मूल्य उशीराचं...भाग 1
देवेंद्र आणि मंजिरी – एक सुशिक्षित, मध्यमवर्गीय जोडपं. लग्नाला २५ वर्षे झाली होती. संसाराचा गाडा बाहेरून पाहायला अगदी सुरळीत चाललेला दिसायचा. पण त्या गाड्यात एक चाक सतत ताणलं जात होतं – मंजिरीचं.
देवेंद्र एक प्रतिष्ठित बांधकाम व्यावसायिक. दिवसाचे बारा-पंधरा तास फक्त फोन, मिटींग्स आणि कंत्राटं यात गेलेले. घरातही सतत कामाचं टेन्शन घेऊन फिरणारा. कधी हसणं विसरलेला, कधी चार माणसांत कौतुकाचं बोलणं गाळलेला.
आणि मंजिरी – शांत, समजूतदार, गृहिणी. तिनं कधी तक्रार केली नाही. देवेंद्रच्या गरजा, सासू-सासरे, दोन मुलं – सारं ती सांभाळत होती.
आणि मंजिरी – शांत, समजूतदार, गृहिणी. तिनं कधी तक्रार केली नाही. देवेंद्रच्या गरजा, सासू-सासरे, दोन मुलं – सारं ती सांभाळत होती.
"माझं काही वाटतं का तुला?"
"माझं बोलणं तुला नकोच असतं!"
"कधी वेळ दिलास का शेवटचं?"
"माझं बोलणं तुला नकोच असतं!"
"कधी वेळ दिलास का शेवटचं?"
असे प्रश्न तिच्या डोळ्यांतूनच विचारले जायचे. तोंडातून कधी बोललीचं नव्हती ती. पण त्याला कधी जाणवलं नव्हतं.
मुलं मोठी झाली. एक जर्मनीला गेलेला, दुसरा लग्न करून पुण्यात. घरात उरली मंजिरी... आणि देवेंद्र.
एक संध्याकाळ होती. देवेंद्र ऑफिसमधून येताच तणावात होता. आवाज चढला, शब्द कठोर झाले.
"ह्या वयात तू योगाचे क्लास करणार? हायफाय बाईसारखं शो ऑफ करणं बंद कर." अजून बरेच काही बोलून गेला तो.
मंजिरी फक्त पाहत राहिली. बोलली काही नाही.
ती रात्र थोडी वेगळी होती. देवेंद्र जेवला नव्हता आणि मंजिरीच्या नजरेत एक निश्चय होता.
सकाळी देवेंद्र उठला तेव्हा, टेबलावर एक चिठ्ठी होती.
“देवेंद्र,
तुझ्या आयुष्यात मी ‘हवी तेव्हा असणारी’ अशीच भूमिका निभावली.
मी तुझ्यासाठी सर्व काही सोडलं – पण तू मला कधी स्वतःसाठी पाहिलंस का?
आता मी स्वतःला शोधायला निघते आहे.
कुठे जाईन, काय करीन – माहिती नाही.
पण यावेळी, मी फक्त ‘माझ्यासाठी’ जगणार आहे.
— मंजिरी”
तुझ्या आयुष्यात मी ‘हवी तेव्हा असणारी’ अशीच भूमिका निभावली.
मी तुझ्यासाठी सर्व काही सोडलं – पण तू मला कधी स्वतःसाठी पाहिलंस का?
आता मी स्वतःला शोधायला निघते आहे.
कुठे जाईन, काय करीन – माहिती नाही.
पण यावेळी, मी फक्त ‘माझ्यासाठी’ जगणार आहे.
— मंजिरी”
तो हादरला. फोन केला – बंद. मित्रांकडे चौकशी केली – कोणी काही सांगितलं नाही. महिनाभर काहीच खबर नव्हती.
घर बदललं होतं. खूपच शांत झालं होतं.
देवेंद्र जेव्हा घरी शिरायचा, तेव्हा आंत एकदम थंडगार आणि उदासपण भरून असायचं.
टीव्ही चालू नसायचा, फोनवर ‘जेवण तयार आहे’ असं कुणीही सांगायचं नाही.
देवेंद्र जेव्हा घरी शिरायचा, तेव्हा आंत एकदम थंडगार आणि उदासपण भरून असायचं.
टीव्ही चालू नसायचा, फोनवर ‘जेवण तयार आहे’ असं कुणीही सांगायचं नाही.
एका दिवशी त्याने मंजिरीचा जुना फोन नंबर पुन्हा डायल केला.
तो नंबर आता 'अस्तित्वात नव्हता.'
तो नंबर आता 'अस्तित्वात नव्हता.'
आता त्याच्या कामात रस उरला नव्हता. मित्रांनी विचारलं – "सगळं आहे ना तुझ्याकडे?"
तो हसला, पण डोळ्यांतून एक नजर पडली – "सगळं होतं… पण जपलं नाही."
तो हसला, पण डोळ्यांतून एक नजर पडली – "सगळं होतं… पण जपलं नाही."
त्याने जुने फोटो बघायला सुरुवात केली – मंजिरीचं हसणं, तिच्या हातातला चहा, तिचं मागं उभं राहणं… आणि स्वतःचं दुर्लक्ष.
ती कुठे असेल? तिचं काय चाललं असेल? देवेंद्रने एक क्लासिकल म्युझिक इव्हेंट अटेंड केला, आणि तिथे… मंचावर मंजिरी होती. तानपुरा घेतलेली, डोळे मिटलेले, आणि चेहऱ्यावर शांत हास्य.
क्रमशः
ऋतुजा वैरागडकर
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा