प्रस्तुत कथा ही काल्पनिक असून त्यात नाव,गाव,
स्थळ,प्रसंग, जीवित अथवा मृत्यूशी संबंध आला तर तो योगायोग समजावा.
स्थळ,प्रसंग, जीवित अथवा मृत्यूशी संबंध आला तर तो योगायोग समजावा.
शीर्षक: मनोभूमीतले युद्ध भाग-६
विपुलने घरी आल्यावर शुभाचे सामान त्याच्या खोलीत आणले असल्याचे सांगितले.
सकाळपासून ती जास्त बोलत नाही म्हणून शेवटी त्यानेच तिच्याशी बोलण्याचे ठरवले.
" काय झाले शुभा? सकाळपासून तू खूप शांत आहेस. तू ठीक आहेस ना ?" त्याने काळजीने विचारलं.
"नाही... असं काही नाही." त्याच्या अचानक प्रश्नाने ती गोंधळल्याने बोलली.
"शुभा सकाळच्या गोष्टीमुळे तू घाबरली आहेस का?" त्याने विचारले.
निखिलने त्याला कदाचित सकाळी तो रागावल्यामुळे शुभा घाबरली असेल याची कल्पना दिली असल्यामुळे त्यानेच तो विषय काढला.
"म्हणजे... ते... मला... तुम्ही सकाळी त्या काम करणाऱ्या भाऊंना ओरडला होता." ती नजर खाली करूनच बोलत होती.
"अगं, तुला काही झाले असते या भीतीनेच मी त्याच्यावर ओरडलो आणि पुन्हा चूक नको व्हायला म्हणून त्याला मी कामावरून काढून टाकले." तो आपली बाजू सावरत म्हणाला.
"तुला माझ्यापासून घाबरण्याची काहीच गरज नाही." तो तिला शांतपणे आश्वस्त करत म्हणाला.
रात्रीचे जेवण करून झाल्यावर त्याला रात्रीची ओढ लागलेली होती.
शुभाने एकदा घरी फोन करून बोलून झाल्यावर खोलीत पाऊल टाकले. तिच्या पैजणांनी तिच्या येण्याची वर्दी त्याला तिच्याही नकळत दिली होती.
ती तयार होऊनच त्याच्या समोर उभी राहिली. लग्न आणि बाकी सगळ्या विधी ह्यामुळे विपुलला आपल्या बायकोला नीट असे जवळून पाहताच आले नव्हते.
त्याने तिचा हात धरून तिला पलंगावर बसवले. खूप वेळ तो तिला पाहत होता. त्यामुळे त्याचे असे एकटक बघणे तिला सहन न होऊन तिने लाजेने नजर खाली झुकवली.
त्याने तिच्या हनुवटीला अलगद पकडून वरती केले आणि नजरेने तिची संमती मागितली. तिनेही नजरेनेच होकार दिल्यावर त्याने पुढाकार घेऊन दोघांमधले अंतर मिटवले.
त्या रात्री शुभा आणि विपुल तनाने एकरूप झाले होते.
सकाळी त्याला लवकरच जाग आली आणि आपल्या मिठीत तिला पाहून त्याला रोजची सकाळ अशीच हवी असे वाटायला लागले.
त्याने तिला अलगद बाजूला केले आणि पांघरुण नीट करत तिच्या कपाळावर ओठ टेकवून व्यायाम करण्यासाठी तो आपल्या जिममध्ये गेला.
तो बाहेर येत असताना त्याला घंटीचा आवाज आला आणि सोबतच अगरबत्तीचा सुगंध आला. लग्न का करायला सांगतात हे त्याला आज पटले होते. शुभा ही फक्त आपलीच आहे, ही भावना त्याला सुखावून जात होती.
दोघांनी एकत्र नाश्ता केला.
"तुला नोकरी करायची आहे तर आपल्या कंपनीत करशील का? " त्याने विचारले.
तिने त्याच्या प्रस्तावाला होकार दिला होता.
त्या आधी बाहेर फिरायला जायचे का त्याने विचारल्यावर तिने जवळपास जाऊ असे म्हंटले.
विपुलसाठी भारत देशातच फिरणे हेच जवळपास होते म्हणून त्याने म्हैसूरचे बुकिंग केले. पुन्हा विमान प्रवास करून ते फिरायला गेले. तिला ज्या गोष्टी समजत नव्हत्या किंवा नवीन होत्या त्या तो तिला नीट समजावून सांगत होता.
एक आठवडा त्या दोघींनी तिथे फिरण्यात आणि आपले गुलाबी क्षण व्यतीत करण्यात घालवले.
घरी परतल्यावर तिला आराम करायला सांगून तो ऑफिसला गेला होता. तो किती काळजी घेतो आणि आपले मन जपतो ह्याने तिला योग्य माणसाशी लग्न केल्याचे समाधान वाटत होते.
दोन-तीन दिवसाने रात्री जेवणाच्या वेळेस त्याने कंपनीत काम करण्याचा विषय काढला.
"पण मला कोणत्याच कामाचा अनुभव नाही." तिने लहान चेहरा करत सांगितले.
"तू कंपनीत ये तर. तिथे काम करशील तेव्हा तुला अनुभव येईल." तो तिला जवळ घेत समजावत होता.
तिलाही ते पटले आणि दुसऱ्या दिवशीपासूनच त्याच्या कंपनीमध्ये काम करण्यासाठी तिने होकार दिल्याने तो खूश झाला.
एक नवीन मोबाईल त्याने तिला विकत घेऊन दिला होता. तसेच ऑफिससाठी अजून काही कपडे सुद्धा त्याने लगेच ऑनलाईन विकत घेतले.
दोघेही सोबतच ऑफिसला जाणार होते. त्याने त्याच्या केबिनच्या बाहेरच एक छोटीशी केबिन तिला काम करण्यासाठी उपलब्ध करून दिली.
त्यांच्या एका ज्युनियरला तिला काम समजावण्यासाठी नियुक्त केले.
विपुल आपल्या कामामध्ये गुंग होता पण मध्येच त्याचे लक्ष तिच्याकडे सुद्धा जात होते. त्याच्या केबिनमधून तिची केबिन दिसत होती पण तिच्या केबिनमधून त्याच्या केबिनमधले दिसत नव्हते. ती नेहमी अशी जवळ असणार म्हणून तो खूप आनंदी होता.
थोड्यावेळाने त्याचे लक्ष पुन्हा तिच्यावर गेले तर तो ज्युनियर मुलगा शुभाशी हसून बोलत होता आणि ती सुद्धा त्याला हसून प्रतिसाद देत होती. त्यामुळे विपुलला राग यायला सुरुवात झाली.
त्याने लगेच निखिलला आपल्या केबिनमध्ये बोलावून घेतले.
" निखिल ते बघ काय चालू आहे. मी त्या मुलाला तिला इथल्या कामाच्या गोष्टीची माहिती देण्यासाठी सांगितले होते. मला तरी तो बिल्कुल बरोबर वाटत नाही. त्याला माहीत नाही का तो कोणाशी बोलत आहे ते ? त्याला आताच्या आता मी कंपनीतून काढून टाकत आहे हे सांग." रागाने धुसफुसत तो समोरच्या केबिनकडे इशारा करून म्हणाला.
निखिल आता पेचात पडला होता.आपल्या सरांचं ऐकून झाल्यावर त्याने त्याला काहीतरी सुचवले.
कसातरी विपुल त्यासाठी तयार झाला.
अचानक विपुलला एक मिटींग आली आणि ती खूप जास्त वेळ चालू राहणार होती म्हणून त्याने शुभाला निखिल सोबत घरी पाठवले.
त्याच्या दुसऱ्या दिवशी पुन्हा शुभासोबतच विपुल
ऑफिसला आला पण कालचा जो ज्युनियर होता तो कुठे तिला दिसलाच नाही. तिने चौकशी केल्यावरती त्याने कंपनी सोडली असं तिला समजले.
ऑफिसला आला पण कालचा जो ज्युनियर होता तो कुठे तिला दिसलाच नाही. तिने चौकशी केल्यावरती त्याने कंपनी सोडली असं तिला समजले.
शुभाच्या नवऱ्याने आता खबरदारी घेत निखिलाच तिला काम समजावण्यासाठी सांगितले होते.
शुभाला हे थोडेसे विचित्रचं वाटले. कारण जर तो आजपासून येणार नव्हता तर मग काल कसं काय तो आनंदाने तिला समजावून सांगत होता. तसेच त्याचे कामही उत्साहाने करत होता पण पुन्हा तिने तो प्रश्न मनातून झटकला आणि आपले काम करायला लागली.
घरी जाताना संध्याकाळी ती त्याच्यासोबत होती. तो तिचा एक हात पकडून दुसऱ्या हाताने गाडी चालवत एफएम वर गाणे लावलेले ते गुणगुण होता.
तेव्हा तिला सहज प्रश्न विचारावा वाटला असे वाटले.
"अहो, काल जो मुलगा होता म्हणजे ते ज्युनियर सर होते. त्यांनी नोकरी सोडली असे समजले." तिने त्याबाबत उत्सुकतेपोटी विचारले.
" हा मघ ? तुला त्याबाबत काही समस्या आहे का? त्याच्याकडून तुला जास्त समजायला लागलंय वाटते. निखिल बरोबर शिकवत नाही का?" अचानक त्याच्या चेहऱ्यावरचे भाव बदलले आणि त्याने तिला प्रतिप्रश्न केला.
आतापर्यंत तर हा चांगला होता आणि अचानक त्या प्रश्नाने लगेच त्याला राग आला म्हणून तिने पुढे काही बोलणे टाळले.
घरी गेल्यावर दोघांनी सोबतच जेवण केले. झोपण्याच्या आधी तिने सहज आपल्या मोबाईलमध्ये मेसेज पाहिले पण ते आधीच वाचले गेल्याचे तिला समजले. त्याबद्दल तिला काहीच समजले नाही म्हणून ती गोंधळात पडली आणि त्याचा विचार करतच झोपून गेली.
क्रमश:
शुभाला त्याबाबत समजेल का?
© विद्या कुंभार
कथेचा भाग कसा वाटला हे कमेंट करून सांगा.
सदर कथेचे हक्क हे लेखिकेकडे आहेत त्यामुळे कॉपी करून इतर ठिकाणी पोस्ट किंवा युटुबसाठी वापरू नये अन्यथा कायदेशीर कारवाही करण्यात येईल ह्याची नोंद घ्यावी.
अष्टपैलू लेखक स्पर्धा २०२५
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा