मी कात टाकली भाग -2

मी कात टाकली भाग -2 

©®राधिका कुलकर्णी.

जे बघितलेय ते खरेय की खोटे ह्यावर अजुनही भागा मावशींचा विश्वास बसत नव्हता.त्यांच्या घशाला कोरड पडली होती.चेहराही भीतीने पांढरा फटक पडलेला होता.

उगीचच पदराने वारा घेत मनावर आलेला आकस्मिक ताण कमी करत त्या लिंबाखालच्या पारावर नवरा येइपर्यंत बसुन राहील्या.

जीवाची तगमग अन् डोक्यात खंडीभर विचार…..

" भागेऽऽ एऽऽऽ भागे अगं कशापायी बोलावुन घेतलस मला इतक्या घाईनं…??"

विचारांच्या तंद्रीत हरवलेल्या भागामावशी नवऱ्याच्या बोलण्याने भानावर आल्या.समोर लहानगी मुक्ताही होती.तिचाही चेहरा प्रचंड भेदरलेला.मुलीसमोर नको तो विषय बोलणे नको म्हणुन त्या मवाळ आवाजात मुक्ताला म्हणाल्या,"मुक्ता बाऽऽऽय...जाय, जरा तुझ्या मामा-मामीला बोलावुन आण."

तशी मुक्ताही धावतच मामाच्या घराकडे पळाली.मुक्ता गेली तसे भागामावशींनी नवऱ्याला खिडकीजवळ बोलवुन आतले दृश्य दाखवले.

आत्तापर्यंत मर्दासारखा चालणारा गडीही भीतीने गारद झाला.हे नसते लचांड आपल्या गळी नको पडायला म्हणुन त्यांनीही दार उघडायची कोणतीच घाई केली नाही.तेवढ्यात मुक्ता तिच्या मामा मामींसह तिथे हजर झाली.एव्हाना सांगोवांगी कुजबुज सगळ्या आळीभर पसरली तसे एकेकजण काय घडलेय बघायला गोळा झाला.

जो तो एकमेकांकडे प्रश्नार्थक नजरेने बघत होता.पण बोलत कुणीच नव्हतं.

मामा आला तसा भागाबाईच्या नवऱ्याने त्याला खिडकीशी नेऊन आतले दृष्य दाखवले.मामाच्या चेहऱ्याचाही रंग उडाला.त्याला काय करावे कळेना.पण काहीतरी निर्णय घेणे भाग होते.पटकन आपल्या बायकोकडे जात तो म्हणाला, "तु मुक्ताला घेऊन घरला जाऽऽऽ.

कवाची उपाशी आसलं पोरं.तिला खाऊ पीऊ घाल तोवर मी बघतो इकडचं."

नुसत्या डोळ्यांच्या इशाऱ्यातुनच त्यांनी काहीतरी आक्रित घडल्याची सूचना देऊन पोरीला तिकडुन घेऊन जायला सुचवले.

मुक्ताला तर काहीच कळत नव्हते.जो येतो तो खिडकीशी जाऊन परत येत होता पण दार उघडायचा प्रयत्न कोणीच करत नव्हता…

शेवटी रडतच ती मामाला म्हणाली,"मला नाही कुठं बी जायचं,मला भूक बी न्हाय लागली.मला पहिले आईला भेटायचेय.मामाऽऽ तु दार उघड नाऽऽ रे..आई दार का उघडत नाई??तिला माझा आवाज ऐकु का जाईनाऽऽऽ….?

मला त्या खिडकीवर चढव बरं.मीच आवाज देते आईलाऽऽऽ.."

तिच्या एक एक वाक्यागणिक तिथे उपस्थित सगळ्यांच्या काळजाला घर्रे पडत होते.आपल्या भाच्चीच्या त्या निरागस प्रश्नांनी मामाचं काळीज पिळवटलं.डोळ्यात येणाऱ्या आसवांना कसंबसं थोपवत कशीबशी मुक्ताची समजूत घालुन मामांनी तिला आपल्या घरी धाडलं.

कोणीतरी जाऊन पोलीसात वर्दी दिली.तशी पोलीस गाडी लगेच आली.पोलिसांनीच दार फोडलं आणि आत गेले तर एक भयानक नाट्य घडलेले दिसुन आले.

खाली जमिनीवर मुक्ताच्या बापाचा मुडदा रक्ताच्या थारोळ्यात पडलेला.कोणीतरी कोयत्याने त्याच्या डोक्यात जबरदस्त वार केल्याने अति रक्तस्त्रावाने त्याचा जीव गेला होता बहुतेक.आणि वरती घराच्या आढ्याला असलेल्या लोखंडी तुळईला दोरीने गळफास लावुन मुक्ताच्या आईनेही जीव दिला होता.

हा इतका भीषण प्रकार आळीत पहिल्यांदाच घडत होता.जो तो आपापल्या बुद्धीनुसार तर्क लावत होता की हा प्रकार नेमका काय असेल.

तसे म्हणावे तर दोन घरात काही फार अंतर नव्हते पण तरीही एवढे सगळे कांड घडुनही कुणाला ह्या कानाची त्या कानाला खबर लागली नाही हे विशेषच होते.

घरातले सामान इतस्तत: विखुरले होते त्यावरून मरण्याआधी बऱ्यापैकी झटापट झाली असण्याची शक्यता वाटत होती.पण मारहाणीचे नेमके कारण काय असावे ह्याचा अंदाज लागत नव्हता.बाप गेल्याचे कोणाला फारसे काही वाटत नसले तरी जो तो तिच्या आईच्या जाण्याबद्दल हळहळ व्यक्त करत होता..आता मुक्ताच्या आयुष्याचे पुढे काय??

 हा ही प्रश्न प्रत्येकाच्या मनात डोकावत होता.

पोलिसांच्या प्राथमिक अंदाजानुसार मुक्ताच्या आईवडीलांच्यात कशावरून तरी झटापट होऊन  आईनेच मुक्ताच्या वडिलांचा खून करून स्वत:ला गळफास लावुन घेतला होता.

हां हां म्हणता बातमी वाऱ्यासारखी गावभर पसरली.

आपल्या आईचे ते मूक कलेवर पाहुन मुक्ताला आवरणे कठिण होऊन बसले होते सगळ्यांना.

तिचा खूप जीव होता आपल्या आईवर.तिच्यावर प्रेम करणारी जगातली एकमेव हक्काची तिची माय आता तिच्यापासुन इतकी दूऽऽऽर गेली होती की आता तिला आई फक्त आठवणीतच दिसणार होती.तिचा तो हंबरडा काळीज चीरत होता प्रत्येकाचे.कसेबसे भागामावशी आणि मामींनी तिला सावरले.

पोलिसांनी पंचनामा करून पुढील सोपस्कारासाठी दोघांच्याही बॉडीज् तालुक्याच्या हॉस्पीटलला रवाना केल्या कारण गावात शवविच्छेदनाची सोय नव्हती.त्यामुळे बॉडी मिळायला दोन दिवस तरी लागणार होते.

      ~~~~~~~~~~~~~~~~~~

शेवटी सगळे प्रेताचे सोपस्कार उरकले तसे मामा जड अंत:करणाने मुक्ताला आपल्या घरी घेऊन आला.

सुरवातीचे काही दिवस ठिक गेले पण नंतर नंतर मामीला मुक्ताची अडचण व्हायला लागली.

'खायला कहार अन् भुईला भार ' असे तिला मुक्ताबाबत वाटु लागले.

त्याउलट मामाचा मुक्तावर भारी जीव.त्यांना मुलगी नाही म्हणुन तो मुक्तावर मुलीगत प्रेम करायचा.त्यामुळे मनातल्या मनात मामीचा नुसता जळफळाट व्हायचा पण बोलायची सोय नव्हती नवऱ्यापुढं.आतल्या आत धुसफुसत रहायची फक्त.

मग हळुहळु तिने लाडीगोडीतच मुक्ताला घरातली कामं सांगणे सुरू केले.तिलाही कामाची सवय होतीच.ती आनंदाने मामीची सगळी कामं करायची पण तरीही मामीला तिचे शाळेत जाणे,अभ्यास करणे आवडायचे नाही.इकडे तिच्या मुलाचे शाळेतुन लक्ष उडालेले असताना ह्या पोरीचे मात्र नवऱ्याला भारी कौतुक ह्याचाच तिला खरा त्रास व्हायचा.

तिला वाटायचे हिला काय करायचेय शिकुन??

अशी कोणती मोठी ऑफीसर होऊन दिवे लावणार आहे.पण आपल्या नवऱ्यापुढे तिचे एक चालायचे नाही.

मामांनाही आपल्या बायकोच्या मनात मुक्ताविषयी पडलेलं कडू दिसत होतं.आता निदान हिने पोरीला घरकामं सांगितली तरी चालतील पण शिकायला तरी अडकाठी करू नाही ह्याची काहीतरी युक्ती शोधायला हवी पण कायऽऽऽ ह्याचाच ते दिवसरात्र विचार करत होते.