नशीबच!

       सतत कोसळणाऱ्या पावसाने आपली गती थोडी कमी केली होती. पण थोड्याच वेळात तो चांगला बरसणार हे दिसूनच येत होते. काळ्याकुट्ट ढगांनी चांगलेच अंधारून आले होते. पावसामुळे रमेश आज कार घेऊन ऑफिसमध्ये आला होता. लवकरात लवकर घर गाठायची त्याला घाई झालेली होती. त्याचे घरही थोडे दूरच म्हणजे ऑफिस पासून जवळपास आठ दहा किलोमीटरवर होते. जेमतेम दोन किलोमीटरही पोहोचला नसेल आणि पावसाने धुवाधार बॅटिंगला सुरुवात केली. अवघ्या काही मिनिटात रस्त्यावरची नाली परत एकदा खळखळून वाहू लागली. आता त्याची कार रस्त्यावर नाही तर रस्त्यावर तयार झालेल्या नदीतून चालत होती. काही क्षणातच पावसाचा जोर इतका वाढला की गाडी चालवणे ही त्याला अशक्य झाले. रस्त्याच्या एका कडेला झाडाखाली गाडी लावून तो गाडीतच बसून राहिला. पावसाचा जोर खूप जास्त होता. रस्त्यावरची माणसे आडोसा शोधत होती. पाऊस कमी होता म्हणून की काय आता त्यात वाऱ्याचीपण भर पडली. पाऊस उभा आडवा गाडीत शिरू लागला म्हणून त्याने गाडीच्या काचा वर केल्या. एसी सुरू करूनही बंद गाडीत त्याची घुसमट होऊ लागली.

        त्याने गाडीच्या काचांमधून बाहेर नजर टाकले. रस्त्याच्या दुसऱ्या बाजूला एक चहाची टपरी आणि एक पानपट्टी तेवढी उघडी होती. पावसापासून आडोशाला आलेली माणसे त्या टपरीत उभी होती, चहा ,कॉफी ,नाश्ता... आज टपरीवाल्याच्या धंद्याला बरकत आलेली... गाडीत बसून होणाऱ्या घुसमटीला आणि एकटेपणाला वैतागलेल्या रमेशने त्या टपरीत जायचा विचार केला. एवढ्यात त्याच्या गाडीवर टकटक झाली.