अजिंक्यला आपला नकार कळवून पूर्वा झटक्यात कॉफी शॉप च्या बाहेर पडली. त्याला काय वाटेल, आपल्या बद्दल तो काय विचार करेल याची तिला मुळीच चिंता नव्हती. कारण तिचा निर्णय ठाम होता. तो ती कधीच, कोणासाठी बदलणार नव्हती. खरं तर त्याला भेटून ती घरी जाणार होती पण का कोण जाणे तिची पावलं बस स्टॉप च्या दिशेला जाताना जड होत होती. तिने घड्याळ पाहिलं. साडेचार वाजले होते. मनाशी काहीतरी ठरवून तिने रिक्षा थांबवली.
"दादा, स्वामी समर्थांच्या मंदिरापाशी सोडा मला" असं सांगून ती रिक्षात बसली. बसल्या बसल्या तिने आई ला फोन करून कळवून टाकलं कि तिला घरी यायला उशीर होईल. तरी आई ने काही प्रश्न विचारलेच त्यांच्या भेटी बद्दल. पण "घरी आल्यावर बोलू" एवढं सांगून तिने फोन बंद केला.
मंदिरा समोरच्या बाजूला रिक्षा थांबली. रिक्षावाल्याला पैसे देऊन ती रस्ता ओलांडून मंदिरापाशी आली. एका कोपऱ्यात चप्पल काढून पायऱ्या चढून वरती आली. स्वामींच्या मूर्तीसमोर मनोभावे हात जोडले तिने. डोळे मिटून काही मिनिट तशीच उभी राहिली. डोळे उघडले तेव्हा काहीसा ताण कमी झाल्यासारखा वाटला तिचा तिलाच. पण तरी मनाची अस्वस्थता कायम होती..
मंदिर खूप सुंदर होतं. आजूबाजूला काही झाडं होती. झाडाखाली बसण्यासाठी बाकडी होती. सवयीने तिची पावलं त्या कोपऱ्यातल्या बाकड्याकडे वळली. रिकामं बाकडं बघून तिला हायसं वाटलं. पर्स मधली पाण्याची बाटली काढून दोन घोट पाणी प्यायली तेव्हा कुठे तिला बरं वाटलं.
जेव्हा जेव्हा ती नर्व्हस असायची, टेन्शन मधे असायची तेव्हा ती इथेच, याचं जागी यायची. आज ही आली होती. तिचं तिलाच कळतं नव्हतं कि ती आज का आलीय इथे. येणाऱ्या प्रत्येक स्थळाला नकारच द्यायचा हे तिचं आधीच ठरलं होतं. पण तरी एवढी हुरहूर का लागलीय. डोळे बंद करून ती शांत व्हायचा प्रयत्न करत होती. खरंतर हे स्थळ तिला आठ दिवसांपूर्वीच सांगून आलेलं. तिच्याच आत्या ने सुचवलेलं. अजिंक्य इनामदार.. नाव जितकं भारदस्त होतं तितकंच त्याचं व्यक्तिमत्व ही रुबाबदार होतं. सहा फूट उंची, सावळेपणाकडे झुकणारा रंग.. शिक्षण म्हणाल तर ऑटोमोबाईल इंजिनिअर. वडिलांचं गाड्यांचं शोरूम होतं पुण्यात. शिक्षण झाल्यावर हा पण त्यांच्या सोबत बिझनेस सांभाळत होता. सोबत काही नवीन प्रोजेक्ट वर काम सुरु करण्याच्या बेतात होता. आई वडील, आणि अजिंक्य असं त्रिकोणी कुटुंब. पुण्यात काही नातेवाईक होते पण बाकी सगळं त्यांच्या मूळ गावी सांगलीला होतं.
अजिंक्यची आई आणि पूर्वाची आत्या यांची जुजबी ओळख. सहज बोलताना विषय निघाला आणि तिने अजिंक्य साठी पूर्वाचं स्थळ सुचवलं. पूर्वाच्या आई बाबांना आणि मोठया भावाला अजिंक्यचं स्थळ पसंद पडलं.
तिकडे अजिंक्यच्या घरी सुद्धा पूर्वा सर्वांना आवडली. तिचा फोटो पाहूनच निम्मा होकार मिळाला. पूर्वा होती ही तशीच देखणी. त्यात एमबीए झालेली. नोकरी करत होती. फोटो आणि बायोडाटा बघून नकार देण्यासारखं काहीच नव्हतं. पत्रिकाही जुळत होत्या. काही दिवसांनी दोन्ही कुटुंब एकत्र आली. बोलणी झाली. सगळं ठरल्यात जमा होतं. फक्त अजिंक्य आणि पूर्वा चा होकार बाकी होता. त्या दोघांना निवांत बोलता यावं म्हणून ही आजची भेट होती. पण पूर्वा कॉफी शॉप मधून अवघ्या 2 मिनिटांत बाहेर पडली. अजिंक्य सोबत काहीच न बोलता. ते ही चक्क नकार देऊन..
तिकडे अजिंक्यच्या घरी सुद्धा पूर्वा सर्वांना आवडली. तिचा फोटो पाहूनच निम्मा होकार मिळाला. पूर्वा होती ही तशीच देखणी. त्यात एमबीए झालेली. नोकरी करत होती. फोटो आणि बायोडाटा बघून नकार देण्यासारखं काहीच नव्हतं. पत्रिकाही जुळत होत्या. काही दिवसांनी दोन्ही कुटुंब एकत्र आली. बोलणी झाली. सगळं ठरल्यात जमा होतं. फक्त अजिंक्य आणि पूर्वा चा होकार बाकी होता. त्या दोघांना निवांत बोलता यावं म्हणून ही आजची भेट होती. पण पूर्वा कॉफी शॉप मधून अवघ्या 2 मिनिटांत बाहेर पडली. अजिंक्य सोबत काहीच न बोलता. ते ही चक्क नकार देऊन..
मंदिरातल्या घंटेच्या आवाजाने तिने दचकून डोळे उघडले. एकदा घड्याळात किती वाजलेत ते पाहिलं. पावणेसहा.. वेळ आहे अजून असं मनात म्हणत ती समोर अस्ताला जाणाऱ्या सूर्याकडे पाहू लागली.. तिच्या विचारांची चक्र सुरु झाली. अजिंक्यला नकार दिलाय खरा पण आपण फक्त नकार दिला, त्यामागचं कारण सांगितलंच नाही. कि हिम्मत झाली नाही कारण सांगायची? म्हणून तर ही बेचैन नाहीये ना? चुकलंच आपलं.. कारण ही स्पष्टपणे सांगायला हवं होतं का? काहीच कळतं नव्हतं तिला. स्थळ खरंच चांगलं होतं. पैसा, सुबत्ता तर होतीच पण आत्या म्हणतं होती कि मुलगा आणि आई - वडील माणूस म्हणून खूप चांगले होते. तिच्या घरातही अजिंक्यसाठी पूर्ण होकार होता. पण पूर्वा आताही तिच्या नकारावर ठाम होती. घरी गेल्यावर प्रश्नांचा भडीमार होणार याची तिला पूर्ण कल्पना होती. कारण एव्हाना अजिंक्यने त्याच्या घरी, त्याच्या घरच्यांनी आत्याला आणि आत्याने तिच्या घरी तिचा नकार कळवला असणारच. सगळ्यांच्या प्रश्नांचा कसा सामना करायचा याचा विचार करत ती मंदिरातून बाहेर पडली. ज्या मनःशांतीच्या हेतूने ती मंदिरात आली होती ती काय शेवटपर्यंत मिळाली नाही तिला.
एक दीर्घ श्वास घेत तिने डोअर बेल वाजवली. "अगं किती उशीर? कधीपासून तुला फोन लावतेय पण तुझा मोबाईल स्विच ऑफ", आई दरवाजा उघडताच बोलली.
"अगं बॅटरी लो होती, त्यामुळे स्विच ऑफ कधी झाला कळलंच नाही. बरं आता येऊ का आत?" असं म्हणतं ती घरात आली. समोर हॉल मधे सोफ्यावर बसलेल्या अजिंक्यला पाहून ती उडालीच. हा इथे कसा? ते ही मी नकार देऊन आले तरीही?
" पूर्वा, अगं अजिंक्य म्हणाले कि तू त्यांना भेटून ऑफिसच्या कामासंदर्भात गेलीस ते. तुझीच वाट पाहत थांबलेत. तुम्हा दोघांचाही होकार आहे हे ऐकून मला कित्ती आनंद झालाय तुला काय सांगू"
आईला एवढा आनंद झाला होता कि तिची बडबड चालूच होती. पूर्वा अजिंक्य कडे आश्चर्याने पाहत राहिली. ती त्याला सरळ सरळ नकार देऊन आलेली असतानाही त्याने घरी येऊन दोघांचाही होकार आहे असं सांगावं? पण का?
