Login

नऊ दिवस नाविण्याचे

-
नऊ दिवस नाविण्याचे


"हे बघ, उद्यापासून आपलं नवीन घर, नवीन गावी, नवीन जीवन... किती वेगळं वाटतंय ना?" पूजा आरशात केस सावरत म्हणाली, पण डोळ्यात एक अस्पष्ट भीती लपलेली होती.

"हो... पण तोच बदल हवाय आपल्याला. पुन्हा एकदा श्वास घेण्यासारखं वाटतंय," आकाशने हळूच तिच्या हातात हात घेतला.

आकाश आणि पूजा पुण्याच्या एका गजबजलेल्या वस्तीमध्ये राहत होते. त्यांच्या लग्नाला दोन वर्षे झाली होती, पण आयुष्यात काहीतरी अधूरं वाटत होतं. जुन्या नोकऱ्या, जुनं घर, आणि त्या रोजच्या कटकटी – त्यांनी ठरवलं, की नवीन सुरुवात करायची.

ते दोघं एका छोट्या गावात स्थलांतरित झाले – पाटण, साताऱ्याजवळचं एक निसर्गरम्य गाव. आकाशला तिथल्या एका कॉलेजमध्ये प्राध्यापकाची नोकरी मिळाली होती, आणि पूजाही लवकरच एक वाचनालय सुरू करण्याच्या विचारात होती.


---

पहिला दिवस

पाटण – छोटंसं पण निसर्गमय गाव. घर थोडं जुनं होतं, पण त्यात काहीतरी ओलावा होता.

"आपण खरंच हे सगळं करू शकतो का?" पूजाने विचारलं.

"हे बघ, या भिंतींना फक्त रंग नाही, आपला आत्मा लागेल. आणि मग घर नाही, ‘आपलं स्थान’ बनेल," आकाश म्हणाला.


---

दुसरा दिवस

बाजारात फेरफटका.

"लोकांनी बघितलं, पण ओळखीचं हसू नाही कुठे," पूजा म्हणाली.

"थोडं थांब – आपणही ना, किती वेळ लागला आपल्याला एकमेकांशी खुलायला?" आकाश हसून म्हणाला.


---

तिसरा दिवस

जुन्या कपाटात वही सापडते. त्यात ओळी होत्या:

‘तुझ्या स्पर्शाच्या सावलीत झाड झालो मी,
तुझ्या नसण्याच्या क्षणातही पूर्ण झालो मी.’

पूजाने त्या ओळी वाचल्या आणि नकळत डोळे पाणावले.

"असल्या शब्दांमध्ये मन लपलेलं असतं," ती स्वतःशीच बोलली.


---

चौथा दिवस

शाळेच्या मुख्याध्यापकांसमोर.

पूजा, "माझं वाचनालय इथे उघडलं, तर मुलं येतील का?" मुख्याध्यापक म्हणाले, "येतील, पण तुम्हाला त्यांना बोलवायला लागेल. गावात पुस्तकं वाचणं ही चैन समजली जाते."
पूजा हसली – "मग ही चैन सर्वांपर्यंत पोहोचवायला हवी."


"मी वाचनालय सुरू करू इच्छिते. मला विश्वास आहे की शब्द बदल घडवू शकतात."

"बदल हळूहळू होतो. पण तुम्ही जिद्दीने उभं राहत असाल, तर सगळं शक्य आहे," सर म्हणाले.


---

पाचवा दिवस

"तू घरी आला की निदान थोडा वेळ तरी बोल ना," पूजाचा आवाज कापरा होता.

"माफ कर, मला वाटतं होतं की तू व्यस्त असशील. मी थकलो होतो, पण त्याहून जास्त – हरवलो होतो." आकाश तिच्या डोळ्यांत बघत म्हणाला.

ती थोडं शांत झाली.

"आपण एकत्र आलोय... एकमेकांपासून दूर जायचं नाही आता."


---

सहावा दिवस

वाचनालयासाठी गावातल्या महिलांना बोलावलं.

"बघा, मुलांसाठी पुस्तकं असतील, कथा, कविता... हे त्यांचं जग बदलू शकतं," पूजा म्हणाली.

एक आजीबाई म्हणाल्या, "मुलं मोबाईलवर गेम खेळतात, पुस्तकं कोण वाचणार?"

पूजाने वहीतली कविता वाचून दाखवली. एकदम शांतता झाली.

"काय छान शब्द आहेत गं. अशा ओळी ऐकायला मिळाल्या तर वाचायला आवडेल," एका तरुणीने हसून उत्तर दिलं.

एकजण विचारते, "तुम्हाला काय फायदा यातून?"

"मी वाचत वाढले. आता मला वाटतंय की माझ्या शब्दांत त्यांचं भविष्य उगम पावू शकतं."


---

सातवा दिवस

आकाशचा पहिला व्याख्यानाचा दिवस.

वर्गात एका कोपऱ्यात एक मुलगा खिडकीबाहेर बघत बसलेला होता – सौरभ.

व्याख्यानानंतर आकाश त्याच्याजवळ गेला.

"सौरभ, विषय अवघड वाटला का?"

"नाही सर… उलट खूप काही समजलं. पण… हे सगळं उपयोगाचं वाटत नाही… आमच्यासारख्यांना."

"तू असं का म्हणतोस?"

"आई वडिलं दोघं कामावर… शिकून काय होईल, त्याआधी घर सांभाळावं लागेल, नाही का?"

आकाश शांतपणे म्हणाला, "सौरभ, अभ्यास म्हणजे केवळ नोकरी नाही. ते आहे दारं उघडण्याचं साधन. मी दरवाजे उघडून देईन – पण तू त्यातून चालत आलं पाहिजेस."

त्या दिवशी सौरभ प्रथमच हसला. थोडंसं.


---

आठवा दिवस

वाचनालयात एक मुलगा पुस्तक घेऊन आला – तोच सौरभ.

"मावशी, हे पुस्तक मिळेल का? आणि… मी वाचायला थांबू शकतो का इथेच?"

पूजा थक्क झाली. "हो ना! हा आपलाच कोपरा आहे. हवं तितकं वाच!"

तो बसला. एक पान, दोन पान… डोळ्यांत नवीन चमक होती.


---

नववा दिवस

गच्चीवर दोघं सूर्यास्त पाहत बसले.

"आठवतोय का? जरा घाबरत होतो आपण… इथे येताना," पूजा म्हणाली.

"हो. पण हे नऊ दिवस… त्यांनी आपल्यातलं काहीतरी बदललं."

"सौरभ आज म्हणाला – ‘मी डॉक्टर व्हायचं ठरवलंय.’ त्याच्या डोळ्यात एक दृढ निश्चय होता."

"तो एक जिंकलाय. आणि आपल्याला वाटतं – आपण काहीतरी योग्य केलंय."

आकाशने तिचा हात हातात घेतला.

"हे नऊ दिवस… नव्याचं बीज होतं. आता त्याला फुलवायचं आहे."