मोकळं आभाळ भाग ६

रेवतीकडे पाहत खोट्या काळजीचा आव आणत आकाश म्हणाला," डार्लिंग, कुठे गेली होतीस? किती फोन केले मी तुला?एकतर तुला मुंबईतलं फारसं काही माहीत नाही.मला वाटलं हरवलीस की काय? किती घाबरलो होतो मी!! तुला काही झालं असतं तर घरच्यांना काय सांगितलं असतं मी?" डोळ्यांत खोटं पाणी आणत तो रेवतीकडे आशाळभूत नजरेने पहात होता. रेवती शांत बसून होती..थोडीशी भेदरलेली..अनघाच्या हात घट्ट धरून बसली होती..अनघाही तिच्या हातावर हात ठेवत तिला धीर देण्याचा प्रयत्न करत होती. आकाशचं बोलणं मध्येच तोडत इन्स्पेक्टर राणे म्हणाले," हे पहा मि. आकाश तुमच्या पत्नीने तुमच्या विरुद्ध जी तक्रार नोंदवली आहे त्याबद्दल बोला.खरं आहे का हे?तुम्ही त्यांना मारहाण केलीत?" आकाश लगेच उद्गारला,"नाही..!! मी माझ्या बायकोला का मारहाण करेन? माझं तिच्यावर खूप प्रेम आहे. रेवती,! तू सांग ना यांना मी काहीच केलेलं नाही" रेवती अजूनही शांतच होती. इन्स्पेक्टर राणे आकाशाला दरडावत मोठ्या आवाजात म्हणाले,"पण त्यांच्या शरीरावर दिसणाऱ्या खुणा तर वेगळीच कहाणी सांगत आहेत. काय मिसेस पारेख, खरं आहे ना..!" रेवती भेदरलेल्या जनावरांसारखी गांगरून गेली होती.  अनघा तिला सावरत म्हणाली,"हो साहेब, यानेच माझ्या मैत्रिणींला जीव जाईपर्यंत मारलंय. आता खोट्या प्रेमाचं ढोंग करतोय. आणि हे आजचं नाहीये. या आधीही त्याने खूपदा रेवतीला मारहाण केलीय. साहेब, शरीरावरच्या जखमा तुम्हाला दिसल्या. पण मनाचं काय? त्या जखमा कशा दिसणार? आजवर केलेला मानसिक छळ कसा उमजणार? साहेब, याला इतक्या सहजासहजी सोडू नका. चांगलं कोठडीत डांबून चोप द्या म्हणजे याला कळेल काय आणि कशा वेदना होतात?" अनघाच्या डोळ्यांतून अश्रूंच्या धारा वाहू लागल्या. इन्स्पेक्टर राणेंनी तिला शांत व्हायला सांगितलं. तिच्या पुढे पाण्याचा ग्लास सरकवत समजुतीच्या सुरात ते म्हणाले,"नक्कीच मॅडम, मी मिसेस पारेख यांचं दुःख समजू शकतो. पण ही त्यांची लढाई आहे. त्यांनी या अन्यायाविरुद्ध ठामपणे उभं राहायला हवं.असं शांत बसून चालणार नाही.बाकी गुन्हेगारांना कसं वठणीवर आणायचं ते आम्ही बघूच"