"मीराss" घनश्यामच्या आवाजाने मीराची तंद्री भंग पावली.
"ह्म्म"
"इथे रस्त्यावर अजून किती वेळ थांबायचं आहे? नाही म्हणजे आपल्या थांबण्याचा गाडी चालवणार्‍या लोकांना त्रास होऊ शकतो." घनश्यामचे बोलणे ऐकून मीराने आजूबाजूला नजर फिरवली तसे तिच्या लक्षात आले की मगाशी घनश्यामचे बोलणे ऐकून ती आश्चर्यचकित झाली, तशी स्तब्ध होऊन ती रस्त्यावरच उभी होती.
" हो जाऊयात " ओशाळून ती पुढे पुढे चालायला लागली.
'मीरा कमीतकमी तुझं घड्याळाकडे तरी लक्ष गेलं उशीरा का होईना हे पाहून बरं वाटलं आणि विशेष म्हणजे माझ्यापासून दूर झालीस तरीही काही गोष्टींची आठवण आहे तुला अजूनही जशी मला आहे तशी.' मीराकडे पाहून घनश्याम मनातल्या मनांत पुटपुटला.
'मला तुझ्यापासून तूचं दूर केलंस मगं मी दिलेली गोष्ट इतकी का जपली आहेस आजपर्यंत? ' ती मात्र चालता चालता विचार करत होती.
दोघेही एव्हाना चालत चालत गार्डनमध्ये पोहचले. दुपारची वेळ असल्याने तिथे फारशी गर्दी नव्हतीच. दोघेही चालत चालत थोडे पुढे आले.
समोर एका झाडाखाली एक बाक रिकामा होता.
समोर एका झाडाखाली एक बाक रिकामा होता.
"मीरा तिथे बसूयात का आपण?" घनश्यामने विचारले.
"ह्म्म" मीरा त्याच्या पाठोपाठ जाऊन बाकावर बसली मात्र दोघांच्या मध्ये तिने यावेळी जाणून बुजून ठेवलेली ती लॅपटॉप बॅग त्याच्या नजरेतून सुटली नाही.
पुन्हा तीच शांतता दोघांत.
"घनश्याम तू कदाचित् नोटीस केले नाहीस पण मी आज साडी घातली आहे. " मीरा त्याच्याकडे पाहून मनातल्या मनांत बोलली.
"घनश्याम तू कदाचित् नोटीस केले नाहीस पण मी आज साडी घातली आहे. " मीरा त्याच्याकडे पाहून मनातल्या मनांत बोलली.
"मीरा याच गोष्टीवरून तर वाद व्हायचे आता किती बदलली आहेस म्हणजे साडी त्याला मॅचिंग ज्वेलरी मगं त्यावेळीचं का इतका राग यायचा माझ्या बोलण्याचा?" घनश्याम ही मीराकडे पाहून तिला प्रश्न मनांत होता पण सगळे शब्दं मनांतच होते ओठांवर काही आले नव्हते.
ती पदराशी चाळा करत होती आणि तो तिला एकटक न्याहाळत होता.
तिला त्याच्या एकटक पाहण्याने अवघडल्यासारखे होत होते खूपच.
तिला त्याच्या एकटक पाहण्याने अवघडल्यासारखे होत होते खूपच.
" घनश्याम का थांबवले आहेस मला? " शेवटी मीराने न रहावून नजर वर करतं विचारले.
"मीरा आता माझ्यासोबत काही क्षण थाबणं ही इतकं जड व्हायला लागलं आहे का तुला?
तीन वर्षांपूर्वी त्या दिवशी गेलीस निघून तसे मागे वळूनही पाहिले नाहीस गं. तुला एकदाही वाटलं नाही का माझ्याशी बोलावं असं? " घनश्यामने इतकावेळ मनांत असलेला प्रश्न तिला विचारलाचं.
"मागे वळून पहायला हवं असं खरंच काही उरलं होतं का? तूच तर मला तुझ्या आयुष्यातून जाण्यासाठी सांगितले होते " मीराने अगदी निर्विकारपणे उत्तर दिले.
" हो मी सांगितले होते हे लक्षात आहे पण खरंच मी सांगितले आणि म्हणूनच तू गेलीस असे नाही त्या क्षणी तुलाही सुटका हवीच होती ना? " घनश्यामचा हा प्रश्न ऐकून मीरा अगदीच शांत झाली.
" आता का गप्प बसली आहेस बोल ना? अगं नवरा बायकोचे नाते होते आपल्या दोघांमध्ये मला मान्य आहे मी तुला जायला सांगितले माझ्या आयुष्यातून पण तुही इतक्या सहजपणे निघून गेलीस काहीच न बोलता.
मीरा गेले तीन वर्ष झालं मला ती तुझी शांतता खटकतं आहे. कितीवेळा प्रयत्न केला की तुझ्याशी बोलता येईल कमीत कमी एकदातरी यासाठी पण तू तर जणू संपर्क साधायचा नाहीच हे ठरवून दूर गेलेली ना.
मीरा एकदाही वाटले नाही माझ्याशी बोलावे असे खरंच इतका का वाईट होतो मी? " इतके वर्ष दाबून ठेवलेल्या एक एक गोष्टी आज बाहेर येत होत्या.
" तूला माझाच त्रास होता मगं मी का संपर्क करायचा होता? आणि मी गेले नव्हते दूर मला कामामुळे जावं लागलं आणि मी ती ऑफर स्वीकारली कारण त्यावेळी दादाचे नुकतेच लग्न झालेलं मला कोणावर ही अवलंबून रहायचं नव्हतचं मुळी. " मीराने मूळ गोष्टीचे उत्तर द्यायचे सोडून बाकी सर्व काही सांगितले तसा घनश्याम हसला.
ती मात्र गोंधळून त्याच्याकडे पहायला लागली.
" कायं झालं हसायला? "
" मीरा मगाशी मी कॅफेमध्ये तुला पाहिले ना तेव्हा वाटले की तू पूर्णपणे बदलली आहेस पण नाही काही गोष्टी अजूनही आहेत तशाच."
"म्हणजे?" त्याचे बोलणे तिला कळलेच नाही तसे न रहावून तिने विचारले.
"आजही ज्या गोष्टीचे उत्तर अपेक्षित असते ती गोष्ट सोडून तू इतर सगळे काही बोलतेस जसे आत्ता केलेस. "
" मी.. मी कायं केलं? मी उत्तर दिलं आहे तुझ्या प्रश्नाचं. " मीरा नजर चोरून म्हणाली.
" मीरा तू तुलाचं विचार एकदा म्हणजे उत्तर मिळेल." यावेळी घनश्यामने थेट तिच्या नजरेला नजर दिली तशी मीराने गर्रकन मान वळवली. तिने एक सेकंद पॉज घेतला आणि अचानक लॅपटॉप बॅग उचलली तिने.
" मी निघतेयं अजून नाही थांबता येणार मला. " मीरा भरभर चालायला लागली देखील.
" मीरा किती दिवस टाळणार आहेस तू? आतातरी गोष्टींना टाळणं बंद कर प्लीज नाहीतर उद्या आदित्य देखील याच गोष्टींना वैतागून जाईल एक दिवस." त्याचे बोलणे ऐकून मीराच्या डोळ्यात पाणी जमा झाले. ती जागीच खिळून उभी राहिली.
" आदित्य माझ्यासोबत नाही आता." मीराने मागे वळून संथपणे ऊतर दिले आणि आता धक्का बसायची वेळ त्याची होती.
क्रमशः
आता हा आदित्य कोणं आहे नक्की? भूतकाळात नक्की कायं घडले आहे हे एक रहस्य आहे जे आता कथेच्या पुढील भागांत उलगडत जाणार आहे त्यामुळे कथा वाचत रहा.
©®ऋतुजा कुलकर्णी