तिच्या मनात आता काय चाललं असेल याचा अंदाज होता अजिंक्यला. तरी तो काहीच न बोलता उठला. "उद्या सकाळी मी पूर्वाला घ्यायला येईन दहा वाजता. एका ठिकाणी तिला न्यायचं आहे. दुपारच्या आत पुन्हा तिला घरी आणून सोडेन" जाता जाता एवढंच बोलून, आईचा होकार घेऊन तो निघून पण गेला.
पूर्वाला नक्की काय चाललंय तेच कळतं नव्हतं. नकारा व्यतिरिक्त आपण काही बोललोय का हे ही आठवून पाहिलं तिने. छे.. फक्त आणि फक्त नकार तर दिला..
सकाळी बरोबर पावणेदहाला अजिंक्यच्या गाडीचा हॉर्न वाजला. तशी ती नाइलाजानेच कार मधे जाऊन बसली. काहीच न बोलता यू टर्न मारून त्याने गाडी मेन रोड वर आणली.. किती वेळ झाला तो काहीच बोलला नाही. कुठे नेतोय ते ही माहित नाही.
"आपण कुठे जातोय? " न राहवून तिने विचारलंंच.. "कळेल काही वेळात" एवढंच बोलला तो.
काही मिनिटांत त्याने कार बाजूला घेऊन रस्त्याच्या बाजूला पार्क केली. दोघंही खाली उतरले. ती नेहमी ज्या मंदिरात यायची त्याचं मंदिराच्या पायरीशी दोघं उभी होती. त्याच्या पाठोपाठ पायऱ्या चढून ती वरती आली. स्वामींच्या मूर्तीसमोर उभं राहून त्याने नमस्कार केला. तिने ही मनातला गोंधळ, प्रश्न बाजूला सारून मनापासून नमस्कार केला. तो चालू लागला. ती त्याच्या पाठीमागे निमूटपणे चालत राहिली. एका बाकड्यापाशी येऊन तो थांबला. "बसुया इथे ", असं म्हणत तो त्या बाकड्यावर बसला. ती ही बसली.
काही मिनिटांत त्याने कार बाजूला घेऊन रस्त्याच्या बाजूला पार्क केली. दोघंही खाली उतरले. ती नेहमी ज्या मंदिरात यायची त्याचं मंदिराच्या पायरीशी दोघं उभी होती. त्याच्या पाठोपाठ पायऱ्या चढून ती वरती आली. स्वामींच्या मूर्तीसमोर उभं राहून त्याने नमस्कार केला. तिने ही मनातला गोंधळ, प्रश्न बाजूला सारून मनापासून नमस्कार केला. तो चालू लागला. ती त्याच्या पाठीमागे निमूटपणे चालत राहिली. एका बाकड्यापाशी येऊन तो थांबला. "बसुया इथे ", असं म्हणत तो त्या बाकड्यावर बसला. ती ही बसली.
"जेव्हा मनात खूप गोंधळ असतो आणि काहीच सुचत नाही तेव्हा मी इथे येतो. याच बाकड्यावर बसतो " त्याच्या या वाक्यामुळे ती त्याच्याकडे नवलाने पाहू लागली. कारण हे तिचं बाकडं होतं. दरवेळी ती इथेच तर बसायची. अगदी काल पण इथेच बसलेली.. ती काहीतरी विचारणार इतक्यात तो बोलला, " पूर्वा, तू मला काल नकार दिलास तरी मी आपल्या दोघांच्याही घरी आपला लग्नाला होकार आहे असं का सांगितलं हाच प्रश्न सतावतो आहे ना तुला?" तिने फक्त होकारार्थी मान डोलावली. खरं तर याला जाब विचारायचा या सगळ्याचा असं ठरवून ती आलेली.
आवाजावर ताबा ठेवत ती म्हणाली, " मी तुम्हाला माझा नकार कळवून ही तुम्ही खोटं का बोललात? मला गृहीत धरून होकार आहे असं का सांगितलं? घरच्यांना खरं का नाही सांगितलं? " ठरवूनही तिचा आवाज किंचित वाढलाच.
"हो मी होकार सांगितला कारण मला तुझ्याशीच लग्न करायचं आहे " त्याच्या आवाजात एक निश्चयी स्वर होता..
"पण मला नाही करायचंय लग्न. म्हणून तर नकार दिला ना मी. आणि तुम्हाला माझ्या नकाराचं कारण माहित नाहीये म्हणून तुम्ही असं बोलताय. जर का तुम्हाला माझ्या नकारा मागचं कारण कळलं तर तुम्ही पुन्हा माझं तोंड ही पाहणार नाही" डोळ्यातलं पाणी कसंबसं अडवत पूर्वा बोलली.
"मला माहित्येय तुझ्या नकाराचं कारण. तरीही मला तुझ्याशीच लग्न करायचंय" अगदी शांत स्वरात अजिंक्य बोलला.
आवाजावर ताबा ठेवत ती म्हणाली, " मी तुम्हाला माझा नकार कळवून ही तुम्ही खोटं का बोललात? मला गृहीत धरून होकार आहे असं का सांगितलं? घरच्यांना खरं का नाही सांगितलं? " ठरवूनही तिचा आवाज किंचित वाढलाच.
"हो मी होकार सांगितला कारण मला तुझ्याशीच लग्न करायचं आहे " त्याच्या आवाजात एक निश्चयी स्वर होता..
"पण मला नाही करायचंय लग्न. म्हणून तर नकार दिला ना मी. आणि तुम्हाला माझ्या नकाराचं कारण माहित नाहीये म्हणून तुम्ही असं बोलताय. जर का तुम्हाला माझ्या नकारा मागचं कारण कळलं तर तुम्ही पुन्हा माझं तोंड ही पाहणार नाही" डोळ्यातलं पाणी कसंबसं अडवत पूर्वा बोलली.
"मला माहित्येय तुझ्या नकाराचं कारण. तरीही मला तुझ्याशीच लग्न करायचंय" अगदी शांत स्वरात अजिंक्य बोलला.
आता हा तिच्यासाठी बाउन्सर होता. याला कसं माहिती असेल? कोणी सांगायचा प्रश्नच येत नाही. कारण हे कोणालाच माहिती नाहीये. तिच्या डोक्यात आणखीन गोंधळ झाला प्रश्नांचा..
"पूर्वा "त्याच्या हाकेने ती भानावर आली. "मला माहित्येय तुझ्या नकाराचं कारण. काल नकार दिल्यावर तू ते सांगावं अशी माझी खरंच अपेक्षा नव्हती. पण ते कारण माहिती असूनही मला तू आवडलीस."
"अहो पण.. "
तिचं वाक्य तोडत तो बोलू लागला, " 4 वर्षांपूर्वी तुझं तुझ्या एका कॉलेज मधल्या मित्रावर प्रेम होतं. तुमचं बोलणं भेटणं होत होतं. त्यानंतर कधी तुमचे संबंध मर्यादा ओलांडून गेले तुम्हालाच कळलं नाही ना? त्याचा परिणाम व्हायचा तोच झाला. तू प्रेग्नेंट होतीस. हे कळल्यावर तुझा तो सो कॉल्ड बॉयफ्रेंड सगळं नाकारून तुला सोडून गेला कायमचा. सगळ्यांपासून दडवून तू डॉ. विभावरी देशमुख यांच्याकडे ऍबॉर्शन केलंस.." पूर्वा डोळे विस्फारून त्याच्याकडे पाहत राहिली. तिच्याही नकळत तिचे डोळे भरून आले आणि ती हुंदके देऊन रडायला लागली. तिला खूप काही सांगायचं होतं आता पण अश्रू थांबता थांबत नव्हते.
"मी नकार दिला कारण मला कोणाला फसवायचं नव्हतं. आणि म्हणूनच मी.." पुन्हा एक हुंदका आला आणि ती रडू लागली.
"पूर्वा तू शांत हो आधी " तो तिला समजावत म्हणाला.
थोडा वेळ कोणीच काहीच बोललं नाही. पूर्वा थोडी शांत झाली.
"पण हे सगळं तुम्हाला कसं कळलं?" तिच्या नजरेत उत्सुकता होती.
"अगं, माझी मावशी आली होती दोन दिवसांपूर्वी आमच्या घरी. तिला आम्ही तुझं स्थळ आलंय त्याबद्दल सांगितलं. तुझा फोटो पाहून ती मला माझ्या रूम मधे घेऊन गेली आणि हे सगळं सांगितलं"
त्याचं हे उत्तर ऐकून ती आणखीन गोंधळून गेली.
"हे तुमच्या मावशीला कसं कळलं पण? " तिने आश्चर्याने विचारलं.
एक सुस्कारा सोडून अजिंक्यने तिच्याकडे पाहिलं. किंचित हसत तो म्हणाला, " पूर्वा हे सगळं तिला माहिती होतं कारण तिचं नाव डॉ. विभावरी देशमुख.."
"पूर्वा "त्याच्या हाकेने ती भानावर आली. "मला माहित्येय तुझ्या नकाराचं कारण. काल नकार दिल्यावर तू ते सांगावं अशी माझी खरंच अपेक्षा नव्हती. पण ते कारण माहिती असूनही मला तू आवडलीस."
"अहो पण.. "
तिचं वाक्य तोडत तो बोलू लागला, " 4 वर्षांपूर्वी तुझं तुझ्या एका कॉलेज मधल्या मित्रावर प्रेम होतं. तुमचं बोलणं भेटणं होत होतं. त्यानंतर कधी तुमचे संबंध मर्यादा ओलांडून गेले तुम्हालाच कळलं नाही ना? त्याचा परिणाम व्हायचा तोच झाला. तू प्रेग्नेंट होतीस. हे कळल्यावर तुझा तो सो कॉल्ड बॉयफ्रेंड सगळं नाकारून तुला सोडून गेला कायमचा. सगळ्यांपासून दडवून तू डॉ. विभावरी देशमुख यांच्याकडे ऍबॉर्शन केलंस.." पूर्वा डोळे विस्फारून त्याच्याकडे पाहत राहिली. तिच्याही नकळत तिचे डोळे भरून आले आणि ती हुंदके देऊन रडायला लागली. तिला खूप काही सांगायचं होतं आता पण अश्रू थांबता थांबत नव्हते.
"मी नकार दिला कारण मला कोणाला फसवायचं नव्हतं. आणि म्हणूनच मी.." पुन्हा एक हुंदका आला आणि ती रडू लागली.
"पूर्वा तू शांत हो आधी " तो तिला समजावत म्हणाला.
थोडा वेळ कोणीच काहीच बोललं नाही. पूर्वा थोडी शांत झाली.
"पण हे सगळं तुम्हाला कसं कळलं?" तिच्या नजरेत उत्सुकता होती.
"अगं, माझी मावशी आली होती दोन दिवसांपूर्वी आमच्या घरी. तिला आम्ही तुझं स्थळ आलंय त्याबद्दल सांगितलं. तुझा फोटो पाहून ती मला माझ्या रूम मधे घेऊन गेली आणि हे सगळं सांगितलं"
त्याचं हे उत्तर ऐकून ती आणखीन गोंधळून गेली.
"हे तुमच्या मावशीला कसं कळलं पण? " तिने आश्चर्याने विचारलं.
एक सुस्कारा सोडून अजिंक्यने तिच्याकडे पाहिलं. किंचित हसत तो म्हणाला, " पूर्वा हे सगळं तिला माहिती होतं कारण तिचं नाव डॉ. विभावरी देशमुख.."
आता मात्र तिच्या पायाखालची जमीन सरकली. अजिंक्य हा डॉ. विभावरी देशमुखांचा भाचा?? त्यांनी हे सत्य सांगूनही हा माझ्याशी लग्न करायला तयार आहे? पण का? सिम्पथी म्हणून? नाही.. मला सहानुभूती नकोय कोणाची.. मी त्याच्यावर मनापासून प्रेम केलेलं. पण त्याने मला फसवलं. ते ऍबॉर्शन मला करायचंच नव्हतं. शेवटी नाइलाज म्हणून मला ते करावं लागलं. डॉ. देशमुखांना पण मी कितीदा सांगितलं कि माझी इच्छा नाहीये तरी मला हे करावं लागतंय. त्यांनीही तेव्हा समजावलेलं कि चूक झालीय तुझ्याकडून पण तरी खचून जाऊ नकोस. पण पुन्हा असं आंधळं प्रेम ही करू नकोस. पुन्हा चुकू नकोस..
"पूर्वा तू आता कसलाच विचार करू नकोस" त्याच्या बोलण्याने ती भानावर आली.. "मावशीने सांगितलं मला कि तू त्या ऍबॉर्शन ला तयार नव्हतीस मनाने. तुझं प्रेम आणि विश्वास होता त्या माणसावर. मावशी म्हणाली मला की हे सगळं कळल्यावर तू जो काही निर्णय घेशील त्यात मी तुझ्या पाठीशी असेन. असो.. तुला वाटेल कि मी सिम्पथी म्हणून तुझ्याशी लग्न करतो असं म्हणतोय तर ते साफ चुकीचं आहे. तुझा फोटो आणि बायोडाटा बघूनच मला तू आवडली होतीस. माझा होकारच होता. मावशीने हे सांगितल्यावर थोडी चलबिचल झाली नक्कीच.. पण काही क्षणापुरती.. तू भेटून ठाम नकार दिलास तेव्हा तुझी बाजू कळली. तुला मला फसवायचं नव्हतं म्हणून तू नकार दिलास. कदाचित कारण सांगायची तुझी हिम्मत झाली नसेल. मला हेच जास्त भावलं. तू तुझा खरेपणा जपलास. मी वचन देतो काहीही झालं तरी मी तुझा भूतकाळ आपल्या भविष्यात येऊ देणार नाही. हे बघ प्रत्येकाला एक भूतकाळ असतो. माझं ही एक अफेअर होतं कॉलेजला असताना. आताही मला स्थळं येतं असतात पण जे तुझ्या फोटोकडे पाहून वाटलं ते मला कधीच कोणत्याही मुलीबद्दल वाटलं नाही. कदाचित यालाच फर्स्ट साईट लव्ह म्हणत असावेत. पूर्वा मी तुझा खरेपणा पाहिलाय तुझ्या डोळ्यात. आणि मी त्याच्याच प्रेमात पडलोय."
पूर्वा ला काय बोलावं कळतं नव्हतं.. ती फक्त ऐकत होती त्याचं बोलणं.
"तू स्वतः हे सत्य सांगितलं नाहीस हे खरं, पण तू होकार देऊन मला आणि स्वतःला ही फसवलं नाहीस.. तुला माहित्येय आज 14 फेब्रुवारी आहे.. वॅलेंटाईन्स डे.. पूर्वा हा दिवस मी कधीच सेलिब्रेट केला नाहीये. मी हा दिवस माझ्या जोडीदारासाठी राखून ठेवलेला.." असं म्हणत त्याने खिशातून एक छोटी लाल गुलाबाची कळी काढली आणि तिच्या समोर धरली. "पूर्वा माझं तुझ्यावर खूप मनापासून प्रेम आहे. माझ्याशी लग्न करशील? "
"पूर्वा तू आता कसलाच विचार करू नकोस" त्याच्या बोलण्याने ती भानावर आली.. "मावशीने सांगितलं मला कि तू त्या ऍबॉर्शन ला तयार नव्हतीस मनाने. तुझं प्रेम आणि विश्वास होता त्या माणसावर. मावशी म्हणाली मला की हे सगळं कळल्यावर तू जो काही निर्णय घेशील त्यात मी तुझ्या पाठीशी असेन. असो.. तुला वाटेल कि मी सिम्पथी म्हणून तुझ्याशी लग्न करतो असं म्हणतोय तर ते साफ चुकीचं आहे. तुझा फोटो आणि बायोडाटा बघूनच मला तू आवडली होतीस. माझा होकारच होता. मावशीने हे सांगितल्यावर थोडी चलबिचल झाली नक्कीच.. पण काही क्षणापुरती.. तू भेटून ठाम नकार दिलास तेव्हा तुझी बाजू कळली. तुला मला फसवायचं नव्हतं म्हणून तू नकार दिलास. कदाचित कारण सांगायची तुझी हिम्मत झाली नसेल. मला हेच जास्त भावलं. तू तुझा खरेपणा जपलास. मी वचन देतो काहीही झालं तरी मी तुझा भूतकाळ आपल्या भविष्यात येऊ देणार नाही. हे बघ प्रत्येकाला एक भूतकाळ असतो. माझं ही एक अफेअर होतं कॉलेजला असताना. आताही मला स्थळं येतं असतात पण जे तुझ्या फोटोकडे पाहून वाटलं ते मला कधीच कोणत्याही मुलीबद्दल वाटलं नाही. कदाचित यालाच फर्स्ट साईट लव्ह म्हणत असावेत. पूर्वा मी तुझा खरेपणा पाहिलाय तुझ्या डोळ्यात. आणि मी त्याच्याच प्रेमात पडलोय."
पूर्वा ला काय बोलावं कळतं नव्हतं.. ती फक्त ऐकत होती त्याचं बोलणं.
"तू स्वतः हे सत्य सांगितलं नाहीस हे खरं, पण तू होकार देऊन मला आणि स्वतःला ही फसवलं नाहीस.. तुला माहित्येय आज 14 फेब्रुवारी आहे.. वॅलेंटाईन्स डे.. पूर्वा हा दिवस मी कधीच सेलिब्रेट केला नाहीये. मी हा दिवस माझ्या जोडीदारासाठी राखून ठेवलेला.." असं म्हणत त्याने खिशातून एक छोटी लाल गुलाबाची कळी काढली आणि तिच्या समोर धरली. "पूर्वा माझं तुझ्यावर खूप मनापासून प्रेम आहे. माझ्याशी लग्न करशील? "
खरंतर तिच्या लाजण्यात त्याला तिचा होकार कळला होता. पण तरी तिच्या तोंडून ऐकायला तो उत्सुक होता. गुलाबाची ती नाजूक कळी हातात घेऊन,
डोळ्यातलं पाणी पुसत पूर्वा म्हणाली, "अजिंक्य, तुमच्याशी लग्न करून मी जितकी सुखी राहीन तितकी इतर कोणासोबत ही राहू शकणार नाही याची खात्री पटलीय मला. तुम्हाला माहित्येय जेव्हा जेव्हा माझ्या मनात गोंधळ होतो तेव्हा मी ही इथेच येते. आपण आता बसलोय याच बाकड्यावर बसते. कालही आलेले तुम्हाला भेटल्या नंतर. पण आज इथे येऊन खरंच मनातला गोंधळ कायमचा संपला.. तो ही तुमच्यामुळे.. प्रेम म्हणजे काय हे मला आज खऱ्या अर्थाने कळलं. मी आज ते अनुभवलं.. हा वॅलेंटाईन्स डे माझ्याही आयुष्यातला खास दिवस आहे.. आणि यानंतरचा प्रत्येक वॅलेंटाईन्स डे मला तुमच्या सोबतच सेलिब्रेट करायचा आहे. मी तुमच्याशी लग्न करायला तयार आहे.."
डोळ्यातलं पाणी पुसत पूर्वा म्हणाली, "अजिंक्य, तुमच्याशी लग्न करून मी जितकी सुखी राहीन तितकी इतर कोणासोबत ही राहू शकणार नाही याची खात्री पटलीय मला. तुम्हाला माहित्येय जेव्हा जेव्हा माझ्या मनात गोंधळ होतो तेव्हा मी ही इथेच येते. आपण आता बसलोय याच बाकड्यावर बसते. कालही आलेले तुम्हाला भेटल्या नंतर. पण आज इथे येऊन खरंच मनातला गोंधळ कायमचा संपला.. तो ही तुमच्यामुळे.. प्रेम म्हणजे काय हे मला आज खऱ्या अर्थाने कळलं. मी आज ते अनुभवलं.. हा वॅलेंटाईन्स डे माझ्याही आयुष्यातला खास दिवस आहे.. आणि यानंतरचा प्रत्येक वॅलेंटाईन्स डे मला तुमच्या सोबतच सेलिब्रेट करायचा आहे. मी तुमच्याशी लग्न करायला तयार आहे.."
दोघांच्याही चेहऱ्यावर समाधान होतं. जाता जाता त्यांनी जोडीने स्वामींच्या मूर्तीसमोर मनोभावे हात जोडले. आणि पायऱ्या उतरून कारच्या दिशेने चालू लागले.. आता ते पायऱ्या उतरत होते खरे पण खरं तर त्यांनी प्रेमाच्या पहिल्या पायरीवर पाऊल टाकलं होतं.. आता त्यांना प्रेमाची एक एक पायरी चढायची होती.. एकमेकांच्या साथीने.. प्रत्येक वॅलेंटाईन्स डे साजरा करायचा होता.. एकमेकांच्या सोबत.. एका नव्या लव्हस्टोरीला आज खऱ्या अर्थाने सुरुवात झाली होती.. ते निघून गेल्यावरही मंदिरातल्या घंटेचा नाद नंतर कितीतरी वेळ वातावरणात साठून राहिला होता..
© वृषाली प्रभुदेसाई - जोशी
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा