मन झाले विरागी

रात्री झोप लवकर येत नव्हती, सकाळी स्टॉप वर अविनाश ना पहिले, तसेच दिसत होते वरून शांत, मनातले न दिसू देणारे.
कां आपले धैर्य नव्हते त्यांचा सामना करण्याचे,?? मग तेव्हा कुठून आली होती हिम्मत एवढा मोठा निर्णय घेताना?
अविनाश तिला परत परत हेच समजावत होते, \"विचार कर अजून थोडा.\"
पण-- तिला घाई झाली होती. फार दिवस दोलायमान मनस्थितीचा नयनाला त्रास होत होता, नयना ची आई, भाऊ सर्वच तिच्यावर नाराज होते. एवढेच काय तिची मुलगी संपदा, या सगळ्या पायी तिच्याशी बोलेनासी झाली.
नयना चा निर्णय झाला होता वयाच्या चाळिशीला तिने अविनाश ला डिवोर्स देऊन दुसरे लग्न केले.
स्वतःचा जॉब असल्याने आर्थिक अडचण नव्हती, पण-- जर नोकरी नसतीतर?--तर नीरजही भेटले नसतेच आणि ही पुढची फरफट---विचार करता करता डोळे जड व्हायला लागले.

सकाळी जाग खूप उशिरा आली, उठायचीच इच्छा नव्हती. तरीही बाथरूम कडे वळली. डोके गरगरते आहे असे वाटत होते, आताशा मधून मधून असे का होते? चहा प्यावा का? पण देणार कोण? पूर्वी सकाळचा चहा अवि करत, ती चहा समोर आला की उठायची.
काल ते दिसल्याने जुन्या आठवणी जाग्या होत होत्या. त्यातून बाहेर पडायला हवे, हिम्मत करून तिने आवरायला सुरुवात केली.

आज सुर्वे मॅडम सुट्टीवर आहे त्यांचेही काम काम पाहावे लागणार तेव्हा यायला उशीर होणार. दोन पोळ्या जास्तच करून ठेवाव्या आल्यानंतर त्राण राहील का नाही कोणास ठाऊक?
.
पुढचे चार दिवस कामाचे प्रेशर वाढले, सुर्वे मॅडमनी सुट्टी आणखी वाढवली. घरी येताना बस मध्ये मीनल शी बोलताना जीव घाबरायला लागला, चक्कर आल्यासारखे वाटत होते," नयना तू चल बरं आजच डॉक्टर कडे" मीनल ने तिला डॉक्टर कडे नेले. वाटत होते त्यापेक्षाही बी.पी वाढलेले होते.
पूर्ण आराम नियमित औषधे अशा सूचनांचा मारा घेत नयना घरी आली. मीनल ने आज तिच्यासोबत थांबायचा निर्णय घेतला. पुढचे दोन दिवस ती औषधांच्या गुंगीतच होती मीनल ने नयना च्या आईला ही कळवले पण येणार नाही माहीतच होते. नयनाची
तब्येत थोडी स्थिरावल्यावर मिनल घरी गेली.