मृगजळ (भाग ४) जलद कथा ( सौ. हर्षाली प्रसन्न कर्वे)

जालिंदरला भारतात जाऊन दोन महिने होऊन गेले. पहिल्यांदा एक दोन वेळा त्याचा फोन आला. पण नंतर फोन येण बंद झाले. त्याच्या मित्रांकडे चौकशी केली तर ते ही काही नीट उत्तर देणे टाळत होते. रमोलाला आता काळजी वाटायला लागली. तरी "मैत्रिण, सहज म्हणून ही मला फोन करायचा नाही.
ताउजी खूप कडक आहेत" असे जालिंदरने आधीच सांगितले होते. त्यामुळे ती फोन करायला धजावत नव्हती. इकडे कामात तिचा दिवस निघून जाईल, पण रोज रात्री फोन करणारा जालिंदर एक दिवस ही फोन करत नव्हता. तिला वाट पहावी लागत नव्हती ती रमोला आता रोज जालिंदरच्या फोनची सतत वाट पहात होती. तीन महिन्यांनंतर जालिंदर परत आला. पण त्याने रमोलाकडे पाठ फिरवली होती. तो जाणिवपूर्वक रमोलाला टाळत होता. शेवटी एक दिवस रमोला त्याच्यासमोर जाऊन उभी राहिली व म्हणाली, " यासाठीच मी पहिल्यापासून नाही म्हणत होते. तुला नसेल रिलेशनशिप पुढे न्यायची तर राहू देत, पण काय झाले ते तरी सांग? हे काहीच न बोलणे पूर्णपणे चूक आहे. " तेव्हा कुठे जालिंदरने तोंड उघडले, म्हणाला, " मैने माॅं को मना लिया था। वो तुम्हे देखनेके लिए तरस रही थी। लेकिन ताऊजी को ये बिलकूल पसंद नही है। उन्हाने मेरी शादी कही और तय करदी है। मै तुम्हे और दुःख देना नही चाहता, ना ही मै तुम्हे भूल सकता हूॅं।" जालिंदर रडायला लागला. अगदी लहान मुलांसारखे. तिलाही त्याची दया आली. मग ती म्हणाली, " ठीक है। मगर क्या हम यहाॅ शादी नहीं कर सकते? शादी हो जानेके बाद ही उन्हे बातएंगे। " खूप आशेने रमोला जालिंदरकडे बघत म्हणाली. " मै ये नहीं कर सकते। पापाजी गये तो मै बस तीन साल का था। ताउजीनेही मुझे बडा किया है। " जालिंदर आणखीन उदास होत म्हणाला. रमोला आता चिडून म्हणाली, " ये सबकुछ तो प्यार करनेसे पहले सोचना था। अब क्यूॅं सोच रहे हो? अब फायदा नहीं होगा। मै तभी ना बोल रही थी। अब तो कुछ नहीं होगा। अब तो शादी करनीही पडेगी मुझसे। " हे ऐकून जालिंदर आणखी घाबरला. ते पाहून रमोलाचा संयम सुटला. " बस आठ दिन की मोहलत देती हूॅं तुम्हे। सोडले, अगर नहीं तो फिर कभी अपना मूॅं मत दिखाना। " रमोला चरफडत निघून गेली.