मूल्य उशीराचं...भाग 2
कार्यक्रम संपला, पण ती गर्दीत हरवली.
दुसऱ्या दिवशी त्याने आयोजकांकडून तिचा कॉन्टॅक्ट मिळवला. एका योग केंद्रात ती राहते, सोलापूरजवळ.
तो तिथे गेला.
तो तिथे गेला.
मंजिरी समोर उभी होती. केस थोडे पांढरे झाले होते, चेहरा अधिक तेजस्वी. शांत, आत्ममग्न.
"माफ कर मला, मंजिरी..."
"तूझं चुकलं असं म्हणालास, तर मी परत येईन." ती हसून म्हणाली.
"तूझं चुकलं असं म्हणालास, तर मी परत येईन." ती हसून म्हणाली.
"मी फक्त इतकं सांगायला आलोय... मी तुझी किंमत केली नाही... पण आता प्रत्येक क्षणी, ती जाणवते. मी तुझ्याशिवाय अधुराच होतो, हे उशिरा समजलं."
"असतंच असं काही… काही नात्यांना थांबायला वेळ लागतो."
काही आठवड्यांनी मंजिरी घरी परत आली.
हे परतणं क्षणिक नव्हतं… तर परिपक्वतेनं बांधलेलं नवं नातं होतं.
हे परतणं क्षणिक नव्हतं… तर परिपक्वतेनं बांधलेलं नवं नातं होतं.
देवेंद्र आता प्रत्येक दिवशी तिच्या हातचा चहा घ्यायचा तिचं बोलणं ऐकायचा, तिला म्हणायचा –
"तुझ्या हास्याशिवाय, माझं घर – घरच वाटत नाही."
"तुझ्या हास्याशिवाय, माझं घर – घरच वाटत नाही."
आता ते दोघं एकमेकांसोबत "माझ्यासाठी" आणि "आपल्यासाठी" जगत होते.
मंजिरी परत आली होती, पण ती जुनी मंजिरी नव्हती.
मंजिरी परत आली होती, पण ती जुनी मंजिरी नव्हती.
हो, तिच्या हातात पुन्हा चहा होता आणि तिच्या बांगड्यांचा आवाज पुन्हा घरात घुमत होता… पण आता तिचा आवाज अधिक ठाम होता. हळुवारपणे ती बोलायची, पण स्वतःच्या मतावर ठाम राहायची.
देवेंद्रला हे जाणवायचं –
ती आता फक्त त्याची बायको नव्हती, तर स्वतःची ओळख असलेली स्त्री होती.
ती आता फक्त त्याची बायको नव्हती, तर स्वतःची ओळख असलेली स्त्री होती.
एक दिवस…
देवेंद्र ऑफिसमधून लवकर परत आला.
"मंजिरी, आपल्याला एक ट्रिप करायचीय."
"ट्रिप? आणि तू?"
"हो मी ठरवलं आहे… तुला पुन्हा ते जुने जग दाखवायचंय. जिथे आपण एकमेकांना पाहिलं, समजून घेतलं."
"ट्रिप? आणि तू?"
"हो मी ठरवलं आहे… तुला पुन्हा ते जुने जग दाखवायचंय. जिथे आपण एकमेकांना पाहिलं, समजून घेतलं."
ती हसली. तिच्या डोळ्यांत कौतुक होतं, पण एक विचारही.
"देवेंद्र, माझं प्रेम तुझ्यावर आजही आहे. पण आता मला फक्त तुझं प्रेम नको – मला तुझी साथ आणि वेळ हवा आहे."
"मी आहे… आता संपूर्ण आहे," त्याने तिचा हात घट्ट धरला.
ते दोघं महाबळेश्वरला गेले – जिथे लग्नानंतरचा त्यांचा पहिला हनिमून झाला होता.
तिचे शरीर रोमारोम होत होते आणि त्याच्या डोळ्यांत पश्चात्तापाऐवजी आता जाणीव होती.
ते चालत होते, बोलत होते, हसत होते... जणू आयुष्य पुन्हा लिहिलं जात होतं.
एका संध्याकाळी, सुर्यास्त पाहताना देवेंद्र म्हणाला,
"आपण जे हरवलं होतं ना, मंजिरी… ते तुझ्याच हातात होतं. तू ते परत दिलंस… धन्यवाद."
मंजिरी म्हणाली,
"कधी कधी, एखादं नातं मोडूनच त्याचं खरं मूल्य कळतं. पण त्याच्या राखेतून फिनिक्ससारखं नवं आयुष्य उगम पावू शकतं, फक्त दोघांनाही ते पुन्हा फुलवण्याची तयारी हवी."
दोघांनी एकमेकांसोबत खूप छान वेळ घालवला.
"कधी कधी, एखादं नातं मोडूनच त्याचं खरं मूल्य कळतं. पण त्याच्या राखेतून फिनिक्ससारखं नवं आयुष्य उगम पावू शकतं, फक्त दोघांनाही ते पुन्हा फुलवण्याची तयारी हवी."
दोघांनी एकमेकांसोबत खूप छान वेळ घालवला.
क्रमशः
ऋतुजा वैरागडकर
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा