मी कात टाकली भाग -10

असेच दिवस सरत होते.काम आणि गुपचूप अभ्यास अशी तारेवरची कसरत चाललेलीच होती.

साधारण महिना झाला होता केदारला घरी रहायला येवुन.तो बऱ्यापैकी सुधरून वागल्याचे दिसत तरी होते त्यामुळे मुक्ताही आताशा त्याला घाबरून न वागता मोकळेपणानी वावरू लागली होती.

एक दिवस ती वावरातुन सायंकाळची घरी येत असतानाच वाटेत केदार भेटला.तिला बघताच त्याने सायकल थांबवली आणि खुणेनेच तिला सायकलवर बस सांगितले.ती घाबरतच मागच्या सीटवर बसली.

घरी पोहोचताच त्याने सायकल बाजुला लावुन माठातले ग्लासभर पाणी मुक्ताला आणुन दिले.मुक्ताला कळतच नव्हते की केदार इतका सज्जनतेचा मुखवटा घेऊन का वागतोय.माझी इतकी काळजी का करतोय ???

मनातल्या विचारांना बाजुला सारत ती घटाघट पाणी प्यायली.

थोडावेळ गेला.जेव्हा डोळे उघडले तेव्हा ती कुठल्यातरी एका अंधाऱ्या खोलीत दिसत होती.जडावलेले डोळे किलकिले उघडले तर समोर केदार.तिला काहीच समजेना.आपण कुठे आहोत,इथे कसे आलो???

भीतीयुक्त नजरेने ती केदारकडे बघु लागली.

त्याचे डोळे तिच्यावरच रोखलेले होते.त्याने कसली तरी नशा केल्याने तो तर्राट दिसत होता.तिला समजत नव्हते की ह्याने आपल्याला इकडे कुठे आणलेय?काय चाललेय ह्याच्या डोक्यात??

तिने घाबरतच विचारले,"हि कोणती जागाय?

मला इकडे कुठे आणले आहेस तुऽऽऽ?मामी वाट पहात अासनं,चल घरलाऽऽ."

त्याच्या मनातलं काळंबरं आपल्याला समजले नसल्याचे दाखवत निरागसपणे मुक्ता केदारला बोलली तसा तो छद्मिपणे हसु लागला मुक्तीकडे पाहुन.

त्याच्या कुत्सीत हास्यातुन कुठल्यातरी शडयंत्राचा आभास होत होता पण काय होते केदारच्या मनात??

ती प्रश्नार्थक नजरेने केदारकडे बघत होती.आता केदार तिच्या अधिकच जवळ आला.इतका की त्याच्या श्वासांची स्पंदने तिला स्पष्ट जाणवु लागली.मुक्ता त्याच्या जवळ येण्याने प्रचंड घाबरली.तिच्या काळजाचा थरकाप उडाला.काय आहे केदारच्या मनात हे कळायला मार्ग नव्हता.गेल्या काही दिवसांपासुन त्याचे बदलेले वागणे,तो घेत असलेली काळजी बघुन वाटायचे की हा बरा सुधरलाय पण जर ते वागणे खरे मानले तर मग आता जे वागतोय ते काय आहे?का मग ते सगळे एक नाटक होते,दिखावा होता चांगुलपणाचा माझे मन वळवण्यासाठी???

आता मात्र ह्या विचारांनी घाम फुटला मुक्ताला.

केदार अजुनही वासनांध नजरेने मुक्ताला न्याहाळत होता.तो मुक्ताच्या जवळ सरकुन खेटुन बसला.तिच्या चेहऱ्यावर जमलेले घर्मबिंदू हलकेच आपल्या हातानी पुसुन त्याने अचानक तिच्या हनुवटीला धरून तिला आपल्या जवळ खेचले.त्याच्या बलदंड हातांच्या मजबुत पकडीसमोर मुक्ताची कुठलीच ताकद काम करेनाशी झाली.तिच्या चेहऱ्यावर भीती पसरली होती.तोंडातुन शब्द फुटत नव्हता तरीही कशी बशी हिंम्मत करून तिने केदारला विचारले,"केदार काय करतोएस हे?मला का आणलेस इकडे?मामी मला शोधत असल.तिला कळले तर ती तुला खूप चिडेल..सोड मलाऽऽऽ.जाऊदे घरला..खूप काम पडलीएत घरला…"

त्यावर केदारने चिडुन तिला धक्का मारला तशी ती जमिनीवर उताणी पडली.तो चपळाईने तिला तसेच पकडुन तिच्यावर ओणवा झाला.ती प्रचंड घाबरली.केदारचा इरादा नेक नव्हता.

इतक्यावेळ काही न बोलणारा केदार बोलायला तोंड उघडताच कसलातरी उग्र भपकारा त्याच्या तोंडातुन बाहेर पडला.तिला त्या वासाने मळमळुन उलटी येतेय की काय असे वाटु लागले.तिने आपल्या हाताने तोंड दाबले.

आता केदार बोलु लागला,"एऽऽ मुक्ते..माझी बायकु ना तु.!! होण्णारीऽऽ!!"

"माय म्हनली मला,,मुक्ती संगट लगीन लावुन देईन.त्या दिसापासुनच म्या तुला बायकु मानुन टाकलं पर तु सारखी नवऱ्यापासुन अशी लांब लांब पळतेसऽऽ,काऽऊन??"

"मग आज ठरुनच आणल हिकड.म्हनलं चला जरा नवरा बायकुचा खेळ खेळावा तुझ्यासंगट."

"लहानपणी किती खेळायचो नाऽऽ आपन...पर त्यो खेळ खोटा खोटा होता.आता खरा खेळ खेळु..म्या तुला सांगतो.नवरा कसा असतो.बायकु कशी असते.नवरा जे करेल ते बायकुन निमुट करून घ्यायचं असतय..कळलं नाऽऽ..??चुपचाप ऐकायचं…!!"

तसे म्हणतच त्याने आपल्या हातांच्या बोटांच्या चिमटीत मुक्ताच्या आेठांना कुस्करले.त्याच्या हाताच्या पकडीने वेदना होऊ लागल्या मुक्ताला.डोळ्यात पाणी येऊ लागले होते पण त्याने तिला असे काही जखडून ठवले होते की ती हालचालच करू शकत नव्हती.तोंड दाबल्यामुळे आवाजही काढता येत नव्हता.एखाद्या खाटकाच्या दुकानात बांधलेल्या असहाय्य जनावरासारखी केविलवाणी अवस्था झाली होती मुक्ताची.त्याच्या पंजातुन सुटण्याची व्यर्थ धडपड करत होती पण तिला तसुभरही हालचाल करता येत नव्हती.

केदारने तिची सुटण्यासाठीची धडपड बघुन तिला सोडले.तसे ती धक्का देऊन पळायचा प्रयत्न करताच त्याने तिचा पाय जोरात खेचला तशी ती पुन्हा त्याच्या पुढ्यात येवुन पडली.तो पुन्हा छद्मिपणे हसत म्हणाला,"कसे वाटतेय आता??आता कळले ना कुणाला पकडुन डांबुन ठेवले की कसे वाटते???लई मजा वाटली असन नाऽ मला पोलीसात पकडुन देताना….?"

"तु...तुच माझी तक्रार पोलीसात केली होतीस नाऽऽ?

तुझ्याऽऽमुळे...फक्त तुझ्यामुळेचऽऽ मला इतके दिवस जेलमधे सडावे लागले.तेव्हाच ठरवले एक ना एक दिवस ह्याची किंमत वसुल करायची तुझ्याकडुन.पर संधी गावत नव्हती ती आज भेटली."

"जसं मला डांबुन ठेवले होते ना पोलीस कोठडीत तसेच मी पण तुला इथे डांबुन ठेवणार आणि रोज नवरा-बायकुचा खेळ खेळणार तुझ्या संगट."

