मी देव पाहिला अंतिम

                                                                                                                                                                                                   मी देव पाहिला अंतिम                                                                                                सर मी हार नाही मानली. आई सांगायची........ ज्याने जन्म दिला तोच भुकेची खळगी भरणार. बरं..... तुझी आई कुठे आहे ? सर ती कोरोनाच्या आजारात गेली. तीन दिवस ताप खोकला होता. नंतर दम अडकला. मी कुठे गेलो नाही. इथे पडलेल्या तुटक्या, अर्ध जळलेल्या लाकडांनी तिला अग्नी दिला.                                                                                                  १४ दिवस इथंच ह्या खोपीत होम क्वाँरनटाईन राहिलो. सरकारी कायदा मोडू नकोस, तो आपल्या भल्यासाठी असतो, असं ती सांगायची. आईच्या अस्थी समोरच्या नदीत विसर्जित केल्या आणि काल इथल्या स्मशानातल्या अग्नी देणाऱ्यांना जेऊ घातलं आणि आईच क्रियाकर्म आटपलं.                                                                                                सर तरी मी हरलेलो नाही पण दुःख एव्हढच आहे की मी पास झालेलो पहायला आई ह्या जगात नाही. ती जिथे ज्या जगात असेल तिथे खुप खुश असेल हे माझं यश बघून. कालच माझा रिजल्ट लागला आणि मी शाळेत पहिला आलोय.                                                                                                                  आता पुढच्या शिक्षणाचा खर्च माझे शिक्षक करणार आहेत पण आता तर खरी अडचण उभी राहिलीय. ऑनलाईन अभ्यास करायला माझ्या जवळ मोबाईल सुद्धा नाही. असो सर, तुम्ही का वाईट वाटून घेता ? तुम्हाला मी पास झाल्याचा आनंद नाही झाला ? सर, तुम्ही कुठे जाऊ नकात, इथेच थांबा. त्याने छोट्याशा डब्यातून साखर आणली होती. चिमूटभर माझ्या हातावर ठेवली. सर तोंड गोड करा.                                                                                                                            तो डबा ठेवायला त्या खोपीत गेला तोवर मी माझ्या तोंडावर त्या नळाचं पाणी मारून भानावर आलो. भरलेले डोळे लपवण्यासाठी तोंड धुतले. सर, मला माहीत होते, देव या जगात आहे आणि तो माझ्या आनंदात माझी पाठ थोपटायला नक्की येणार. त्याच्या डोळ्यात मला एक आशेचा किरण दिसत होता त्याने पुढे काही बोलण्या अगोदरच मी नुकताच घेतलेला माझ्या खिशातला माझा नवा मोबाईल त्या मुलाच्या हातावर टेकवला आणि त्याची पाठ थोपटून निमूटपणे बाय करून स्मशानाबाहेर चालू लागलो.                                                                                                                   आता दर महिन्याला मी त्याचा मोबाईल रिचार्ज करतो...... न सांगता. खरा देव तर कधीच नाही दिसला पण, मी त्या मुलाच्या डोळ्यात देव पाहिला. .... देव पाहिला....                                                                                                कारण मलाही कळले माणसातच देव आहे.आज अशा अनेक व्यक्ती आहेत की त्या परिस्थितीचे भांडवल न करता आयुष्याची परीक्षा देत राहतात कारण त्यांना माहीत आहे देव कोणाच्या ना कोणाच्या रुपात येऊन त्यांना मदत करेल आणि त्याच्या आयुष्यात एक आशेचा किरण नक्की येईल .......                                                        सदर पोस्ट ही आमच्या सरांचा याचं स्वानुभव आहे. काल त्यांनी आमच्याशी शेयर केली मला ती आवडली म्हणून पोस्ट केली.एका केस मध्ये तुमच्याजवळ काहीही नसताना तुमची आशा असेल तर मार्ग नक्की सापडतो. हे त्यांना सांगायचे होते व त्याच्या सहकाऱ्यांना प्रोत्साहन देऊन motivate करायचे होते...सादर पोस्ट कुठे आढल्यास योगायोग समजावा.                                       ॲड श्रद्धा मगर.