म्हणून जग फसतं!-14

मग तास दोन तास गाण्याच्या भेंड्या, दमशिराज, कविता वाचन, संगीतखुर्ची, आणि विविधगुणदर्शनांतर्गत कोणी एखादे नाट्यपद म्हणून दाखवले, कोणी छोटीशी नाट्यछटा सादरीकरण केले. कोणी गायन. दोन तास कुणीकडे गेले कळलेच नाही.
शेवटी मंदिराकडे प्रस्थान करण्यास सुरुवात झाली. पुन्हा एकदा गृप करून साखळी साखळीने सगळे जण पायऱ्या चढून जाऊ लागले. मालाही आपल्या गृप बरोबर चाललेली. इकडे तिकडे नजर फिरवून शऱ्याला शोधत होती पण शऱ्या कुठेच दिसत नव्हता. आता हा कुठे अचानक गायब झाला? मनातल्या मनात विचार करतच तिने मंदिरात प्रवेश केला. फारशी गर्दी नव्हती.
बाहेरच्या प्रशस्त आवारात एक मोठी बाव (मोठ्या आकाराची खोल विहीर) होती जिथे भाविकांना हातपाय धुण्याची सोय केलेली. मालाने हातपाय धुवून सभामंडप ओलांडून गाभाऱ्यात प्रवेश केला.
देवी महालक्ष्मीच्या सुंदर रेखीव मूर्तीला खूप छान सजवले होते. लाल काठ पदराची हिरवी साडी, हातात हिरव्या बांगड्या, कानात काप, मोठ्या हिऱ्यांच्या कुड्या, गळ्यात हार.तिचे ते लखलखते तेजस्वी रूप मनाचे पारणे फेडत होते.
मालाने मनोभावे देवीला हात जोडले आणि बाहेर आली. बाहेर दगडी बाक होते भाविकांना बसायला त्यावर बसत मालाने सभोवताली नजर टाकली. सगळे होते पण शऱ्याच दिसत नव्हता. तिला काही समजेना. हा असा अचानक कुठे गायब झालाय?
तेवढ्यात समोरून त्यांच्या गृपचा एक लिडर येताना दिसला. ती घाईघाईने त्याच्यापर्यंत पोहोचली. तो जरासा गडबडीत वाटत होता. तरीही तिने त्याला हटकले आणि शरदची चौकशी केली.
त्यावर तो एकदम गप्प झाला.

तो काही उत्तर देत नाही बघून माला जरा जास्तच चिंतीत झाली. तिने पुन्हा आपला प्रश्न रीपीट केल्यावर तो थोडा गंभीर मुद्रेने जे काही बोलला ते ऐकून मालाच्या पायाखालची जमीन सरकली. भीतीने तिलाच गरगरायला लागले.
तिची ती भिरभिरलेली अवस्था बघून तो मुलगाही घाबरला. आता ह्या आज्जींना काही झाले तर काय करायचे?
त्याने पटकन एक जणांना फोन लावला.
दहा मिनिटात अजून एक मुलगा तिकडे धावत आला. पहिल्या मुलाने दुसऱ्याच्या कानात काहीतरी खूसफूस केली आणि मग तो दुसरा मुलगा त्वरित मालाकडे आला.