प्रस्तुत कथा ही काल्पनिक असून त्यात नाव,गाव,
स्थळ, प्रसंग, जीवित अथवा मृत्यूशी संबंध आला तर तो योगायोग समजावा.
स्थळ, प्रसंग, जीवित अथवा मृत्यूशी संबंध आला तर तो योगायोग समजावा.
शीर्षक: मनोभूमीतले युद्ध भाग-२
शुभा मंदिरातून घरी आली होती. तिच्या वडिलांनी उद्या अजून एक मुलगा तिला बघायला येणार आहे याबद्दल सांगितले.
जो विचार ती विसरण्यासाठी मंदिरात गेली होती तोच तिच्यासमोर पुन्हा आल्याने विचारांची मालिका तिच्या मनात पुन्हा सुरू झाली.
वडिलांना जास्त मानसिक ताण न देण्याबद्दल डॉक्टरांनी शुभाला सांगितले होते.
तिने फक्त होकारार्थी मान हलवली. रात्रीचं जेवण बनवून झाल्यावर वडिलांना तिने जेवण दिले आणि त्याच्यानंतर रोजची त्यांची औषधे दिली. त्यानंतर जेवणाची भांडी तिने घासून झाल्यानंतर झोपण्यासाठी अंथरुणावर पहुडली होती.
आता रात्रीची झोपसुद्धा तिला लागत नव्हती. कारण पुन्हा उद्या कोणता मुलगा येणार आहे ह्याबद्दल तिला माहिती नव्हती आणि अजून एक नकार येईल का हेच तिच्या डोक्यामध्ये येत होते.
स्वतःबद्दल तर वाईट वाटत होते पण बाबांची सुद्धा प्रत्येकवेळी झालेली निराशा पाहून आपण त्यांच्यासाठी काहीच करू शकत नाही. ह्याचे तिला वाईट वाटत होते.
दुसऱ्यादिवशी मुलगा खूपच लवकर आणि सकाळी तिला पाहण्यासाठी येणार असे सांगण्यात आले होते. त्यामुळे बरोबर सर्व आवरून ती तयार झाली होती.
तिचे काका आणि काकीही घरी आले होते. काकूंनी स्वयंपाकघरामध्ये येऊन मुलगा आल्याबाबत सांगितले.
जरी आता शुभासाठी हे नेहमीचे काम असले तरी प्रत्येकवेळी भीतीने नेहमी तिचे हृदयाचे ठोके वाढत असायचे.
थोड्याच वेळात ती चहा आणि पोहे घेऊन हॉलमध्ये आली होती. मुलाने तिला पाहिले. तिने फक्त ट्रे समोर केला आणि त्याच्याकडे नजर वर करून शुभाने काही पाहिले नव्हते.
"ही आमची मुलगी शुभा. तिने बीकॉम केलेले आहे. तिच्या वडिलांनी आपल्या मुलीबद्दलची माहिती सांगितली."
ती त्याच्या समोरच बसली होती पण अजूनही तिने वरती मान करून पाहिले नव्हते.
" नमस्कार माझे नाव विपुल महाजन. माझी एक टूर्स अँड ट्रॅव्हल्सची कंपनी आहे. माझ्या काही जास्त अपेक्षा नाहीत फक्त माझ्या बायकोने माझ्याशी एकनिष्ठ राहावे बाकी तिला कशाची कमी पडणार नाही." त्याने स्पष्टपणे तिच्याकडे बघत सांगितले.
"आमची परिस्थिती एवढी नाहीये की आम्ही लग्नाचा खर्च करू शकतो. कारण माझ्या आजारपणातच बरेचसे बचत केलेले पैसे उपचारासाठी खर्च करावे लागले. त्यामुळे मुलगी आणि नारळ एवढेच काय ते आम्ही तुम्हाला देऊ शकतो." तिच्या वडिलांनी महत्त्वाचा मुद्दा त्याच्यासमोर मांडला होता.
"तुमची हरकत नसेल तर फक्त आम्ही दोघे बोलू शकतो का ?" विपुलने विचारलं.
"हो का नाही?" वडिलांनी हॉल मोकळा केला व त्यांच्या घरामध्ये एकच खोली होती तिथे ते तिघे गेले.
" भाऊ, हा मुलगा एकटाच बघायला आलेला आहे. त्याच्या आई वडिलांबद्दल पण आपल्याला काही माहिती नाही. तर सर्व ठीक असेल ना ? मला तर थोडी गडबडच वाटत आहे." काकी विपुलबद्दल काळजी व्यक्त करत म्हणाल्या.
"बघूया, आपण विचारूया. आत्तापासूनच कशाला आपण संशयाचे घर बांधायला हवे." शुभाचे वडील त्या दोघांना उद्देशून म्हणाले.
दोघांना तिथे हॉलमध्ये सोडून गेल्यानंतर तिचं लक्ष वेधून घेण्यासाठी त्याने थोडासा घसा खाकरला.
तिने हळूच आपल्या खाली झुकलेल्या पापण्या वरती करून त्याच्याकडे एक नजर पाहून पुन्हा तिने आपली नजर खाली केली.
त्याने आजपर्यंत खूप मुलींची स्थळ पाहिली होती. भेटल्यावर ती मुलगी शांतच असते. नंतर बोलते, पण ही आल्यापासून तिने एक शब्दही तोंडातून काढला नव्हता आणि नजर सुद्धा खालीच होती. हे त्याला वेगळे वाटले.
"तुमचे नाव सांगा. तुम्ही नोकरी वगैरे करता का?" त्याने विचारले.
"माझे नाव शुभा कदम. माझे शिक्षण बीकॉमपर्यंत झालेले आहे. मी नोकरी करत नाही पण नोकरी करण्याची इच्छा आहे." तिने उत्तर दिले.
"तुमचे या आधी कधी कोणावर प्रेम होते का? किंवा कोणी आवडत होता वगैरे असे काही आहे का ?" त्यांनी थेट प्रश्न विचारला.
"नाही. माझे कोणावरही प्रेम नसल्याने माझे प्रेमप्रकरण वगैरे नाही." शुभाने ह्यावेळी त्याच्याकडे पाहून उत्तर दिले.
"कधीच नव्हतं ?" त्याने विचारलं.
कारण त्याला पुन्हा खात्री करून घ्यायची होती.
"हो, कारण मला माझं शिक्षण खूप महत्त्वाचं होतं. माझे बाबा थोडे जुन्या आणि कडक स्वभावाचे असल्याने प्रेमावरती त्यांना कधी विश्वास नव्हता. त्यामुळे मी कधी त्यामध्ये पडलीच नाही." तिने सांगितले.
"बरं." विपुल म्हणाला.
त्यानंतर त्याने काहीच प्रश्न विचारले नाही.
तिचे बाबा, काका आणि काकीसुद्धा हॉलमध्ये आले. त्यांनी त्याच्या घरच्यांबद्दल विचारले.
"माझे असे हक्काचे कुणी मला नाहीये." त्याने सांगितले.
हे ऐकून शुभा सकट तिच्या घरच्या सर्वांना आश्चर्याचा धक्काच बसला.
" माफ करा पण, तुम्ही अनाथ आहात की कसे? आम्हाला याबद्दल काहीच माहिती नाही. कारण मोठी माणसं असली की बोलण्यासाठी थोडेसे सोपे पडते. तुमचे इतर कोणी नातेवाईक? " काकी थोडी हिंमत करून म्हणाली.
" काकी, तुमचे म्हणणे अगदी बरोबर आहे पण तसे माझ्या घरामध्ये कोणी नाही आहे आणि याबाबत अजून काहीही मला सांगावेसे वाटत नाही. तुम्ही मला अनाथ म्हणू शकता. त्यामुळे तुम्हाला जर योग्य वाटत असेल तरच आपण पुढे जाऊ." त्याने थोडासा आवाज वाढवत त्यांना ठामपणे उत्तर दिले.
विपुल हा फक्त शुभाकडेच बघत होता आणि बाकीचे सगळे त्याचे उत्तर ऐकून गोंधळात पडले होते.
" बरं, आम्ही तुम्हाला आमचा जो काही निर्णय असेल तो नंतर सांगू." तिचे वडील म्हणाले.
"ठीक आहे. तुम्ही तुमचा निर्णय सांगा पण मला तुमची मुलगी पसंत पडली आहे." त्याने तिथेच आपला होकार कळवला होता.
जशी ग्रीष्माच्या तडाख्यानंतर वर्षाची सर अवनीला थंडावा देते तसेच त्यांना झाले होते. कारण आजपर्यंत शुभाला तिथल्या तिथे कोणी होकार दिला नव्हता.
"हो, पण आम्ही फक्त मुलगी आणि नारळ देऊ शकतो." कारण पुढे जाऊन काही त्यांच्या मागण्या केल्या गेल्या त्या पूर्ण होऊ शकणार नाहीत म्हणून काकांनी पुन्हा आठवण करून दिली.
"मला सुद्धा फक्त तुमची मुलगी लग्नासाठी हवी आहे. लग्न थाटामाटात आणि कमी लोकांमध्ये होणार. लग्नाचा संपूर्ण खर्च मी स्वतः करेन." विपुल एकवार शुभाकडे बघत नंतर तिच्या बाबांकडे बघून म्हणाला.
क्रमशः
शुभाचे लग्न विपुल सोबत होईल का?
© विद्या कुंभार
पुढील भाग लवकरच.
कथेचा भाग कसा वाटला हे कमेंट करून नक्की सांगा.
सदर कथेचे हक्क हे लेखिकेकडे आहेत त्यामुळे कॉपी करून इतर ठिकाणी पोस्ट किंवा युटुबसाठी वापरू नये अन्यथा कायदेशीर कारवाही करण्यात येईल ह्याची नोंद घ्यावी.
अष्टपैलू लेखक स्पर्धा २०२५
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा