मी कशाला आरशात पाहू ग! (प्रशांत कुंजीर) भाग 1
"कबड्डी,कबड्डी! कबड्डी." कमलने रेड टाकली.
"पकड र त्या कमळीला." कोपऱ्यातून ओरडणाऱ्या मुलालाच बाद करून कमलने पाटी शिवली.
तेवढ्यात "आई ग!" असे ओरडत कमल पळत सुटली.
तेवढ्यात "आई ग!" असे ओरडत कमल पळत सुटली.
कावेरी आजीने तिच्या पाठीत दंडुके घातले होते. "अगो,मुलांचे खेळ कसले खेळतेस! उद्या काही बरे वाईट झाले तर लोक म्हणायला मोकळी आई विना पोर आजीने वाढवली नाही नीट."
"आजी, बरं वाईट काय घडल ग?" कमलने तिच्या आजीला मिठी मारत विचारले.
" कशी भाषा ही कमल? शुद्ध बोलावं." दोघी घराकडे निघाल्या.
" कशी भाषा ही कमल? शुद्ध बोलावं." दोघी घराकडे निघाल्या.
तर ही आपली नायिका कमल जोशी. काळ एकोणीसशे पन्नासच्या आसपासचा. नुकतेच स्वातंत्र्य मिळाले होते. कमल म्हणजे आप्पा जोशी मास्तरांची एकुलती एक मुलगी.
कमलला जन्म देताना त्यांची पत्नी दगावली आणि आप्पांनी परत विवाह केला नाही. कावेरी आजी म्हणजे कमलच्या आईची आई. जावयाला कितीवेळा ती म्हणायची,"तुम्ही करा दुसरा विवाह. मी कमलला घेऊन जाईन हो कोकणात."
"तिच्या आईच्या जागी मी गेलो असतो तर केला असता का लेकीचा दुसरा विवाह?" आप्पांच्या ह्या प्रश्नावर कावेरीबाई गप्प बसत.
कमल म्हणजे देखणेपण ह्या शब्दाला समानार्थी असणारे रूप. चाफेकळी नाक, केतकीचा वर्ण,काळेभोर टपोरे डोळे आणि मंजुळ आवाज.
पण...हा पण मोठा होता. कमलला कबड्डी खेळायला खूप आवडायचे. ती कायम मुलांमध्ये कबड्डी खेळत असे.
सत्तर पंचाहत्तर वर्षांपूर्वी मुलींनी खेळणे म्हणजे गहजब.
कावेरीबाई म्हणत,"पंत,माझे ऐका. कमलचे लग्न लावून द्या."
"नाही हा सासूबाई. तिला किमान बी. टी.करायचे आहे मला." आप्पा उत्तर देत.
कमल मॅट्रिकला होती. एकदा आप्पांचे मित्र घरी आले."आप्पा,पोरगी कबड्डी खेळते. पुरुष प्रशिक्षक असतात. त्यात एवढी देखणी मुलगी. आरशासमोर रमायचे सोडून मातीत लोळते."त्यांनी संताप व्यक्त केला.
आप्पा फक्त हसले. मित्र निघून गेल्यावर कमल आत आली.
"आप्पा, खरच का सुंदर रूप फक्त आरशात बघायला असते." कमल उदास झाली.
"कमल,माझ्या डोळ्यात बघ. जोवर इथे तुला अविश्वास दिसत नाही. तुला कोणत्याही आरशाची गरज नाही." आप्पांनी तिला हलकेच थोपटले.
मॅट्रिक झाली आणि आप्पा पुढील तयारीला लागले. तेवढ्यात आण्णा कुलकर्णी यांनी कमलला त्यांच्या मुलासाठी मागणी घातली. आण्णा निवृत्त न्यायधीश. त्यांचा मुलगा नामवंत वकील.
"पंत,हे स्थळ हातचे जायला नको. आजवर तुमचे ऐकले. आता माझे ऐका." कावेरीबाईंनी गळ घातली.
पुढे शिकू द्यायच्या अटीवर आप्पा हो म्हणाले.
लग्न झाले. कमल जोशीची मालती कुलकर्णी झाली. कमलने खूप स्वप्ने पाहिली होती. मोठा वाडा,एकत्र कुटुंब. त्यात आजेसासू,चुलत सासवा. बालविधवा आत्या. सगळे पाहून दडपण येत होते.
तरीही उच्चशिक्षित नवरा आपल्याला समजून घेईल असे तिला वाटले होते.
पहिल्या रात्री उशिरा मधुसूदन आला. त्याने काहीही न बोलता सरळ कमलला जवळ ओढले. सगळा रानटी भोग. कमलची स्वप्ने चिरडली जात होती.
सकाळी उठल्यावर मधुसूदन म्हणाला,"रात्री अजिबात ओरडला नाहीत. आधीचा अनुभव होता की काय?"
कोणीतरी कानात शिशाचा रस ओतला आहे असे कमलला वाटले.
ती काही बोलणार एवढ्यात मधुसूदन म्हणाला,"नाही,एवढे देखणे रूप. त्यात घरात एकटी आजीच. मग काय कोण आहे पहायला."
कमल गप्प बसली. तिला समजले निवड चुकली आहे. त्या दिवशी तिला आरसा पहावासा वाटलाच नाही. कमल हे सगळे केवळ आप्पांना आणि आजीला वाईट वाटू नये म्हणून सहन करत होती. शेवटी निसर्गाने त्याचे काम केले. कामलला दिवस गेले.
सासरी आणि माहेरी आनंद झाला. बाळाची चाहूल लागल्याने ती जरा सुखावली. पण तरीही तो मात्र थांबला नाही.
एक दिवस नवरा जवळ आला."अहो, बाळ होणार आहे. आता नको ना!"
पुढच्या क्षणी कमलच्या कंबरेत लाथ बसली." तू बाई आसून मला नाही म्हणते. कुठून भागते की काय तुझे?"
त्याने बळजबरीने स्वतः चा नवरा असल्याचा हक्क वसूल केला. झालेल्या झटापटीत कमलचे बाळ गेले. प्रचंड रक्तस्त्राव झाल्याने ती बेशुद्ध झाली.
आप्पा आणि आजी धावत भेटायला आले.
"विहीणबाई,काही दिवस माहेरी आराम करू द्या पोरीला."
कावेरीबाईंनी हात जोडून विनंती केली.
"अगोबाई,मग इथली कामे,तिच्या नवऱ्याची सेवा कोण करणार?" आलवणात असलेली आत्तेसासू बोलली.
मग मात्र आप्पा रागावले,"हे बघा मी तिला काही दिवस बरोबर नेतोय. कमल सामान घेऊन ये." आप्पांनी आवाज दिला.
कमल काय निर्णय घेईल? पुढे तिच्या आयुष्यात काय घडेल?
©® प्रशांत कुंजीर
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा