म्हणून जग फसतं! अंतिम भाग - 20

त्यावर ‘इश्यऽऽ’ असे लाजत मालाने स्वतःच्या मनाविरुद्धच ती साडी नेसून त्यांच्या मित्राच्या पार्टीला गेली. आणि शशी बोलला तसे प्रत्येकजण एकदातरी मालाकडे वळून बघत होते. त्यानंतर मालाने नवऱ्याच्या आवडीनेच खरेदी सुरू केली ती आत्ता आत्तापर्यंत चालू होती. मागच्या वर्षी त्यांच्या लग्नाचा वाढदिवस म्हणून तिने मोठ्या आवडीने हीच त्याने दिलेली पहिली भेट म्हणून साडी नेसली आणि त्यानंतर शशी जो आजारी पडला ते पुन्हा माणसांत परतलाच नाही. त्या कटू आठवणी नको म्हणून ती साडी आणि त्या सोबतच्या साऱ्या नकोशा आठवणी तिने तळकप्प्यात दडवल्या होत्या. आज तीच साडी तिच्या अचानक हाती लागली.
का कुणास ठाऊक शऱ्याकडे जाताना तीच साडी नेसावी असे सारखे वाटत होते तिला. अखेर मनाचा विचार पक्का करून तिने तीच मागे टाकलेली इंदूरी साडी बाहेर काढली. त्यावर मॅचिंग एक छान मोत्याचा सेट बाहेर काढला. सगळी तयारी झाली तशी ती मनातून खुष झाली.
तेवढ्यात फोन वाजू लागला. आपल्या जून्या स्मृतींच्या कोंदणातून बाहेर येत तिने फोन घेतला. फोनवर रंग्या बोलत होता.
तोही तेच बोलत होता जे शऱ्या बोलला होता. त्याला भेटायला जाण्यासाठी कोणता दिवस, कधी भेटायचे ह्यावर चर्चा करायला हा फोन होता. अखेरीस दोघांच्या सवडीनुसार शनिवारी भेटायचे ठरले. शनिवार ह्यासाठी की त्या दिवशी ‘यमूज किचन’ला सुट्टी असते आणि शऱ्याला पण शनिवारच हवा होता. एकंदर सगळा प्लॅन ठरला. संध्याकाळी सातची वेळ फायनल झाली. तसे शऱ्याला पण कळवण्यात आले. मधे फक्त दोन दिवस जायचे होते.
पुढले दोन दिवस हां हां म्हणता निघून गेले आणि आज जायचा दिवस उजाडला. सकाळपासूनच माला प्रचंड एक्साईट होती. कधी एकदा संध्याकाळ होते आणि आपण शऱ्याच्या घरी जातो असं मालाला झालेले. जसजशी वेळ जवळ आली तसे मालाने आवरायला सुरवात केली. कितीतरी दिवसांनी आज ती ड्रेसिंग टेबल समोर बसून स्वतःला आरशात पाहून आवरत होती. नाहीतर शशी गेल्यानंतर तिनं इतकं निरखून आरशात बघून आवरणे सोडूनच दिले होते. पण आज मात्र तिला पुन्हा त्याच उत्साहाने सजावं नटावं वाटत होतं.
तिने छान मोतीया कलरची साडी नेसली. त्यावर लाल काठाचं स्लिव्हलेस ब्लाऊज. गळ्यात मोत्याचा कंठा. हातात एक मोत्याची बांगडी.दुसऱ्या हातात घड्याळ. केसांवरून कंगवा फिरवून हलकीशी लिपस्टीक ओठांवर फिरवून ती छानशी तयार झाली. इतक्या सिंपल लूक मध्येही ती खूप सुंदर दिसत होती. तिचे तिलाच लाजायला झाले क्षणभर. सगळे आवरून तिने घड्याळाकडे पाहिले तर अजून अर्धा तास वेळ होता. काय करावे असा विचार चालूच होता की शऱ्याचा फोन आला..
“ अगं रंग्याचा फोन आला नुकताच, त्याला निघायला थोडा वेळ लागेल तर तोपर्यंत तू ये ना.. तुला एकटीला पायी सुद्धा येता येईल आणि ते येईपर्यंत आपल्या निवांत गप्पा पण होतील. ”
शऱ्याच्या बोलण्याने मालाला तर काय करू न काय नको असे झाले. आंधळा मागतो एक डोळा, अन् देव देतो दोन… तशी तिची अवस्था झाली होती.
तिलाही खरं तर एकट्याने शऱ्याच्या घरी जायचे होते पण त्याने स्वतःहून रंग्याला पण बोलावल्यावर तिला कांहीच बोलता आले नाही तेव्हा. पण आता मात्र तिची थोडी तरी इच्छा पूर्ण होताना दिसत होती.