मी कात टाकली भाग -8

ती मुंगी कितीवेळा भिंतीवर चढताना पडते पण ती हार मानते का…?नाही..

ती पुन्हा प्रयत्न करते,पुन्हा पडते,पुन्हा चढते आणि शेवटी ती यशस्वी होते.

तम्हीही त्या मुंगीला गुरू माना आपला.

तिच्यासारखी जिद्द आणि चिकाटी मनात ठेवुन प्रयत्न करत रहा..बघा यश नक्की मिळेल.काही ना काही मार्ग सापडेल..असे निराश होऊन कसे चालेल…?मग हसा पाहू…"

सरांच्या हिम्मत देण्याने थोड्यावेळ का होईना मुक्ता मागचे सगळे विसरून हसली.सर म्हणाले ,"उद्या वावरात जाण्याआधी माझ्या घरी चक्कर मारा तोपर्यंत मी पण काही विचार करून बघतो.बघु काही सुवर्णमध्य सापडतोय का???

"चला आता शांत मनाने घरी जा.तुमच्या चेहऱ्यावरचे दु:ख मामीला दिसु देऊ नका नाहीतर ती एक म्हणता दहा प्रश्न विचारून हैराण करेल.त्यांच्या डोक्यात संशयाला जागा नको…काय..!"

त्यावर मुक्ताने मान हलवत आपला मूड ठिक केला आणि घराकडं निघाली.

      ~~~~~~~~~~~~~~~

दुसऱ्या दिवशी ती वावरात जाण्याआधी काल ठरल्याप्रमाणे सरांच्या घरी पोहचली.

सरांनी तिला एक चिठ्ठी तिच्या मुकादमाला लिहुन दिली आणि सांगितले ही त्याला नेऊन दे.

तीने गेल्या बरोबर सरांची चिठ्ठी त्याला देत रोजच्या कामाला लागली.

संध्याकाळी तिचा माल बघुन मुकादमाने तिची रोजंदारी हातावर ठेवतच म्हणाला,"हे बघ मुक्तेऽऽ तु बाकी लोकांपेक्षा जास्त काम करते. कमी वेळात जास्त काम करते,तर रोज तुला त्यांच्या इतके लवकर यायची गरज नाही.तु दोन तास उशीरा आलीस तरी चालेल.मुक्ताला हे ऐकुन आश्चर्यच वाटलं कारण तो फार खडूस मुकादम होता.वेळेपेक्षा थोडा जरी उशीर झाला तरी तो लगेच पैसे कापायचा.हा नक्की सरांच्या चिठ्ठीचाच परिणाम असणार हे समजुन चुकली मुक्ता.ती बर म्हणत आनंदातच सरांच्या घरी पोहोचली.सर वाटच पहात होते.ती आल्याबरोबर सरांनी तिच्याकडे स्मित चेहऱ्याने बघितले.

मुक्ता खूपच आनंदी दिसत होती.ती सरांना म्हणाली,"सर त्या मुकादमाने मला रोज दोन तास उशीरा यायची परवानगी दिलीय.आता मी उद्या पासुन रोज सकाळी शिकवणीला येत जाईन..एवढा वेळ पुरेसा आहे ना सर माझा राहीलेला अभ्यास भरून काढायला.?"

त्यावर गंधे सर म्हणाले,"खूप झाला.आता काही फार शिकवायचे राहीलेले नाहीये आणि काही पुस्तकाचे मथळे मी अधोरेखित करून देईन ते तु घरी वाचुन काढ.आता अजुन दोन महिन्यांनी मेन परीक्षा आहे.तेव्हा जोमाने कामाला लागायचे ...कायऽऽऽ!!!!"

मुक्ताची कळी खुलली होती आपल्याला ही परीक्षा देता येणार कळल्यावर..ती त्या आनंदातच घरी पोहोचली.रोजच्या प्रमाणे सगळी कामे उरकुन मामीची वाट पहात बसली.

त्या रात्री अति आनंदात तिला झोप लागेना.कधी सकाळ होतेय अन् मी शिकवणीला जाते असे झालेले मुक्ताला..

    ~~~~~~~~~~~~~~~~~~

दिवस असेच भराभर निघुन गेले.म्हणता म्हणता मुक्ताची अकरावी संपुन ती आता बारावीत पोहोचली.अकरावीचा निकालही यथायोग्य लागला.इतक्या अडचणीतुनही तिने अकरावी चांगल्या मार्कांनी पास केली.आता बारावी बोर्ड परीक्षा आणि करीअर साठी महत्त्वाचा मानला जाणारा टप्पा.त्याुमळे तिला तर ह्यावर्षी काहीही करून बारावी चांगल्या मार्कांनीच पास करायची होती.इतर मुले जेव्हा सुट्टंयामधे इकडे तिकडे सैरसपाट्याला जात होते तेव्हा मुक्ता मात्र बारावीचा अभ्यास करत होती.तेही घर आणि बाहेरची कामे संभाळुन.आता तिने जवळपास घराचा तर पुर्ण ताबा स्वत:कडेच घेतला होता.शक्यतो मामीला घरातल्या कुठल्याच कामाचा भार पडु देत नसे ती.

मामीचेही हळुहळु ह्रदय परिवर्तन होत होते मुक्ता बाबतीत.एवढे सगळे होऊनही स्वत: इतकी थकलेली असुनही मामीचे हातपाय चेपुन द्यायचे काम ती नित्य नियमाने करत असे.कधी कधी मामीलाच दया येई.एवढ्या लहान वयात लेकरू घरचं बाहेरच सगळ काम बिनबोभाट करतं.कधी तक्रार नाही की कामात आळस नाही आन् तरीबी पुन्हा रात्री आपलेच हातपाय चेपुन देते.

देवाऽऽऽ खरच म्या पापिणीने कोणते असे पुण्य केले की ही पोर माझ्या सेवेस पाठवली तु..??

मामीला कधी कधी भावना अनावर होई मग ती अशीच स्वत:शीच विचार करत राही.मुक्ताला मात्र ह्या सगळ्यामागे एकच हेतु हाेता मामीचे मन जिंकुन घेणे.कधी ना कधी तो दिवस उगवेल जेव्हा मामी स्वत:हुन मला मायेने जवळ घेईल.प्रेमाने माझी चौकशी करेल.माझ्या कामाचे कौतुक करेल.त्या क्षणाच्या प्रतिक्षेत तिची अव्याहत तप:श्चर्या चालु होती.

सरांनी सांगितल्याप्रमाणे "कोशिश करनेवालों की कभी हार नही होती" हे तिला पटले होते.

      ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

एक दिवस नेहमीप्रमाणेच वावरातले काम उरकुन संध्याकाळची ती घरी आली तर घराच्या आंगणाचे फाटक उघडे.मामी तर इतक्यात येत नाही मग कोण आलेय फाटक उघडून आत.

दबक्या पावलांनीच ती अंगणात आली.अंगणात कोणीच नव्हते पण दाराशी एक तुटकी मोठ्या आकाराची पुरूषी स्लिपर दिसली तशी ती घाबरली.घरात कोण चोर तर नसल शिरला??

पण चोर असा भरदिवसा फाटक उघडून सरळ रस्त्याने कशाला येईल?मग नेमके कोण असलं घरात...केदार…??????"

नुसत्या विचारांनीच तिच्या अंगाचा थरकाप झाला.जर तिची शंका खरी असेल तर मामी नसताना एकटे घरात जाणे म्हणजे अजुन एका संकटला आमंत्रण देण्यासारखे होते.ती दाराशीच मिनिटभर विचार करत थांबली.पण आधी खात्री तर करायला हवी ना की खरच केदारच आहे की आणखी कोणी…

तीने आंगणाला वेढा घालुन मागच्या परसात आली.त्या दोघी बाहेर जाताना फक्त समोरच्या दरवाजालाच कुलूप घालत असत.मागचा परसाकडे उघडणारा स्वैपाकाच्या खोलीचा दरवाजा आतुन कडी असली तरी तो नुसता पुढे केला की त्याच्या फटीत हात घालुन आतली कडी अनामत उघडता येत असे आणि ही गोष्ट फक्त घरात राहणाऱ्यांनाच माहितीची होती.

म्हणुन खात्री करायला ती मागील परसात आली.तिच्या डोक्यात चाललेल्या विचाराप्रमाणेच कडी उघडून कोणीतरी आत शिरलेले होते.ती गुपचूप चाहूल न लागू देता आत गेली तर आतल्या बाजेवर कोणीतरी तरणाबांड मुलगा पालथा झोपलेला होता.आता तर तिची खात्रीच पटली हा नक्की केदारच असणार कारण मागची कडी बाहेरून उघडायचे तंत्र मामी आणि ती सोडता फक्त केदारलाच अवगत होते.

तिची भीती खरी ठरली होती.

केदार जर ह्या घरात राहिला तर आपले जगणेच मुश्कील..!!

काय करावे तिला काहीच सुचत नव्हते.

ती तशीच आल्या पावली माघारी फिरली.खूप विचार केल्यावर तिला मामांना पोलीसांनी सोडले तेव्हाचे एक वाक्य आठवले.." अगर आपका बेटा कभी भी घर आया तो फौरन हमे इत्तला करो.अगर उसके घर आने की बात आपने छिपाई तो आप सबको जेलमे डाल देंगे इतना याद रखो।"

ते दर्डावलेले हुकूमी आवाजातले पोलीसांचे वाक्य आठवुन तिला उगीचच भीती वाटली.जर केदार आलेला आपण लपवल्यामुळे मामीसहीत आपल्यालाही अटक झाली तर????

माझे शिक्षण तर तिकडेच संपुष्टात येईल…नाहीऽऽ नाहीऽऽ हे होता कामा नये...

त्यापेक्षा ही गोष्ट पोलीसांत कळवलेलीच बरी.

मनाचा विचार पक्का होताच पोलीस ठाण्याच्या दिशेने तीची पावले झपाझप पडू लागली.

पोलीसांत वर्दी देऊन तिने विनंतीही केली की साहेब ही बातमी मी दिली हे प्लिज घरी कळु देऊ नका.त्यावर पोलीस इन्चार्जनी काही खास प्रतिक्रीया देणे टाळले आणि आम्ही येईपर्यंत त्याला घराबाहेर पडू देऊ नका असेही बजावले.