भाग २
" हुश्श....
चला बाबा एकदाची एक्झाम संपली." ... श्रिराज
" हा यार पूर्ण वाट लागली होती ... वरतून हे फायनल इअर..., प्रोजेक्ट्स, सबमिशन, प्रॅक्टिकल.....बापरे"......सुजी
" हो ना ...पण आता खरी परीक्षा सुरू झाली .. नोकरी शोधा ...तुमचं बरं असते मुलींचं ..एखादा वेल सेटल्ड मुलगा बघितला की झालं"...... रोहन एक डोळा मारत श्रिराजकडे बघत बोलला.. आणि दोघेही एका हातावर टाळ्या देत हसायला लागले
" असं काही नसतं ह". ... टिना
" बरं ते जाऊ द्या गमतीचा विषय ..... तुमचे काय प्लॅन्स आहेत पुढचे?".. ... राहुल
" अरे हा, मी तर सांगायलाच विसरलो... माझा नंबर लागलंय पुढल्या शिक्षणसाठी , स्कॉलरशिप भेटलिये .. अमेरिकेला जायचं आहे पुढल्या महिन्यात."...... श्रीराज
" तुला कशाला पाहिजे स्कॉलरशिप? ... एवढया मोठ्या बिझनेसमनचा मुलगा तू "......रोहन
" तसं नाही हा , मला माझ्या हिमतीवर पुढे जायचं" ...श्रिराज
" मी MBA करेल इथेच" .....राहुल
" मी जॉब करेल... आता शिकायचं बोर झालंय मला."..... टिना
" बरं बरं ते नंतर च नंतर बघू... आधी सेलिब्रेट करूया यार". .... राहुल
" हो हो खूप दिवसांनी फ्री झालोय , कुठे जाऊया काय, आऊटींग साठी.. काय म्हणता? ".....सुजी
" हो आय एम इन .... पण कुठे जायचं ?"....रोहन
" माझ्या मामाच्या गावी जाउया काय? .. उन्हाळा आहे .. मजा येईल ... ३-४ दिवस राहुयात... काय म्हणता?".....श्रिराज
" ठीक आहे ... चालेल .. रविवारी जाऊया.. तयारी पण करायला लागेल ना ".....सुजी
" बरं चालेल.... मी आणि आई पुढे जातो , शुक्रवारी आईला काम आहे ... तुम्ही या रविवारी".....श्रिराज
" ठीक आहे ... चालेल मग ".... सगळे एकमेकांना हाय फाय देतात....
हा आहे श्रीराजचा मित्र परिवार ... रोहन , राहुल, टिना, सुजी...आतापर्यंत सोबत शिकलेले ..... क्लोज फ्रेंडस... त्यात टिना थोडी श्रीराजच्या मागे मागे करणारी...तिला तो आवडत होता....पण कधी तिने त्याला सांगितले नव्हते...
********
" नंदू ssssss नंदू ssss. ....
ये नंद्याsss , बाहेर ये" ... म्हणत श्रीराज वाड्यात आला....
" आबासाहेब कुठेय तुमची नात?". ....श्रिराज आबासाहेबना नमस्कार करत बोलला
" खूप वर्षांनी आलास होय रे .... कुठल्या व्यापात व्यस्त होता येवढा ?"..... आबासाहेब
" कॉलेज होते आबासाहेब" ..... श्रिराज
" हे काय रे , हे असे मुली सारखे का वाढवालेत केस?" .. ...आजी
" अगं आजी फॅशन आहे तशी ..... बरं ते जाऊद्या नंदू कुठाय?? नंदू sssss..".... श्रिराज आवाज देत..
" बसली असेल कुठे चिडून रुसून"......आजी
" पूर्ण गावाला नाचवून सोडते ही मुलगी " ...आबासाहेब
" आता काय केले तिने?" ......श्रिराज
श्रीराजचा आवाज ऐकुन नंदू पळत बाहेर आली..
त्याला बघून थोडी थबकली ...
" बापरे हा तर किती मोठा उंच दिसतोय .." ..मनातच म्हणत त्याचा गळ्यात पडायला गेली..
" अगं कार्टे... किती वेळा सांगितले तुला की आता तू मोठी झालिये , जरा दुसऱ्या मुलांच्या दूर राहायचं" ... आजी
" अगं हा मुलगा थोडी आहे ... हा तर माझा मित्र आहे ना... तो पण बालपणीचा " .....म्हणत श्रिराजच्या गळ्यात पडली.....
" अग येsss .... मी मुलगाच आहे " ...... तिच्या कडे डोळे मोठे करून बघत ... मस्करी करत तो तिला हग करतो ....
तसे सगळे हसायला लागतात
सगळे तिला हसतात आहे बघून ती चिडून श्रिराजच्या दंडावर फटके मारू लागली ....
" तुम्ही सगळे मलाच बोला" ... रडका आवाज काढायचं नाटक करत ..... " ते आबा पण माझ्याच चुका काढतात... मलाच बोलतात" ...
" अगं हळू ssss .... लागतंय ना... किती जाडी झालीस " ....मस्करीच्या सुरात श्रिराज बोलला
" शी बाबा तू पण तसाच." ...ती तोंड वाकडं करत मागे फिरली..
" काय हो आबासाहेब आता काय झालंय ? ....ती मस्ती नाही करणार तर काय तुम्ही करणार काय?" .....गम्मत करत श्रिराज बोलला .
" अरे ये गधड्या... तूच लाडावून ठेवलंय तिला...तुझ्यामुळेच बिघडली आहे ती .... जरा समज दे थोडी .... दुसऱ्यांच्या घरगुती बाबींमध्ये पडणं ठीक नाही आता ......ते तर गावात सगळे मान ठेवतात म्हणून कोणी समोरून येऊन बोलत नाही " .,.. आबासाहेब
" ती दुसरी कुणी थोडी आहे हो.. माझी मैत्रीण आहे ना ती मीना ..मी नको काय तिला मदत करायला?" ... नंदू
" बरं sss.. मला कळेल असे काही बोलाल काय तुम्ही?"......श्रिराज
"तिलाच विचार काय ते... मला निस्तरावे लागते सगळं नंतर "....आबासाहेब
" शरू, ते मी फक्त मीनाला मदत केली रे... तिला पुढे शिकायचं होते , आणि तिच्या घरचे तिचं लग्नं लावून द्यायचे म्हणत होते ... तर त्यात थोडीशी मदत केली " .... नंदू
" याला थोडीशी म्हणतात? ... कांड करून ठेवलंय तिने .... मीनाला आज एक मुलगा बघायला आला होता .... आणि हिणे तिला ते आले तेव्हा लपवून ठेवले... शोधाशोध करण्यात सगळं वेळ गेला ... पाहुण्यांना कसेतरी समजून वेळ घालवली तिच्या वडिलांनी".. ....आबा
" अहो तो मुलगा दिसतो तुम्हाला??... ४ मुलांचा बाप दिसत होते ते काळ ढूस्स ढेमसं... अन् केवढा जाडा होता तो ....ती मीना केवढी छोटी.. लग्नाचं वय आहे काय हो तिचे ..."..... नंदू
" हो होता थोडा मोठा तो " ..आबासाहेब हसू दाबत म्हणाले...
" अगं पण तो त्यांचा प्रश्न आहे ना ? ... आणि इकडे गावात मुलींची लग्न लवकर करतात" .....आजी
" ते तर तो केश्या आपल्याकडे काम करतो म्हणून ऐकले त्याने माझे .... ...आणि या सगळ्या प्रकरणाची भरपाई मला करावी लागली"..... आबासाहेब
" तशीही मला सोबत हवी होती, आता १२वी नंतर पुढे शिकायचं म्हणजे तालुक्याच्या गावी जायला लागणार .... मला सोबत नको का कुणी? ...काय होते थोडेसे पैसे खर्च केले तर, तिचं शिक्षण होईल ना ... पुण्य भेटले तुम्हाला "... नंदू ..
" सगळं गाव त्या मीनाला शोधत होतं, आणि लपवून कुठे ठेवले तिला?" ......आबासाहेब
" कुठे?" ....श्रिराज
" विचार तिलाच"......आबासाहेब
श्रिराज नंदूकडे बघत भुवया उंच करून कुठे म्हणून विचारतो विचारतो
" आपल्यात वाड्यात" ...नंदू
नंदू आबासाहेबांकडे तिरकस नजरेने बघत , नंतर शरूकडे एक डोळ्यांनी बघते ... थोडा वेळ शांततेत गेल्यावर... शरू नंदू जोरजोराने हसतात..,.
" काय हो आबासाहेब केवढी छोटीशी गोष्ट.....आणि एका मुलीला शिकवून तिच्या पायावर उभे राहायला मदत करतात आहात तुम्ही.... . स्वर्गात जायचो सोय करून दिली तुमच्या नातीने तुम्हाला."..... हसत श्रिराज बोलला
त्याचे बोलणे ऐकून आजी हसायला लागतात
" काय रे गाधड्यांनो मला स्वर्गात पोहचवता होय इतक्या लवकर "....म्हणत बाजूची काठी उचलत आबा मुलांच्या मागे लागले .
शरू नंदुचा हाथ पकडत दोघेही गोल गोल धावत इकडून तिकडे उड्या मारत होते ... आबा त्यांच्या मागे मागे काठी घेऊन चालत होते ..
" थांबा बघतोच तुम्हाला कार्ट्यांनो...." ...आबा थकून खुर्चीवर बसत बोलले
शरू नंदू हसत वरती पायऱ्या चढत माळ्यावर पळाले ....
भिंतीला टेकत दोघंही आपापल्या गुडघ्यांवर हाथ ठेऊन , मोठमोठ्याने श्वास घेत धापा टाकत एकमेकांकडे थोड्या वेळ एकटक बघत होते ... आणि नंतर जोऱ्याने हसायला लागले ..
" काय ग, किती त्रास देते त्यांना?"...... शरू
" काय रे थोडासा तर हट्ट केला मी .. आणि चांगल्या गोष्टी साठीच केला ना?" ..... नंदू
" बरं बाबा ... ठीक आहे ".... शरू
" आणि काय रे , तुला मी जाडी दिसतीये काय?? .... तू बघ किती उंट झालास ते ."......नंदू
"ये उंट काय म्हणतेस ... याला personality म्हणतात "..... शरू आपल्या कॉलरला उडवत बोलला
" ह्म्म ...personality म्हणे..."... नंदिनी तोंड वाकडं करत बोलली
शरू एकटक तिच्याकडे बघत होता...
आल्यापासून आता तो तिला नीट बघत होता, शेवटची भेट झाली तेव्हा ती १२-१३ वर्षांची असेल... आता चक्क १८ वर्षांची तरुणी झाली होती... फिक्कट हिरवा कुर्ता, तसाच पटियाला सलवार आणि डार्क हिरवी ओढणी... कंबरेच्या खाली जातील येवढे मोकळे कुरळे काळे केस थोडे केस मागे घेऊन क्लिप मध्ये अडकवले होते , काही चुकार बटा कपाळावर कानाजवळून पुढे आलेल्या, कपाळावर छोटीशी चंद्रकोर टिकली, घारे हिरवे डोळे , छोटासे नक्ट्ट नाक, धनुषबानासारखे नाजूक ओठ , थोडा लंबोळका गोल चेहरा खाली छोटीशी निमुळती हनुवटी....निगरागास चेहरा..थोडे मस्तीखोर भाव....रंग मोत्या सारखा चमकदार.. उंची ५.४ इंच असावी ... उंचीला शोभेल असा कमनीय बांधा ... खूप सुंदर दिसत होती ती ....
" ये असा काय बघतोय..?" ... त्याच्या डोळ्यासमोर चुटकी वाजवत नंदू मान हलवत बोलली ...
तसा तो भानावर आला ... " खूप मोठी झालीस ग चिमणे..". ... तिचे नकटे नाक ओढत बोलला
" तू पण मोठा झालास की रे बोक्या..... छे उंट झालास आता".... ..आपलं नाक चोळत नंदू बोलली
" ह्म्म ते आहे .. खूप सुंदर दिसतेय आता , अगदी लोभस ... लहानपणी ही दिसायची तशी गोबरी क्युट.. पण आता अजूनच खूप छान दिसायला लागली ... असे वाटतेय एक किस घ्यावं या मऊ मऊ गालांचे".... हसत आपल्या दोन्ही हातांनी तिचे गाल ओढत शरू बोलला
" ये सोड ना ते, दुखतयं ना ....आणि तसं पण आजीने सांगितले आहे कुणाला हाथ नाही लावू द्यायचा ते" . ... आपले गाल चोळत नंदू बोलत होती.
" किती वर्षांनी आला रे ... किती वाट बघायची तुझी ??....तुला तर आठवण पण नसेल आली माझी ... तिकडे खूप मित्र मैत्रिणी भेटल्या असतील ना तुला?"... ... नाराजीच्या नाटकी सुरात नंदू बोलली ...
" सॉरी बाबा...... पण काय करणार , अभ्यास खूप वाढला होता ग.....नाही जमलं यायला " ...आपले दोन्ही कान पकडत बिचारे केविलवाणे तोंड करत शरू बोलत होता.
" बरं बरं ठीक आहे " .....नंदू थोडी भाऊक होत होती
" हा तिकडे खूप फ्रेंड्स आहेत माझे ..
