भाग १२: "ओढ तुझ्या मिलनाची "
“आतलं आणि बाहेरचं चेहरा”
सकाळी घरात सगळं शांत असतं. कालच्या पूजेच्या यशानंतर सासूबाईंनी अनयाचं कौतुक केलं होतं.
पण आता अनया एका नव्या परीक्षेला सामोरी जाणार होती — ती परीक्षा नव्हती सासरच्यांची… ती होती स्वतःच्या संयमाची.
पण आता अनया एका नव्या परीक्षेला सामोरी जाणार होती — ती परीक्षा नव्हती सासरच्यांची… ती होती स्वतःच्या संयमाची.
किचनमध्ये नवं वळण
किचनमध्ये आज अनया आणि शीतल दोघीही काम करत होत्या.
काव्या वहिनी बाजूला लक्ष ठेवून होत्या.
शीतल थोडा मधाळ पण बोचरा स्वर घेत म्हणाली –
"तू मोठ्या शहरातून आली आहेस, असं वाटत नाही… सहज सगळं शिकून घेतलंस."
काव्या वहिनी बाजूला लक्ष ठेवून होत्या.
शीतल थोडा मधाळ पण बोचरा स्वर घेत म्हणाली –
"तू मोठ्या शहरातून आली आहेस, असं वाटत नाही… सहज सगळं शिकून घेतलंस."
अनया हसली, "शिकण्याचं वय नाही लागत. सासर म्हणजे नवं घर, आणि घर जपायचं असेल तर इगो ठेवता येत नाही."
काव्याच्या चेहऱ्यावर समाधान होतं.
पण शीतलच्या डोळ्यात एक वेगळी चिड होती… कारण ती जे पाहायची, ते अनयात नव्हतं.
पण शीतलच्या डोळ्यात एक वेगळी चिड होती… कारण ती जे पाहायची, ते अनयात नव्हतं.
सासूबाईंचा आग्रह
संध्याकाळी सासूबाईंनी सर्व सुना एकत्र बोलवल्या.
"गावाकडं आपली जयंती मावशीची तब्येत बरी नाही. आपल्यापैकी कोणीतरी तिकडं दोन दिवस राहायला हवं."
शीतल लगेच बोलली –
"माझं मुलाचं क्लास आहे… मला शक्य नाही."
काव्या म्हणाली, "माझं सासूबाईंच्या औषधाचं वेळ ठरलेलं आहे."
अनया म्हणाली, "मी जाईन. मला आनंदच होईल."
"माझं मुलाचं क्लास आहे… मला शक्य नाही."
काव्या म्हणाली, "माझं सासूबाईंच्या औषधाचं वेळ ठरलेलं आहे."
अनया म्हणाली, "मी जाईन. मला आनंदच होईल."
काव्याने डोळ्यांनीच तिचं कौतुक केलं.
सासूबाईंनी एक प्रेमळ हात तिच्या डोक्यावर ठेवला –
"जगातली सगळ्यात मोठी गोष्ट म्हणजे कुणालाही न सांगता जबाबदारी स्वीकारणं… तुझं मुळात सासर हे आहे."
सासूबाईंनी एक प्रेमळ हात तिच्या डोक्यावर ठेवला –
"जगातली सगळ्यात मोठी गोष्ट म्हणजे कुणालाही न सांगता जबाबदारी स्वीकारणं… तुझं मुळात सासर हे आहे."
गावाकडचं वास्तव
अनया गावाला गेली. जुनं घर, गावरान चूल, आणि एका कोपऱ्यात झोपलेली जयंती मावशी.
"आई म्हणायची तू शहरातली मुलगी… पण तुझं मन खूप मोठं वाटतंय ग," मावशीने थरथरत्या हाताने तिचा हात धरला.
"आई म्हणायची तू शहरातली मुलगी… पण तुझं मन खूप मोठं वाटतंय ग," मावशीने थरथरत्या हाताने तिचा हात धरला.
अनया तिला औषधं देते, जेवण करून घालते, तिला बोलतं ठेवते.
ती दोन दिवस गावात राहताना, तिथल्या घराची माती, पाणी, आणि माणसं… सगळ्यांमध्ये रमते.
ती दोन दिवस गावात राहताना, तिथल्या घराची माती, पाणी, आणि माणसं… सगळ्यांमध्ये रमते.
घरात परतताना बदललेली हवा
अनया परत येते. दरवाजा उघडल्यावर घराचं वातावरण थोडं वेगळं जाणवतं.
शीतलची नजर तिला पाहताच लगेच वळते.
शीतलची नजर तिला पाहताच लगेच वळते.
"आली पुन्हा 'गोडबोलं'! कधीमधी चुकवेलच एखादी गोष्ट, मग कळेल हे सगळं नाटक आहे."
काव्या मात्र धावत येते, अनयाला मिठी मारते.
"तू खरंच… या घराचं भाग्य आहेस अनया. सगळं इतकं समजून घेणं कठीण असतं."
अनया हसते – पण या वेळेस तिच्या चेहऱ्यावर समाधानासोबत थोडंसं थकवा ही असतो.
अर्णवचं स्पष्टपणं
त्या रात्री अर्णव अनयासमोर बसून म्हणतो –
"माझं तुझ्यावर खूप प्रेम आहे, पण कधी कधी मला भीती वाटते… की तुझ्या या शांततेचा गैरफायदा घेतला जातोय."
"माझं तुझ्यावर खूप प्रेम आहे, पण कधी कधी मला भीती वाटते… की तुझ्या या शांततेचा गैरफायदा घेतला जातोय."
अनया म्हणते –
"मी शांत आहे कारण मला कधीही कुणालाही हरवायचं नाही… मला सगळ्यांना जिंकायचं आहे."
"मी शांत आहे कारण मला कधीही कुणालाही हरवायचं नाही… मला सगळ्यांना जिंकायचं आहे."
अर्णव – "मी तुझ्या बाजूला आहे. फक्त सांग, तू थकलीस का?"
अनया पहिल्यांदा डोळे पुसते –
"हो, थकलेय… पण मला अजून खूप लढायचं आहे
"हो, थकलेय… पण मला अजून खूप लढायचं आहे
काव्या वहिनी आणि अनयाचं नातं
काव्या त्या रात्री अनयाशी गप्पा मारते.
"तू आणि मी खूप वेगळ्या परिस्थितीत सासर आली. पण तुझ्या डोळ्यांत एक वेगळी जिद्द आहे. तू हे घर बदलशील, याची मला खात्री आहे."
अनया तिचा हात धरते –
"तुमच्या मुळेच हे शक्य आहे वहिनी. मला तुम्हीच बळ देता."
"तुमच्या मुळेच हे शक्य आहे वहिनी. मला तुम्हीच बळ देता."
भागाच्या शेवटी: नवा निर्णय
सकाळी सासूबाई सर्व सुना आणि मुलांना एकत्र बोलावतात.
"या घरात प्रत्येकाने काही ना काही दिलंय. पण आता मला वाटतं, घरातल्या निर्णयांमध्ये प्रत्येक सूनचा आवाज असायला हवा."
कुणालाही अपेक्षित नव्हतं – पण सासूबाईंनी अनयाचं नाव घेतलं.
"अनया, तू यापुढे घराच्या बऱ्याच गोष्टी ठरवण्यात भाग घेणार आहेस. कारण तू सून नाहीस… तू या घराची आत्मा आहेस."
(पुढील भाग १३ – "शब्दांचे ओझं… की नजरेतली जाणीव?")
~@वृषाली..!!!