"तशी पन तु मला लई आवडतीस.तुला बघुन पार येडं लागतय मला.माय म्हनली तस तुजं मन वळुस्तर वाट बघायचे कबुल केल्ते म्या पर काल तुला नहाताना पाहिली तवापासुन टक्कुरच सरकलय माझ.इतक सुगंधीत फुल अन् निसतच दुरून बघत ऱ्हायचं.न्हाय जमनार.लई रोखल मनाला पर म्हनलं बास झाल आता वाट बघणं,,,आता म्या मला हवं तेव्हा हव तस हे फूल हुंगणार,कुस्करणार अन मन भरोस्तार ह्या फुलाचा भोग पनं घेणार.जरऽऽ काऽऽ आऽऽवाज केला तर इकडच गाडुन टाकलं तेव्हा चुपचाप मला जे हवे ते द्यायचे…"

विस्फारलेल्या डोळ्यांनी मुक्ता फक्त केदारचे ते राक्षसी रूप बघत होती.डोळ्यातुन घळघळ आश्रु ओघळत होते पण केदारच्या डोळ्यात रक्त उतरले होते.बदल्याच्या भावनेने पछाडला होता केदार.कसलीतरी नशेची पुडी खाऊन मतीभ्रष्ट झालेला वासनांध केदार लिंगपिसाट झाला होता.मुक्ता खोलीभर नजर टाकुन आपल्या सुटकेसाठी हाताला काही लागतेय का बघत होती पण तेवढ्यात केदारने तिची आेढणी खेचली.मुक्ता असाहय्यतेने गयावया करत राहिली पण केदारच्या डोक्यात बदल्याचे भूत सवार झालेले त्यात वासनेची भूक मुक्ताचा आक्रोश त्याच्या कानापर्यंत पोहोचुच देत नव्हती.जाळ्यात सापडलेल्या तडफडणाऱ्या हरीणी सारखी मुक्ता सुटकेसाठी धडपडत होती.पण केदार एखाद्या हिंस्त्र श्वापदाने सशाची शिकार करावी तसा तिच्यावर तुटुन पडला होता.ती विनवण्या,गयावया करून आपल्या सुटकेसाठी हातपाय पसरत होती पण तो मात्र महाभारतातील दु:शासनासारखे तिचे चिरहरण करत होता.त्याने आपला सगळा जोर लावला तिच्यावर…………..

आणि एक आर्त भेसूऽऽर किंकाळी……..!!

त्या किंकाळीने आसमंत हादरला पण केदार मात्र तिच्या शरीराचे लचके तोडत आपल्या वासनेची भूक शमवतच राहिला.

मुक्ताच्या किंकाळ्या,तिचे क्रंदन दूर दूर पर्यंत कुणालाच ऐकु जाणार नाही अशा निर्जन स्थळी केदारने तिला डांबुन ठेवले होते.

त्या संध्याकाळी सायकलवर जेव्हा ते दोघे एकत्र घरी आले तेव्हाच त्याने ह्या संधीचा फायदा घ्यायचा ठरवले.मुक्ता आजारी असताना मामीने औषध आणायला पाठवले तेव्हाच त्याने झोपेच्या गोळ्याही विकत घेतल्या.त्या त्याने योग्य संधीची वाट पहात स्वत:कडेच ठेवुन घेतल्या.

गेले महिनाभर सुधरल्याचे नाटक करून मुक्ताला गाफील ठेवले.तिचा विश्वास बसुन ती आपल्याबरोबर मोकळेपणाने वागेपर्यंत त्याने संयम ठेवला आणि आज नाही नाही म्हणणारी मुक्ती जेव्हा काहीही विरोध न करता सायकलवर बसली तेव्हाच त्याने त्याचा प्लॅन आकाराला आणायचे ठरवले.त्याने प्यायला आणलेल्या पाण्यात गुंगीचे औषध मिसळुन तिला आणुन दिले.ते पिताच ती काही वेळातच बेशुद्ध झाली. तसे तिला घेऊन तो ह्या निर्जन जागी आला.

आज अखेर इतक्या दिवसांनी त्याची मुक्ताला भोगण्याची मनिॆषा त्याने पुर्ण केली.

निपचित पडलेली मुक्ता फक्त रडत ओरडत राहीली पण तिचा आक्रोश,तिचा टाहो ऐकायला कोणीच नव्हते.जाताजाता त्याने कसलीशी पूडी पाण्यात मिसळुन बळजबरी तिच्या तोंडात ओतली.तशी ती पुन्हा ग्लानीत गेली.

असे किती दिवस झाले माहीत नाही पण रोज केदार यायचा तिला भोगायचा.तिच्या शरीराला ओरबाडुन त्याचे मन शांत झाले की पुन्हा तिला गुंगीचे औषध पाजुन निघुन जायचा.त्यानंतर तिलाही कळायचे नाही की ती किती वेळ झोपलेली असायची.