भाग ४: ओढ तुझ्या मिलनाची
"मनातली रेशीमगाठ…"
संध्याकाळचं मंद चांदणं अंगणात पसरलेलं होतं. दोन्ही घरात एक वेगळीच हालचाल जाणवत होती – कुठेतरी एक नातं रुजत होतं… पण अजून उघडपणे कुणी काही बोलत नव्हतं.
देशमुख वाडा – सजावट आणि एक नवा प्रस्ताव
अर्णवच्या आईने घरात एका कार्यक्रमाची तयारी सुरू केली होती.
"या वाड्याचं वातावरण हलकं व्हावं म्हणून आपण सगळ्यांनी एकत्र यावं असं वाटतं गं," ती काकूंना सांगत होती.
"म्हणजे छोटा कार्यक्रम?"
"हो… अगदी आपल्यातलाच. आणि… मी विचार करतेय की आपण अनयाचं आणि अर्णवचं ओळखीचं औपचारिक रूपात एकदा घरात सगळ्यांसमोर ठरवू."
हे ऐकून शेजारी बसलेली आत्या सौ. लतिका देशमुख जरा अस्वस्थ झाली.
"सुनिता, इतकं लवकर का? ही मुलगी आपल्याला किती ओळखीची आहे? घरातल्या सगळ्यांचा संमती घ्यावी लागेल!"
सुनिता हसून म्हणाली,
"ओळख नसली तरी, तिच्या डोळ्यांत माझ्या पोराच्या सुखासाठी जे दिसतं, ते खूप मोठं आहे."
"ओळख नसली तरी, तिच्या डोळ्यांत माझ्या पोराच्या सुखासाठी जे दिसतं, ते खूप मोठं आहे."
अनयाचं घर – एक मोठं कौटुंबिक जेवण
अनयाच्या घरी आज सगळे नातलग जमले होते. तिच्या काकू, मामे भावंडं, आजोबा – सगळे तिच्या अवतीभवती. सगळ्यांना आता अर्णवबद्दल उत्सुकता वाटू लागली होती.
"अनु, तो अर्णव मुलगा बराच समजूतदार वाटतो. पण त्याच्या आईवडिलांची भेट झाली का गं?" – मामीने विचारलं.
"नाही अजून. पण त्याच्या आईनं फोन केला होता. भेटायचं म्हणत होत्या…"
काकांनी थोडं गांभीर्यानं विचारलं,
"अनया, तुला खरंच वाटतं का की हे नातं… जमेल? म्हणजे, त्यांचं वाडेदार घर आहे, आणि आपण..."
"अनया, तुला खरंच वाटतं का की हे नातं… जमेल? म्हणजे, त्यांचं वाडेदार घर आहे, आणि आपण..."
अनया क्षणभर गप्प बसली. मग डोळे वर करून म्हणाली,
"नातं घर पाहून जमतं का काका? की मन एकमेकांशी बोलतं, ते खरं असतं?"
"नातं घर पाहून जमतं का काका? की मन एकमेकांशी बोलतं, ते खरं असतं?"
सगळं घर स्तब्ध झालं. आजोबांनी अनयाच्या डोक्यावरून हात फिरवला.
"खरंय बाळा… नात्यांची साखळी आपुलकीनं तयार होते… आणि तुझ्यात ती आपुलकी आहे."
"खरंय बाळा… नात्यांची साखळी आपुलकीनं तयार होते… आणि तुझ्यात ती आपुलकी आहे."
अर्णव – अंतर्मनातील संभ्रम
अर्णव टेरेसवर एकटा उभा होता. त्याच्या डोळ्यांपुढं त्या आठवणी झरझर सरकत होत्या – अनयाच्या हास्याचं प्रतिबिंब, तिचा मनातला धीर… पण त्याचवेळी घरच्यांच्या अपेक्षा, सगळ्यांचं बघणं, आणि कधीकधी न बोललेलं ताण.
त्याच्याकडे त्याच्या लहान भावाने – नचिकेत – धावत येत विचारलं,
"दादा, ही अनु ताई म्हणजे खरंच आपली वहिनी होणार?"
"दादा, ही अनु ताई म्हणजे खरंच आपली वहिनी होणार?"
अर्णव हसला.
"माहीत नाही रे… पण मनाला ती जवळची वाटते."
"माहीत नाही रे… पण मनाला ती जवळची वाटते."
"मग सांग ना आईला की होय म्हण…!"
"आईला सांगायचं सोपं आहे नचू… पण सगळ्या घराला समजावणं हे खरं अवघड आहे."
दोन्ही कुटुंबांची पहिली भेट
पुढच्या रविवारी – देशमुख वाड्यात दोन्ही कुटुंबांची पहिली भेट ठरली. घर सजवलं गेलं होतं.
अर्णव, त्याचे मामा, काका, मावश्या – सगळे उपस्थित.
अनया, तिचे आईवडील, आजोबा, आणि मामा मंडळी – सगळ्यांनी अत्यंत साधेपणानं, पण आत्मीयतेनं पाऊल ठेवलं.
अर्णव, त्याचे मामा, काका, मावश्या – सगळे उपस्थित.
अनया, तिचे आईवडील, आजोबा, आणि मामा मंडळी – सगळ्यांनी अत्यंत साधेपणानं, पण आत्मीयतेनं पाऊल ठेवलं.
सुरुवातीची शांतता होती. पण मग अचानक अनयाने चहाचा ट्रे घेत सगळ्यांमध्ये फिरवला.
सौ. सुनिता देशमुखने तिचं हात धरून जवळ घेतलं.
सौ. सुनिता देशमुखने तिचं हात धरून जवळ घेतलं.
"अनु… मला वाटलं नव्हतं तू इतकी साधी आणि समजूतदार असशील."
अनया हसून म्हणाली,
"मी काही वेगळी नाही… फक्त मनापासून जोडलेली आहे."
"मी काही वेगळी नाही… फक्त मनापासून जोडलेली आहे."
हे ऐकून अर्णवचा मामा थोडा खवळला.
"मनाच्या जोडणीत आयुष्याचं ओझं हलकं होत नाही. नातं जुळवायचं म्हणजे फक्त भावनांचं नव्हे… व्यवहार, प्रतिष्ठा, सवयी – हे सगळं पाहावं लागतं."
"मनाच्या जोडणीत आयुष्याचं ओझं हलकं होत नाही. नातं जुळवायचं म्हणजे फक्त भावनांचं नव्हे… व्यवहार, प्रतिष्ठा, सवयी – हे सगळं पाहावं लागतं."
क्षणभर घरात शांतता पसरली.
पण त्या शांततेत अनयाच्या आजोबांनी एक हळुवार पण ठाम आवाजात उत्तर दिलं –
"खरंय. पण भावनांचं नातं टिकलं तर बाकी गोष्टी आपोआप जुळतात. आणि आज मी पाहतोय – माझ्या नातीच्या डोळ्यांत ती श्रद्धा आहे."
"खरंय. पण भावनांचं नातं टिकलं तर बाकी गोष्टी आपोआप जुळतात. आणि आज मी पाहतोय – माझ्या नातीच्या डोळ्यांत ती श्रद्धा आहे."
सगळ्यांच्या चेहऱ्यावर हसू उमटलं. अनया आणि अर्णव एकमेकांकडे पाहतात… काहीही न बोलता, मनोमन कबूल करत.
शेवटचा क्षण – गच्चीतला क्षण
संध्याकाळी अर्णव अनयाला वाड्याच्या गच्चीवर घेऊन जातो.
"अनु… आज सगळ्यांनी बोललं. पण तू सांग… तू खरंच तयार आहेस का?"
अनया त्याच्याकडे पाहत म्हणते –
"तयार नाही… पण तू असेलस तर प्रत्येक गोष्ट शिकेन. फक्त तू थांब. मीही थांबते."
"तयार नाही… पण तू असेलस तर प्रत्येक गोष्ट शिकेन. फक्त तू थांब. मीही थांबते."
अर्णवने तिचा हात धरला.
"मग आपण चालू करूया पुन्हा – आपल्या मनापासून.
"मग आपण चालू करूया पुन्हा – आपल्या मनापासून.
~@वृषाली...!!!