माझं घर कोणतं...
परकी...भाग चार अंतीम
परकी...भाग चार अंतीम
वाचकांच्या आग्रहाखातर,त्यांच्या प्रेमाखातर...त्यांनी माझ्या लेखणीवर जो विश्वास दाखवला प्रतिक्रियांच्या माध्यमातून,त्यांच्या प्रेमळ सुचनेचा आदर ठेवून हा भाग लिहितेय.असेच प्रेम असू द्या.मनःपूर्वक धन्यवाद.
तू सांग सखे मज काय
मी सांगू या घरदारा
समईचा जीव उदास
माझ्यासह मिणमिण मिटतो...
मी सांगू या घरदारा
समईचा जीव उदास
माझ्यासह मिणमिण मिटतो...
ही अवस्था झाली होती मिहीरची.
मी तिला थांबवले का नाही तेव्हाच... ?त्याचं डोकं दुखायला लागलं होतं.आता ती असती तर पटकन बाम घेऊन आली असती.
मी तिला थांबवले का नाही तेव्हाच... ?त्याचं डोकं दुखायला लागलं होतं.आता ती असती तर पटकन बाम घेऊन आली असती.
ती फक्त एकच दिवस नव्हती.तर मुलं कावरी बावरी झालीत.सासुबाई अगतिक झाल्यात .आता माझ्या हातात सकाळी ब्लडप्रेशरची गोळी कोण ठेवेल ?
नवरा.... तो तर ...कुणाजवळ मन मोकळं करु गं म्हणत...आतल्या आत रडत होता.मुलांसमोर धड रडताही येत नव्हतं.मुलांना,आईला काहीच माहित नव्हतं.
ती काॅलेजला गेली तिकडून मैत्रिणीकडे गेली सांगून वेळ मारुन नेलेली.पण आज अजून आली नाही काय सांगू त्यांना.
तसेची त्याचा चेहरा वाचून पोरं विचारत होती," बाबा काय झालं ?तुला बरं आहे ना ?
आईला बोलवून घे नं."
नवरा.... तो तर ...कुणाजवळ मन मोकळं करु गं म्हणत...आतल्या आत रडत होता.मुलांसमोर धड रडताही येत नव्हतं.मुलांना,आईला काहीच माहित नव्हतं.
ती काॅलेजला गेली तिकडून मैत्रिणीकडे गेली सांगून वेळ मारुन नेलेली.पण आज अजून आली नाही काय सांगू त्यांना.
तसेची त्याचा चेहरा वाचून पोरं विचारत होती," बाबा काय झालं ?तुला बरं आहे ना ?
आईला बोलवून घे नं."
आपल्या मित्राने आपल्याला सजग केलं होतं पण मी कोणत्या धुंदीत होतो तेव्हा.हा 'मी' त्यानेच घात केला.
मिताने का कधीच तक्रार केली नाही...
मी किती गृहीत धरलं तिला आजवर.सगळेच माझे निर्णय लादत आलो तिच्यावर.तिचा विचार कधी केलाच नाही.तिलाही मन आहे,भावना आहेत हे कसं कळलं नाही मला एवढ्या दिवसांत...
खरेच सहनशीलतेची प्रतिमूर्ती आहे ती.
काल तर गेली ती. पण एक दिवस एक वर्षापेक्षा जास्त वाटतोय.
असं वाटतंय तो वाराही खिडकीशी थबकून निघून जातोय.उन्हाची तिरीप दारापर्यंत येवून हिरमुसून परत जातेय.
मनांत नुसता कल्लोळ आहे.
घर उदास वाटतंय गं.
ये ना लवकर .वापस ये.
परत नाही गं असं बोलणार. खूप चुकलो मी. त्याची एवढी मोठी सजा ?माफ नाही करणार मला?
एवढे दिवस तू का सहन केलंस गं सगळं?
अगं तू एक दिवस नाही तर घराचं घरपण हरवलंय गं.आणि तू...तू...वेगळं घर घेण्याचं म्हणतेय.
कसं ...कसं शक्य आहे गं...सांग ना कसं शक्य आहे?
आपण दोघं वेगळे आहोत ?
चुकलो गं मी.मी म्हटलं माझं घर पण त्यात तू गृहीत होती गं...
आणि तो तडक गाडी काढून निघालाही...त्याला माहीत होते ती तिच्या मैत्रीणीकडेच गेली असणार.
मी किती गृहीत धरलं तिला आजवर.सगळेच माझे निर्णय लादत आलो तिच्यावर.तिचा विचार कधी केलाच नाही.तिलाही मन आहे,भावना आहेत हे कसं कळलं नाही मला एवढ्या दिवसांत...
खरेच सहनशीलतेची प्रतिमूर्ती आहे ती.
काल तर गेली ती. पण एक दिवस एक वर्षापेक्षा जास्त वाटतोय.
असं वाटतंय तो वाराही खिडकीशी थबकून निघून जातोय.उन्हाची तिरीप दारापर्यंत येवून हिरमुसून परत जातेय.
मनांत नुसता कल्लोळ आहे.
घर उदास वाटतंय गं.
ये ना लवकर .वापस ये.
परत नाही गं असं बोलणार. खूप चुकलो मी. त्याची एवढी मोठी सजा ?माफ नाही करणार मला?
एवढे दिवस तू का सहन केलंस गं सगळं?
अगं तू एक दिवस नाही तर घराचं घरपण हरवलंय गं.आणि तू...तू...वेगळं घर घेण्याचं म्हणतेय.
कसं ...कसं शक्य आहे गं...सांग ना कसं शक्य आहे?
आपण दोघं वेगळे आहोत ?
चुकलो गं मी.मी म्हटलं माझं घर पण त्यात तू गृहीत होती गं...
आणि तो तडक गाडी काढून निघालाही...त्याला माहीत होते ती तिच्या मैत्रीणीकडेच गेली असणार.
तो तिथे पोहोचला.मिताच्या मैत्रिणीने असे दाखवले की तिला काहीच माहित नाही.त्याला पाणी दिले.तो विचारु लागला तर ती म्हणते नाही गडे माझ्याकडे नाही आली. कां काय झाले ?
मिहीर एकदम उठून निघायला लागला. चिंताग्रस्त चेहरा.
आता कुठे शोधु.कुठे गेली असेल? तेवढ्यात मिता समोर आली.
मिहीर एकदम तिच्या गळ्यात पडला आणि स्फूंदून स्फूंदून रडू लागला.
त्याला आजूबाजूचंही भान राहिलं नाही.मिताने एकदम त्याचे हात बाजुला केले.
चुकलो गं मी .क्षमा नाही करणार?
चल मी न्यायला आलोय.
'आपलं घर' ,घरातली सगळी माणसं तुझी वाट बघतायत.
श्वासाविना हृदय अडावं तसा अगतिक झालो गं मी.
पुन्हा असे करु नकोस .कान पकडतो हवे तर म्हणत त्याने कान पकडले.
तशी मिता म्हणाली,' देर आये दुरुस्त आये.'
माझ्या खूप अपेक्षा नव्हत्याच रे कधी फक्त आपल्यात समजून घ्यावं एवढंच वाटलं.परकेपण जाणवेल असं नको ना वागूस.
त्यानेही तिचा हात हाती घेत वचन दिलं आता इथून पुढे माझं -तुझं काहीच नसेल ...आपलं असेल.
समाप्त
©®शरयू महाजन
मिहीर एकदम उठून निघायला लागला. चिंताग्रस्त चेहरा.
आता कुठे शोधु.कुठे गेली असेल? तेवढ्यात मिता समोर आली.
मिहीर एकदम तिच्या गळ्यात पडला आणि स्फूंदून स्फूंदून रडू लागला.
त्याला आजूबाजूचंही भान राहिलं नाही.मिताने एकदम त्याचे हात बाजुला केले.
चुकलो गं मी .क्षमा नाही करणार?
चल मी न्यायला आलोय.
'आपलं घर' ,घरातली सगळी माणसं तुझी वाट बघतायत.
श्वासाविना हृदय अडावं तसा अगतिक झालो गं मी.
पुन्हा असे करु नकोस .कान पकडतो हवे तर म्हणत त्याने कान पकडले.
तशी मिता म्हणाली,' देर आये दुरुस्त आये.'
माझ्या खूप अपेक्षा नव्हत्याच रे कधी फक्त आपल्यात समजून घ्यावं एवढंच वाटलं.परकेपण जाणवेल असं नको ना वागूस.
त्यानेही तिचा हात हाती घेत वचन दिलं आता इथून पुढे माझं -तुझं काहीच नसेल ...आपलं असेल.
समाप्त
©®शरयू महाजन
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा