मनोरुग्ण
"अहो आपला सुश्रुत कधीचा म्हणतोय, चला नां आपण त्याला घेऊन कुठेतरी फिरायला जाऊ."
"अगं सायली, आताच तर त्याची कॉलेजची ट्रिप अंदमानला गेली होती. चांगली संधी होती त्याच्यासाठी. पण तूच त्याला जाऊ दिले नाही."
नाही हो, मला भीती वाटते."सुश्रुतला एकट्याला मला कुठे पाठवावसचं वाटत नाही."
अगं त्याचे कॉलेजचे लेक्चरर, शिवाय कॉलेजचे इतर विद्यार्थीही होते त्या ट्रीपला. आणि आता काय लहान राहिला आहे कां तो? सारखी त्याच्या मागे मागे असतेस तू.
सुश्रुतच्या आई-बाबांचे आपसात संभाषण सुरू होते.
सुश्रुत, सुमित व सायलीचा एकुलता एक मुलगा. अत्यंत लाडात वाढलेला. त्याची बाहेर जास्त मित्रमंडळी नव्हती. त्याचे सारे विश्व म्हणजे त्याचे आई आणि त्याचे बाबा.
सायली तर त्याला अजिबात नजरेआड होऊ देत नसे. फक्त कॉलेजमध्ये जाणे आणि घरी येणे हाच त्याचा दिनक्रम. सुमित सायलीला नेहमी म्हणायचा अगं मुलांना थोडी बाहेरच्याही जगाची ओळख झाली पाहिजे. म्हणतात नां "मुलांना खूप जपू नका. सावलीत वाढतात ती झुडपं होतात. उन्हात वाढतात ती वृक्ष होतात."पण सायलीवर त्याच्या म्हणण्याचा परिणाम होत नव्हता.
अशातच कोरोना या महामारीने सर्वत्र थैमान घातले. घरात भाजीपाला व किराणा भरून ठेवावा म्हणून सुमित किराणा दुकानात गेले होते. मात्र त्याच रात्री त्यांची अचानक तब्येत बिघडली.
सुमितला कोरोना झाला होता. पाठोपाठ सायली आणि सुश्रुतही कोरोनाच्या विळख्यात सापडले. तिघांनाही वेगवेगळ्या हॉस्पिटलमध्ये ठेवण्यात आले होते. तिघांचाही एकमेकांशी काहीच संपर्क नव्हता.
अशातच सायलीचा कोरोनाने मृत्यू झाला. मात्र ही गोष्ट सुश्रुत व सुमितला माहीत नव्हती.काही दिवसांनी सुमित व सुश्रुतची तब्येत ठीक झाली. १४ दिवसानंतर त्याला हॉस्पिटल मधून घरी सोडण्यात आले. परंतु घरी आल्यावर आईच्या मृत्यूच्या बातमीने तो अक्षरशः खचून गेला. आई आई करत तो सारखा घरभर फिरत होता. त्याने स्वतःला घरातच कोंडून घेतले होते. आपल्या आईच्या अशा अचानक जाण्याने त्याची मनस्थिती पार बिघडून गेली होती आता तो पुरता मनोरुग्ण झाला होता.
सौ. रेखा देशमुख
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा