री, अर्णव आणि अनया गच्चीवर बसले.
गणपतीचं लाईटिंग त्यांच्या चेहऱ्यावर चमकत होतं.
गणपतीचं लाईटिंग त्यांच्या चेहऱ्यावर चमकत होतं.
अर्णव म्हणाला –
"तुझं इतकं सगळं हाताळणं पाहिलं की, मला एक गोष्ट आठवते – तू माझी जबाबदारी आहेस असं वाटायचं… पण आता तू माझ्या आयुष्याची शक्ती झाली आहेस."
"तुझं इतकं सगळं हाताळणं पाहिलं की, मला एक गोष्ट आठवते – तू माझी जबाबदारी आहेस असं वाटायचं… पण आता तू माझ्या आयुष्याची शक्ती झाली आहेस."
अनयाचं मन ओथंबून आलं.
"मला फक्त एवढं पाहिजे – घरही जिंकावं आणि नातंही… पण कुणाच्या जागेवर उभी न होता."
"म्हणूनच तू वेगळी आहेस," अर्णव हसून म्हणाला.
भागाचा शेवट – शांत वाऱ्याची नवी दिशा
गणपती विसर्जनाच्या आदल्या रात्री, घरात एक वेगळीच शांतता होती.
सगळ्यांचे चेहरे समाधानी वाटत होते… पण शीतल एकटीच गच्चीवर उभी होती.
सगळ्यांचे चेहरे समाधानी वाटत होते… पण शीतल एकटीच गच्चीवर उभी होती.
काव्या तिला विचारते –
"काय बघतीयस?"
"काय बघतीयस?"
शीतल म्हणते –
"अनयाचं सगळ्यांवर प्रेम आहे… पण मला अजून ते स्वीकारता येत नाही."
"अनयाचं सगळ्यांवर प्रेम आहे… पण मला अजून ते स्वीकारता येत नाही."
काव्या जवळ येऊन म्हणते –
"प्रेम स्वीकारायला मोठेपण लागतो… आणि तुझ्यात तो आहे, हे मला ठाऊक आहे."
"प्रेम स्वीकारायला मोठेपण लागतो… आणि तुझ्यात तो आहे, हे मला ठाऊक आहे."
शीतल तिच्या खांद्यावर डोकं टेकवते.
(पुढचा भाग १६ – “शब्द न बोलताच… जे सांगून जातात”)
~@वृषाली..!!!