सुंदर पण आहेत...." .... सुंदर या शब्दावर जोर देत..." पण तुझ्यासारखे कोणी स्पेशल वेंधळे नाही भेटल ग कोणी..." ..तिला भाऊक झालेलं बघून ... तिची मस्करी करत गालात हसत शरू बोलला
नंदू दोन्ही हात कंबरेवर ठेऊन बारीक डोळे करून त्याच्याकडे बघत होती....
" मी वेंधळी काय ..?".... म्हणत बाजूला असलेली काठी उचलत त्याच्या मागे धावली ...
तो पाळायला लागला..
" अग हो ...ती काठी आधी बाजूला ठेव ..जोर्याने लागत असते ती..".. म्हणत शरू खाली पायऱ्या उतरून पळू लागला.. नंदू काठी घेऊन त्याचा पाठी आली .
तो खाली आबांच्या भोवती फिरू लागला.... ती त्याच्या मागे पळत होती , मग तो आजी जवळ आला ...
" अगं अग, का मारते त्याला , ठेव ती बाजूला ,लागायची त्याला.".....आजी
तो आजी च्या मागे लपत .." हो ना बघाना मी पण तेच सांगतोय कधीचा , ऐकत नाहीये ..".... शरू
काठी बाजूला ठेवत,...." आजी तो वेंधळा म्हणतोय मला ... मी काय वेंधळी आहे काय?". .. रडका सुर काढत ... छोटंसं तोंड करत नंदू बोलली ...
शरूला हसतंना बघत .. " बरोबर आहे त्याचं , वेंधळाला वेंधळ म्हणणार ना "..... आजी , आजी आणि शरू हसायला लागले ...
" आबा sssss .... बघा ना हो, सगळेच मला त्रास देतात"..... म्हणत आबासाहेब जवळ बसत नंदू बोलली
" या या , आता आली होय आबाची आठवण .."... आबा
" शी बाबा ... तुम्ही सगळेच त्रास देता मला .."... म्हणत नंदू पायऱ्यांवर जाऊन एकटी बसली ..
" ये आजी भूक लागलीय, दे ना काही खायला, आल्या बरोबर सरळ इकडे आलो बघ.."....शरू
" हो हो , हातपाय धू , आणतेच ..."...म्हणत आजी आतमध्ये गेल्या
शरू हाथपाय धुवून नंदू जवळ जाऊन बसला ...
" मला बोलायचं नाही कुणासोबत , जा तिकडे ..."...दुसरीकडे मान वळवत नंदू बोलली
" बोलतंय कोण...? , मी बोलायला थोडी आलो , माझ्या पण आबसाहेबांच्या घरच्या पायऱ्या आहेत या , मी पण बसू शकतो इथे "...शरू
" ये आबा फक्त माझे आहेत.."....नंदू
" ये माझे पण आहेत.". ..शरू
शरू नंदू परत भांडायला लागले...
"अरे ओ पोरांनो , काय चिवचिव करताय... शांत बसा .. तुम्हा दोघांचंही घर आहे हे ... बसा जिथे बसायचे तिथे ".....आबासाहेब बोलत आतमध्ये गेले.
आजी नाश्ताची प्लेट घेऊन आल्या..
" wow ! करंजी sss, चिवडाsss " ....आनंदी होत करंजी तोंडत घालत शरू बोलला...
"आजी , मी खूप मिस केले ग तुझ्या हातचं...कुणालाच तुझ्या हातची चव नाही बघ..".... शरू
" मग , आजी कुणाची आहे?".. ...नसलेली कॉलर वर करत नंदू बोलली ...
" येssss , फुशारकी मारायची बंद कर ... तुला येत की नाही काही बनवता? ..हिला पण काही शिकव ग आजी"..... शरू
" ये एसएसएसएस , मदत करत असते जरा mi तिला.. होकिने ग आजी ?"..... नंदू
" फक्त अंगापायाने मोठे झालीत ही दोघं... डोक्याने अजूनही लहानच आहेत ".....आजी मनातच बोलक्या .. हसत हसत हो म्हणत आत गेली
नंदू भुवया उंचावत मान हलवत शरू कडे बघत हसायला लागली .
दोघंही एकाच पायरीवर बसून एकमेकांना ढकलत चिवडा, करंजी खात बसले होते ....
" उद्या बिझी आहे मी ".....म्हणत शरू उठला आणि घरी गेला , तिच्याकडे न बघता....
नंदू डोळे मोठे करत... "ऑ ...हा असं कसं विसरला उद्याच ?". ... मनातच खट्टू होत बोलली..
**********
क्रमशः