म्हणून जग फसतं! -15

“ काऽऽऽऽय!! कसे शक्यय हेऽऽ?
नाऽऽऽही.
हे शक्य नाही ! ”
.
.
.
.
.
नाऽऽऽही…… नाहीऽऽ …! असे अस्पष्ट हुंकार उच्चारतच माला खडबडून जागी झाली.
तिचे सर्वांग घामाने थबथबलेले. अंगात किंचित थरथर जाणवतेय. ह्या साऱ्या जाणीवा इतक्या सजीव होत्या की अजुनही मनाला कळत नव्हते की सत्य काय आणि स्वप्न काय?
खात्री करायला तिने फोन हाती घेतला. फोन गॅलरीत कोणताच फोन किंवा मेसेज आलेला नव्हता.
म्हणजे ते एक दु:स्वप्न होते तर!
तिच्या डोळ्यांतून धारा लागल्या होत्या. ते आनंदाश्रू होते की शऱ्याला काही झालेले नव्हते. ती पटकन उठली.देवघरात गेली. एक तुपाचा दिवा प्रज्वलित करून देवापुढे हात जोडून प्रार्थना केली की आत्ता जे स्वप्न दाखवलेस ते खोटे ठरू देत आणि शऱ्या अगदी ठणठणीत असू देत.थोडावेळ देवघरातल्या त्या शांत वातावरणात तिलाही शांत वाटले. पण क्षणभरच! पुन्हा विचांरांची गिरणी सुरू.
\"पहाटेची स्वप्न खरी होतात म्हणे!\" मग हा मला मिळालेला संकेत तर नाही?
डोक्यातली शंकेची पाल चुकचुकणे काही थांबवत नव्हती.
\"मन चिंती ते वैरी न चिंती।\" ह्या उक्तीप्रमाणे मालाच्या मनात असंख्य विचारांची जळमटं तिच्या मन:शांतीला गढूळ करत होती. एकदा एखाद्या वाईट विचाराने मनाचा ताबा घेतला की ते भीतीची पिश्शाच्चं आपल्या सर्व सदसद्विवेकबुद्धीचा विनाश करून मन आणि शरीराला फक्त तेच योग्य असल्याचा आभास निर्माण करतात जे मानणे शरीर आणि बुद्धीला जड जात असते.
आत्ता मालाचीही अवस्था ह्याहून वेगळी नव्हती. ती खूप घाबरली होती ह्या स्वप्नाने. काय करावे तिला काहीच सुचत नव्हते. एवढ्या रात्री आपण उठून बसलोय बघून आई पण जागी होईल ह्या विचाराने ती अंथरूणावरच पडून राहीली.
ह्या कुशीवरून त्या कुशीवर तळमळत कधी एकदा सकाळ होते ह्याचीच माला वाट पाहत होती………